Chapter 6
Pag-uwi ko, dumiretso ako sa kwarto at agad na nilock ang pinto. Umupo ako sa kama, halos hindi makapaniwala sa nangyari. Tumingin ako sa kamay ko. Sa singsing na ngayon ay suot ko na. Makinis ito, simple pero elegante. Magaan pero ramdam ko ang bigat ng kahulugan nito. Hindi ito ordinaryong alahas. Hindi ito isang simpleng accessory na isusuot mo lang dahil maganda. Ito ang tanda ng isang kasunduang hindi na mababawi. I am engaged to Leonidas Monteverde. The COO of Monteverde Lines. Ang boss ko. At soon-to-be ‘asawa’ ko. Napabuntong-hininga ako. One year. Just one year. Pagkatapos nun, tapos na ang lahat. Wala nang utang. Wala nang hahabol sa akin. Dapat masaya ako, ‘di ba? Pero bakit parang hindi pa rin ako makampante? "Not for long, Miss Callisto. Soon, you’ll be my wife." Bakit niya kailangang sabihin ‘yon ng ganon?! Parang ramdam ko pa rin ang lalim ng boses niya, ang paraan ng pagbigkas niya sa mga salitang ‘my wife’ na parang may ibig sabihin. Para bang hindi lang ito kasunduan—parang isang bagay na siya lang ang may kontrol. Naramdaman ko ang pag-init ng mukha ko. Solen, magpakatatag ka! Huminga ako nang malalim at pilit na tinanggal ang mga iniisip ko. Pero kahit anong pilit kong iwaksi ang imahe ni Leon sa utak ko, hindi ko maiwasan ang isang bagay. Ano kayang mangyayari sa unang araw ko bilang ‘fiancée’ niya? Kinabukasan, paggising ko, agad akong napatingin sa kamay ko. Nandito pa rin ang singsing. Hindi ito panaginip. Totoo ang lahat ng nangyari kagabi. Sa isang iglap, parang biglang bumigat ang pakiramdam ko. Para bang may tanikala na nakatali sa akin, hinihila ako papunta sa isang direksyon na hindi ko pa alam kung saan patungo. Nag-buzz ang phone ko, at agad kong dinampot ito. Leon: I’ll pick you up at 8. We have things to discuss. Napakurap ako. Ano kayang ‘things to discuss’ ang tinutukoy niya? Napatingin ako sa orasan. 7:15 AM. Gulat akong bumangon. Kahit hindi ko gusto ang sitwasyong ‘to, hindi ko rin pwedeng ipakita kay Leon na hindi ako handa. Kailangan kong magmukhang composed at in control. Baka isipin niyang kaya niya akong paikutin. Nagmadali akong maligo at nagbihis ng pinaka-disenteng outfit na meron ako. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, kaya nag-opt ako for something simple pero maayos. Isang cream-colored na blouse at high-waist slacks. 7:55 AM. May kaba akong lumabas ng kwarto. Ang bigat ng pakiramdam ko habang pababa ng hagdan, pakiramdam ko tuloy isa akong papasok sa eksena ng isang pelikula na hindi ko alam kung anong ending. 8:00 AM. Eksaktong oras. Isang mamahaling itim na sasakyan ang huminto sa harap ng bahay ko. Halos mag-freeze ako sa kinatatayuan ko. Dahan-dahan akong lumabas ng pinto, at bago pa ako makalapit, bumukas ang passenger seat. And there he is. Leon sat there, looking completely at ease, as if this was just another ordinary day. Suot niya ang isang crisp navy blue dress shirt, na lalo lang nagbigay-diin sa kanyang matikas na postura. Ang itsura niya? Parang hinugot mula sa isang business magazine cover. The moment our eyes met, he smirked. “Good morning, fiancée.” Halos nabilaukan ako sa sarili kong laway. Fiancée. That word. His voice. His smirk. Naku, panibagong pagsubok na naman ‘to. Napatingin ako sa paligid, baka may nakakarinig. Lalo na si Manang Tess, ang mataray kong landlady na mahilig makialam sa buhay ng mga tenant niya. Isang maling kilos lang, baka kumalat na sa buong street na mayaman ang fiancé ko at iakyat pa ang upa ko. Kailangang kalmahin ko ang sarili ko. I cleared my throat at mabilis na sumakay sa kotse. Hindi ko siya tiningnan, pero ramdam ko ang mga mata niya sa akin. “Did you sleep well?” tanong niya, parang casual lang. I turned to him, arching an eyebrow. “You’re really acting like a real fiancé, huh?” He chuckled. “Well, isn’t that the point?” Napangiwi ako. Tama nga naman siya. Kailangan naming magpanggap. Pero bakit parang siya, hindi nahihirapan? Bakit parang masyado siyang nage-enjoy sa sitwasyong ‘to? I sighed, shaking my head. “So, saan po tayo pupunta?” Leon leaned back, one hand on the wheel, the other casually resting on his thigh. “We’re meeting my parents.” Parang biglang tumigil ang mundo ko. “Po?” I blinked, unsure if I heard him right. “My parents,” he repeated, this time with amusement in his voice. “We need to make it believable, Solen. You didn’t think you’d get engaged to me without meeting them, did you?” Nanlaki ang mata ko. Of course. His family. His powerful, insanely rich, and probably intimidating family. Bigla akong nakaramdam ng kaba. This is it. The first real test of our so-called engagement. At si Mr. Monteverde? He is more than ready. Ako lang ata ang hindi.Chapter 7Wala pang isang minuto ang nakalipas mula nang sabihin ni Leon na imi-meet namin ang parents niya, pero pakiramdam ko para akong nabilaukan ng isang buong tinapay."What?" Napakurap ako, hoping na maling dinig ko lang.Pero ngumisi lang siya, nakatingin sa akin na parang natutuwa sa reaksyon ko. "You heard me. We’re meeting my parents today."Halos gusto kong buksan ang pinto ng kotse at tumalon palabas. "Ngayon agad?!"He shrugged, looking completely unbothered. "Why not?""Sir— I mean… Leon!" Napahawak ako sa noo ko, trying to process everything. "Hindi pa ako handa! Wala akong alam sa pamilya mo! Hindi ko pa kabisado ang kwento natin!"Natawa siya, halatang aliw na aliw sa panic ko. "Relax, fiancée. Just follow my lead."Madali lang sabihin ‘yon kung hindi ko kailangan humarap sa pamilya ng isang Monteverde. Isang makapangyarihang pamilya na siguradong pagdududahan ako."Ano bang sinabi mo sa kanila tungkol sa’kin?" tanong ko, kinakabahan."That you’re my fiancée, of cour
Chapter 7Wala pang sampung minuto simula nang umupo kami, pero pakiramdam ko para akong nasa isang interrogation room. Kahit magaganda at elegante ang paligid, ramdam kong hindi ako welcome dito.Si Leon, sa kabilang banda, ay mukhang walang problema. Nakarelax lang siya sa upuan niya habang ako, halos gusto ko nang matunaw sa kinauupuan ko.Leon’s grandmother was the first to speak."So, Solen," she started, her sharp eyes studying me. "Tell us something about yourself."Napalunok ako, pilit na pinipigilan ang kaba sa dibdib ko.Bago pa ako makasagot, sumingit na ang ama ni Leon."O mas magandang tanong, bakit ka pumayag sa kasal na ito?"I stiffened. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon.Leon, however, smoothly leaned forward and answered for me."Because I asked her to."There was silence.His father raised an eyebrow. "And she agreed just like that?"Leon smirked. "You know me, father. I can be very persuasive."His grandmother let out a small scoff. "You expect us to believe
Chapter 9 Pagkauwi ko mula sa dinner kasama ang pamilya ni Leon, pakiramdam ko ay parang hinigop ang buong energy ko. Gusto kong mahiga at hindi na gumalaw, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako makatulog. One week. One week bago ako ikasal. Parang isang cruel joke. Kahapon lang, isa akong simpleng nurse na namomroblema sa utang, ngayon… magiging asawa na ako ni Leon Monteverde. Napabuntong-hininga ako. Tumingin ako sa kamay ko, sa singsing na suot ko ngayon. Ang engagement ring na naging dahilan kung bakit napatitig sa akin nang matalim ang lola ni Leon. "You barely know him," she had said. At sa totoo lang… tama siya. Yes, I’ve been working in Monteverde Lines for a while, pero kahit kailan, hindi ko naisip na makakasalamuha ko nang personal si Leon. Lalo na sa ganitong intimate na paraan. Bigla kong naalala kung paano niya hinawakan ang kamay ko sa hapag-kainan kanina. Ang init ng palad niya, ang bahagyang pagpisil niya para lang ipaalam sa akin na
Chapter 1Hindi ko inakala na darating ako sa puntong ito. Nakatayo sa isang sulok ng parking lot, pinagpapawisan kahit malamig ang hangin, habang pinapanood ang lalaking kaharap ko na may hindi maipintang ngisi sa labi.“Three weeks, Callisto. Bayaran mo. O baka gusto mong sa ibang paraan tayo mag-usap?” singhal ng lalaking pinagkaka-utangan ng tatay ko.Naninikip ang dibdib ko, pero hindi ako umatras. Kahit pa nanginginig ang mga daliri ko, pilit kong hinigpitan ang pagkakahawak ng strap ng bag ko. Parang ‘yun lang ang bumubuo sa katauhan ko ngayon.“Wala akong ganyang kalaking pera. Bigyan mo naman ako ng mas mahabang palugit,” sagot ko, pilit pinapanatili ang lamig ng boses ko. Ngumisi siya, halatang natutuwa sa posisyon ko. “Hindi ako nagpapautang ng libre, iha. Ang tatay mo—”“Don’t,” Mariin ang boses ko, mas mariin pa sa sakit na dulot ng narinig ko. “Wala na siya.”“Aba, alam ko! At ikaw ang naiwan sa utang niya,” sagot niya, hindi nagpatinag sa galit ng boses ko.Tatlong lin
Chapter 2Tahimik ang buong parking lot, pero ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Kahit malamig ang hangin, pakiramdam ko ay parang kinukulong ako ng init na nagmumula sa katawan niya. O baka epekto lang ‘to ng kaba na bumabalot sa dibdib ko.I stared at him, waiting for him to take it back. Na sana, isang biro lang lahat ng ‘to.Pero hindi.Walang halong pag-aalinlangan ang mukha ni Leon Monteverde habang nakatitig sa akin. His sharp eyes held mine, unwavering. Para bang sigurado na siya sa gusto niya, at ako na lang ang hinihintay niyang humabol.A wife. Gusto niya akong maging asawa.Napasinghap ako, pilit kinakalma ang sarili ko. “Sir… seryoso po ba kayo?”Mr. Moteverde tilted his head slightly, crossing his arms over his chest. His sleeves were still rolled up, his watch glinting under the dim parking lights. Bakit napaka-kalmado niya lang?“I don’t make jokes about business, Miss Callisto,” he said smoothly.Business.Biglang bumigat ang loob ko. Kahit kailan, hindi naging ma
Chapter 3Pagmulat ng mata ko, parang hindi ko na alam kung panaginip lang ba ang lahat ng nangyari kagabi o totoo talaga. Pero habang nakahiga ako rito, ramdam ko pa rin sa katawan ko ang kaba. Ang lamig ng hangin sa kwarto ko ay hindi sapat para pahupain ang bigat sa dibdib ko.Unti-unti kong inalala ang bawat salitang binitiwan ni Leon Monteverde."Marry me, Miss Callisto. And I’ll make all your problems disappear."Napapikit ako ng mariin. Para kasing may echo sa utak ko, paulit-ulit na bumabalik ang boses niya, ang paraan ng pagsasalita niya. Calm, confident, at siguradong-sigurado na tatanggapin ko ang alok niya.Pero hindi ako ganoon. Hindi ako madaling mapaikot.I turned to my side, hugging my pillow tightly, pero kahit anong posisyon ang gawin ko, hindi ko matanggal ang pag-iisip tungkol sa deal na ‘yon.I mean… sino ba naman ang mag-aalok ng kasal nang ganun-ganun lang? Normal ba ‘yon? Hindi naman ako artista sa pelikula para may ganyang klaseng plot twist sa buhay ko!Pero
Chapter 4Pagdating ko sa harap ng restaurant, parang gusto ko nang umatras. Ang ganda ng lugar. Halatang pang-mayaman. Sobrang pang-mayaman. Yung tipong hindi mo basta mapupuntahan kung hindi mo afford ang isang basong tubig.Napalunok ako habang nakatingin sa eleganteng entrance ng restaurant. Golden letters ang signage, may valet service, at lahat ng pumapasok ay naka-corporate attire o mamahaling dress.Samantalang ako? Naka-white blouse at slacks lang. Hindi ko naman alam na ganito ka-fancy ang pupuntahan ko!Tumingin ako sa phone ko. 6:59 PM.Pwede pa akong umatras.Pero hindi ko nagawa.Napabuntong-hininga ako, pilit pinapakalma ang sarili, bago tinulak ang pinto at pumasok. Pagpasok ko, agad akong sinalubong ng receptionist.“Good evening, ma’am. Do you have a reservation?”“Uhm…” Napalunok ako. “I think may nagpa-reserve po under Monteverde?”Agad nagbago ang ekspresyon ng receptionist. Mula sa pagiging formal at neutral, biglang naging mas accommodating ang tono niya. “Ah! Y
Chapter 5Pinagmamasdan ko ang ballpen sa harapan ko. Maliit na bagay lang ito, pero parang may dalang napakabigat na desisyon.A year. Ten million pesos.Isang pirma lang, at matatapos na ang bangungot ng utang na iniwan ni Papa. Wala nang pananakot. Wala nang habol. Wala nang masisindak sa akin sa labas ng opisina.Pero kapalit nito? Isang kasal. Isang kasal na walang pagmamahal.Huminga ako nang malalim at tumingin kay Leon. Hindi ko alam kung bakit, pero sa titig pa lang niya, parang alam na niya ang iniisip ko.“You have questions,” he said smoothly, watching me with amusement.Tumango ako, kahit parang kinakain ako ng kaba. “Opo, sir. May ilang bagay lang po akong gustong linawin.”He leaned back in his chair, his fingers tapping lazily against the table. “Go ahead.”Nilunok ko ang kaba ko at sinimulan ang unang tanong. “Sa set-up po ng marriage natin… magkasama po ba tayong titira sa isang bahay?”Mr. Monteverde tilted his head slightly, his expression unreadable. “Of course. I
Chapter 9 Pagkauwi ko mula sa dinner kasama ang pamilya ni Leon, pakiramdam ko ay parang hinigop ang buong energy ko. Gusto kong mahiga at hindi na gumalaw, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako makatulog. One week. One week bago ako ikasal. Parang isang cruel joke. Kahapon lang, isa akong simpleng nurse na namomroblema sa utang, ngayon… magiging asawa na ako ni Leon Monteverde. Napabuntong-hininga ako. Tumingin ako sa kamay ko, sa singsing na suot ko ngayon. Ang engagement ring na naging dahilan kung bakit napatitig sa akin nang matalim ang lola ni Leon. "You barely know him," she had said. At sa totoo lang… tama siya. Yes, I’ve been working in Monteverde Lines for a while, pero kahit kailan, hindi ko naisip na makakasalamuha ko nang personal si Leon. Lalo na sa ganitong intimate na paraan. Bigla kong naalala kung paano niya hinawakan ang kamay ko sa hapag-kainan kanina. Ang init ng palad niya, ang bahagyang pagpisil niya para lang ipaalam sa akin na
Chapter 7Wala pang sampung minuto simula nang umupo kami, pero pakiramdam ko para akong nasa isang interrogation room. Kahit magaganda at elegante ang paligid, ramdam kong hindi ako welcome dito.Si Leon, sa kabilang banda, ay mukhang walang problema. Nakarelax lang siya sa upuan niya habang ako, halos gusto ko nang matunaw sa kinauupuan ko.Leon’s grandmother was the first to speak."So, Solen," she started, her sharp eyes studying me. "Tell us something about yourself."Napalunok ako, pilit na pinipigilan ang kaba sa dibdib ko.Bago pa ako makasagot, sumingit na ang ama ni Leon."O mas magandang tanong, bakit ka pumayag sa kasal na ito?"I stiffened. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon.Leon, however, smoothly leaned forward and answered for me."Because I asked her to."There was silence.His father raised an eyebrow. "And she agreed just like that?"Leon smirked. "You know me, father. I can be very persuasive."His grandmother let out a small scoff. "You expect us to believe
Chapter 7Wala pang isang minuto ang nakalipas mula nang sabihin ni Leon na imi-meet namin ang parents niya, pero pakiramdam ko para akong nabilaukan ng isang buong tinapay."What?" Napakurap ako, hoping na maling dinig ko lang.Pero ngumisi lang siya, nakatingin sa akin na parang natutuwa sa reaksyon ko. "You heard me. We’re meeting my parents today."Halos gusto kong buksan ang pinto ng kotse at tumalon palabas. "Ngayon agad?!"He shrugged, looking completely unbothered. "Why not?""Sir— I mean… Leon!" Napahawak ako sa noo ko, trying to process everything. "Hindi pa ako handa! Wala akong alam sa pamilya mo! Hindi ko pa kabisado ang kwento natin!"Natawa siya, halatang aliw na aliw sa panic ko. "Relax, fiancée. Just follow my lead."Madali lang sabihin ‘yon kung hindi ko kailangan humarap sa pamilya ng isang Monteverde. Isang makapangyarihang pamilya na siguradong pagdududahan ako."Ano bang sinabi mo sa kanila tungkol sa’kin?" tanong ko, kinakabahan."That you’re my fiancée, of cour
Chapter 6 Pag-uwi ko, dumiretso ako sa kwarto at agad na nilock ang pinto. Umupo ako sa kama, halos hindi makapaniwala sa nangyari. Tumingin ako sa kamay ko. Sa singsing na ngayon ay suot ko na. Makinis ito, simple pero elegante. Magaan pero ramdam ko ang bigat ng kahulugan nito. Hindi ito ordinaryong alahas. Hindi ito isang simpleng accessory na isusuot mo lang dahil maganda. Ito ang tanda ng isang kasunduang hindi na mababawi. I am engaged to Leonidas Monteverde. The COO of Monteverde Lines. Ang boss ko. At soon-to-be ‘asawa’ ko. Napabuntong-hininga ako. One year. Just one year. Pagkatapos nun, tapos na ang lahat. Wala nang utang. Wala nang hahabol sa akin. Dapat masaya ako, ‘di ba? Pero bakit parang hindi pa rin ako makampante? "Not for long, Miss Callisto. Soon, you’ll be my wife." Bakit niya kailangang sabihin ‘yon ng ganon?! Parang ramdam ko pa rin ang lalim ng boses niya, ang paraan ng pagbigkas niya sa mga salitang ‘my wife’ na parang may ibig sabihin.
Chapter 5Pinagmamasdan ko ang ballpen sa harapan ko. Maliit na bagay lang ito, pero parang may dalang napakabigat na desisyon.A year. Ten million pesos.Isang pirma lang, at matatapos na ang bangungot ng utang na iniwan ni Papa. Wala nang pananakot. Wala nang habol. Wala nang masisindak sa akin sa labas ng opisina.Pero kapalit nito? Isang kasal. Isang kasal na walang pagmamahal.Huminga ako nang malalim at tumingin kay Leon. Hindi ko alam kung bakit, pero sa titig pa lang niya, parang alam na niya ang iniisip ko.“You have questions,” he said smoothly, watching me with amusement.Tumango ako, kahit parang kinakain ako ng kaba. “Opo, sir. May ilang bagay lang po akong gustong linawin.”He leaned back in his chair, his fingers tapping lazily against the table. “Go ahead.”Nilunok ko ang kaba ko at sinimulan ang unang tanong. “Sa set-up po ng marriage natin… magkasama po ba tayong titira sa isang bahay?”Mr. Monteverde tilted his head slightly, his expression unreadable. “Of course. I
Chapter 4Pagdating ko sa harap ng restaurant, parang gusto ko nang umatras. Ang ganda ng lugar. Halatang pang-mayaman. Sobrang pang-mayaman. Yung tipong hindi mo basta mapupuntahan kung hindi mo afford ang isang basong tubig.Napalunok ako habang nakatingin sa eleganteng entrance ng restaurant. Golden letters ang signage, may valet service, at lahat ng pumapasok ay naka-corporate attire o mamahaling dress.Samantalang ako? Naka-white blouse at slacks lang. Hindi ko naman alam na ganito ka-fancy ang pupuntahan ko!Tumingin ako sa phone ko. 6:59 PM.Pwede pa akong umatras.Pero hindi ko nagawa.Napabuntong-hininga ako, pilit pinapakalma ang sarili, bago tinulak ang pinto at pumasok. Pagpasok ko, agad akong sinalubong ng receptionist.“Good evening, ma’am. Do you have a reservation?”“Uhm…” Napalunok ako. “I think may nagpa-reserve po under Monteverde?”Agad nagbago ang ekspresyon ng receptionist. Mula sa pagiging formal at neutral, biglang naging mas accommodating ang tono niya. “Ah! Y
Chapter 3Pagmulat ng mata ko, parang hindi ko na alam kung panaginip lang ba ang lahat ng nangyari kagabi o totoo talaga. Pero habang nakahiga ako rito, ramdam ko pa rin sa katawan ko ang kaba. Ang lamig ng hangin sa kwarto ko ay hindi sapat para pahupain ang bigat sa dibdib ko.Unti-unti kong inalala ang bawat salitang binitiwan ni Leon Monteverde."Marry me, Miss Callisto. And I’ll make all your problems disappear."Napapikit ako ng mariin. Para kasing may echo sa utak ko, paulit-ulit na bumabalik ang boses niya, ang paraan ng pagsasalita niya. Calm, confident, at siguradong-sigurado na tatanggapin ko ang alok niya.Pero hindi ako ganoon. Hindi ako madaling mapaikot.I turned to my side, hugging my pillow tightly, pero kahit anong posisyon ang gawin ko, hindi ko matanggal ang pag-iisip tungkol sa deal na ‘yon.I mean… sino ba naman ang mag-aalok ng kasal nang ganun-ganun lang? Normal ba ‘yon? Hindi naman ako artista sa pelikula para may ganyang klaseng plot twist sa buhay ko!Pero
Chapter 2Tahimik ang buong parking lot, pero ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Kahit malamig ang hangin, pakiramdam ko ay parang kinukulong ako ng init na nagmumula sa katawan niya. O baka epekto lang ‘to ng kaba na bumabalot sa dibdib ko.I stared at him, waiting for him to take it back. Na sana, isang biro lang lahat ng ‘to.Pero hindi.Walang halong pag-aalinlangan ang mukha ni Leon Monteverde habang nakatitig sa akin. His sharp eyes held mine, unwavering. Para bang sigurado na siya sa gusto niya, at ako na lang ang hinihintay niyang humabol.A wife. Gusto niya akong maging asawa.Napasinghap ako, pilit kinakalma ang sarili ko. “Sir… seryoso po ba kayo?”Mr. Moteverde tilted his head slightly, crossing his arms over his chest. His sleeves were still rolled up, his watch glinting under the dim parking lights. Bakit napaka-kalmado niya lang?“I don’t make jokes about business, Miss Callisto,” he said smoothly.Business.Biglang bumigat ang loob ko. Kahit kailan, hindi naging ma
Chapter 1Hindi ko inakala na darating ako sa puntong ito. Nakatayo sa isang sulok ng parking lot, pinagpapawisan kahit malamig ang hangin, habang pinapanood ang lalaking kaharap ko na may hindi maipintang ngisi sa labi.“Three weeks, Callisto. Bayaran mo. O baka gusto mong sa ibang paraan tayo mag-usap?” singhal ng lalaking pinagkaka-utangan ng tatay ko.Naninikip ang dibdib ko, pero hindi ako umatras. Kahit pa nanginginig ang mga daliri ko, pilit kong hinigpitan ang pagkakahawak ng strap ng bag ko. Parang ‘yun lang ang bumubuo sa katauhan ko ngayon.“Wala akong ganyang kalaking pera. Bigyan mo naman ako ng mas mahabang palugit,” sagot ko, pilit pinapanatili ang lamig ng boses ko. Ngumisi siya, halatang natutuwa sa posisyon ko. “Hindi ako nagpapautang ng libre, iha. Ang tatay mo—”“Don’t,” Mariin ang boses ko, mas mariin pa sa sakit na dulot ng narinig ko. “Wala na siya.”“Aba, alam ko! At ikaw ang naiwan sa utang niya,” sagot niya, hindi nagpatinag sa galit ng boses ko.Tatlong lin