Chapter 5

Nasa kalagitnaan ng exhibit ang lahat, at nakangiti si Lennah habang inaasikaso ang mga bisita. Subalit, sa kabila ng kasayahan at kasiglahan sa paligid, hindi niya maialis sa isip ang kakaibang tingin ni Marcuz. Tila ba palagi itong nagmamasid mula sa malayo, at sa tuwing magkakasalubong ang kanilang mga mata, nararamdaman niya ang bigat ng mga tanong na hindi masabi ng kanyang mga labi.

“Lennah,” sabi ni Marcuz, lumapit ito sa kanya nang matapos ang exhibit. “May gusto sana akong pag-usapan,” anito, habang pinipilit maging kalmado sa kabila ng mabilis na pagtibok ng kanyang puso.

Nagulat si Lennah ngunit tinanggap ang alok ni Marcuz na mag-usap. Naglakad sila palabas ng exhibit hall patungo sa isang tahimik na bahagi ng gusali. Nang makarating sila sa isang bakanteng conference room, tahimik na umupo si Marcuz at sinenyasan si Lennah na gawin din ang pareho.

Tahimik ang mga saglit na iyon. Sa loob ng ilang segundo, tanging mga mata lamang nila ang nagsalita. Sa ilalim ng mga ilaw ng silid, ang mga mata ni Marcuz ay puno ng pag-aalinlangan at determinasyon.

“Lennah,” panimula ni Marcuz, “Alam kong kakaiba ito, pero gusto kong mag-alok sa iyo ng trabaho sa kompanya namin.”

Napatigil si Lennah. Hindi niya inasahan ang alok na iyon. Bakit biglaang mag-aalok si Marcuz ng trabaho sa kanya? At sa mismong kompanya nito? May isang bahagi sa kanya na nasasabik, ngunit hindi niya maitago ang kanyang alinlangan.

"Sa tingin mo ba, may kakayahan akong magtrabaho sa kompanya mo?"

Ngumiti si Marcuz, may halo ng panghihikayat at kaunting misteryo sa kanyang tinig.

“I have seen how dedicated and hardworking you are. At sa totoo lang, gusto kong magkaroon ka ng pagkakataon na makita kung ano pa ang kaya mong gawin. Sigurado akong marami kang maitutulong sa team namin.”

Napalunok si Lennah. Isang kompanya tulad ng sa Villafuerte Group? Isang malaking pagkakataon iyon—hindi lamang para sa kanyang propesyon kundi sa katatagan din ng kanyang buhay.

Ngunit may alinlangan pa rin siya sa kanyang isipan.

“Marcuz, napakalaking alok nito,” sagot niya, pilit na inuunawang mabuti ang layunin ng lalaki. “Bakit ako? Marami kang empleyado na mas kwalipikado kaysa sa akin.”

Huminga nang malalim si Marcuz. “Alam ko, Lennah. Pero iba ka. May kalidad ka na hindi ko makita sa iba. Siguro, bahagi na rin ng aking… kuryosidad.”

“Kuryosidad?” tanong ni Lennah, hindi maitatago ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha.

Tumango si Marcuz, bahagyang nakaramdam ng hiya. Alam niyang ang pagkakahawig ni Lennah kay Nina ang nagtulak sa kanya upang lapitan ito at bigyan ng ganitong alok, ngunit sa kabila nito, naramdaman niya ring may ibang dahilan na hindi lamang basta alaala ng nakaraan.

“Oo, kuryosidad,” sagot niya nang may bahagyang ngiti. “At isang bagay pa—naniniwala ako sa potensyal mo.”

May bahagi sa kanya na nais tanggapin ang alok—sa wakas ay magkakaroon siya ng pagkakataon na magkaroon ng mas maayos na trabaho, isang bagay na matagal na niyang inaasam. Alam niyang ang pagtanggap nito ay nangangahulugang magiging mas malapit siya kay Marcuz, na isang kumplikadong sitwasyon na hindi niya basta-basta kayang pasukin.

“Alam kong iniisip mong delikado o baka komplikado ang alok ko,” sabi ni Marcuz, binabasa ang pag-aalinlangan sa mukha ni Lennah. “Iniisip ko rin, baka ito na ang pagkakataon mong magkaroon ng seguridad na matagal mo nang hinahanap.”

Nag-iinit ang mga pisngi ni Lennah. Parang nabasa ni Marcuz ang kanyang mga pinagdadaanan.

“Tama ka, Marcuz. Hindi madali ang buhay ko. Kaya’t ang isang alok na tulad nito ay isang bagay na hindi ko maaaring balewalain,” sagot niya, bahagyang yumuko.

“Ibig bang sabihin, pumapayag ka?” tanong ni Marcuz, may bahagyang excitement sa boses.

Ngumiti si Lennah nang may kaunting pag-aalinlangan ngunit may kasamang tapang.

“Oo, tatanggapin ko. Pero sana ay malinaw sa ’yo na nandito ako hindi lamang dahil sa kuryosidad mo kundi dahil sa pangarap ko na maging matagumpay sa sarili kong pagsusumikap.”

Nang marinig iyon ni Marcuz, hindi niya mapigilang humanga sa tapang ni Lennah. “Huwag kang mag-alala. Naiintindihan ko, Lennah. At nandito ako upang tulungan ka sa kahit anong paraan.”

---

Kinabukasan, pormal nang nagsimula si Lennah sa Villafuerte Group. Si Marcuz mismo ang nagbigay ng oryentasyon sa kanya, at bawat oras na magkasama sila, nararamdaman nila ang hindi maipaliwanag na tensyon na bumabalot sa kanilang dalawa.

Sa bawat pag-uusap nila, laging may isang bagay na hindi nila masabi—isang damdamin na nagtatago sa likod ng mga pormal na salita at pakikitungo.

Si Lennah ay naging masipag sa kanyang trabaho, patuloy na nagpapakita ng dedikasyon at galing. Subalit, hindi niya maitatanggi na sa tuwing nasa paligid si Marcuz, pakiramdam niya ay nagiging sentro siya ng atensyon nito.

Parehong seryoso ang kanilang mga mukha, ngunit ang tensyon sa pagitan nila ay mas higit pa sa mga salita. Nag-usap sila tungkol sa mga plano at detalye ng proyekto, ngunit sa gitna ng kanilang pag-uusap, biglang bumalot ang katahimikan.

Napatigil si Marcuz, nakatingin sa kanyang mga papeles ngunit parang hindi nagbabasa. Hindi nagtagal, itinapon niya ang mga papeles sa mesa at tumingin kay Lennah nang diretso sa mga mata.

“Lennah… alam kong bago pa lamang tayo nagkakakilala, pero pakiramdam ko matagal na kitang kilala,” bulong ni Marcuz.

Nagulat si Lennah sa sinabi nito. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman, ngunit ramdam niya ang lalim ng mga salita ni Marcuz.

“Marcuz… ano ba talaga ang hinahanap mo sa akin?” tanong niya.

Huminga nang malalim si Marcuz, tila pinipilit maging tapat sa sarili.

“Hindi ko rin alam, Lennah. Sa totoo lang, sa bawat sandali na kasama kita, mas lalo akong naguguluhan.”

Sa kanilang tahimik na pagtitigan, isang bagay ang naging malinaw—pareho silang naguguluhan, pareho silang natatakot sa hindi nila maipaliwanag na damdamin.

Sa likod ng kanilang mga pag-aalinlangan, naroon ang kislap ng pag-asa. Isang pag-asa na baka, sa kabila ng kanilang pagdududa, ay mayroong bagong simula para sa kanilang dalawa.

Sa sandaling iyon, naging opisyal na ang kanilang propesyonal na relasyon.