รอบที่4 เข้ากรง

                1 อาทิตย์…

                1 อาทิตย์สำหรับการตัดสินใจเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่สิ มันไม่ใช่การเลือกมันคือระยะเวลาในการทำใจก่อนเข้าไปเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ในกรงมากกว่า เงินที่ไนท์ให้มานับว่าเยอะพอสมควร ผมใช้ชีวิตสบายๆ ในช่วงหนึ่งอาทิตย์นี้โดยไม่ต้องดิ้นรนหาเงิน

                ผมไปเรียนตามปกติ ออกจากมหา’ลัยก็เล่นซ่อนแอบกับคนของลูเซียส ไม่มีวี่แววของไนท์ คงจะโผล่มาตอนจบเหมือนบอสในเกม อีกอย่างพ่อผมหายเฮดซะจนน่าแปลก ถ้าเป็นทุกทีได้เงินได้ของขนาดนั้นไม่กี่วันต้องตามมารังควานผมแน่ อันนี้เงียบกริบ เห็นเพียงแค่กลุ่มคนในชุดสูทด่อมๆ มองๆ อยู่แถวที่พักผม

                ไนท์รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับผมมากกว่าเพื่อนผมอีก คงจะเป็นฝีมือเขานั่นแหละ นิสัยแบบที่ไม่น่าจะเป็นมาเฟียจริงๆ เอ๊ะ ไม่สิ บางทีอาจจะไม่ต่างกันก็ได้มั้ง อาชีพเก่า อาชีพใหม่ แค่ใช้คนจำกัดความคนละอย่างเท่านั้นเอง

                “กูอาจจะหายตัวไปช่วงหนึ่งนะ ไม่มึงไม่ต้องห่วง” ผมพูดขึ้นกลางวง ระหว่างนั่งทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านข้าวแถวมหา’ลัย ร้านอาหารตามสั่งทั่วไป สภาพเก่าหน่อย ร้านไม่สะอาดนักแต่มีเด็กนักศึกษามากินเพียบ ด้วยความที่มันราคาถูกแถมได้เยอะ คนทำก็ป้าร่างท้วมหน้ามันเยิ้ม เหงื่อซกเพราะความร้อน

                “อะไรวะ เพิ่งจะกลับมามึงจะหายหัวไปไหนอีก” ซันบ่นอุบพุ้ยข้าวเข้าปากความเร็วไม่ลด ขนาดมันกินจานที่สองแล้วนะ ตัวแม่งถึกกินจุ ริวนี่มันกินแบบเรื่อยๆ ข้าวแค่จานเดียวแต่ของกินเล่นหลังมื้ออาหารจะมีกี่อย่างอันนี้ไม่อาจทราบได้

                “มีเหตุนิดหน่อย”

                “มีเหตุๆ แม่งก็มีตลอด พวกกูถามจนขี้เกียจถามแล้วเนี่ยว่าตกลงอะไรของมึงกันแน่ ทำตัวลึกลับฉิบหาย”

                “เอาน่า โลกของมันกับเราอยู่คนละโลก บางทีมันอาจจะไปติดต่อยานแม่ก็ได้” ริวมึงเมากะเพรา? ผมหัวเราะกับคำพูดมัน ไอ้ซันทำหน้าเซ็ง คนอื่นมองมีแอบผวา ภายนอกมันดูท่าจะโหด เอาเรื่อง ซึ่งความจริงไปคนละทาง มันคุณชายผู้ร่ำรวยชอบทำตัวยาจก อารมณ์ร้อนแต่มีเหตุผล ออกจะใจดีมีเมตตาต่อสตรี เด็กและคนชรา ส่วนผู้ชายกวนตีนมากๆ มันซัดไม่เลี้ยงเหมือนกัน

                ที่ริวพูดมันน่าคิดนะ บางทีผมกับพวกมันอาจจะอยู่คนละโลกจริงๆ ก็ได้ แน่นอนว่าผมไม่คิดดึงพวกมันมาฝั่งนี้หรอก ปล่อยมันเป็นเด็กเรียนในคราบเด็กเหี้ยต่อไป

                “กูหายไปไม่นานหรอก ถ้ากลัวกูกลับดาวมึงจะโทรตามหรือให้กูอัปสเตตัสตัวเองลงโซเชียลก็ยังได้ แบบคนดังเลยเป็นไง ขี้ไม่ออก ตดเหม็นแค่ไหนก็อัป” ผมกางมือสองข้างยักไหล่แบบกูดัง พวกมันพร้อมใจกันชูนิ้วกลางให้ผมอย่างพร้อมเพรียง

                “เออๆ จะกลับดาวไปกู้โลกที่ไหนก็เรื่องของมึง อย่าหายหัวเป็นพอ ต่อให้ตายกลายเป็นผีก็ต้องมาเข้าฝันกู จะได้ตามไปเก็บซากถูก”

                “ครับพ่อ” ผมแสร้งทำท่าสงบเสงี่ยมให้ไอ้ซัน ริวมันหัวเราะจนเกือบสำลักข้าวตาย ซันมันแทบปาช้อนใส่ ติดที่มันยังกินไม่อิ่มผมเลยรอดตัวไป

                ปากบอกไปแบบนั้นเอาเข้าจริงผมไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกลูเซียสกักตัวนานเท่าไหร่ บางทีอาจจะไม่ได้โผล่หัวออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลยก็ได้ แบบตายแล้วถ่วงอ่าวจบประเด็น นี่ผมหวังเอากับไนท์ล้วนๆ เลย หมอนั้นน่าจะช่วยพูดให้ผมกลับมาเรียนตามปกติในเร็ววัน รวมถึงเรื่องมือถือไม่รู้จะโดนยึดรึเปล่า

                 “เหม่ออะไรวะ” ริวถามโบกมือไปมาตรงหน้าผม ผมกดมือมันลงแล้วส่ายหัว มันอ้าปากอยากพูดอะไรบางอย่าง พอเห็นซันจ้องอยู่เลยหุบปากนั่งสงบตามเดิม ซันเหล่มองพวกเราสองคนสลับไปมา สีหน้ามันเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

                “มึงเป็นห่วงกันก็แสดงออกตรงๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจกู” เพื่อนผิวเข้มเปรยเรื่อยๆ ผมกับริวมองหน้ามันร้องฮะ

                “คือมึงรักกันคบกันกูไม่ว่า ต่อให้พวกมึงเป็นเกย์กูก็ไม่มีปัญหา เพราะพี่กูเองก็เป็น ดังนั้นไม่ต้องทำตัวมีลับลมคมใน” มันประสานมือทำสีหน้าจริงจัง บรรยากาศเกือบให้ ถ้าไม่มีแบ็คกราวเป็นร้านอาหารตามสั่งที่คนปล่อยสัตว์วิ่งพล่านทั่วร้าน ผมหลุดขำพรืด ไอ้ริวสีหน้ามันเหมือนถูกบังคับให้กลืนขี้ควาย

                “ทำไมมึงคิดงั้น” ผมถามตาวาว นึกสนุกเต็มกำลัง

                “กูเห็นมีอะไรเกี่ยวกับมึง ริวก็รู้คนแรกตลอด ชอบปิดเป็นความลับ มีอะไรก็รู้กันแค่สองคน กูรู้ทีหลังทุกที” เดี๋ยวๆ ประโยคนี้มันพูดเหมือนน้อยใจหรือใจจริงมันอยากจะสามพี? “ริวมันดูจะรักมึงมาก พอกูโมโหไม่พอใจอยากจะตามไปเค้นคอมึง มันห้ามกูสารพัด เข้าข้างมึงสุดๆ”

                ไอ้ริวทนซันพูดต่อไปไม่ไหว มันยกมือปางห้ามญาติ

                “กูว่ามึงเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว กูรู้ว่ามึงมันบื้อ แต่ไม่คิดว่าจะควายขนาดนี้”

                “เข้าใจผิดตรงไหน ดูพวกมึงดิ้ กูอุตส่าห์พูดไม่ให้อึดอัดมาด่ากูอีก เรื่องแบบนี้มีแต่คนต้องการคนยอมรับ กูใจกว้างสุดๆ แล้วนะเนี่ย”

                “เข้าใจบ้าอะไรวะ กูกับมันไม่ได้...” ยกมือปิดปากริวไม่ยอมปล่อยให้มันพูดจบประโยค ทำตีหน้าซึ้งเนียนกอดซบไหล่ริว ซันมันหนังตากระตุกแบบพยายามจะทำใจยอมรับให้ได้ ผมเกือบจะหลุดขำแล้วเนี่ย โอ๊ยยย มึงแม่งแสนดีสุดๆ ใครได้เป็นผัวโคตรโชคดีเลย

                “ขอบคุณที่มึงเข้าใจพวกกูนะซัน แต่บังเอิญกูรักข้างเดียวว่ะ ริวมันยอมดูแลกูในฐานะเพื่อน” ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ตาคมดุจสัตว์ร้ายตวัดมองริวแทน คนถูกจ้องสะดุ้งสบถยาวเหยียด

                “โอ๊ย! ไอ้เหี้ย เลิกเล่นกูขนลุก” ริวผลักผมออกทำท่าแขยง “มึงอย่าไปเชื่อมันซัน ดูตาแม่งก่อน พวกกูไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ ที่กูชอบมีลับลมคมในกับมัน เพราะมันไม่อยากให้มึงเป็นห่วงเลยให้กูช่วยปิดเรื่องงานที่มันทำ ซึ่งกูก็เล่าให้มึงฟังหมดแล้ว”

                เป้าหมายเปลี่ยนมาทางผมแทน ไม่กลั้นขำแล้วครับ หลุดหัวเราะดังลั่นแบบไม่เกรงใจใคร ซันมันชักสีหน้า ยกเท้าถีบผมใต้โต๊ะเกือบหงายหลัง ดีที่คว้าขอบโต๊ะไว้ทัน หัวเราะจนปวดท้องอะคุณ เห็นอาการผมขนาดนี้ ซันเริ่มกระจ่างว่าถูกผมปั่นหัว ช้อนบินมาของจริง โยกหัวหลบแทบไม่ทัน

                ก่อนสายตาพวกเราสามคนจะมองตามช้อนร่วงตกบนโต๊ะด้านหลังผม ซันลุกพรึบ ไม่ใช่จะมีเรื่องนะ มันจะไปขอโทษเขา คนอื่นในร้านเข้าใจผิดมองมันหวาดๆ กระทั่งเจ้าของโต๊ะหันมาคราวนี้กลายเป็นไอ้ริวที่เงิบหนัก

                “พี่ธัน...”

                มันเพ้อออกมา อ่อ คนนี้รุ่นพี่ปีสาม ลุงรหัสไอ้ริวนี่หว่า นอกจากพี่ธันที่ดูเป็นหนุ่มไทยธรรมดาแต่ชวนมอง ที่เหลือก็หน้าตาดีกันทั้งกลุ่ม ซันรีบยกมือไหว้ขอโทษ พวกพี่เขาไม่ว่าอะไรหันกลับไปกินข้าวกันต่อ ผมอยากจะเนียนไปทำความรู้จักอยู่นะ แต่อยากเสือกมากกว่าเลยนั่งอยู่กับที่มองริวกับลุงรหัสมันพูดคุยเสียงเบา

                “พี่ธัน ผมกับหมามิทไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ นะ ผมยังโสด ยัง...เอ่อ ซิงอาจไม่ แต่ผมโสดสนิทไม่มีใครจริงๆ”

                อือหือชัด น้ำเสียง คำพูดที่ริวมันแสดงออกมาชัดเจนว่าชอบรุ่นพี่ตรงหน้า มิน่าล่ะพักหลังมันไม่ตามติดชีวิตผมเหมือนอย่างเก่า ดูท่าการหนีมาเฟียที่ตามอย่างกับขี้ปลาทองทำให้ผมพลาดอะไรดีๆ ไปหลายอย่าง

                “เรื่องของมึง มาบอกกูไม” เสียงพี่ท่านดีมาก มันไม่ได้นุ่มหรือทุ้มแหบ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าฟังแล้วรู้สึกดีสบายใจ สำหรับริวตอนนี้คงไม่โออย่างแรง พี่ธันขมวดคิ้วมองมันแบบไม่เข้าใจจริงๆ ว่ามันจะสื่ออะไร จะบอกทำไม คือไม่มีความรู้สึกอื่นใดเจือปนนอกจากงง ริวนั่งหางตกหูลู่เลย

                “ครับ พี่ธันกินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวต้องไปเรียนอีก” มันบอกเสียงอ่อย เจ้าของชื่อพยักหน้าหันไปกินต่อไม่ได้สนใจมันอีก ผมก็ได้แต่ตบหัวแล้วลูบหลังริวเพื่อปลอบใจในฐานะเพื่อน

                หลังมื้ออาหารซันตามพวกพี่ธันขึ้นตึกเรียนไปเพราะมันมีเรียนบ่าย ผมกับริวไม่มีและยังไม่อยากกลับ เลยนั่งเล่นกันอยู่ใต้คณะ

                “ยังไงๆ บอกกูมาให้หมด” ทางสะดวก สบโอกาสถาม ผมกอดคอล็อกไว้ ไม่บอกผมไม่ปล่อย มันรู้ดีถึงยอมเปิดปากเล่าง่ายๆ ส่วนหนึ่งมันคงอยากให้ผมช่วยมันคิดด้วยว่าจะเอายังไงดี ในสายตาทุกคนมองผมเป็นผู้ตื่น ผู้รู้ ผู้เบิกบานซะงั้น ผมแค่รู้มากหน่อยเดียวเอง

                “ก็เรื่องปกติธรรมดา” ริวพยายามบ่ายเบี่ยง เข้าใจความรู้สึกของผมที่ถูกเค้นคอแล้วสินะ! แต่ผมไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอก

                “พูดมา ไม่งั้นกูจะไปใส่ไฟรุ่นพี่คนนั้นว่ามึงมันทำผู้หญิงท้องแล้วทิ้ง” ขู่แบบขำๆ ไอ้ริวเสือกหน้าซีด เฮ้ยๆ อย่าบอกนะว่ามันทำจริง แต่พอได้ยินคำแก้ตัวค่อยโล่งใจ

                “อย่านะเว้ย! ต่อให้ไม่ใช่เรื่องจริงแต่พี่ธันเป็นพวก...จะว่ายังไงดี เหมือนจะซื่อ ไม่สิทื่อๆ ขืนมึงบอกไปแบบนั้นพี่ธันได้จับกูไปนั่งฟังเทศน์ กว่าจะเคลียร์กันรู้เรื่องกูคงหูดับ” สีหน้าริวดูหวาดกลัวมาก แสดงว่าเคยเจอมาแล้ว อันที่จริงรุ่นพี่ชื่อธันนี่คุ้นๆ ว่ามีอยู่คนหนึ่งเป็นรุ่นดีแสนดีประจำคณะ ไม่ได้อ่อนโยนปานเจ้าหญิงในนิทานที่วันๆ เอาแต่ร้องเพลงกับสัตว์โลก แต่เป็นผู้ชายจริงใจและที่สำคัญเป็นคนจริงจังมาก ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคนเดียวกัน ริวถึงออกอาการขนาดนี้

                “ไม่อยากให้พูดก็รีบบอกมา เผื่อมีอะไรกูจะได้ช่วยได้” รู้สึกดีจริงๆ ที่ได้พูดคำนี้กับคนอื่นบ้าง ริวนั่งลังเลไปชั่วครู่ สุดท้ายก็ยอมเปิดปากบอกแบบจำใจ

                “อันที่จริง มันก็ไม่มีอะไรมาก แค่ตอนกูไปกินเลี้ยงสายรหัสแล้วรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้แหละที่ใช่ รักแรกพบอะมึง หลังจากนั้นกูเลยพยายามเนียนเข้าหาตลอด โดยเอาเรื่องเรียนมาอ้าง เพิ่งจะสนิทกับพี่เขาได้ระดับหนึ่งเอง” ริวทำหน้าเหมือนหมาหูตกเพราะเจ้านายไม่พาไปเดินเล่น ผมตบบ่ามันเบาๆ เข้าใจความคิดหนักของริวเหมือนกัน ก็พี่ธันคนนั้นผมมั่นใจว่าเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์

                “พี่ธันเป็นคนจริงจังมาก กูเลยไม่กล้า กลัวไปหมดเลยว่ะ”

                เพื่อนผมอาการหนัก ไม่ถึงขั้นเพ้อไร้สติแต่ก็เกือบๆ ดูมันจะชอบมากจริงๆ พูดยากนะครับ บางคนอาจบอกว่ารักแรกพบมันไร้สาระ ยังไม่ทันรู้จักกันดี ผมเห็นว่าไอ้พวกที่ดูใจกันคบเป็นปี สุดท้ายต่างคนต่างไป มันไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ ของงี้มันขึ้นอยู่ที่ใจกับความรู้สึกของทั้งคู่ ปัจจัยอื่นเป็นแค่ส่วนเล็กเท่านั้น

                “ยิ่งกูได้คุย กูยิ่งชอบ ทำไงดีวะ”

                ดวงตามันหลุกหลิกไปมาแบบคนว้าวุ่น ถอนหายใจเฮือกๆ ระบายความอัดอั้น

                “ทำแบบที่มึงทำนี่แหละ ค่อยๆ ขยับความสัมพันธ์ไปทีละนิด อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ทำไปดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง ต่อให้ไม่สมหวัง อย่างน้อยๆ มึงก็ได้ทำอะไรลงไปบ้างล่ะวะ”

                ริวนิ่งคิดตาม “มันก็จริง...เรื่องกูไว้ก่อนเถอะ ตกลงมึงจะหายหัวไปไหนวะ” จบเรื่องตัวเองซักผมต่อเลย หนีตอนนี้ทันมั้ย ดูทรงแล้ว คิดว่าไม่ทันเพราะมันเล่นเปลี่ยนมาล็อกคอผมแทน

                “ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ แต่สักวันกูจะบอกมึงเอง บอกแน่ๆ กูสัญญา” ผมไม่อยากโกหกมันอีก มันเป็นห่วง หวังดีกับผมมาตลอด

                “เอาเถอะ ไม่รู้ว่าเรื่องมันหนักหนาใหญ่โตแค่ไหน กูเคารพการตัดสินใจของมึง อย่าทำอะไรเสี่ยงเกินตัวแล้วกัน มีไรให้โทรบอก อย่าหายไปเงียบๆ เป็นพอ” ริวปลงไม่คิดซักไซ้ เข้าใจว่าถ้าผมไม่คิดจะบอก ให้ตายยังไงไม่มีหลุดปากเด็ดขาด ผมพยักหน้ารับ ส่งเสียงอือในคอก่อนเปลี่ยนเรื่องคุยไม่ให้บรรยากาศมันอึมครึม

                พอเรื่องเพื่อนผ่านไป ถัดมาเป็นเรื่องของตัวเอง ผมต้องเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากับลาสบอส

                “ถึงเวลาเข้ากรงแล้วเจ้าหนู”

                ถึงวันนัด คำทักทายแรกหลังจากไม่เจอหน้ากันร่วมอาทิตย์ช่างรื่นหูยิ่งนัก ผมอยากจะหยิบระเบิดมาขว้างใส่ให้มันรู้แล้วรู้รอด

                หนุ่มร่างสูงเพรียวดูปราดเปรียวยืนจับสายสะพายเป้หรี่ตามองชายต่างชาติในชุดสูทตัวหนาถึกพร้อมลูกน้องและรถคันงามสีดำเงาวับ คนอื่นอาจมองว่ามันช่างหรูหราไฮโซ ในสายตาผม มันไม่ต่างจากมัจจุราชในชุดสูทเชื้อเชิญให้ผมเข้าสู่ลานประหารระดับห้าดาว ที่มีบริการทุกอย่างพร้อมแลกกับอิสรภาพและการถูกทรมานด้วยกามอารมณ์

                แย่ชะมัด...

                “ยังทำใจไม่ได้ ขอเวลาตลอดชีวิตเลยได้มั้ย” ผมถามด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ ไนท์คิ้วกระตุกยกมือให้ลูกสมุนมาล้อมผมอยู่ในซอยระหว่างมหา’ลัยกับหอพักที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน มันเป็นทางลัดของผมเอง

                “อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน อยากจะไปดีๆ หรือให้เจ้านั่นมาลากด้วยตัวเอง ฉันขอเตือนก่อนเลยนะ ถ้าบอสเฮงซวยมันขยับตัวเมื่อไหร่ นายจะไม่ได้อะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว ทำได้แค่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้น…” มีการเว้นช่วงให้ลุ้น ไนท์ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก “คิดอีกที อาจจะไม่ใช่แค่บนเตียง คงทัวร์ทุกจุดในห้อง บอสมักมากนั่นมันไม่เลือกที่”

                ผมกลืนน้ำลายอึก มันเป็นคำขู่ที่เกิดขึ้นจริงผมเคยประสบมาด้วยตัวเองแล้ว ได้แต่จำยอมเดินทำหน้าปานโลกถล่มขึ้นรถไปนั่งข้างคนขับ โดยมีไนท์เป็นโชเฟอร์ เบาะหลังไม่มีคนแต่มีรถขับตามสองคัน ด้วยความตีนผีของไนท์ ขับนุ่มแต่เหยียบคันเร่ง ปาดซ้ายปาดขวา แซงชาวบ้านอย่างกับเล่นเกมรถแข่ง ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงที่หมาย ขอบคุณสวรรค์ ผมยังอยู่ครบ32

                ตึกสูงที่ผมพยายามไม่เฉียดใกล้ในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร ดูภายนอกเหมือนตึกออฟฟิศกลางเมืองที่ให้เช่าเหมาชั้นทำบริษัท เนื้อในเป็นรังมาเฟียขนานแท้ ไนท์ขับรถเข้าจอดในตำแหน่งที่ถูกเว้นไว้ให้เขาโดยเฉพาะ ก่อนพาผมเข้าตึกขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปถึงชั้นบนสุด

                ดวงตาสีอ่อนตามสายเลือดอีกครึ่งในตัวเหม่อมองตัวเลขดิจิตอลบอกชั้นในลิฟต์ ตัวเลขเพิ่มขึ้นพอๆ กับความรู้สึกกดดัน คนประสาทไวอย่างไนท์รู้ได้ทันทีว่าเด็กที่พามากำลังเกร็งขนาดไหน เขาทำเพียงแค่ปรายตามองพยักหน้าให้ผมเดินตาม

                ขายาวเต็มไปด้วยพละกำลังยกถีบประตูให้เปิดออกอย่างมีมารยาท(?) เสียงดังปังสนั่นทั่วชั้น คนก่อเหตุเดินเข้าไปประจันหน้าเจ้าของห้องแบบไม่เกรงกลัว ลูเซียสคล้ายจะชินกับวิธีเปิดประตูของคนสนิท แค่ละสายตาจากกองงานเลิกคิ้วมองก่อนก้มกลับไปใหม่

                “ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง มีอะไรค่อยคุยทีหลัง”

                เสียงพลิกหน้าเอกสารดังในห้องกว้าง มือขวามาเฟียถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งบนโต๊ะทำงานของบอส จนผมชักสงสัย ความจริงสองคนนี้ไม่ใช่นายบ่าวแต่เป็นหุ้นส่วนที่มีฐานะเทียบเท่ากันรึเปล่า

                “แน่ใจนะที่พูดแบบนั้นออกมา นายเป็นคงเร่งให้ฉันหิ้วว่าที่อีหนูมาให้ไม่ใช่รึไง ให้ตายสิ ทำไมคนระดับฉันต้องตามจับลูกจิ้งจอกมาให้นายด้วยนะ” น้ำเสียงยียวนไม่ทำให้บอสใหญ่สนใจเท่าคำว่า ‘อีหนู’ ดวงตาคมดุจพญาราชสีห์ตวัดฉับมองมาทางผมทันที ตอนแรกผมยืนอยู่ด้านหลังไนท์เขาเลยไม่เห็น มุมปากยกยิ้มถูกใจ

                “ขอบใจ ออกไปได้”

                ไนท์ยักไหล่กับการโดนไล่

                “เพลาๆ มือหน่อยแล้วกันเดี๋ยวจะเฉามือตายซะก่อน” มือหยาบโบกลาออกจากห้องไปแถมยังช่วยปิดประตูล็อกอย่างรู้งานจนน่าตกรางวัลให้ด้วยฝ่าเท้า ผมไม่ขยับจากหน้าประตูแม้แต่ก้าวเดียว ดวงตาจ้องเขม็งระแวงระวังเต็มที่ ทั้งที่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ แค่ขนาดตัวก็กินขาด ไม่ต้องนับฝีมือกับประสบการณ์ชีวิตเลย

                “เธอตอนนี้อย่างกับลูกจิ้งจอกที่กำลังพองขนใส่ราชสีห์” ลูเซียสเปรยเรียบๆ ละความสนใจจากเอกสารบนโต๊ะโดยสิ้นเชิง มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่คิดหนีอีก เพราะลูเซียสไม่ปล่อยตัวผมไปแน่ๆ สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้คือข้อตกลง

                “ผมต้องทำอะไรบ้าง” ผมเป็นฝ่ายถามก่อน บอสมาเฟียมีสีหน้าพึงพอใจเมื่อเห็นว่าผมยอมรับตำแหน่งที่ถูกยัดเยียดให้

                “ทำหน้าที่ของอีหนูที่ดี” เสียงหัวเราะในคอทำให้ผมขนลุกซู่ “เธอคงรู้อยู่แล้ว อีกโฉมหน้าหนึ่งของฉันคือนักธุรกิจ เรามาทำสัญญากันดีกว่า ฉันจะส่งเสียเธอเรียนจนจบพร้อมมอบเงินให้เธอใช้ในแต่ละเดือน”

                “เท่าไหร่” เรื่องเงินๆ ทองๆ ผมต้องละเอียดเป็นพิเศษ

                “หนึ่งหมื่น”

                “น้อยเกินไป” สำหรับใช้จ่ายของตัวเองและส่งเงินให้แม่ ผมต่อประโยคหลังในใจ “ผมต้องการสี่หมื่น” เกือบครึ่งแสน ถือว่าเยอะมาก แต่ผมยอมเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้ ขอโกยผลประโยชน์ให้เต็มที่หน่อยเถอะ ยิ่งได้เงินเยอะมากเท่าไหร่ การรักษาแม่ผมยิ่งมีโอกาสหายเร็วขึ้นมากเท่านั้น

                ร่างสูงใหญ่ดูจะไม่เห็นด้วย คิ้วเข้มเริ่มขมวด

                “อายุอย่างเธอมีอะไรต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้น สองหมื่น พูดมากก็ไม่ต้องเอา” ลูเซียสทำจริง ผมเม้มปากผ่อนลมหายใจระบายความกดดัน

                “ได้ แล้วจะให้ผมเริ่มทำหน้าที่อีหนูเมื่อไหร่” ประชดด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะต้องเป็นฝ่ายอ้าปากค้างซะเองกับคำตอบคนตรงหน้า

                “ตอนนี้ เธอต้องอยู่กับฉันที่นี่ ข้าวของจำเป็นฉันให้คนขนมาหมดแล้ว เวลาไปเรียนจะมีคนของฉันขับรถรับส่ง พร้อมการ์ดสามคนห้ามสลัดทิ้งเด็ดขาด ระยะเวลาการทำสัญญา จนกว่าฉันจะเบื่อเธอ” รวดเดียวบอกทุกอย่าง เขามีแต่วัยรุ่นใจร้อน ทำไมตาลุงตรงหน้าถึงใจร้อนแบบนี้ฮะ! เตรียมการตั้งแต่เนิ่นๆ ให้คนไปขนของผมมาก่อนตัวเจ้าของอีก ให้ตายสิ ที่คิดไว้ไม่มีผิด ลูเซียสไม่คิดปล่อยผมจริงๆ

                “เข้าใจแล้วครับป๋า” กัดฟันพูดถลึงตาจ้อง ลูเซียสยกยิ้มชอบใจ ตาแก่หื่นกาม ตัณหากลับเอ๊ย

                “ปรับตัวไวดีนี่ ว่าง่ายๆ ซะตั้งแต่แรกก็จบ ไปอาบน้ำแล้วมาหาฉัน” สั่งเสร็จก้มลงไปทำงานต่อ สาธุ ขอให้เหล็กแฟ้มหนีบเป็นบาดทะยักตายไปได้ยิ่งดี

                ผมหมุนตัวออกจากห้องทำงานเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำตามคำสั่ง ถอดชุดนศ.ออกโยนลงตะกร้าเดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำ ด้านในหรูเหมือนโรงแรมห้าดาวมีผ้าขนหนูกับเสื้อคลุมอาบน้ำเตรียมไว้ให้อยู่แล้ว แบ่งเป็นโซนแห้งเปียกชัดเจน ผมแช่น้ำนานเป็นชั่วโมงค่อยเสด็จสวมเสื้อคลุมหมายหาชุดใส่

                เปิดตู้เสื้อผ้าแบบบิวท์อินในห้องเปลี่ยนชุดไร้วี่แววของชุดตัวเองแม้แต่เส้นด้าย ทั้งหมดทั้งมวลมีแต่เสื้อของตัวใหญ่ของลูเซียสที่ไม่มีชุดนอนแม้แต่ตัวเดียว เพราะเจ้าตัวแก้ผ้านอนนุ่งลมห่มฟ้าเป็นเรื่องปกติ

                “ป๋า! ไหนบอกว่าเอาของผมมาแล้วไง ไม่เห็นมีสักตัว” หาไม่เจอต้องถามเอากับเจ้าของห้องพร้อมเปลี่ยนสรรพนามตามสถานะ ซึ่งดูอีกฝ่ายจะถูกใจซะด้วย ใบหน้าหล่อเข้มเงยมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ใช่แววตาประเมินดูถูก มันคือการลวนลามทางสายตาต่างหาก ต่อให้หน้าหนาโบกปูนเสริมเหล็กราดยางมะตอยมาจากไหน เจอแววตางี้เข้าไปรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

                “ฉันให้คนเอามาแค่ชีทกับหนังสือเรียน อยู่ในบนชั้นนู่น” ชี้ไปบนชั้นบริเวณหนึ่งจากชั้นหนังสือทั้งหมดในห้องทำงานเจ้าตัว หนังสือลูเซียสมีแต่ภาษาต่างประเทศดูเรียบๆ ดังนั้นปึกชีทกับหนังสือหลากสีภาษาไทยของผมโดดเด่นชัดเจนจนหาได้ไม่ยาก

                “พวกเสื้อผ้าของผมล่ะ ป๋าไม่เอามาสักตัวกระทั่งชุดนักศึกษา จะให้ผมใส่ชุดคลุมอาบน้ำไปมหา’ลัยรึไง” ย้ำเท้าเข้าไปหาให้อีกฝ่ายมองหน้าไม่ใช่สะโพกกับขาอ่อน! ผมกำลังซีเรียสนะ แม้เป็นลูกครึ่งแต่ผมโตมาแบบคนไทย ไอ้เรื่องแก้ผ้าแบบเขาผมไม่ทำเด็ดขาด ยกเว้นเวลาจำเป็น...

                “ทิ้งไปหมดแล้ว ฉันไม่ชอบให้คนของฉันใช้ของที่คนอื่นให้” ลูเซียสย้ำเสียงหนัก ขนาดแค่เริ่มวันแรกตาลุงออกอาการเอาแต่ใจ ของพวกนั้นใช่ว่ามีคนซื้อให้อย่างเดียวซะเมื่อไหร่ หลายอย่างผมก็ซื้อเอง พูดไปลูเซียสก็ไม่ฟังช่างแม่งแล้วกัน วัยรุ่นเซ็ง!

                “อย่าเพิ่งหงุดหงิดไป เดี๋ยวฉันพาไปซื้อใหม่ เอาให้แพงกว่าเดิมก็ยังได้ ไม่ว่าจะเสื้อผ้า น้ำหอม มือถือ นาฬิกา...ทุกอย่าง ถ้าเธอต้องการ” เสียงทุ้มต่ำติดแหบกับภาษาไทยชัดแจ๋วกระซิบข้างหู

                สะโพกถูกลูบผ่านเสื้อคลุมทั้งที่ตัวเองยังนั่งเป็นเจ้าพ่อบนเก้าอี้ จู่ๆ วงแขนแกร่งตวัดรวบเอวดึงจนผมเซทิ้งตัวอยู่บนตัก มือหนาคว้าขาจัดท่าให้นั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาอย่างชำนาญภายในเวลาไม่กี่วินาที ใบหน้าทั้งคู่อยู่ในระยะประชิดจนปลายจมูกแตะกัน

                “ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน มิทรี่”

                จบคำด้วยรสจูบร้อนฤทธิ์แรงเหมือนแอลกอฮอล์ที่อีกฝ่ายชอบดื่ม ริมฝีปากบดเบียดตักตวงจนฝ่ายรับหอบหายใจเริ่มทำหน้าที่เด็กป๋าอย่างเต็มภาคภูมิ