Dalawang Taon ang LumipasSa Punong Tanggapan ng Kumpanya ng Pamilya ChavezLumagpas na sa oras ng trabaho, ngunit maliwanag pa rin ang ilaw sa opisina ng presidente sa pinakataas na palapag.Mula nang tanggapin ni Tyler ang bala para kay Dianne dalawang taon na ang nakalipas—matapos niyang malagay sa bingit ng kamatayan bago muling magising at gumaling—tila naging ibang tao na siya.Hindi na niya muling binanggit si Dianne.Hindi na niya pinansin ang anumang may kinalaman sa kanya.Hindi na rin niya ito hinanap.Ang buhay niya ay umiikot na lang sa trabaho.Sa umaga at gabi, wala siyang ibang ginawa kundi magtrabaho. Kumakain, natutulog, at nag-eehersisyo siya sa parehong oras araw-araw. Puno ng trabaho ang bawat sandali ng kanyang buhay.Sa loob ng dalawang taon, patuloy na lumawak ang negosyo ng pamilya Chavez, at ang kanilang mga ari-arian ay halos dumoble ang halaga.Ang mga empleyado sa opisina ng presidente ay araw-araw na sumasabay kay Tyler sa pag-o-overtime hanggang dis-oras
Tulad ng inaasahan, natuklasan kong may kambal na anak si Dianne—ang kanilang mga palayaw ay Danica at Darian.Ngunit higit nang tatlong taon nang hiwalay sina Dianne at Tyler, kaya hindi niya maaaring isantabi ang posibilidad na ibang lalaki ang ama ng mga bata.Pagkatapos ng lahat, personal na nasaksihan ni Tyler ang pagkalaglag ni Dianne at kinumpirma pa ito sa ospital.Ngunit dahil sa kanyang mabuting kaibigan, hindi siya sumuko.Palihim niyang inobserbahan ang mga pag-uusap nina Ashley at Dianne.Kamakailan, lumipad si Ashley papuntang Massachusetts, at inisip niyang maaaring makikipagkita ito kay Dianne.Kaya naman, nagpasya siyang ipasubaybay nang lihim ang mga kilos ni Ashley.Dahil dito, nakumpirma niya ang isang kamangha-manghang balita."Paano kung hindi talaga nalaglag ang bata at pinagawa lang ni Dianne ang pekeng dokumento sa ospital para lang lokohin ka at mapilitang makipaghiwalay?"Tanong ni Kent habang nakatingin sa kanya.Natigilan si Tyler sa narinig.Noon, nakita
Tumango si Tyler bilang pagsang-ayon.Sa mga sandaling iyon, kumatok sa pinto si Chinie bago pumasok. "Boss..."Nang makita niya ang namumulang mata ni Tyler at ang mga luha sa kanyang pisngi, natigilan siya. Nawala ang sasabihin niya at natulala siya saglit."Magsalita ka." Inutusan siya ni Tyler habang tinititigan siya nang matalim.Agad na ibinaba ni Chinie ang kanyang ulo at nagpatuloy, "Boss, nakapag-book na po kami ng flight papuntang Massachusetts. Aalis ito sa loob ng dalawang oras. Kailangan na nating umalis at magmadali papunta sa paliparan.""Sige, ipaalam kay Brandon na sumama sa akin.""Opo, Boss." Tumango si Chinie at magalang na umatras.Mabilis na isinara ni Tyler ang kanyang laptop, kinuha ang mga larawan at maingat na isinilid sa bulsa ng kanyang suit, parang isang napakahalagang kayamanan. Kinuha niya ang kanyang cellphone, tumayo, at agad na umalis.Sinamahan siya ni Kent.Kasama sina Brandon at Baron, sumakay sila sa espesyal na elevator papunta sa underground par
"Oo nga," sagot ni Manuel, saka kinuha si Danica mula sa kanyang mga bisig. Yumuko siya at idinikit ang kanyang noo sa noo ng bata, marahang hinaplos ito nang may pagmamahal. "Nakita ni Tito na kayo ng kuya mo ay naglalaro ng bula. Masaya ba?""Oo! Ang saya!" Masiglang tango ni Ning Ning. "Maglalaro ulit sina Danica at Kuya bukas!""Professor Ramirez."Dumating naman sina Xander, hawak si Danica at Cassy."Mr. Zapanta, Ms. Zapanta," bati ni Manuel sa kanila nang may ngiti."Professor Ramirez, mula ngayon, maaari mo na akong tawaging Dianne," sabi ni Cassy na may ngiti, bago lumingon kay Dianne. "Ate Dianne, ano sa tingin mo?"Ngumiti si Dianne at tumango. "Oo, maaari mo na rin akong tawaging Cassy mula ngayon.""Okay," sagot ni Manuel, tumango siya. "Kung gano’n, hindi na ako mahihiya sa inyo."Habang nagkukwentuhan at nagtatawanan, sabay-sabay silang pumasok sa loob ng bahay.Umakyat si Dianne sa itaas upang magpalit ng damit. Matapos ang ilang minuto, naglagay siya ng bahagyang pamp
Sa isipan ni Darian, ang nag-iisa niyang lola ay si Cassandra.Saglit siyang nag-isip habang nakakunot ang noo, bago tumango. "Sige po, isa pang lola."Biglang kumislap ang kanyang mga mata. "Lola, may mga laruan po ba kayong masaya?"Napatawa si Manuel at hinaplos ang ulo ni Darian. "May mga masayang bagay dito, sasamahan ka ni tito maglaro.""Sige po, laro tayo!" agad na bumalik ang kasiyahan ni Darian.Tumango si Manuel, at sabay-sabay silang pumasok sa loob ng bahay.Sa likuran nila, pumasok si Maxine habang may dala-dalang malaking palumpon ng bulaklak at ilang regalo.Hindi pa handa ang hapunan, kaya inanyayahan ni Elizabeth si Dianne na maupo muna, habang siya naman ay tumuloy sa kusina upang tumulong sa yaya sa paghahanda ng pagkain.Samantala, dinala nina Dianne at Manuel sina Danica at Darian upang maglaro.Noong wala pang sampung taong gulang si Manuel, lumipat siya sa Amerika kasama si Elizabeth, kaya nanatili pa rin sa kanilang bahay ang ilan sa mga laruan niya noong bata
Habang kumakain, masaya silang nagkukwentuhan. Sa presensya ng dalawang munting makukulit na sina Danica at Darian, lalong naging magaan at masaya ang paligid.Matapos ang hapunan, naisip pa rin nina Danica at Darian ang kahoy na kabayong duyan na nasa itaas ng silid imbakan.Bumaba si Manuel dala ang duyan, isang kahon ng musika, at ilang laruan na angkop sa dalawang bata.Masayang naglaro ang dalawa bago sila tuluyang ihatid pabalik sa Weston Manor.Makalipas ang mahigit kalahating oras, lumalim na ang gabi kaya nagpasya nang umalis sina Dianne at Manuel kasama ang mga bata.Hinatid sila ni Elizabeth at sinabing bumisita silang muli kapag may pagkakataon.Ngumiti si Dianne at sabay nilang pinugay ng kamay nina Danica at Darian si Elizabeth bago tuluyang umalis.Habang nasa sasakyan, nagtanong si Manuel, "Pagod ka ba? Gusto mo bang umidlip muna?"Umiling si Dianne. "Napakabait talaga ni Tita," aniya.Si Elizabeth ay mainit at madaling pakisamahan. Kita naman sa kanyang kilos na taos-p
Matapos mapanood si Manuel na umalis, umakyat si Dianne sa itaas upang tingnan sina Darian at Danica.Mahimbing ang tulog ng dalawang bata.Hinalikan sila ni Dianne bago siya nagtungo sa kanyang opisina.Dahil patungo na si Tyler sa Cambridge, darating siya sa loob ng isa’t kalahating oras.Sa nakalipas na dalawang taon, ilang beses nang bumisita sa kanya sina Ashley at Dexter, kaya’t siguradong alam na ni Tyler ang kasalukuyan niyang tirahan.Didiretso ito sa Weston Hall.Hinihintay niya ito.Binuksan ni Dianne ang kanyang computer at sinubukang pakalmahin ang sarili sa pamamagitan ng pagtutok sa trabaho.Sa loob ng dalawang taon, lumawak nang husto ang kanyang imperyo sa negosyo.Ang Guazon Pharma ay nakabuo ng mahigit isang dosenang bagong gamot na epektibo laban sa mga sakit na mahirap gamutin, kabilang na ang ilang terminal illnesses.Dahil dito, ilang beses na rin tumaas ang market value ng kumpanya, dahilan upang mapabilang ito sa mga nangungunang pharmaceutical companies sa buo
"Mr. Chavez, subukan mong huwag silang gisingin."Binuksan ni Dianne ang ilaw at tumingin kay Tyler.Nakita niya itong umiiyak na parang isang inosenteng bata.Ngumiti siya rito, saka tahimik na lumakad palayo.Ngunit nang dumaan siya kay Tyler, isang malaki, mainit, at bahagyang magaspang na kamay ang mahigpit na humawak sa kanyang pulso.Huminto si Dianne at tumingin kay Tyler.Napakalapit nila sa isa't isa, at sa luhang mga mata ni Tyler, nakita niya ang sarili niyang repleksyon."Dianne, salamat."Bawat salitang lumabas sa bibig ni Tyler ay nagmula sa kaibuturan ng kanyang puso.Ngumiti lamang si Dianne ngunit hindi nagsalita.Dahan-dahang binitiwan ni Tyler ang kanyang kamay.Diretsong bumalik si Dianne sa kanyang silid, iniwan ang espasyo para kay Tyler at sa dalawang bata.Hatinggabi na, at maliban sa mga guwardiya, tulog na ang lahat sa buong mansyon. Tahimik ang buong paligid.Nakatayo si Tyler sa may pintuan, nakatingin kina Darian at Danica sa loob ng silid. Ang tanging nar
Pero hindi niya inasahan ang sumunod.Kalagitnaan ng gabi nang mahimbing na ang tulog ni Dianne, palihim na pumasok si Tyler sa kwarto.Tahimik siyang sumampa sa kama at dahan-dahang niyakap siya sa ilalim ng kumot.Sa gitna ng panaginip, nakaramdam si Dianne ng kakaiba. Napabulong siya nang hindi namamalayan, “Manuel...”Sa dilim, kitang-kita ni Tyler ang maliit na babae sa kanyang bisig. Nang marinig niya ang pangalang “Manuel,” bigla siyang natigilan.Unti-unting dumilat si Dianne, may kutob na may kakaiba. Bumungad sa kanya ang pamilyar na amoy ng lalaki—mabango, malamig, parang kahoy—at agad niyang nakilala ito.Tumingala siya.Madilim ang buong silid, pero ramdam nila ang presensya ng isa’t isa.“Dianne,” bulong ni Tyler, “kahit ituring mo akong kapalit ni Manuel... basta makasama lang kita, ayos lang. Araw at gabi.”Late na, at wala na rin sa mood si Dianne para makipagtalo. Isa pa, gusto niya ba talaga itong paalisin?Sa lahat ng pinagdaanan nila, sa estado niya ngayon, hindi n
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na ka
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p
Napansin ni Tyler na nakatingin si Dianne sa kamay niya.Mabilis niya iyong itinago, saka ngumiting pilyo at nagtanong—"Dianne, anong nangyari?"Hindi siya pinansin ni Dianne at sa halip ay kay Maxine siya tumingin, na nakaupo sa front passenger seat."Maxine, may Band-Aid ka ba?""Meron po, miss."Tumango si Maxine at mabilis na kinuha ang Band-Aid mula sa glove compartment, sabay abot kay Dianne nang may paggalang.Nang makita ni Tyler ang eksenang iyon, hindi niya mapigilang ngumiti. Parang umapaw ang tuwa hindi lang sa puso niya, kundi pati na rin sa mukha niya.Pero hindi niya inaasahDariang sumunod.Pagkakuha ng Band-Aid mula kay Maxine, iniabot ito ni Dianne kay Tyler at malamig na sinabi,"Ikaw na ang maglagay.""..."Walang nasabi si Tyler.Tinanggap niya ang Band-Aid pero hindi niya agad ginamit. Tahimik niya itong isinuksok sa bulsa ng coat niya.Napansin ni Dianne ang kilos niya at napakunot ang noo.Ngumiti si Tyler, pilit na nagbibiro,"Gasgas lang 'yan, okay lang ako."
Sinira ni Manuel ang lahat ng plano niya, at tila imposibleng makaganti siya kailanman.Bakit niya gugustuhing magsama-sama ang lahat? Maging masaya? Matupad ang mga pangarap nila? Sa paraang ito, hindi na magkamag-anak sina Dianne at Manuel. Pwede na ba silang maging legal na magkasama, nang walang bahid ng pagdududa?Magkakasundo na rin kaya ang pamilya Chavez? Pwede na silang magkaroon ng team building?Eh siya? Paano naman siya?Hindi. Hindi puwede.Si Manuel ang nagtaksil sa kanya, kaya nararapat lang na pagbayaran nito ang lahat. Ayaw niyang maging masaya si Manuel. Gusto niyang magdusa ito, at bayaran ng pinakamabigat na kapalit."Hanggang saan ang alam mo sa nangyari noon?" tanong ni Dianne, kalmado ang boses.Hindi siya pumunta roon para lang pagalitan ni Bernadeth. Ang gusto niya’y malaman ang totoo sa likod ng aksidente sa sasakyan noon.Hindi siya naniniwalang magagawa ng lola niya na pumatay ng tao. Lalo na’t dahil lang daw sa lolo niya."Anong nangyari raw noon?" tanong
Hindi siya halos nakatulog simula nang siya ay maaresto. Ang kanyang dating may-ubang buhok ay tuluyan nang pumuti sa loob lamang ng dalawang araw.Hindi niya kailanman inakala na ang matagal nilang plinano ni Tita Jude ay masisira lang sa mismong anak niyang si Manuel. Sa huling sandali, bumagsak ang lahat ng kanyang pinaghirapan.Nagastos na ang pera, at nasira na rin ang kanyang sarili.Kung alam lang niya ito, sana'y pinatay na niya ang anak ni Manuel noon pa. Pinadala na sana niya ito sa kabilang buhay para hintayin doon si Dianne at ang dalawang anak nito.Hindi, hindi!Hindi niya anak si Manuel!Matagal nang patay ang tunay niyang anak—namatay noong ipinanganak pa lamang.Noong panahong iyon, gusto niyang manganak sa natural na paraan para lumakas ang katawan ng bata, ngunit hindi niya inasahan na masasakal ito at mamatay sa mismong sinapupunan niya.Hindi niya matanggap iyon.Kaya nang malaman niyang si Tanya, na kasabay niyang nanganak sa parehong ospital, ay may kambal na san