Chapter 4

Sa sandaling iyon ay napansin na siya ni Ethan.

Mukhang masama ang loob ng bata, halatang nalungkot nang umalis ang magandang babae. "Daddy, bakit ang tagal mo? Wala na ang magandang babae!” nakanguso itong nagreklamo.

Nakita ni Ezekiel ang panlulumo ng anak, kaya wala siyang nagawa kundi isantabi muna ang iniisip niya.  

Baka... nagkamali lang siya?  

Matagal nang wala ang babaeng ‘yon—anim na taon ng hindi nagpapakita, parang naglaho na parang bula. Kahit anong gawin niya, hindi niya ito matagpuan. Paano siya biglang lilitaw dito?  

Mabilis na ibinalik ni Ezekiel ang atensyon sa anak. "Sino'ng magandang babae? ‘Yung miracle doctor na sinabi mo sa tawag?"  

"Mm-hmm!" Tumango si Ethan, saka lumingon sa direksyong pinuntahan ni Therese, halatang may panghihinayang.  

Kung habulin niya kaya, aabutan pa niya?  

Hindi naintindihan ni Ezekiel ang gustong ipahiwatig ng anak, kaya hindi na niya ito pinansin. "Kung wala na siya, wala na."  

Hindi naman talaga siya naniniwala na nakilala ng anak niya ang isang milagrosong doktor.  

Besides, the figure he saw just now looked quite young. No matter how skilled she was, how good could she possibly be?  

Nakuha naman niya ang contact ng ‘Miracle Doctor’s Hand’ mula mismo sa director ng ospital. That was a far more reliable option.  

Nang makita ni Ethan na hindi siya sineseryoso ng ama, nainis siya. "Daddy, bakit ka ganyan?!"  

He had tried so hard to get the pretty lady to help for Daddy’s sake! But Daddy was too slow! And now he didn’t even care! 

Galit na galit, napasinghal si Ethan, ipinadyak ang maliit niyang mga paa, at umalis nang padabog.  

Napakunot-noo si Ezekiel sa biglang pagwawala ng anak. "Ano na naman ‘yang kinaiimis mo?" tanong niya, seryoso ang boses.  

Nangangalit ang pisngi ni Ethan sa inis. "Daddy, hindi mo man lang pinapahalagahan ang miracle doctor! Sa tingin mo ba, hindi siya magaling?"  

Tinitigan lang ni Ezekiel ang inis na mukha ng anak, hindi sumagot, pero halata sa ekspresyon niya ang sagot.  

Sumimangot si Ethan. "Hindi mo ba ako pinaniniwalaan? Nagtanong-tanong ako, magaling talaga siya! May ginawa siyang operasyon na kahit sino, hindi magawa!"  

Pero nanatili pa rin si Ezekiel sa kanyang paniniwala.  

Para lang mapatahan ang anak, sinabi niya, "Hindi sa hindi ako naniniwala. Alam ko lang ang kondisyon ko. This old injury isn’t something just anyone can cure. Baka pati ‘yang babaeng nakilala mo, hindi rin kaya."  

Pero mas pinagtakhan ni Ezekiel kung bakit sobrang interesado ang anak sa babaeng ‘yon.  

Sa loob ng maraming taon, maraming mayaman na babae sa Bonifacio Global ang nagtangkang maging madrasta ni Ethan. Pero wala ni isa ang nagustuhan niya. Kahit si Rebecca, na malapit sa pamilya Craig, halos hindi niya mapalapit sa anak.  

Dahil dito, nagkaroon ng reputasyon ang munting prinsipe ng pamilya Craig sa Bonifacio Global.

Ngayon lang niya nakitang nagpakita ng interes si Ethan sa isang babae. Kaya nagduda siya. Baka gumagamit lang ito ng paraan para makalapit sa anak niya?  

Kung ganon... mas mabuting tapusin na ito ngayon pa lang.  

“Nahanap ko na ang tunay na miracle doctor. Tapos na ang sadya natin dito. Umuwi na tayo, wala nang reklamo."  

Pakiramdam ni Ethan, parang hindi siya makahinga. Hindi ba’t ‘yung miracle doctor na nahanap ng Daddy niya at si pretty lady ay iisa?  

Kung ganon... hindi na niya ito makikita ulit?  

Kahit minsan lang silang nagkita, hindi niya maintindihan kung bakit gusto na niya itong makita ulit. Kakaalis lang nito, pero parang miss na niya agad.  

Kung pwede lang ulit silang magkita...  

"Desidido na ako. Hahanapin ko siya!"  

Kung hindi man niya mapapagaling si Daddy, pwede naman siyang maging Mommy!  

With his little mind running wild, his earlier sadness vanished in an instant.

**

Pagkatapos umalis sa ospital, dumiretso si Therese pauwi. Pero ang emosyon niya, hindi agad humupa.  

Anim na taon na mula nang maghiwalay sila ng lalaking ‘yon. Matagal na dapat siyang manhid sa kanya. Pero nang maalala si Ethan, hindi niya maiwasang maapektuhan.  

Ang batang ‘yon…  

Mukhang kasing-edad ni Jassy. 

Ibig sabihin, pagkahiwalay nila, nagkaanak agad siya?!  

Kanino? Kay Rebecca?  

Mapait siyang tumawa sa ideya.  

Noong kasal pa sila, ilang beses niyang hinangad na magkaanak. Pero si Ezekiel, ni minsan, hindi nagplano. Sa katunayan, pagkatapos nila magtalik noon ay pinapainom pa siya ng birth control pills…  

Hindi kailanman tugma ang kagustuhan ng pamilya Craig sa kagustuhan niya.  

Sa loob ng maraming taon ng pagsasama nila, nanatili siyang walang anak. Tinitiis ang pangungutya at panggigipit ni Donya Amalia. 

At hindi niya man lang ‘yon nalaman…  

Yet, the moment they got divorced, he was willing to have a child?!  

What was there left to misunderstand? Hindi naman pala ayaw ni Ezekiel ng anak.  

Ayaw lang niya ng anak… sa kanya.

Habang inaalala ang nakaraan, hindi niya mapigilang murahin si Ezekiel sa isip niya.  

Ang gagong yun! Napaka hayop talaga!

Sakto namang tumunog ang phone niya—tumatawag si Atasha. 

Nang makita ang pangalan sa screen, napabuntong-hininga si Therese, pilit na pinakalma ang sarili bago sinagot ang tawag.  

"Hello? Atasha, what's up?”

Mula sa kabilang linya, masiglang boses ang narinig niya. "Tapos ka na?"

"Kakatapos ko lang, pauwi na ako ngayon,” sagot ni Therese.

Pagkarinig nito, agad na sinabi ni Atasha, "Uuwi ka na? Huwag naman! Bihira ka lang makapunta sa Bonifacio Global. Hayaan mong ako ang mag-asikaso sa’yo! Isa pa, ang tagal mong nag-opera ngayon… kailangan mong kumain ng maayos para makabawi."  

Napangiti si Therese at natawa sa sinabi nito. "Sige, libre mo. Ipadala mo sa’kin ang address, pupuntahan kita."  

"Mm-hmm! Pumunta ka sa Avalon Restaurant, hihintayin kita!" Matapos sabihin iyon, binaba na ni Atasha ang tawag.  

Inilapag ni Therese ang kanyang phone. "Manong Jonny, hindi na ako kakain sa bahay ngayong gabi. Dalhin mo ako Avalon Restaurant,” sabi niya sa driver.

"Sige po, Señorita,” sagot ng driver bago pinaandar ang sasakyan.  

Makalipas ang kalahating oras, dumating si Therese sa restaurant at nakita si Atasha. Matagal na rin mula noong huli silang magkita. Kaya nang makita siya ni Atasha, agad itong tumakbo papalapit at niyakap siya ng mahigpit.  

"Chuchu, baby! Sa wakas nandito ka na!"  

Para siyang pilyang siga, hinawakan ang baba ni Therese at pabirong tinukso. "Bakit parang lalo ka pang gumaganda? Ang daya naman! Binigyan ka na ng langit ng kagandahan, binigyan ka pa ng pambihirang talento. Naiinggit na talaga ako!"  

Therese kept a straight face and corrected her. "Una sa lahat, ang ganda ko ay mana sa magulang ko. Pangalawa, ang talento ko ay likas na biyaya."  

Natawa si Atasha. "Ang kapal ng mukha mo!"  

Hindi na rin napigilan ni Therese ang sarili at natawa na rin.