Chapter 6

Chapter 6

Pag-uwi ko, dumiretso ako sa kwarto at agad na nilock ang pinto. Umupo ako sa kama, halos hindi makapaniwala sa nangyari.

Tumingin ako sa kamay ko. Sa singsing na ngayon ay suot ko na.

Makinis ito, simple pero elegante. Magaan pero ramdam ko ang bigat ng kahulugan nito. Hindi ito ordinaryong alahas. Hindi ito isang simpleng accessory na isusuot mo lang dahil maganda.

Ito ang tanda ng isang kasunduang hindi na mababawi.

I am engaged to Leonidas Monteverde. The COO of Monteverde Lines.

Ang boss ko. At soon-to-be ‘asawa’ ko.

Napabuntong-hininga ako.

One year. Just one year.

Pagkatapos nun, tapos na ang lahat. Wala nang utang. Wala nang hahabol sa akin. Dapat masaya ako, ‘di ba? Pero bakit parang hindi pa rin ako makampante?

"Not for long, Miss Callisto. Soon, you’ll be my wife."

Bakit niya kailangang sabihin ‘yon ng ganon?!

Parang ramdam ko pa rin ang lalim ng boses niya, ang paraan ng pagbigkas niya sa mga salitang ‘my wife’ na parang may ibig sabihin. Para bang hindi lang ito kasunduan—parang isang bagay na siya lang ang may kontrol.

Naramdaman ko ang pag-init ng mukha ko.

Solen, magpakatatag ka!

Huminga ako nang malalim at pilit na tinanggal ang mga iniisip ko. Pero kahit anong pilit kong iwaksi ang imahe ni Leon sa utak ko, hindi ko maiwasan ang isang bagay.

Ano kayang mangyayari sa unang araw ko bilang ‘fiancée’ niya?

Kinabukasan, paggising ko, agad akong napatingin sa kamay ko. Nandito pa rin ang singsing. Hindi ito panaginip. Totoo ang lahat ng nangyari kagabi. Sa isang iglap, parang biglang bumigat ang pakiramdam ko. Para bang may tanikala na nakatali sa akin, hinihila ako papunta sa isang direksyon na hindi ko pa alam kung saan patungo.

Nag-buzz ang phone ko, at agad kong dinampot ito.

Leon: I’ll pick you up at 8. We have things to discuss.

Napakurap ako.

Ano kayang ‘things to discuss’ ang tinutukoy niya?

Napatingin ako sa orasan. 7:15 AM.

Gulat akong bumangon. Kahit hindi ko gusto ang sitwasyong ‘to, hindi ko rin pwedeng ipakita kay Leon na hindi ako handa. Kailangan kong magmukhang composed at in control. Baka isipin niyang kaya niya akong paikutin.

Nagmadali akong maligo at nagbihis ng pinaka-disenteng outfit na meron ako. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, kaya nag-opt ako for something simple pero maayos. Isang cream-colored na blouse at high-waist slacks.

7:55 AM.

May kaba akong lumabas ng kwarto. Ang bigat ng pakiramdam ko habang pababa ng hagdan, pakiramdam ko tuloy isa akong papasok sa eksena ng isang pelikula na hindi ko alam kung anong ending.

8:00 AM.

Eksaktong oras.

Isang mamahaling itim na sasakyan ang huminto sa harap ng bahay ko. Halos mag-freeze ako sa kinatatayuan ko.

Dahan-dahan akong lumabas ng pinto, at bago pa ako makalapit, bumukas ang passenger seat.

And there he is.

Leon sat there, looking completely at ease, as if this was just another ordinary day. Suot niya ang isang crisp navy blue dress shirt, na lalo lang nagbigay-diin sa kanyang matikas na postura. Ang itsura niya? Parang hinugot mula sa isang business magazine cover.

The moment our eyes met, he smirked.

“Good morning, fiancée.”

Halos nabilaukan ako sa sarili kong laway.

Fiancée.

That word. His voice. His smirk.

Naku, panibagong pagsubok na naman ‘to.

Napatingin ako sa paligid, baka may nakakarinig. Lalo na si Manang Tess, ang mataray kong landlady na mahilig makialam sa buhay ng mga tenant niya. Isang maling kilos lang, baka kumalat na sa buong street na mayaman ang fiancé ko at iakyat pa ang upa ko.

Kailangang kalmahin ko ang sarili ko.

I cleared my throat at mabilis na sumakay sa kotse.

Hindi ko siya tiningnan, pero ramdam ko ang mga mata niya sa akin.

“Did you sleep well?” tanong niya, parang casual lang.

I turned to him, arching an eyebrow. “You’re really acting like a real fiancé, huh?”

He chuckled. “Well, isn’t that the point?”

Napangiwi ako. Tama nga naman siya. Kailangan naming magpanggap. Pero bakit parang siya, hindi nahihirapan? Bakit parang masyado siyang nage-enjoy sa sitwasyong ‘to?

I sighed, shaking my head. “So, saan po tayo pupunta?”

Leon leaned back, one hand on the wheel, the other casually resting on his thigh.

“We’re meeting my parents.”

Parang biglang tumigil ang mundo ko.

“Po?” I blinked, unsure if I heard him right.

“My parents,” he repeated, this time with amusement in his voice. “We need to make it believable, Solen. You didn’t think you’d get engaged to me without meeting them, did you?”

Nanlaki ang mata ko.

Of course. His family. His powerful, insanely rich, and probably intimidating family. Bigla akong nakaramdam ng kaba. This is it. The first real test of our so-called engagement.

At si Mr. Monteverde?

He is more than ready. Ako lang ata ang hindi.