Chapter 1

Chapter 1

Hindi ko inakala na darating ako sa puntong ito. Nakatayo sa isang sulok ng parking lot, pinagpapawisan kahit malamig ang hangin, habang pinapanood ang lalaking kaharap ko na may hindi maipintang ngisi sa labi.

“Three weeks, Callisto. Bayaran mo. O baka gusto mong sa ibang paraan tayo mag-usap?” singhal ng lalaking pinagkaka-utangan ng tatay ko.

Naninikip ang dibdib ko, pero hindi ako umatras. Kahit pa nanginginig ang mga daliri ko, pilit kong hinigpitan ang pagkakahawak ng strap ng bag ko. Parang ‘yun lang ang bumubuo sa katauhan ko ngayon.

“Wala akong ganyang kalaking pera. Bigyan mo naman ako ng mas mahabang palugit,” sagot ko, pilit pinapanatili ang lamig ng boses ko. 

Ngumisi siya, halatang natutuwa sa posisyon ko. “Hindi ako nagpapautang ng libre, iha. Ang tatay mo—”

“Don’t,” Mariin ang boses ko, mas mariin pa sa sakit na dulot ng narinig ko. “Wala na siya.”

“Aba, alam ko! At ikaw ang naiwan sa utang niya,” sagot niya, hindi nagpatinag sa galit ng boses ko.

Tatlong linggo. Dalawang milyon.

Ramdam ko ang panlalamig ng katawan ko, pero hindi ako umatras kahit pa humakbang siya palapit.

“Bibigyan kita ng isang linggo para magpakita ng intensyon. Kung hindi…” aniya, bumababa ang boses niya sa isang babala. 

Hindi na niya itinuloy. Hindi na rin kailangan. Naiwan akong nakatayo sa parking lot, pinapanood siyang lumayo habang pakiramdam ko ay tinatapakan ako ng reyalidad.

Wala na ang bahay namin. Kinuha ng hayok kong madrasta at ng mga anak niya. Umuupa na lang ako ngayon ng isang maliit na bahay na animo’y daga ang nakatira. Wala na rin ang tatay ko, iniwan akong may utang at pangakong hindi na matutpad.

At ngayon, ako ang magbabayad ng lahat.

Napahinga ako nang malalim, pilit tinatago ang pangangatog ng mga kamay ko. Wala akong pwedeng asahan. Ang sahod ko bilang nurse sa isang kompanya? Ni hindi sapat para sa interest ng utang ni papa.

I’m alone.

Sinandal ko ang ulo ko sa lumang kotse ko at pumikit saglit. Ngunit bago pa ako tuluyang lamunin ng kawalan ng pag-asa, may narinig akong boses.

“That’s quite the predicament you have there, Miss Callisto.”

Nanlamig ang katawan ko. Dahan-dahan akong napalingon.

At doon siya nakatayo— sa kabilang side ng parking lot. Nakalapat ang balikat niya sa itim niyang sasakyan, nakatupi ang sleeves ng crisp black dress shirt niya, exposing his strong forearms and an expensive watch. His presence alone was commanding, and yet, there was something maddeningly relaxed about the way he was watching me.

Leonidas Dame Monteverde.

My boss. The COO of Monteverde Lines. Isang taong hindi ko kailanman inisip na makikialam sa buhay ko. I swear, hindi lang siya nanonood. He had been waiting. 

I swallowed hard, forcing myself to stand properly.

“Uh—Sir, good evening,” I greeted, my voice careful and respectful. Kahit gaano kahirap ang sitwasyon ko, hindi ko kayang ipakita sa kanya na nawawalan na ako ng dignidad.

“I heard everything,” he said smoothly. His eyes gleamed with something unreadable. “You need money.”

Ibinaba ko ang tingin ko saglit at tinignan siya sa mata. 

“A-ah yes, sir,” I admitted, because lying would be pointless. “Pero hindi ko po maintindihan… bakit kayo nandito?”

Ngumiti siya—hindi ‘yung tipong nakakapagpakalma. It was sharp. Calculated.

"Let me help you," he said. His voice is smooth. It’s casual, like he was simply offering to pick up a coffee bill.

“P-po?” Napakurap ako. Did I hear him right?

Leon took a step closer, just enough to close the distance between us. His cologne, crisp and expensive, filled my senses, making it harder to focus.

“You need two million pesos, don't you? And I… happen to need a wife,” saad niya, tinitignan ang reaksyon ko. 

Parang bigla nawala ang lahat ng ingay sa paligid. My heart stopped. My pulse roared in my ears.

“A… a wife?” I stared at him, stunned.

“Marry me, Miss Callisto. And I’ll make all your problems disappear,” sabi niya. Ngumiti siya, mas malalim, mas nakakainis.

I inhaled sharply, my entire body going still.

"Of course," he added, tilting his head slightly, "It’s just business."

And just like that, my world tilted.