Chapter 4

Habang nakatingin si Marcuz sa mga ulap sa labas ng bintana ng kanyang opisina, pilit niyang sinisikap unawain ang kanyang nararamdaman para kay Lennah. Sa tuwing magtatangkang magpakalunod sa trabaho, bumabalik sa kanyang isipan ang mukha ng babaeng ito—ang kanyang mga mata, ang kanyang ngiti, ang bawat galaw na tila nagpaparamdam ng pamilyar na koneksyon.

Napapaisip siya, posible bang konektado ang buhay ni Lennah sa sariling nakaraan? Ano nga kaya ang sinasabi ng puso niya tungkol sa babaeng ito? Ang mga tanong na ito ang gumugulo sa kanyang isip gabi’t araw, at tila wala siyang kapayapaan hangga’t hindi niya nalalaman ang katotohanan.

Hindi nagtagal, napagdesisyunan ni Marcuz na alamin ang higit pa tungkol sa nakaraan ni Lennah. Nagtawag siya ng isang private investigator, si Ramon, upang malaman kung may anumang nakatagong detalye sa buhay ng dalaga. Kilala si Ramon bilang isa sa mga pinakamagaling na imbestigador at tiyak siyang mapapanatag ang kanyang loob sa impormasyong makukuha nito.

"Ramon, gusto kong malaman ang lahat tungkol kay Lennah Reyes," sabi ni Marcuz na seryoso ang boses. “I want to know everything about her, kahit gaano kaliit na detalye.”

"Sigurado ka ba rito, Marcuz? Alam mong minsan, ang paghahanap sa nakaraan ay maaaring magdulot ng mas malaking sakit," paalala ni Ramon, na para bang binabalaan si Marcuz sa maaaring madiskubre.

Tumango si Marcuz, puno ng determinasyon.

"Gagawin ko ang lahat para maintindihan ang koneksyon namin. Kailangan kong malaman kung bakit hindi siya maalis sa isip ko."

---

Hindi nagtagal, nakatanggap ng ulat si Marcuz mula kay Ramon. Habang binabasa niya ang mga dokumento sa kanyang opisina, naramdaman niyang bumigat ang kanyang dibdib. Natuklasan niyang si Lennah ay isang ulila, na gaya ni Nina. Lumaki siya sa ampunan at walang anumang kilalang kamag-anak o pamilya. Lalo siyang naguluhan; bakit ba ganito kalakas ang hatak ni Lennah sa kanya?

Habang inaalala ang bawat detalye ng ulat, hindi niya maiwasang maramdaman ang paghalo ng saya at kaba.

Sa kabila ng kaibahan sa mga karanasan at sitwasyon, tila may mga piraso ng kanilang nakaraan na magkatulad—mga puwang na nagpapakita ng parehong kalungkutan at pangungulila.

Ang ganitong pagkatuklas ay lalong nagpalalim sa kanyang interes kay Lennah. Para bang nagdudugtong ang kanilang mga kwento sa iisang layunin—isang layunin na hindi niya kayang ipaliwanag.

---

Napapansin na ni Lennah ang pagtaas ng atensyon ni Marcuz sa kanya. Sa bawat pagkakataon na magkikita ang kanilang mga mata, nararamdaman niya ang tila paghingi ng mga ito ng kasagutan. Alam niyang may kakaiba sa mga tingin ni Marcuz—parang may hinahanap ito sa kanya, ngunit hindi niya alam kung ano iyon. Kahit hindi niya aminin, may bahagi sa kanya na nasisiyahan sa atensyon ni Marcuz.

Ngunit may pangamba rin siya sa tila sunud-sunod na pagtatangkang pag-aralan ang kanyang pagkatao.

Minsan, nahuli niya si Marcuz na tahimik na nakatingin sa kanya mula sa malayo, at hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang damdamin—isang paghanga na nahahalo sa kaba. Ayaw niya sanang bigyan ng kahulugan ang mga tingin ni Marcuz, ngunit may pwersa ang mga ito na humihila sa kanya palapit.

Isang hapon, habang nakapahinga siya sa isang sulok ng galeriya, nilapitan siya ni Marcuz. Huminga nang malalim si Lennah, pilit na pinapanatag ang sarili sa kabila ng kaba sa kanyang dibdib.

“Lennah,” bati ni Marcuz, bahagyang nakangiti. “Gusto ko sanang magpasalamat sa naging tulong mo sa galeriya. Napakaayos ng lahat dahil sa ‘yo.”

“Wala iyon, Marcuz. Trabaho ko naman iyon,” sagot ni Lennah, pilit na inililihis ang mga mata mula sa malalim na titig ni Marcuz.

Tahimik na sumandal si Marcuz sa pader, at sa sandaling iyon, may lungkot sa kanyang mga mata na hindi maitago.

“Alam mo ba, may mga bagay na kahit gaano mo gustong limutin, patuloy na bumabalik sa ’yo,” sabi niya, ang boses niya ay mabigat.

Natigilan si Lennah, naramdaman niya ang bigat sa bawat salita ni Marcuz.

“Ganoon ba, Marcuz?” tanong niya, pilit na inaalam ang ibig sabihin ng mga sinabi nito.

Bahagyang tumango si Marcuz.

“May mahal ako dati. Si Nina... ang asawa ko,” ani Marcuz, tila nahihirapang bitawan ang bawat salita. “Matagal na siyang wala, pero minsan, parang naririnig ko pa rin ang boses niya. Naaalala ko ang mga bagay na kami lang ang nakakaintindi.”

Naramdaman ni Lennah ang kirot sa tinig ni Marcuz. Hindi niya inaasahang magbubukas ito ng ganoon sa kanya. Sa kabila ng kanilang pagkakaiba, naramdaman niya ang bigat ng pagkawala nito, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, tila may bahagi sa kanya ang nakakaunawa.

“Marcuz... mahirap mawalan ng mahal sa buhay,” sagot ni Lennah, bahagyang yumuko upang hindi makita ang lungkot sa kanyang mga mata. “Naiintindihan ko. Wala man akong pamilya, nararamdaman ko ang sakit ng pagiging mag-isa.”

Nagulat si Marcuz sa sinabi ni Lennah, lalo pa’t hindi niya inaasahang ito rin pala ay may dinadalang kalungkutan.

“Lennah, wala ka bang pamilya?” tanong niya, puno ng simpatya ang tinig.

Umiling si Lennah at ngumiti nang mapait.

“Wala. Lumaki ako sa ampunan. Nag-iisa lang ako, Marcuz. Kaya siguro, natutunan ko nang maging malakas at masaya kahit mag-isa.”

Tahimik silang nagkatinginan, at sa pagitan nila ay tila may koneksyon na humihigpit—isang pagkakaunawa na dulot ng pareho nilang pinagdaanang sakit at lungkot.

Si Marcuz, sa kabila ng kasiguraduhan sa kanyang sarili, ay nakaramdam ng pag-aalinlangan. Hindi niya maialis sa isip ang tanong na bumabagabag sa kanya—kung si Lennah nga ba ang taong muling magpupuno sa kanyang puso, o isa lang siyang paalala ng nakaraan.

Ngunit sa kabila ng lahat, ramdam niyang may bagong pag-asa siyang nararamdaman sa bawat sandali na kasama si Lennah.

Sa kanilang tahimik na sandali, nagtagpo ang kanilang mga mata, at doon nila natagpuan ang damdaming hindi nila kayang ipaliwanag—ang pagnanais na makalimutan ang sakit ng nakaraan at harapin ang posibilidad ng isang panibagong simula.

Sa kabila ng kanilang takot at pangamba, unti-unti nilang nadarama ang lalim ng kanilang koneksyon.