Chapter 3

Chapter 3

Pagmulat ng mata ko, parang hindi ko na alam kung panaginip lang ba ang lahat ng nangyari kagabi o totoo talaga. Pero habang nakahiga ako rito, ramdam ko pa rin sa katawan ko ang kaba. Ang lamig ng hangin sa kwarto ko ay hindi sapat para pahupain ang bigat sa dibdib ko.

Unti-unti kong inalala ang bawat salitang binitiwan ni Leon Monteverde.

"Marry me, Miss Callisto. And I’ll make all your problems disappear."

Napapikit ako ng mariin. Para kasing may echo sa utak ko, paulit-ulit na bumabalik ang boses niya, ang paraan ng pagsasalita niya. Calm, confident, at siguradong-sigurado na tatanggapin ko ang alok niya.

Pero hindi ako ganoon. Hindi ako madaling mapaikot.

I turned to my side, hugging my pillow tightly, pero kahit anong posisyon ang gawin ko, hindi ko matanggal ang pag-iisip tungkol sa deal na ‘yon.

I mean… sino ba naman ang mag-aalok ng kasal nang ganun-ganun lang? Normal ba ‘yon? Hindi naman ako artista sa pelikula para may ganyang klaseng plot twist sa buhay ko!

Pero hindi ito pelikula. This is my reality.

I sighed heavily and reached for my phone, hoping for some kind of distraction.

Baka naman nagkamali lang ako ng pag-intindi? Baka naman may ibang ibig sabihin ‘yung kasal na ‘yon?

Hindi ko pa man nabubuksan ang home screen ko, muntik ko nang mabitawan ang cellphone ko nang makita ang notifications.

10 missed calls. 5 unread messages.

At lahat ng ‘yon… galing sa iisang tao lang.

Nanigas ang kamay ko habang dahan-dahan kong binuksan ang messages.

Unknown Number: Callisto, last warning. Isang linggo. Wala nang dahilan pa. Huwag mo ako hayaang magalit, kasi hahanapin talaga kita kahit saang lupalop ka pa pumunta. 

Napalunok ako. Biglang nanlamig ang buong katawan ko, kahit na pakiramdam ko ay para akong sinasakal ng hangin sa paligid.

Isang linggo. Kailangan kong makapagbigay ng down payment.

Pumikit ako, pilit pinapakalma ang sarili ko.

Ang sahod ko bilang nurse? Hindi man lang aabot sa interest ng utang ni Papa. Kahit magdoble o triple ako ng trabaho, hindi ko mababayaran ‘to sa loob ng isang linggo. Hindi ako pwedeng tumakbo. Hindi ako pwedeng magpanggap na hindi ko problema ‘to.

I gritted my teeth, gripping my phone tighter. I have no way out.

At ang mas nakakatakot? Tila may sumisiksik sa utak ko na isang nakakainis na realization. May isang tao lang na may kakayahang iligtas ako rito. At siya rin ‘yung taong hindi ko dapat pagkatiwalaan.

Leon Monteverde.

Bumangon na ako at naligo. May trabaho pa ako. Pumara ako ng jeep. Pagdating ko clinic ay inayos ko na ang mga files ng naging pasyente ko rito sa opisina.

Sa kabila ng bumabagabag sa akin, pinilit kong maging normal sa trabaho. I focused on my tasks, sinubukang ilubog ang sarili ko sa mga pasyente at paperwork.

Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maiwasang isipin siya.

Leon Monteverde.

Hindi kami madalas magkasalubong sa opisina, pero tuwing dumadaan siya, parang automatic na hinahanap siya ng mga mata ko.

At tulad ng inaasahan, wala siyang kahit anong pagbabago. He was the same as always. He is composed, confident, and commanding. Walang bakas sa mukha niya na kagabi lang ay inalok niya akong pakasalan. Kung ako, hindi mapakali, siya parang walang nangyari.

Ang effortless ng dating niya. Yung tipong kahit hindi siya magsalita, alam mong siya ang boss. The way he walked, the way he glanced at people— lahat ng kilos niya, parang may kasamang power trip na hindi mo pwedeng balewalain.

At ang pinakanakakainis?

Hindi ko alam kung ako lang ba… o talagang sinasadya niyang i-delay ang pagtingin sa direksyon ko. Like he knew I was watching.

Napansin kaya niya? Or ako lang ang nag-iisip nito?

“Hoy, Solen.”

Nagulat ako nang biglang may pumitik sa noo ko.

“Ano ka ba, Clara?!” I whined, rubbing my forehead.

Nakahalukipkip lang ang kaibigan kong si Clara habang nakatingin sa akin nang masama. “Kanina pa kita tinatawag. Tulala ka na naman.”

Napangiwi ako. “Hindi naman.”

“Hmm.” Sumandal siya sa gilid ng station. “Di nga? O baka naman may iniisip kang lalaki?”

I stiffened. “Wala.”

She smirked. “Sure ka? Eh bakit parang may tinatago kang kilig?”

Napaatras ako nang bahagya. “Ano? Anong kilig? Sino’ng may sabi? Sinong—”

Clara raised an eyebrow. “Ayan. Defensive ka na agad. Sino ba kasi ‘yang iniisip mo?”

“Ay, wala talaga,” I scoffed, crossing my arms. “As if naman may oras ako sa mga ganyan.”

She gave me a knowing look before shaking her head. “Fine, bahala ka. Anyway, hinahanap ka ni sir.”

Napakunot-noo ako. “Sir?”

“Yup. Yung manager natin. May iniwan daw para sa ‘yo sa office.”

Medyo nagtataka akong tumayo at naglakad papunta sa opisina.

“Good morning, ma’am,” bati ng secretary habang inaabot sa akin ang isang maliit na brown package.

“Kanino galing ‘to?” I asked.

She smiled knowingly. “Wala pong pangalan, pero mukhang importanteng document.”

Napakurap ako. “Document?”

Bumilis ang tibok ng puso ko habang dahan-dahan kong binuksan ang package.

Inside was a single, elegant white envelope.

At nang mabasa ko ang pangalan ng sender, nanlamig ang kamay ko.

Leonidas Dame Monteverde.

My stomach dropped.

With shaky fingers, I carefully opened the envelope. Inside was a simple, embossed card with a short yet powerful message:

Dinner. Tonight. 7 PM.

Let’s talk.

I inhaled sharply, my grip tightening around the card.

Gusto ko mang magpanggap na wala lang ‘to… hindi ko kayang itanggi ang kilig at kaba na sabay na bumabalot sa dibdib ko. Leon Monteverde wanted to see me again.

And this time, he wasn’t leaving me a choice.