Kabanata 22

“My god, please, please, release me… hindi ako mayaman na tulad ng iniisip n’yo. I swear, wala kayong mapapala mula sa akin.” Naiiyak kong pakiusap sa mga armadong lalaki na walang tigil sa kakalakad.

I’m so f**king tired, pero wala akong magawa kundi ang sumunod sa mga animal na ‘to.

They are so heartless, paano nakakaya ng kanilang mga konsensya na paglakarin ang isang magandang tulad ko sa madamong tulad na ‘to.

Perhaps, they can't see my beauty because the surroundings are too dark. Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga ‘to. Naghihimagsik ang kalooban ko kung bakit sa dinami-dami ng tao kanina sa paligid ay ako lang ang napiling dalhin ng mga lalaking ‘to.

Sa nakikita ko ay imbes na maawa sila sa akin, parang mas lalong na bwisit pa yata ang mga ito.

“Pare, bakit dinala mo pa ‘yang maingay na ‘yan?” Irritable na tanong ng isang lalaki sa kanyang kasamahan.

“Mukhang mayaman ang isang ‘to, Pre.” Narinig kong sagot ng lalaking tumangay sa akin.

“Naku kuya, nagkakamali ka,