ANG GALING!!! HAHAHAHA CHAROOT! HANGGANG DITO NA LANG, BUKAS NA AKO MAG-UPDATE.SEE YOU!!! MAGKIKITA NA SILA UWUUUU
Matapos mapanood si Manuel na umalis, umakyat si Dianne sa itaas upang tingnan sina Darian at Danica.Mahimbing ang tulog ng dalawang bata.Hinalikan sila ni Dianne bago siya nagtungo sa kanyang opisina.Dahil patungo na si Tyler sa Cambridge, darating siya sa loob ng isa’t kalahating oras.Sa nakalipas na dalawang taon, ilang beses nang bumisita sa kanya sina Ashley at Dexter, kaya’t siguradong alam na ni Tyler ang kasalukuyan niyang tirahan.Didiretso ito sa Weston Hall.Hinihintay niya ito.Binuksan ni Dianne ang kanyang computer at sinubukang pakalmahin ang sarili sa pamamagitan ng pagtutok sa trabaho.Sa loob ng dalawang taon, lumawak nang husto ang kanyang imperyo sa negosyo.Ang Guazon Pharma ay nakabuo ng mahigit isang dosenang bagong gamot na epektibo laban sa mga sakit na mahirap gamutin, kabilang na ang ilang terminal illnesses.Dahil dito, ilang beses na rin tumaas ang market value ng kumpanya, dahilan upang mapabilang ito sa mga nangungunang pharmaceutical companies sa buo
"Mr. Chavez, subukan mong huwag silang gisingin."Binuksan ni Dianne ang ilaw at tumingin kay Tyler.Nakita niya itong umiiyak na parang isang inosenteng bata.Ngumiti siya rito, saka tahimik na lumakad palayo.Ngunit nang dumaan siya kay Tyler, isang malaki, mainit, at bahagyang magaspang na kamay ang mahigpit na humawak sa kanyang pulso.Huminto si Dianne at tumingin kay Tyler.Napakalapit nila sa isa't isa, at sa luhang mga mata ni Tyler, nakita niya ang sarili niyang repleksyon."Dianne, salamat."Bawat salitang lumabas sa bibig ni Tyler ay nagmula sa kaibuturan ng kanyang puso.Ngumiti lamang si Dianne ngunit hindi nagsalita.Dahan-dahang binitiwan ni Tyler ang kanyang kamay.Diretsong bumalik si Dianne sa kanyang silid, iniwan ang espasyo para kay Tyler at sa dalawang bata.Hatinggabi na, at maliban sa mga guwardiya, tulog na ang lahat sa buong mansyon. Tahimik ang buong paligid.Nakatayo si Tyler sa may pintuan, nakatingin kina Darian at Danica sa loob ng silid. Ang tanging nar
Bago ito sumakay, muling huminto si Tyler at tumingin patungo sa ikalawang palapag.Madilim ang lahat ng bintana, walang anumang ilaw.Ngunit sigurado siyang sa likod ng isa sa mga bintanang iyon… may dalawang matang nakamasid sa kanya.Habang nakaharap sa dalawang titig, hindi niya namalayang bahagyang ngumiti ang kanyang mga labi. Pagkatapos, itinaas niya ang kanyang paa at sumakay sa sasakyan.Pinanood ni Dianne si Tyler habang sumasakay ito sa sasakyan, at nang tuluyan nang lumayo ang kotse mula sa manor, isinara niya ang mga kurtina at bumalik sa kama upang matulog muli.Kinabukasan ng umaga, habang mahimbing pa ring natutulog si Dianne, dahan-dahang binuksan nina Darian at Danica ang pinto ng kanyang silid."Shhh, huwag kang maingay, Darian. Baka magising si Mommy," bulong ni Danica.Si Danica ang nasa unahan, habang si Darian naman ay nagtanggal ng diaper at walang pagmamadaling sumunod sa likuran niya.Nang makapasok, mabilis na sumuot si Danica sa maliit na siwang ng pinto at
Ibinaba ni Manuel si Danica sa mataas na upuan at umupo sa tabi ni Dianne. Kasabay nilang kumain ng agahan habang masayang nakikipagkwentuhan kina Darian at Danica.Mabilis ang naging pag-unlad ng kakayahan sa pagsasalita ng dalawang bata. Hindi lang sila malinaw magsalita at maayos na nagpapahayag ng kanilang iniisip, madalas din silang magtanong ng mga bagay na hindi inaasahan.Si Manuel ay laging matiyaga kina Dianne, Darian, at Danica. Anuman ang sabihin ng dalawang bata sa kanya, nakikinig siya nang mabuti at seryosong sinasagot ang kanilang maliliit na katanungan.Sa loob ng dalawang taon ng kanilang pagsasama, nagkaroon sila ng malalim na relasyon kay Manuel. Matapos ang agahan, dumating ang guro para sa early childhood education lesson nina Darian at Danica, habang sina Dianne at Manuel ay lumabas ng manor.Habang papasok na sila sa sasakyan, isang itim na Bentley ang huminto sa may gate ng manor.Si Tyler.Dumating siya eksaktong alas-otso ng umaga.Hindi na hinintay ni Diann
Tiningnan ni Danica si Darian, tapos si Tyler, at lumalim ang pagkabalisa sa kanyang mukha."Kung may nang-aapi sa’yo, sabihin mo lang sa akin. Sasabihin ko kay Tito! Malakas si Tito, ipagtatanggol ka niya!"Tinitigan ni Tyler sina Darian at Danica, pinakikinggan ang bawat salitang binitawan nila.Hindi niya napigilang mapatawa at maiyak nang sabay, nalilito sa sarili niyang emosyon.Sinabi ni Darian na ayaw niya ng iyaking ama.Sa mata ni Darian, mukha siguro siyang mahina ngayon.Dahil doon, bigla siyang kinabahan at dali-daling tumakbo papunta sa banyo."Hala! Bakit tumakbo si Daddy?" Napakurap si Danica, halatang nadismaya.Medyo naguluhan din si Darian, pero hindi na niya ito ininda at nagpatuloy sa pagbuo ng kanyang mga Lego.Sandali lang nag-alinlangan si Danica, tapos bumalik na rin siya sa paglalaro.Sa loob ng banyo, hinugasan ni Tyler ang kanyang mukha, pilit na kinokontrol ang emosyon bago bumalik sa silid ng mga laruan."Darian, tingnan mo, bumalik na si Daddy!"Sa pagkaka
Tiningnan ni Danica si Darian at masamang tumitig dito. “Darian, pero siya ang ating Daddy.”“E ano ngayon?” Walang pakialam na sagot ni Darian. “Wala namang epekto kung wala akong Daddy.”Si Tyler, “…”Mukhang hindi talaga mahina ang anak niya.Hindi pa man tatlong taong gulang, pero mahirap na siyang kumbinsihin.“Pero gusto ko ng Daddy,” mahinahong sabi ni Danica habang hinawakDariang kamay ni Darian. “Darian, sabay tayong hilingin kay Mommy na patawarin si Daddy, pwede ba?”“Hindi.” Mariing tumanggi si Darian. “Nagkamali si Daddy, dapat siya mismo ang humingi ng tawad kay Mommy.”“Darian…”“Tama.”Halos hangaan na ni Tyler ang batang anak niya. “Ako ang nagkamali, kaya ako ang dapat humingi ng tawad kay Mommy.”Natawag na ni Darian siyang "Daddy," at sobrang saya na niya sa narinig.“Kung gano’n, Daddy, hihintayin mo bang bumalik si Mom?” Punong-puno ng pag-asa ang mga mata ni Danica.Tumango si Tyler. “Oo, hihintayin ko siyang bumalik kasama ninyo ni Darian.”Tok, tok—Sa mismong
Ang nasa harapan niya, si Dianne, ay halatang mas bata kaysa sa kanya.Bukod pa roon, maganda siya, may magandang pangangatawan, at napakaganda ng kanyang kutis.Nagtagpo ang mga mata ni Dianne at ng dalaga, na tila nagulat, at ngumiti siya nang walang kahulugan.Dinala ni Manuel si Dianne sa harap ng dalaga at malamig na tinanong, "Ano ang pangalan mo at ano ang kurso mo?"Handa nang sabihin ng dalaga ang kanyang buong pangalan, ngunit nang malapit na siyang magsalita, napagtanto niyang may mali. Mabilis niyang iniling ang ulo at tumakbo palayo."Hahanap ako ng paraan para malaman kung anong kurso ang kinukuha niya." Matapos tumakbo ang dalaga, agad na lumambot ang tono ni Manuel kay Dianne.Napatawa si Dianne. "Bakit? Balak mo pa siyang turuan ng leksyon?""Hindi leksyon, kundi pagpapatalsik."Tumaas ang kilay ni Dianne. "Hindi na kailangan. Wala naman siyang ginawang masama sa akin. Hindi na natin kailangang mag-aksaya ng oras at emosyon sa isang walang kwentang tao.""Kung gusto m
Tumango si Tyler, "Oo, basta gusto ninyo, puwede akong pumunta at makasama kayong dalawa araw-araw.""Yehey!" Hindi na nag-atubili si Darian at agad na kumaway. "Dad, kita tayo bukas!""Sige, kita tayo bukas." Tumango si Tyler, bago muling tumingin kay Dianne. "Dianne, puwede ko bang halikan sina Darian at Danica bago ako umalis?"Saglit siyang tiningnan ni Dianne bago ibinaba si Danica mula sa kanyang mga bisig.Agad namang tumakbo si Danica papunta kay Tyler.Lumuhod si Tyler.Mahigpit niyang hinawakDariang mukha nito, saka binigyan ng malaking halik sa noo at matamis na sinabi, "Daddy, hihintayin kita bukas."Nang makita ang anak niyang mas matamis pa sa pulot, natunaw ang puso ni Tyler.Lumapit din si Darian at ginawaran siya ng halik sa pisngi.Mahigpit silang niyakap ni Tyler, isa sa bawat braso, at hinalikan din ang kanilang mga pisngi. Matapos iyon, pinakawalan niya sila at umalis nang mabigat ang loob.Nanatili siya sa pinakamalapit na five-star hotel sa Weston Mansion.Pero
Pero hindi niya inasahan ang sumunod.Kalagitnaan ng gabi nang mahimbing na ang tulog ni Dianne, palihim na pumasok si Tyler sa kwarto.Tahimik siyang sumampa sa kama at dahan-dahang niyakap siya sa ilalim ng kumot.Sa gitna ng panaginip, nakaramdam si Dianne ng kakaiba. Napabulong siya nang hindi namamalayan, “Manuel...”Sa dilim, kitang-kita ni Tyler ang maliit na babae sa kanyang bisig. Nang marinig niya ang pangalang “Manuel,” bigla siyang natigilan.Unti-unting dumilat si Dianne, may kutob na may kakaiba. Bumungad sa kanya ang pamilyar na amoy ng lalaki—mabango, malamig, parang kahoy—at agad niyang nakilala ito.Tumingala siya.Madilim ang buong silid, pero ramdam nila ang presensya ng isa’t isa.“Dianne,” bulong ni Tyler, “kahit ituring mo akong kapalit ni Manuel... basta makasama lang kita, ayos lang. Araw at gabi.”Late na, at wala na rin sa mood si Dianne para makipagtalo. Isa pa, gusto niya ba talaga itong paalisin?Sa lahat ng pinagdaanan nila, sa estado niya ngayon, hindi n
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na ka
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p
Napansin ni Tyler na nakatingin si Dianne sa kamay niya.Mabilis niya iyong itinago, saka ngumiting pilyo at nagtanong—"Dianne, anong nangyari?"Hindi siya pinansin ni Dianne at sa halip ay kay Maxine siya tumingin, na nakaupo sa front passenger seat."Maxine, may Band-Aid ka ba?""Meron po, miss."Tumango si Maxine at mabilis na kinuha ang Band-Aid mula sa glove compartment, sabay abot kay Dianne nang may paggalang.Nang makita ni Tyler ang eksenang iyon, hindi niya mapigilang ngumiti. Parang umapaw ang tuwa hindi lang sa puso niya, kundi pati na rin sa mukha niya.Pero hindi niya inaasahDariang sumunod.Pagkakuha ng Band-Aid mula kay Maxine, iniabot ito ni Dianne kay Tyler at malamig na sinabi,"Ikaw na ang maglagay.""..."Walang nasabi si Tyler.Tinanggap niya ang Band-Aid pero hindi niya agad ginamit. Tahimik niya itong isinuksok sa bulsa ng coat niya.Napansin ni Dianne ang kilos niya at napakunot ang noo.Ngumiti si Tyler, pilit na nagbibiro,"Gasgas lang 'yan, okay lang ako."
Sinira ni Manuel ang lahat ng plano niya, at tila imposibleng makaganti siya kailanman.Bakit niya gugustuhing magsama-sama ang lahat? Maging masaya? Matupad ang mga pangarap nila? Sa paraang ito, hindi na magkamag-anak sina Dianne at Manuel. Pwede na ba silang maging legal na magkasama, nang walang bahid ng pagdududa?Magkakasundo na rin kaya ang pamilya Chavez? Pwede na silang magkaroon ng team building?Eh siya? Paano naman siya?Hindi. Hindi puwede.Si Manuel ang nagtaksil sa kanya, kaya nararapat lang na pagbayaran nito ang lahat. Ayaw niyang maging masaya si Manuel. Gusto niyang magdusa ito, at bayaran ng pinakamabigat na kapalit."Hanggang saan ang alam mo sa nangyari noon?" tanong ni Dianne, kalmado ang boses.Hindi siya pumunta roon para lang pagalitan ni Bernadeth. Ang gusto niya’y malaman ang totoo sa likod ng aksidente sa sasakyan noon.Hindi siya naniniwalang magagawa ng lola niya na pumatay ng tao. Lalo na’t dahil lang daw sa lolo niya."Anong nangyari raw noon?" tanong
Hindi siya halos nakatulog simula nang siya ay maaresto. Ang kanyang dating may-ubang buhok ay tuluyan nang pumuti sa loob lamang ng dalawang araw.Hindi niya kailanman inakala na ang matagal nilang plinano ni Tita Jude ay masisira lang sa mismong anak niyang si Manuel. Sa huling sandali, bumagsak ang lahat ng kanyang pinaghirapan.Nagastos na ang pera, at nasira na rin ang kanyang sarili.Kung alam lang niya ito, sana'y pinatay na niya ang anak ni Manuel noon pa. Pinadala na sana niya ito sa kabilang buhay para hintayin doon si Dianne at ang dalawang anak nito.Hindi, hindi!Hindi niya anak si Manuel!Matagal nang patay ang tunay niyang anak—namatay noong ipinanganak pa lamang.Noong panahong iyon, gusto niyang manganak sa natural na paraan para lumakas ang katawan ng bata, ngunit hindi niya inasahan na masasakal ito at mamatay sa mismong sinapupunan niya.Hindi niya matanggap iyon.Kaya nang malaman niyang si Tanya, na kasabay niyang nanganak sa parehong ospital, ay may kambal na san