Nag-aalangan si Jea habang palihim siyang tumingin kay Ivan, umaasang magsasalita ito para sa kanya. Ngunit nanatili itong tahimik, halatang mas inis kaysa sumusuporta.“Fine! Isang sorry lang naman, ‘di ba? Pupunta na ako!” bulalas niya, may halong iritasyon sa boses.Matigas ang loob niyang tumayo at naglakad papunta sa opisina ni Casey. Ramdam niya ang kaba sa kanyang dibdib, pero pinilit niyang huminga nang malalim bago kumatok sa pinto.“Pasok,” kalmadong sagot ni Casey mula sa loob.May halong kaba at determinasyon si Jea nang buksan niya ang pinto. Wala roon si Ingrid; si Casey lang ang nakaupo sa kanyang desk, nakatutok sa screen ng kanyang computer, tila walang kamalay-malay sa tensyong bumabalot sa labas. Nang itaas nito ang tingin, sinalubong siya ng isang mahinahong ekspresyon.“Ano’ng kailangan mo?”Payapa ang tono ni Casey—walang bahid ng galit mula sa mga nangyari noon. Ngunit hindi rin ito nagpakita ng init ng pakikitungo, na siyang lihim na inaasahan ni Jea.Saglit si
Kumatok si Casey sa pintuan, at agad namang binuksan ito ng mayordoma.“Miss Casey, welcome!” bati nito na may mainit na ngiti. Napansin niyang hindi nagbago ang itsura ni Casey—pareho pa rin ito gaya ng dati. Gayunpaman, bahagyang nag-alinlangan siya nang palitan niya ang paraan ng pagtawag dito—mula sa “young lady” ay naging “Miss Casey” na lamang. Alam niyang may malaking pagbabagong naganap sa pamilya, ngunit pinili niyang huwag na lang ito isipin nang husto.Nagustuhan naman ni Casey ang bagong pagtawag sa kanya. “Hello, Tito Jane,” sagot niya nang may maliwanag na ngiti, habang dala-dala ang isang maingat na binalot na regalo.Sa sala, sabik na naghihintay si Lola Isabel sa pagdating ni Casey.Nang marinig ang pagbukas ng pinto, agad na nagliwanag ang kanyang mga mata. “Halika, halika! Isang oras at kalahating late ka pa rin! Kailan ka ba matututo na dumating nang nasa oras?”Habang papasok, nagpalit ng tsinelas si Casey sa may pasukan at lumapit kay Lola Isabel na may maaliwala
Sabay na napatingin sina Casey at Lola Isabel nang bumukas ang pinto.Isang pigura ang pumasok at agad na napansin si Casey. Ang kanyang mukha ay napuno ng matinding pagkainis.“May gana ka pang magpakita rito?!” Mariing boses ni Claudine, puno ng pang-iinsulto at galit.Naramdaman ni Casey ang biglang pagbagsak ng kanyang loob, ngunit pinili niyang manahimik. Alam niyang kung sasagot siya, lalo lang lalala ang sitwasyon at maaapektuhan ang kanyang lola. Ayaw niyang dagdagan ang tensyon sa pagitan ng biyenan at manugang. Kahit na mahal siya ng kanyang lola, nauunawaan niya ang masalimuot na sitwasyon sa loob ng pamilya.Nagbago ang ekspresyon ni Lola Isabel, ang tinig niya ay naging malamig at matigas.“Claudine!” babala nito.Ngunit hindi natinag si Claudine at mabilis na sumagot, “Mama, hindi mo ba alam kung ano ang ginawa ni Casey? Paulit-ulit niyang inilalagay sa peligro ang Almendras Group at nakipagsabwatan pa sa mga kalaban natin! Pamilya mo pa rin ba ang turing mo sa kanya? Ka
Nanlaki ang mga mata ni Claudine, hindi makapaniwala sa narinig. Sandali siyang napatigil, pero mabilis ding lumitaw ang galit sa kanyang mukha. Halos sumabog siya sa inis.“Mama! Bakit ka pa nakikipag-usap sa isang taong wala nang lugar sa pamilyang ito?” matalim niyang tanong.Tahimik lang na tinapunan siya ng tingin ni Casey.Alam niyang mahirap pakisamahan si Claudine—masyadong matalas ang dila at mapanlait. Pero kahit na ganito ito, hindi ito kailanman gumamit ng bastos na pananalita laban sa kanya. Hindi dahil mabuti itong tao, kundi dahil lumaki ito sa isang marangyang pamilya at may mataas na edukasyon. Sa kabila nito, hindi ito naging hadlang para iparamdam kay Casey na hindi siya kailanman naging bahagi ng pamilya.Noon, iniisip pa ni Casey na dapat siyang magpakumbaba para lang mapanatili ang maayos na relasyon sa pamilya ng asawa niya. Pero ngayon? Wala na siyang obligasyong magpakumbaba. Bakit pa siya magpapakababa sa harap ng isang taong matagal na siyang minamaliit?Kun
Naroon si Casey, bahagyang nakakunot ang noo habang nakatingin kay Daisy. “So, noong tinanggap mo ang kasong ito, nagsign ka ba ng kontrata sa kanya?”“Ako—”Nagngitngit si Daisy, kita sa mukha niya ang inis at pagsisisi. “Hindi lang dahil gipit ako sa pera nitong mga nakaraang araw. Noong una, pinaniwala niya ako na sobrang unreasonable ng Party A. Ibinigay niya ang lahat ng detalye, sobrang sincere niya, kaya inisip kong siguradong mananalo ako sa kaso. Pinangako niya na kapag nanalo ako, babayaran niya ako ng doble. Pero kung matalo ako, kailangan kong bayaran siya ng 50 milyon. Hindi ko masyadong pinag-isipan noon.”Dahil sa frustration, dinampot niya ang mouse at ibinagsak ito sa lamesa.Agad siyang tinapik ni Casey sa noo. “Grabe ka! Seryoso kang nagtiwala sa sinabi lang ng isang negosyante? At bilang abogado, hindi mo ba nakita ang butas sa kontrata?”“Ehh…” Napangiwi si Daisy, halatang wala siyang maipaliwanag. “Pinag-aaralan ko pa.”“Bakit ka ba gipit sa pera? Ano bang plano
Napatawa si Casey, tumango habang nakangiti nang may init sa mukha.Samantala, dinial ni Daisy ang numero sa kanyang telepono. Habang nagri-ring ito, hindi niya maiwasang makaramdam ng pinaghalong kaba at determinasyon. Pagkasagot ng tawag, isang pormal ngunit bahagyang excited na boses ang bumati sa kanya.“Nakahanap na ba si Miss Daisy ng paraan para maayos ang sitwasyon?”Napakagat-labi si Daisy sa tono ni Ben Gonzaga. Halatang-halata sa boses nito ang labis na interes kung naihanda na ba niya ang 50 milyong kompensasyon na hinihingi nito.Pinigilan niya ang kanyang inis at pilit na ngumiti. “Mukhang wala akong masyadong choice, pero may kaibigan akong makakatulong sa’yo sa kasong ito.”Saglit na natahimik ang kabilang linya, pagkatapos ay may narinig siyang mahinang bulong ng pagkagulat. “Oh?! May solusyon ang kaibigan mo? Sinong abogado siya?”Huminga nang malalim si Daisy upang pakalmahin ang sarili. Siguradong iniisip ni Ben Gonzaga na isang di-kilalang abogado lang ang ire-ref
Biglang napasigaw si Ben Gonzaga sa gulat. “Sige, sige! Sabihin mo lang ang oras at lugar, ako na ang bahala! Ako ang taya ngayong gabi!” Ngumiti si Casey at sumagot, “Kung ganon, mas mabuti kung magpareserba na si Mr. Gonzaga ng pwesto at ipasa ang detalye kay Daisy. May iba pa akong aasikasuhin, kaya hindi na kita aabalahin.” “Oh, oh, oh! Busy ka! Naiintindihan ko!” Agad na nagbago ang tono ni Ben Gonzaga, mas magalang at maingat na ito kumpara kanina nang kausap pa niya si Daisy. Pagkababa ng tawag, hindi napigilan ni Daisy ang matawa. “Grabe, parang nagmukha siyang fan mong sobrang devoted sa’yo! Ang saya lang! At least, napagaan mo ang loob ko ngayon.” Ngumiti lang si Casey, hindi na nagbigay pa ng ibang komento. Biglang nagbago ang ekspresyon ni Daisy, tila may naisip ito. Tumingin siya kay Casey na may halong pagtataka. “Hindi ba malapit na ang birthday party ni Lola Isabel? Balak mo bang harapin si Suzanne doon?” Saglit na natigilan si Casey, bahagyang nag-iba ang k
Inabot ng halos tatlumpung minuto bago makarating si Casey sa restaurant. Habang papalapit, tinawagan niya si Daisy, na agad namang sinagot ang tawag.“Kadarating ko lang din. Kita tayo sa entrance,” sabi ni Daisy.Tumango si Casey at binaba ang tawag.Pagdating niya sa restaurant, napansin niya ang isang lalaking nasa gitnang edad na may matipunong pangangatawan na nakatayo sa may pasukan. Halatang may hinihintay ito, ang mga mata nito’y paikot-ikot na lumilibot sa paligid na may halong pananabik at kaba.Nang makita nito si Daisy, biglang lumiwanag ang mukha nito at agad bumaba sa hagdan, ang kilos ay nag-iba, naging mas pormal at magalang. Kaagad nitong hinarap si Casey.“Miss Hera, magandang gabi! Ako si Ben Gonzaga, ang nakausap ninyo kanina.”Bagama’t hindi pa sila nagkikita nang personal, kilala ni Ben Gonzaga si Hera sa reputasyon nito. Alam niyang hindi basta-basta ang babaeng kaharap niya ngayon.Ngumiti si Casey at tumango. “Magandang gabi, Mr. Gonzaga. Tara, pumasok na tay
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda
Si Regina ay napabuntong-hininga nang malalim, halatang puno ng pag-aalala. “Suzanne, alam mo naman dapat ito. Dahil hindi ka niya gusto, kaya natin ginamit ang plano na gawing tagapagligtas ka niya para masira ang lugar ni Casey sa puso niya.”Tahimik lang si Suzanne habang mahigpit na hawak ang kumot. Ramdam niya ang bigat ng mga salita ng kanyang ina, pero hindi niya alam kung paano sasagutin.Napansin ni Regina ang lungkot sa mukha ng anak, kaya pinilit niyang gawing mas malumanay ang kanyang boses. “Anak, kapag andito kana sa edad ko, maiintindihan mo na hindi laging pag-ibig ang pinakamahalaga sa buhay. Status, kapangyarihan, at pera—‘yan ang tunay na importante. Kayang mabuhay ng isang tao kahit walang pag-ibig, pero kung wala kang pera o katayuan, baka mamatay ka sa gutom.”Hinaplos niya ang buhok ni Suzanne, pilit pinapakalma ang damdamin nito. “Hindi lahat ng tao kayang mabuhay sa pag-ibig lang. Kaya ko pinlano ito para sa’yo, para makasal ka kay Dylan. Sa ganitong paraan, m
——: [Lahat ng pamilya may problema. Sa pagkakataong ‘to, hindi naman talaga nagsalita si President Dylan tungkol dito. Ang lahat ng desisyon ay galing kay Lolo Joaquin ng pamilya Almendras. Hindi ba’t hindi natin alam kung ano talaga ang saloobin ni President Dylan dito?]——: [Ano pa bang hindi malinaw? Obvious naman. Siyempre, ang pamilya Almendras ay palaging inuuna ang sarili nilang interes. Si Casey? Isa lang siyang outsider sa kanila. Sino ba talaga ang magpapahalaga sa kanya? Sa tingin ko, mas bagay naman si Casey kay President Lincoln. Bagay na bagay sila! Sana nga ikasal na sila agad at magkaroon ng baby!]——: [Kalokohan! Grabe naman kayo kay President Dylan. Ang bait-bait niya kay Casey sa lahat ng taon na magkasama sila. Kahit nung nalugi ang Andrada Group, hindi siya iniwan ni Dylan. Pero anong ginawa ni Casey? Niloko lang siya. Tapos ngayon, kasalanan pa ni Dylan? At huwag niyong kalimutan ang sinabi ni Lolo Joaquin! Si Casey raw ang may pakana ng lahat. Isipin niyo, mayam
Nanlaki ang mga mata ni Liam Vertosa sa pagkabigla. “Boss Dylan…”Kanina lang, sigurado si Dylan Almendras sa gusto niyang mangyari—ayaw niyang burahin ang post. Gusto niyang masaktan si Casey Andrada. Gusto niyang makita kung paano siya masasaktan sa mga nababasa niya.Pero nang matapos niyang basahin ang post ni Joaquin Almendras sa blue app, bigla siyang kinabahan. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya inaasahan ang mararamdaman niyang kaba—parang may mali sa lahat ng ginawa niya.Ang mga salitang sinabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya, hindi man lang pinag-isipan. Parang sinasabi ng puso niya ang mga bagay na ayaw aminin ng isip niya.Tahimik niyang pinisil ang mga labi niya, pilit iniisip kung ano ang dapat sabihin. Ramdam ang bigat ng katahimikan sa silid, at parang bumibilis ang tibok ng puso niya.Napansin ni Liam ang magkahalong galit at pagkalito sa mukha ng kanyang boss kaya muling nagsalita, kahit medyo nag-a
Tumingin si Casey kay Ingrid na halatang nag-aalala. “Kung hindi naman totoo, hayaan mo na. Sanay na ang mga artista sa mga ganyang paninira.”Umiling si Casey, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Natawa siya nang mahina. “Hindi naman ako naaapektuhan.”Ngunit hindi kumbinsido si Ingrid. Pinagmasdan niya si Casey ng mabuti at napansin ang kakaibang ekspresyon nito. “Eh bakit parang ang bigat ng aura mo? May problema ka ba?”Nag-atubili si Casey saglit bago siya napabuntong-hininga. “Si Lincoln… Naghihintay na naman siya sa labas ng bahay ko kanina. Ang hirap kasi. Ayokong maging bastos sa kanya, baka ma-offend ko siya. Pero iniisip naman niya na ginagamit ko siya laban sa Almendras family kaya ayan, panay ang lapit sa akin.”Napatawa si Ingrid. “Ayun pala! Kaya pala parang may bumabagabag sa’yo.”Tiningnan siya ni Casey ng masama pero ngumiti lang si Ingrid, halatang may naiisip na kalokohan. “Girl, naisip mo na ba?”“Naisip ko ano?” sagot ni Casey, napakunot-noo.Nag-inat si Ingr
Bahagyang napakunot ang noo ni Casey, ang marurupok niyang kilay ay nagtagpo sa mahinang pagkadismaya.Pero si Lincoln, sa kabilang banda, ay naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Noong huli silang magkasama sa party, mahigpit siyang nakakapit sa braso nito, pero naka-suot siya noon ng suit. May tela sa pagitan nila—isang hadlang na nagpalabnaw sa sensasyon. Ngayon, wala na. Direkta niyang naramdaman ang lambot ng balat ni Casey sa ilalim ng kanyang palad.Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ni Lincoln sa sandaling iyon, nagdulot ng matinding pagkabigla sa kanya. Hindi pa siya kailanman naging ganito ka-intimate sa kahit sinong babae. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso, parang tambol na nagwawala sa kanyang dibdib.Napansin ni Casey ang tensyon sa ere. Hindi siya kumportable, kaya marahan niyang hinila ang kanyang kamay. “Mr. Ybañez,” mahina ngunit matalim ang tono niya.Hindi na niya kailangang sabihin pa ang lahat. Klaro ang mensahe.Pero hindi binitawan