Maagang pumasok si Lennah sa opisina, dala ang bagong energy para sa unang proyekto na hahawakan niya kasama ang team ni Marcuz. Ibinigay sa kanya ang responsibilidad na tumulong sa isang marketing campaign para sa bagong proyekto ng kompanya. Bagamat kinakabahan siya, may halong pananabik siyang magtrabaho nang mas malapit sa team ng Villafuerte.
Pagdating sa opisina, sinalubong siya ng ilang kasamahan, napansin niya ang malamig na mga tingin mula sa iba. Marami ang tahimik na nagbubulungan habang nagpapalitan ng sulyap sa kanya. Agad niyang nadama ang bigat ng presensiya ni Marcuz, na nasa kabilang panig ng silid, at abalang-abala sa mga papel na nasa harapan nito. “Good morning, Lennah,” bati ni Andrea. Isa sa mga senior staff ng kompanya. Halata ang pagtataka sa tono nito, ngunit nagpakita pa rin ng ngiti sa kanya. “Good morning din, Andrea,” magalang na tugon ni Lennah habang sinusubukang manatiling kalmado.Tahimik na pinagmamasdan ni Marcuz si Lennah mula sa kanyang opisina. Nakikita niya ang seryosong ekspresyon nito habang nakatuon sa computer, abalang-abala sa trabaho. Kahit bago pa lamang si Lennah sa Villafuerte Group, kapansin-pansin ang pagiging masipag at dedikasyon nito sa bawat gawain. May natatanging determinasyon sa bawat galaw niya na palaging bumibilib kay Marcuz. “Parang hindi siya napapagod,” bulong niya sa sarili. Naramdaman niya ang kagustuhang alalayan si Lennah, na para bang may espesyal na damdamin siyang hindi niya maipaliwanag. Sa bawat araw na nagdaraan, hindi niya maiwasang bantayan ang pangangailangan ni Lennah, tulad ng pagpapahinga at pagkain, kahit na ito ay hindi niya direktang sasabihin. Sa kalagitnaan ng kanyang pagmumuni-muni, tumunog ang telepono niya. Tumawag ang yaya ng kanyang anak na si Spencer Clyde para ipaalam na dinala niya ito sa opisina, tulad ng napagkasunduan nila. Agad namang bumaba si Marcuz sa lobby para salubungin si Spencer, an
Sa isang malaking restaurant, nagtipon ang buong team ng Villafuerte Group para sa isang company dinner. Masaya ang lahat. Halata sa kanilang mga mukha ang kasiyahan at excitement, pero si Lennah, pilit na kinakalimutan ang kabang nararamdaman. Hindi niya maiwasang maging conscious lalo na't naroon si Marcuz, sa kabila ng pormal na porma nito, ay nagbibigay ng atensyon sa kanya. Habang nag-uusap ang mga empleyado, napansin ni Lennah na palihim na pinagmamasdan siya ni Marcuz mula sa kabilang dulo ng mesa. May kung anong init ang hatid ng tingin nito, ngunit pilit niyang binalewala iyon, sinisikap na mag-focus sa usapan ng iba. Hindi nagtagal, nagkaroon ng pagkakataon si Lennah na umalis saglit at lumabas sa may terrace ng restaurant para makalanghap ng sariwang hangin. Gusto niyang pakalmahin ang sarili na kanina pa hindi mapalagay. Hindi nagtagal ay sinundan siya ni Marcuz, dala ang dalawang baso ng wine. “N
Maagang pumasok si Lennah sa Villafuerte Group, ngunit agad niyang naramdaman ang bigat ng mga mata ng ilang kasamahan na nakatingin sa kanya. Bulungan ang naririnig niya mula sa sulok ng opisina. Hindi na niya kailangang magtanong kung tungkol saan. Napapansin niyang may kakaibang pakikitungo ang mga katrabaho sa kanya. "Si Lennah ba 'yun?" narinig niyang bulong ng isa sa mga babaeng empleyado. "Bakit kaya bigla na lang siyang napalapit kay Sir Marcuz?" Napakunot ang noo ni Lennah. Mula nang magtrabaho siya sa Villafuerte Group, hindi niya naisip na magkakaroon ng ganitong reaksyon ang mga tao. Nag-uusap lang naman sila ni Marcuz tungkol sa trabaho. Pero ang ideya na pinag-uusapan siya nang ganito ng mga katrabaho ay hindi niya kayang tanggapin. Habang naglalakad siya papunta sa kanyang mesa, pinipilit niyang huwag pakinggan ang mga bulungan. Sa bawat hakbang, lalong bumibigat ang kanyang pakiramdam. Hindi niya maiwasang i
Linggo ng umaga nang dumating ang imbitasyon kay Lennah mula kay Marcuz. Isang weekend charity event ang gaganapin ng Villafuerte Group, isang taunang proyekto na layong makatulong sa mga nangangailangan. Sa halip na ang tipikal na business email, natanggap niya ito mismo mula kay Marcuz, sa isang mensahe. “Good morning, Lennah. I’m inviting you to join me and Spencer sa charity event ng Villafuerte Group this weekend. I think it’ll be nice to see you outside the office.” Natigilan si Lennah habang binabasa ang mensahe. Bagamat maganda ang intensyon ni Marcuz, may bahaging nag-aalinlangan siya. Hindi niya maiwasang magtanong sa sarili. Tama bang pumunta siya? Ito ba ay strictly professional o masyado na niyang hahayaan ang sarili na maging bahagi ng personal na buhay ni Marcuz? Matagal siyang nag-isip bago siya nagdesisyong sumagot. “Good morning din, Marcuz. Salamat po sa imbitasyon. Hindi ko pa alam kung ma
Tahimik na nakaupo si Marcuz sa kanyang opisina, ang mga mata ay nakatingin sa malayong tanawin ng lungsod. Malayo ang kanyang isip habang pilit niyang inuunawang mabuti ang bigat ng kanyang nararamdaman. Ang kanyang damdamin para kay Lennah ay parang apoy na unti-unting lumalakas, at sa bawat araw na magkasama sila, lalong lumalalim ang pagnanasa niyang maging mas malapit sa kanya. Kasabay ng damdaming iyon ay ang bigat ng alaala ni Nina—ang asawa niyang yumao na inakalang siya lamang ang laman ng kanyang puso. Hindi niya maalis sa sarili ang mga tanong. Tama bang nararamdaman niya ang ganitong klase ng pagmamahal para sa ibang babae? Nagtataksil ba siya sa alaala ni Nina sa pamamagitan ng pagkakaroon ng damdamin para kay Lennah? Napapikit si Marcuz at saglit na naisip ang mga alaala nila ni Nina. Noon, si Nina ang kanyang lahat—ang kanyang lakas, katuwang, at kasabay sa bawat plano sa buhay. Mula nang mawala ang asawa, in
Madilim na sa labas ng opisina ng Villafuerte Group nang mapansin ni Lennah ang oras. Maghahatinggabi na pala, ngunit abala pa rin siya sa mga dokumentong kailangang tapusin para sa isang proyekto. Sanay siyang mag-overtime, ngunit sa gabing ito, parang mas matagal ang bawat oras at mas mabigat ang bawat sandali. Sa kanyang pag-aayos ng mga papel, biglang bumukas ang pinto ng opisina ni Marcuz at lumabas ang lalaki, may dalang tasa ng kape at bahagyang pagod na ngiti sa kanyang mukha. “Hindi ko alam na nandito ka pa, Lennah,” sabi ni Marcuz, na medyo nagulat sa kanyang presensya. “Marami pang kailangang tapusin, Marcuz,” sagot ni Lennah, nginitian siya nang bahagya. “Alam ko ring mahirap magpahinga kapag may bitin na trabaho.” Tumango si Marcuz at napapansin ang dedikasyon ni Lennah sa trabaho. “Gusto mo bang sumama muna sa opisina ko? Magpahinga saglit?” Nag-alinlangan si Lennah, pero nang mak
Bumaba si Marcuz mula sa kwarto kasama ang kanyang anak na si Spencer. Nakita niyang tahimik na nakaupo ang bata sa lamesa habang iniintay ang almusal. Malalim ang iniisip ng bata, at napansin agad ni Marcuz ang malungkot nitong ekspresyon. "Good morning, buddy," bati ni Marcuz, nakangiti habang tinatapik ang balikat ni Spencer. "Mukhang may iniisip ka." Napaangat ng tingin si Spencer at tumingin kay Marcuz, nag-aalinlangan ang mga mata ngunit puno ng inosenteng kuryosidad. "Dad," simula ni Spencer, "Babalik po ba si Miss Lennah dito?" Nagulat si Marcuz sa tanong ni Spencer. Kahit sa murang edad ng anak, alam niyang malapit na ang loob nito kay Lennah. Isang bahagi ng kanyang puso ang nagdulot ng kilig dahil si Lennah ang nagbibigay ng kasiyahan kay Spencer sa tuwing sila ay magkakasama. "Oo, anak," sagot ni Marcuz habang inuupuan si Spencer sa tabi niya. "Nakikita natin siya sa trabaho, at minsan ay nakakasa
Isang maagang gabi sa opisina ng Villafuerte Group, abala si Lennah sa paghahanda ng mga dokumento para sa paparating na meeting. Habang sinisiyasat niya ang bawat detalye, hindi niya napansing pumasok si Marcuz sa silid. Tahimik itong lumapit sa kanya, iniwan ang bigat ng bawat hakbang sa bawat marahang paglapit. “Lennah,” tawag ni Marcuz. Natigilan siya sa kanyang ginagawa. Nilingon niya ito, nagulat ngunit ngumiti nang bahagya. “Oh, Marcuz. Hindi ko napansing pumasok ka,” sabi niya, inaayos ang mga papeles para harapin siya nang maayos. “Abala ka na naman, ha,” sabi ni Marcuz habang nakaupo sa tabi niya, parang nakikiramdam. “Nagpahinga ka na ba?” “Kaunti pa lang,” sagot ni Lennah nang may ngiti. “Sanay naman akong abutin ng gabi sa trabaho. Sa totoo lang, kahit nung nasa orphanage pa ako, sanay na akong masanay sa responsibilidad at… pagsisikap para sa sarili.” Biglang natigilan si Marcuz.
Sa isang malamig na umaga sa New Zealand, naupo si Marcuz at Lennah sa kanilang veranda habang nagkakape. Nasa harapan nila si Spencer, na abala sa paglalaro ng kanyang tablet. Subalit may seryosong bagay sa isip ni Spencer na matagal na niyang gustong pag-usapan.“Mom, Dad,” simula ni Spencer, ibinaba ang tablet at tumingin sa kanilang dalawa. “Pwede ba akong magtanong ng seryoso?”Napatingin sina Marcuz at Lennah sa anak nila, halatang nagtataka.“Ano iyon, anak?” tanong ni Marcuz habang nilapag ang tasa ng kape.“Gusto ko nang magpatuli,” diretsong sagot ni Spencer.Nagulat si Lennah at napatingin kay Marcuz, habang si Marcuz naman ay hindi napigilan ang bahagyang ngiti.“Tuli? Sigurado ka na ba, anak?” tanong ni Marcuz.Tumango si Spencer, seryoso ang ekspresyon sa kanyang mukha. “Opo, Dad. Gusto ko na pong maranasan iyon. Parang bahagi ng pagiging binata ko.”Hinaplos ni Lennah ang likod ng anak. “Kung yan ang gusto mo, Spencer, susuportahan ka namin. Pero... sa tingin mo ba hand
Sa gitna ng malamig na umaga, muling nabalot ng liwanag ang tahanan nina Lennah at Marcuz. Isang simpleng bahay sa New Zealand, napapalibutan ng malalagong puno at matatanim na bulaklak, ang nagsilbing tahimik na saksi sa bagong simula ng kanilang pamilya. Si Baby Emma, na ngayon ay isang taong gulang na, ay tumatawa habang binabantayan siya ni Spencer sa kanilang maliit na hardin. Nasa gilid si Lennah, abala sa pagtatanim ng bagong mga halaman. Samantalang si Marcuz naman ay nagpapanday ng simpleng lamesa para sa café na binuksan nila sa bayan. “Spencer, huwag mong kalimutang bantayan si Emma, ha?” paalala ni Lennah habang nililinisan ang kanyang mga kamay mula sa lupa. “Mommy, huwag kang mag-alala. Ako ang kuya. Lagi ko siyang poprotektahan,” sagot ni Spencer habang inaabot kay Emma ang kanyang paboritong stuffed toy. Ngumiti si Lennah. Hindi niya maiwasang maiyak sa saya. Sa kabila ng lahat ng sakit at hamon ng nakaraan, narito sila, masaya, buo, at puno ng pagmamahalan. ---
Sa ospital, narinig ang unang iyak ng bagong silang na sanggol. Sa pagitan ng luha at ngiti, mahigpit na hinawakan ni Marcuz ang kamay ni Lennah habang inihain ng doktor ang kanilang anak. “Congratulations, it’s a healthy baby girl,” sabi ng nurse habang inilalapit ang sanggol kay Lennah. Napaluha si Lennah habang tinanggap ang kanilang anak sa kanyang bisig. “Hello, munting anghel,” bulong niya habang tinitingnan ang maliliit na kamay at paa ng sanggol. “Kompleto na tayo.” Si Marcuz, halatang puno ng emosyon, ay marahang hinaplos ang ulo ng kanyang anak. “Ang ganda niya, Lennah. Tulad mo.” Tumawa si Lennah ng mahina, nakaramdam ng hindi maipaliwanag na ligaya. “Marcuz, salamat. Hindi ko magagawa ito nang wala ka.” Habang pinagmamasdan nila ang kanilang anak, biglang pumasok si Spencer, na may dalang maliit na bouquet ng bulaklak. “Mommy! Daddy! Nasaan si baby sister?” Inilapit ni Marcuz si Spencer sa kama. “Halika, anak. Eto na ang baby sister mo. Meet her.” Dahan-dahang lumap
Maalinsangan ang umagang iyon habang naghahanda si Lennah ng agahan. Nakabukas ang bintana ng kanilang kusina, at mula rito ay tanaw niya si Marcuz at Spencer na naglalaro ng bola sa hardin. Habang pinapanood niya ang mag-ama, naramdaman niya ang kakaibang pagod na bumalot sa kanya sa kabila ng maganda niyang gising. “Mommy, luto na ba ang pancakes?” tanong ni Spencer habang pumapasok sa kusina, pawisan ngunit nakangiti. “Sandali na lang, anak. Umupo ka muna diyan at magpahinga,” sagot ni Lennah, pinilit ang ngiti kahit ramdam niya ang panghihina ng katawan. “Okay, Mommy! Pero masarap na amoy nito!” sagot ni Spencer habang umupo sa tabi ng mesa. Napansin ni Marcuz ang bahagyang pamumutla ni Lennah nang sumunod siya kay Spencer papasok sa kusina. “Lennah, ayos ka lang ba? Parang matamlay ka ngayon.” Tumango si Lennah. “Siguro pagod lang. Medyo masakit din ang ulo ko kaninang umaga, pero mawawala rin ito.” Ngunit hindi nawala ang pag-aalala sa mukha ni Marcuz. “Siguraduhin mong m
Pagdating nina Marcuz, Lennah, at Spencer sa kanilang tahanan, agad nilang naramdaman ang kakaibang katahimikan at kasiyahan na hatid ng pagbabalik. Ang liwanag ng araw na pumapasok sa bintana ay parang yakap ng bagong simula. Habang inilalabas nila ang kanilang mga bagahe, napuno ng masayang tawanan at kwentuhan ang bahay. “Ang saya na narito ulit tayo,” sabi ni Marcuz habang iniaabot ang maleta ni Lennah sa sala. “Iba talaga ang pakiramdam ng bahay.” “Oo nga,” sagot ni Lennah habang tinitingnan ang paligid. “Pero ngayon, parang mas may bago na akong nakikitang liwanag dito. Para tayong nagsimula ulit.” Tatakbo-takbo si Spencer, hawak ang isang laruan na binili nila mula sa honeymoon. “Mommy, Daddy, pwede ko bang ipakita ito kay Ella bukas? Sigurado akong magugustuhan niya ito!” Napangiti si Lennah habang pinagmamasdan ang anak. “Oo naman, anak. Siguraduhin mo lang na iingatan mo iyan, ha?” Kinabukasan, habang umiinom ng mainit na kape sina Lennah at Marcuz sa terrace, pinag-usa
Sa ilalim ng asul na langit ng New Zealand, kung saan ang mga bundok at malalawak na halaman ay nagsilbing likas na altar, nagtipon ang malalapit na kaibigan at pamilya nina Marcuz at Lennah para saksihan ang kanilang muling pag-iisang dibdib. Ang lugar ay punong-puno ng kulay. Ang mga bulaklak na in-arrange nang maingat, ang banayad na musika mula sa isang lokal na banda, at ang ngiti ng bawat bisitang naroon. Habang naglalakad si Lennah patungo sa altar, hawak ni Spencer ang laylayan ng kanyang puting damit. Halatang-halata sa mukha ng bata ang saya, proud na proud sa papel na ginagampanan niya. Tumayo si Marcuz sa dulo ng aisle, ang kanyang mata ay nag-aapoy sa pagmamahal habang pinapanood ang kanyang bride na papalapit. “Ikaw ang pinakagandang nakita ko, Lennah,” bulong ni Marcuz sa sarili habang pinipigilan ang pagpatak ng kanyang luha. Nang makarating si Lennah sa harap ng altar, bahagya siyang tumigil at huminga nang malalim. “Handa na ako,” sabi niya kay Marcuz habang magk
Tahimik na gabi iyon sa kanilang bahay. Habang nasa kusina si Lennah, abala sa pag-aayos ng hapunan, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Marcuz na may hawak na maliit na bouquet ng mga puting rosas. Napatingin si Lennah sa kanya, nagtataka. “Para saan ang mga bulaklak na ‘yan?” tanong niya, bagamat may ngiti sa kanyang labi. Lumapit si Marcuz at iniabot ang mga bulaklak. “Para sa’yo, siyempre,” sagot niya. “At para ipaalala kung gaano kita kamahal.” Napangiti si Lennah ngunit naramdaman niya ang kakaibang tensyon sa paligid. May kung anong naiiba kay Marcuz—parang may mas malalim pa siyang gustong sabihin. Pagkatapos nilang maghapunan, iniabot ni Marcuz kay Lennah ang isang envelope. “Buksan mo,” aniya, punong-puno ng pananabik. Nang buksan ito ni Lennah, nakita niya ang isang maliit na card na may nakasulat na, “Will you marry me again?” Natigilan siya, pinipigil ang luha sa kanyang mga mata. “Marcuz, ano ito?” mahina niyang tanong. Tumayo si Marcuz mula sa kanyang upuan,
Sa loob ng kanilang bagong bahay sa New Zealand, naupo sina Marcuz at Lennah sa kanilang dining table, may dalang tasa ng kape at isang makapal na notebook. Si Spencer naman ay nakaupo sa sahig, gumuguhit gamit ang kanyang mga krayola, abala sa sariling mundo ngunit tahimik na nakikinig sa usapan ng kanyang mga magulang. “Marcuz,” simula ni Lennah habang binubuklat ang notebook, “Matagal ko nang gustong gawin ito. Jsang bagay na hindi lang para sa atin, kundi para rin sa community. Isang maliit na café, marahil, na may kasamang gallery para sa mga local artists.” Ngumiti si Marcuz. “Gusto ko ‘yan, Lennah. Para sa akin, ito ang paraan natin upang magpasalamat sa pagkakataong binigay ng lugar na ito. Bukod pa doon, magiging maganda rin ito para sa mga tao rito na naghahanap ng inspirasyon o simpleng pahingahan.” “Daddy!” biglang sabi ni Spencer habang nilalapit ang kanyang guhit. “Pwede bang maglagay tayo ng corner para sa mga bata? May mga libro, laruan, at crayons din tulad nito?”
Umaga. Habang nagkakape si Lennah sa veranda ng kanilang bahay sa New Zealand, napansin niya ang isang envelope na nakalagay sa mesa. Hindi niya alam kung paano ito nakarating doon, ngunit agad niyang napansin ang pamilyar na sulat-kamay sa harapan. Galing ito kay Benjamin. Pinagmasdan niya ang envelope habang unti-unting bumabalot sa kanya ang damdaming hindi maipaliwanag. Nang tuluyan na niyang buksan ang sulat, nagsimula siyang magbasa. ‘Lennah, Kumusta ka? Sana ay nasa mabuti kang kalagayan, kasama si Marcuz at Spencer. Nag-aalangan man akong sumulat, naramdaman kong kailangan kong gawin ito. Gusto ko lamang ipabatid ang saya ko para sa inyo. Napagdaanan natin ang napakaraming bagay, ngunit sa huli, masaya akong makita kang masaya at buo na ang pamilya mo. Dito sa lungsod, patuloy akong nag-aadjust. Nagbukas ako ng maliit na negosyo—isang coffee shop sa tabi ng gallery kung saan madalas akong magpinta. Naalala ko ang mga araw na magkasama tayong nag-uusap habang umiinom ng ka