Prologue

Papalubog na ang sikat ng araw na tumatagos sa malalaking bintana ng opisina ni Marcuz Jacob Villafuerte. Ang kanyang mga mata ay nakatuon sa tanawin ng lungsod, ngunit ang kanyang isipan ay malayo—nasa isang alaala na hindi niya magawang pakawalan.

Sa kabila ng matagumpay na titulo bilang CEO ng Villafuerte Group, isang malaking kompanya ng konstruksyon at teknolohiya, si Marcuz ay nag-iisa sa loob ng kanyang sariling mundo ng kalungkutan.

Mahigit dalawang taon na ang lumipas simula nang mawala si Nina Jazmine, ang kanyang asawang minahal niya nang higit pa sa kahit anong bagay sa mundo. Kasama ni Nina ang lahat ng mga pangarap at plano niya sa buhay.

Subalit, isang trahedya ang pumutol sa kanilang mga pangarap—isang helicopter accident habang nasa bakasyon silang mag-asawa. Ang huling alaala niya kay Nina ay ang masayang ngiti nito bago sumakay sa helicopter. Sa isang iglap, ang ngiting iyon ay napalitan ng hindi mabilang na gabi ng pag-iisa at kalungkutan.

Hindi matanggal-tanggal sa isip ni Marcuz ang eksenang iyon, lalo na’t wala man lang bakas ng katawan ni Nina na natagpuan matapos ang aksidente. Patuloy na umaasa ang puso niya sa kabila ng realidad. Na para bang may bahagi sa kanya na nagsasabing hindi pa tapos ang kwento nila ni Nina.

Ngunit, alam niyang kailangan niyang magpatuloy para sa kanilang anak na si Spencer Clyde, isang inosenteng batang walong taong gulang na nagiging dahilan ng kanyang lakas kahit pa siya ay wasak na sa loob at ayaw nang lumaban.

Para kay Spencer, pinipilit niyang magmukhang matatag at maayos, pero sa bawat araw na lumilipas, ramdam niya ang pagkawala ng kabiyak ng kanyang puso.

Tuwing gabi, kapag tulog na si Spencer, muling bumabalik ang mga alaala ni Nina—ang kanyang mga halakhak, ang kanilang mga plano, at ang kanilang mga pangarap na ngayon ay nagmistulang mga bituin na unti-unting naglalaho sa dilim ng kalangitan.

Ipinilig niya ang kanyang ulo, pilit na itinataboy ang mga alaala. Inilubog niya ang sarili sa trabaho, umaasang makakalimot kahit saglit. Ngunit kahit gaano siya ka-abala, hindi niya maialis ang bigat sa kanyang puso. Walang gabi na hindi siya nagigising sa mga alaala ni Nina—isang damdamin ng kawalan na pilit niyang tinatanggap, ngunit hindi niya kayang tanggapin nang tuluyan.

---

Isang araw, sa kalagitnaan ng kanyang pagpapakalunod sa mga papel at kontrata, tumunog ang telepono niya. Isang mensahe mula sa kanyang personal assistant, na nagpapaalala sa kanya ng isang imbitasyon para sa isang gallery exhibit na magaganap kinabukasan.

Ang Villafuerte Group ay isa sa mga pangunahing sponsor ng exhibit na iyon, kaya't inaasahang magpapakita siya.

Kinuha niya ang imbitasyon na nakalapag sa kanyang mesa. Isa itong engrandeng exhibit ng mga modernong sining, at marami ang magagandang feedback mula sa mga art critics. Sa normal na pagkakataon, hindi siya masyadong nag-a-attend ng mga ganitong event.

Ngunit sa pagkakataong ito, tila may pwersang nagtutulak sa kanya upang dumalo.

Napaisip si Marcuz. Isa na namang gabi ng pag-arte, pag-ngiti, at pagkukunwaring okay siya sa harap ng mga tao. Pero mas mabuti na ito kaysa manatili sa opisina at muli na namang magpalunod sa mga alaala ni Nina.

Ipinilig niya ang kanyang ulo, at nagdesisyong dumalo.

---

Sa gabing iyon, habang naghahanda sa kanyang pag-uwi, muling bumalik ang bigat sa kanyang dibdib. Walang Nina na sasalubong sa kanya. Walang masayang mukha ng kanyang asawa na magpapalakas sa kanyang loob matapos ang isang mahirap na araw. Malamig at walang buhay ang kanilang mansyon.

Ang dating pugad ng kanilang pagmamahalan ay ngayo’y isang lugar na puno ng katahimikan.

Pagdating niya sa kwarto ni Spencer, nakita niyang mahimbing itong natutulog, mahigpit na yakap ang isang laruang ibinigay ni Nina noong buhay pa ito. Marahan siyang umupo sa gilid ng kama ng anak, pinagmamasdan ang inosenteng mukha nito. Sa kabila ng bigat ng kanyang nararamdaman, tila natatagpuan niya ang lakas na magpatuloy dahil sa kanyang anak.

Para sa kanya, para sa kanilang natitirang pamilya.

Bumalik si Marcuz sa sariling kwarto para magpahinga at tanggalin ang pagod sa katawan.

Habang nakatitig siya sa kisame at pilit na itinataboy ang mga alaala, muling bumalik sa kanyang isip ang exhibit na dadaluhan niya kinabukasan. Isang kakaibang pakiramdam ang bumalot sa kanya—para bang may darating na hindi inaasahang pangyayari.

“Siguro ito ang paraan para makapagpatuloy,” bulong niya sa sarili.

Alam niya, sa kaloob-looban niya, na ang sugat na iniwan ni Nina ay hindi kailanman maghihilom.

Sa exhibit na iyon, sa hindi inaasahang pagkakataon, isang estranghera ang magpapabago sa daloy ng kanyang kwento.

Sa hindi maipaliwanag na dahilan, may isang bahaging pumipintig sa kanyang puso—isang maliit na boses na nag-uudyok na baka, sa gabing iyon ng exhibit, may isang bagay na magbibigay-linaw sa madilim na mundo niya.

Muling ipinikit ni Marcuz ang kanyang mga mata, h********n ang huling alaala ni Nina sa kanyang isipan, bago niya tuluyang isara ang gabi, bitbit ang isang pag-asang bahagyang nagliwanag sa kanyang puso.

Patuloy at pilit na hinahanap ang kapayapaan sa sarili, ng mag-isa.