3 : Pagpapanggap

So, what about Auntie Adelaida. Is she recovering now?"

Boses iyon ni Miah, anak ng kaniyang Uncle Elijah at Auntie Mona na kapatid ng kaniyang Daddy Arthur. Nagulat nga siya at biglaan ang pagdalaw nito gayong pagkakaalam niya ay nag-aaral ito ng kolehiyo sa kursong abogasya.

Bukod sa lahat ng kapamilya niya na gumon sa business world at passion ang commerse at merchandizing, ito lang sa pamilya Del Fuego ang naligaw na defender of human rights. Bagay na malaking tulong sana sa kanilang iniingatang semi-cult tradition. Iyon ay kung hindi nabunyag.

Malungkot na tinugon niya ang tanong na iyon ng pinsan. " I hope so. Tommorow will be her doctor's visit. I will soon find out her condition."

Isang tango ang tanging tugon ng kaniyang pinsan. "How about you? I heard you had been staying out of the world. Hindi ka na daw halos lumalabas ng mansiyon, and you even hang out with your friends. I am just worried about you as your closest cousin."

She looks at her with a pale face with a cheap smile. "Don't worry about me, I can handle myself at any cost."

Her cousin admires her through a pleasing smile.

"I see. Of course I know you can."

Nakita niyang nakahalukipkip ang pinsan kaya nagawa niyang komprontahin ito. "What?" Aniyang hindi naman galit sa pinsan.

"I am just wondering why you are still single until now? Don't tell me you are going to be an old lady?"

"That is not my concern now. " matipid niyang tugon na sandaling sinuklay ng daliri ang nakalugay na buhok. " My attention is occupied by worried about my Mom and the Hotel Uno. Saka ko na lang 'yan poproblemahin."

Tumayo na siya sa malawak na sofa kung saan sila magkaharap na nakapuwesto. "By the way, would you mind staying here for a while, i will just prepare snacks for both of us." pahayag niya na hindi na hinintay ang magiging sagot ng kausap.

Aalis na sana siya ng nagsalita si Miah. "Tulungan na kita. It's better kung dalawa tayo ang maghanda."

Pilit siyang ngumiti at hindi na tumanggi pa sa suhestiyon ng pinsan. Sabay na nilang tinungo ang kusina upang maghanda ng kanilang mameryenda.

———

DINALA si Kurt Justin Steve ng kaniyang mga paa sa puntod ng kaniyang ina na si Samantha. Kahit na papaano ay makakahinga na siya ng maluwag dahil malapit nang makamit ng kaniyang ina ang hustisya. Halos dalawampung taon na din ang nakalilipas, ngayon ay muling nabuksan ang kaso ng pagkamatay ng ina.

Naisara kasi ang kaso dahil sa kawalan at kakulangan ng sapat na ebidensiya na magdidiin sa maysala. Wala ding sapat na pruweba na siyang magiging dahilan para bumigat ang kaso at umusad sa korte.

Hanggang isang araw ay natabunan na lamang ng iba pang serious cases at hanggang sa mawala na lang ito nang walang development.

Until this moment came.

“Finally Mom, you have this justice.” Malakas na wika niya na wala nang paki kung may makakarinig man. Malawak ang funeral park na iyon kaya no wonder na maraming tao na nagagawi doon lalo pa sa mga sandaling iyon.

“But this was not the last. This is just the beginning.”

Katulad ng dating pagpunta niya roon, muli na naman parang larawang umukit sa isipan niya ang mga planong paghihiganti.

“I am coming to them for more. Hindi ako papayag na hanggang ganoon lang ang lahat. Mas higit pa roon ang nais niyang maranasan ng mga ito. Doble pa sa sakit na ipinaramdam nila.”

Kasabay ng pagdaloy ng mga luha sa kaniyang mga mata ay isang tiim-bagang na tinapunan niyang muli ng sulyap ang lapidang kinasusulatan ng pangalan nito.

____

MADILIM at makulimlim ang mukha na sandaling napatigil si Zieth Kate sa harap ng isang apple Laptop. Kasalukuyan siyang on checking ng mga finance transactions at reviewing proposals na santambak na nakafolder files sa harap niya.

Sandaling hinilot niya muna ang sentido na bahagyang nanakit o mas tamang sabihin na-nerve stress. Siguro ay bunga ng radiation ng monitor ng laptop o sa kakazoom out ng mga quantity at numbers na kumakalat sa Excel programmed.

She went for a sniff. Extends her arms upside by side just to relaxed. She even gently massaged her neck. He near in a work fatigue for just one another hour after this.

Nasa ganoon siyang sitwasyon nang mabungaran ni Art Ventura, isa sa mga eligible employee ng Hotel Uno. The last time he checked, almost thirty years ng HRMO si Ventura. Kasama na noong nandito si Arianne at nagtrabaho kasama sina Grace Blanco, Lorna, Fatima at marami pang iba.

Art Ventura is one of the best products of Hotel Uno can offer. Bihirang magtagal ng ganoong kahabang taon ang mga staffs nila. Halos kalahating taon lang ay iba na naman ang FO at HRMO. Iba-iba din ang Food Attendant maging mga Kitchen Personnel at Housekeeping Staffs.

Bagay na hindi na niya pinagtakhan pa. Life is a constant motion ika nga. Hindi uso ang stagnant at salitang permanente sa isang Hotel and Food Services.

“Maam, here are the sum of applicants courageously met your requirements in application. Here, you can rreview and checked their backgrounds and other assisting information to be suits for your taste.” Magalang na pahayag ni Ventura at buong ingat na inabot sa kaniya ang mga other folders na lalong nagpahilo sa kaniya.

“Okay, Mr. Ventura. Just put it down there.” Wika na lamang niya na kinumpasan ito upang ibaba roon ang folders. “I need a break for a minute. I will check it later.”

“Okay, Maam. I’ll go ahead na po.”

“You may go on your way, Mr. Ventura. And thank you.”

Isang tango lang ang itinugon ng kanilang HRMO. Naiwan siyang napapasandal sa isang swivel chair at wari ay dinuyan ang sarili sa upuan.

‘It’s been a long and tiring day! I want to go home na and make a rest.’

Ito ang plano na nabuo sa isipan niya. Mayamaya ay kumilos na siya upang umuwi at makapagpahinga. Ihahabilin na lamang niya sa secretary niya ang mga rest tasks na hindi na nya kaya pang maaccomodate.