Chapter 3

Chapter 3

Alex’s POV

Lumipas ang mga araw at mabuti naman na wala ng sumunod na pangyayari pagkatapos ng insidente na iyon. Ang bawat isa ay naging ayos na rin ang pakiramdam dahil sa mga sinabi ng mga kaibigan na they got our back, no matter what happens. Right, what are friends are for nga naman diba?

Balik sa dati ang lahat na akala mo naman hindi kami hinabol ni kamatayan tatlong araw lang makalipas ang pangyayari, ang iba pa naming mga kasama noong una ay takot ng mag-joyride dulot ng insidente na iyon. At nakakabwisit dahil hindi pa rin namin alam kung sino ang nasa likod noon, maging ang babaeng nakatingin sa akin. 

Nasa kalagitnaan ako ng paglalakad sa school ground nang may nakasalubong akong lalaki at huminto sa harapan ko.

“Are you A-alex?” Tanong ng isang lalaki na mukhang baguhan lang dito sa school dahil hindi ko ito nakikita. Nakasuot siya ng salamin at siya ‘yong tipong nerd-looking na tao. 

Tinignan ko ang ID niya at nakalagay dito ay Chris Valencia. Third year na siya? Bakit parang ngayon ko lang siya nakita? 

Well, Alex, sa lawak ba naman ng eskwelahan niyo. Maging ang babae nga na nakatinginan mo ay hindi mo rin mahanap.

“Yes, why, Mr. Valencia?” Pagkasabi ko ng apelyido niya ay nagulat siya, tss. Mukhang nagulat siya nang banggitin ko ang apelyido niya.

“P-pinapatawag ka ni Ma’am Joy, sa Faculty,” nauutal niyang sabi. 

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nagpaalam na siya at tumakbo bigla bigla, weirdo. 

August pa lang ah! Ano ba ang event ngayon? Sa October pa naman ang Foundation Day? Agad akong nagtungo sa Faculty para malaman kung bakit niya ako pinatawag.

Naabutan kong nakaupo si Miss Joy habang may tinitignan sa laptop niya. Napansin ko ang bagong rebond ni Miss, bago ito ah. Bumagay sa payat niyang mukha na may magandang kilay at bilugang mata. Ngunit kahit hindi matangos ang ilong ni Miss ay bagay pa rin niya. Maganda pa rin ang mukha niya, bukod roon ay mapula rin ang makapal na labi ni Miss.

Agad niyang isinarado ang kanyang laptop nang makita ako saka dumiretso sa kinatatayuan ko at inaya akong sa labas na lang kami mag-usap.

“Alex. Malapit na ang Foundation, ano ang plano niyo sa Filipino Club?” 

Dalawang buwan pa bago yun ah? 

“Ma’am, medyo matagal pa naman po iyon ah. Hindi po ba sa October pa po yon?” I am still at my brainstorming stage. Hindi pa buo ang plano pero may mga naisip naman na akong mga ideya.

“Oo nga, anak, pero mas mabuti na ‘yong maaga may naplano na kayo,” wika niya sa akin nang may nangungumbinsing mata.

“Okay po, Ma’am,” sambit ko na lamang.

“Okay, let me check it before you organize what you have planned. Sige, you can go na,” sabi niya sakin at marahang hinaplos ang braso ko. Dumiretso na ako sa classroom. Nang makarating ay nadatnan ko ang lalaking may mahaba at malampong na buhok at may maputing kutis na nakaupo sa tabi ng upuan ko– si Kuya Andre. Bakit siya narito? Hindi naman siya dito. 

“Bakit ka nandito, Kuya?” 

Magkaiba kasi kami ng section ni Kuya. Bukod pa roon, magkaiba rin kami ng strand na pinili. Ako na nasa STEM, habang siya ay nasa ABM.

“Late na ako sa klase namin. Hindi na ako papapasukin doon. Sit in na muna rito.”

Hindi ko na siya pinansin nang makita kong pumasok na ang guro namin sa Biology.

Kaklase ko si Kuya ngayon dahil huminto siya ng isang taon. Naalala ko kasi noon na ayaw ko ng pumasok, Grade 5 ako noong mga araw na iyon. Isa sa mga taon na hinding hindi ko malilimutan. Markado ang taon na iyon ng mapait na mga ala-ala.

Doon na kasi simula na magkalabuan si Mama at Papa. 

Nahihiya na rin kasi ako kapag Values namin. Hindi ko alam kung ano ang ilalagay ko sa mga school works, lalo na kapag tungkol sa mga family picture dahil iisa lang ang naging family picture namin.

Paulit ulit na ang isang litrato na iyon ang nakalagay sa family tree ko kapag nagpa-pass ng projects. Tinatanong ako ng mga kaklase ko noon tungkol doon kaso dinahilan ko na wala lang oras ang parents ko para magpa-picture ng panibago. And to be honest, sobrang bigat sa pakiramdam tuwing sinasabi ko ang dahilan na iyon dahil hindi naman iyon ang totoong dahilan.

I wanted to tell the truth but I am afraid. Afraid that they will judge me and afraid that I can not bear their words.

Nawalan ako ng ganang pumasok sa kalagitnaan ng Grade 5 dahil dinig ko na ang palaging pag-aaway ng parents ko. Lagi tuwing gabi tungkol sa mga bisyo ni Papa at babae. 

Kapag nakikita ko silang masaya na humaharap sa akin, my lips would always form a smile but God knows how much I want to cry in front of them, for them to witness how much they are breaking me. But since I’ve learned how to conceal my emotions, I chose to smile because it is much easier.

Hihinto na sana ako bago ako maging Grade 6 kaso sabi ni Kuya na tapusin ko na raw ang Grade 6 at doon siya huminto para subaybayan ako. Hindi na muna siya tumapak ng sekondarya para hintayin ako nang sa gayon ay sabay kami mag-sekondarya. And I would always find him, reading a book he borrowed from his classmates before.

I remember those old sad times. We were both broken but he chose to be strong, for me and for my mother. He would always take care of us, listen to my rants, and he is also the only person who can understand the melancholic smile of mine.

And sometimes I’m wondering, kanino naman umiiyak si Kuya? Sino kaya ang nasasandalan niya kapag nasasaktan siya?

Halos kapag tanungin ko kasi sa kanya kung may problema ba siya ay lagi siyang nakangiti sa akin at alam ko ang ngiting iyon. I understand that smile, kasi maging ako ay gamit ko iyon. Nakakapag-open naman sa akin si Kuya pero alam kong limitado ang pinapaalam niya sa akin.

Kaya naman sobrang naging malapit talaga kami ni Kuya sa isa’t isa dahil tanging kaming dalawa na lang ang magkasama. 

“Alex,” tawag niya sa akin at kinalabit ako sa braso. “Kilala ko na kung sino ang babaeng iyon!” 

“What? Kaya ba absent ka kahapon?” tanong ko sa kanya. 

Tango ang iginawad niya sa akin.

“Oo, nagpalinis din ako ng ipin at nagpapalit ng kulay,” sabi niya at napansin kong iba na ang kulay ng braces niya. Kulay blue na iyon, dati kasi ay kulay black iyon.

“Who is it?” Muli kong tanong sa kanya.

“Miss Verchan?” tawag sa apelyido ko. Agad akong napatingin kay Sir Philip. Tumingin din ako kay Kuya na ngayon ay kunwaring nagsusulat na.

“Exchange seats with Miss Aquino,” utos niya. Ano ba yan?

Napatingin sa akin si Kuya. 

“Mamaya,” bulong ko bago ako nakipagpalit ng upuan.

Agad akong nagpunta sa harapan kung saan ang upuan ni Mira. Ilang minuto pa lang akong nakaupo roon ay hindi na ako mapakali. Gusto ko nang malaman ang nalaman ni Kuya. Maging ang pantog ko ay hindi rin mapakali dahil naiihi na ako.

“Sir!” Taas ko ng kamay habang nagdi-discuss siya. “May I go to the bathroom, please?”

Mabuti naman at pinayagan ako! Akala ko susungitan pa ako nito eh. 

Sa panghuling cubicle ang napili ko, ito kasi ang pinakamalinis sa lahat ng cubicle. Napansin kong hindi ko pala nabitawan ang ballpen ko kanina sa aking upuan kaya nilagay ko na lang ito sa aking bulsa bago umihi. 

Nang itataas ko na sana ang aking palda ay biglang nalaglag ang ballpen sa basang sahig kaya naman dali dali ko itong pinulot at ang sahig ay bass ngunit hindi dahil sa tubig, kung hindi dahil sa kulay pula na umaagos!

Ang ihi na kanina pa tinitiis ay tila umurong mula sa nakita ng mga mata.

Baka naman may nahulog lang na color powder sa mga babaeng may klase ng TLE ngayon? Sinubukan kong buksan ang ika-anim na cubicle pero wala namang tao roon. Sunod kong tiningnan ang ika-limang cubicle.

“AHHHHHHHHHH!!” Umatras ako sa nakita ko.

Ang babaeng may katamtaman na buhok ay nakaupo sa bowl at naliligo sa sarili niyang dugo. Ang mga mata niya ay diretsong nakatitig sa akin habang ang ulo niya ay nakatigilid at nakasandal sa kanyang likuran. 

Sa maputi niyang balat ay nagkalat ang sariling dugo, maging sa kanyang maputing uniporme! 

Napatutop ako sa aking bibig habang ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Sumama pa ang paninindig ng balahibo ko.

And to my surprise, I’ve recognize this milk color of her skin! She is that girl! I am sure! 

What should I do?! I can not touch her! 

“Alex, call for a help! Call the ambulance!” That familiar voice suddenly echoed in my ears. Directing me for what I should do.

Hindi ko maiatras ang paa ko, hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. It’s like there’s a glue in my shoes, I can not move.

“Alex, call for a help! Call the ambulance!” 

Pinikit ko ng mariin ang mata at nagmura ng paulit ulit. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Nanginginig ang buong kalamnan ko sa nakita! Nang magkaroon ng lakas na umalis sa kinatatayuan ay dali dali akong lumabas para maghanap ng makakatulong.

“Tulong!” 

Dali dali akong tumakbo papuntang faculty kahit na madapa-dapa na ako!

Mabuti na lang nang sa daang dinaanan ko ay may nakasalubong akong dalawang guro. 

Mula sa nanginginig na labi at nangingilid na mga luha, tanging ‘CR’ lang ang kaya kong bigkasin. Hindi nila maintindihan ang nais kong iparating.

“D-dugo s-s-sa C-CR.” 

Nang marinig ang huli kong sinabi ay agad silang tumakbo papuntang CR. Ang isa sa kanila ay agad inilabas ang telepono, habang tumatakbo ay may kinakausap.

Sumunod akong tumakbo sa mga guro at nakitang chineck nila ang lahat ng mga cubicle. Itinuro ko kung saang cubicle ang babaeng umaagos ang dugo. Nagulat ang mga guro sa nakita at parang hindi makapaniwala sa kinahinatnan ng babaeng iyon. 

Ilang minuto ang lumipas nang marinig ko ang boses ng Principal.

“Move away!” Sigaw ng Principal at ang mga guro ay pinapaalis ang mga estudyanteng nakikisilip sa nangyari.

May naririnig na akong mga bulungan sa labas ng CR at ang mga estudyante ay nagpupumilit na pumasok kahit na pinagbabawalan.

Tulala akong nakatitig sa labas ng CR.

All of a sudden, a familiar scene has been playing in my mind. I could feel the pressure forming in my eyes, I knew they were tired so I let them flow down in my cheeks as if I didn’t feel anything.

“Alex!” Sigaw ni Yva habang nakahawak sa balikat ko. Sumunod na nakita ko si Isla at Kiara na tumatakbo patungo sa akin.

Binalingan ko siya ng tingin.

“I need to be alone. Sorry, my mind is not working. Don’t worry, I am okay. I will not do anything stupid,” and show them the smile I would always use when I can’t express myself.