Chapter 3

"Gusto mo samahan kita?" pang-aasar niya kay Laura na agad namang inikot ng mata.

"If you have to work like that-" Napatigil si Laura, nalilito pa rin sa kanyang pinili.

Drrtttt!

Buti na lang at nagvibrate ang cell phone ni Laila - naputol ang awkwardness sa pagitan nilang dalawa.

"Teka, tumatawag ang boyfriend ko," sabi niya, "Hello, darling."

"Laila, kasama mo ba si Laura?"

Imbes na boyfriend niya, si Mark ang nagsalita.

Biglang napatingin si Laila sa screen ng cellphone niya, nalilito.

Gayunpaman, naroon ang pangalan ni Randy. Agad na gumana ang utak ni Laila.

Yung matandang tinutukoy ni Laura... Mark?

"Um... bakit mo siya tinatanong? Pagkatapos ng ginawa mo sa kanya, hindi mo man lang siya binigyan ng kahit isang sentimo!" agad niyang sambit.

Mula sa kabila, maririnig na huminga ng malalim si Mark. "Naiwan ni Laura ang cellphone niya sa apartment ko. Tsaka may seryoso akong pag-uusapan sa kanya."

Nilingon ni Laila si Laura na kumakain ng fried chicken na inorder nila. "Problema sa pera?"

"Oo. Maghihintay ako sa Cafe Duri ngayon."

Tut!

Walang alinlangan, pasimpleng pinatay ang tawag na ikinainis ni Laila.

"Eto na ang manok, gutom na gutom na ako kaya natira na lang ako. Sorry," bigla niyang sabi sabay ngiti. Laura.

Gayunpaman, nag-aalala si Laila.

Sa kasalukuyan, iniisip niya ang tamang dahilan para imbitahan si Laura na makipagkita kay Mark.

"Laura, nasaan ang cellphone mo?" tanong ni Laila sa wakas.

"Cellphone...?" Nagpanic si Laura.

"Naiwan ko ba ang cellphone ko sa apartment ng matandang umutot na iyon," muli niyang sabi.

"Siguro. Tara, ihahatid ko siya sa bahay niya?"

Biglang umiling si Laura. "Hindi, ayokong makita ulit ang matandang iyon."

"At ang cellphone mo? Mabuti pa, makipagkita ka na lang sa kanya at kunin natin ang cellphone niya," mungkahi ni Laila na pilit na kinukumbinsi si Laura.

"Hindi mo ba siya kilala? Pwede mo ba akong tulungang kumuha ng cellphone o baka mag-order siya ng online na motorbike taxi?

"Ngayon, kailangan kong pumunta sa campus," sabi ni Laura bilang palusot.

Ayaw niyang makilala si Mark, ngunit hindi siya nagsisinungaling.

Para sa kanya, nananatiling numero uno ang edukasyon.

Simula pagkabata, pinangarap na ni Laura na maging sekretarya sa isang malaking kumpanya, tulad ng kanyang pinsan na madalas mag-abroad kasama ang kanyang amo!

So, heto si Laura - mabilis na humakbang dahil late na siya sa klase.

Hingal na hingal siyang pumasok sa classroom.

"Sorry, sir. I'm late," sabi ni Laura habang papasok sa loob.

Biglang tumahimik ang lahat, hanggang sa nagsalita ang lecturer, "Bakit ka nandito? Hindi ka ba nagdesisyon na umalis ng campus, Laura?"

"A-ano?"

"Sir, dito pa po ako nag-aaral," nataranta si Laura nang makita niya ang mga ekspresyon sa mukha ng kanyang mga lecturer at iba pang kaklase.

Napuno ng awkward atmosphere ang classroom, hanggang sa tuluyang tumango ang lecturer.

"Mukhang pupunta ka sa administration room. Kanina, hindi mo na daw itutuloy ang pag-aaral mo dito," sabi niya, "kung may hindi pagkakaunawaan, dapat mong ayusin agad."

Nang marinig iyon, tumango si Laura. Nahihiyang pumunta siya sa administration room.

Pero bago siya makarating doon ay sinalubong siya ni Adelia na inalog-alog ang folder sa kamay niya.

"Well, what happens Laura? Dito ka pa ba nag-aaral?" sabi niya, saka ngumiti ng sarcastic.

Biglang kumuyom ang mga kamay ni Laura na nagpipigil ng emosyon. "Ikaw ba ang nagpatigil sa pag-aaral ko dito?!"

Tumango si Adelia. "Oo nga. Walang pakialam sina Mom and Dad kung magkolehiyo ka o hindi. Pero, inaabangan ko lang na wala nang bayad ang mga magulang ko."

Ang mga sinabi ni Adelia ay tila nagpapahiwatig na hindi pareho ang kanilang mga magulang.

Pagod na pagod na tumingin si Laura. Biological child siya, pero bakit parang stepdaughter siya?

Dahil ayaw madamay sa pagtatalo, pinili ni Laura na umalis.

Ngayon ay ayaw na niyang makita muli ang mukha ng kapatid.

"TAWA!"

sigaw ni Adelia sa pangalan niya at parang sinusubukang habulin si Laura.

Kahit narinig niya, pinili ng dalaga na ipagpatuloy ang paglalakad.

Gayunpaman, napatigil ang kanyang mga hakbang nang marinig ang isang lalaking gumugulo sa kanyang araw mula kahapon.

"Laura...?" tawag niya.

Biglang napatingin ang dalaga sa pinanggalingan ng tunog at nakita niyang nakatayo si Mark na nakatingin sa kanya.

Sa hindi malamang dahilan, naramdaman ni Laura ang lahat ng emosyon na nag-iipon sa kanyang katawan.

At saka, nang marinig niyang patuloy na sinisigaw ni Adelia ang pangalan niya.

Halos tumulo ang luha, naglakad si Laura papunta kay Mark. "Ilayo mo ako rito," bulong niya.

"Please," sabi niya ulit.

Biglang tumingin ng malalim si Mark kay Laura.

Walang pag-iisip, binuksan ni Mark ang pinto ng kotse at niyaya si Laura na sumakay sa kotse.

Pagkatapos ay pinaharurot ng lalaki ang kanyang sasakyan lampasan si Adelia na nakatitig sa kanya.

"Kapatid mo ba siya?" Tanong ni Mark, pero tahimik lang si Laura.

Nang makita iyon, dumukot si Mark sa kanyang bulsa..

Binigay niya ang cellphone ni Laura.

"Kung ganun, parang ang dami niyang message simula kahapon. Sorry, I opened the messages because I thought it was you."

Laura Anderson

Napatingin siya sa screen ng kanyang cellphone at hindi napigilang umiyak nang mabasa ang mensahe ng kanyang ina.

[Pasensya na Mama. Hindi naman sa hindi ka mahal ni Nanay, pero, mas mahalaga ang pag-aaral ng kapatid mo dahil siya ang magiging backbone ng pamilya.]

Nawawala na si Laura sa sariling damdamin na hindi niya namalayan na dinala na pala siya ni Mark sa isang dalampasigan.

Buti na lang at iniwan siya ng lalaki.

Habang naririnig ang dumadagundong na alon, sinubukan ni Laura na ayusin ang kanyang nararamdaman.

Gayunpaman, sa ilang kadahilanan ay nakaramdam pa rin siya ng hindi katiyakan.

Naputol ang pag-iisip niya nang mukhang naglalakad si Mark palapit sa kanya. "Mukhang bumalik na ang mood mo," mahinahon niyang sabi.

Tumango lang si Laura habang nakatingin pa rin sa malawak na dagat.

"Anong account number mo?" biglang tanong ni Mark.

Nang marinig iyon, nilibot ni Laura ang kanyang mga mata.

Kapag natahimik na siya sa problema nila ni Adelia, bakit kailangan pa niyang ipaalala ang problemang bumabagabag sa kanya?

"Talaga, magkano ang ipapadala ni Uncle?"

"Oh...?!" Humalakhak si Mark sa inis.

Akala niya Uncle lang ang tawag sa kanya ni Laura kapag lasing ito.

Tila, natatandaan pa niya ang tawag sa kanya.

"Magkano ba ang hinihingi mo?" tanong pabalik ng lalaki sa wakas.

Nilingon ni Laura ang kanyang ulo, nakatingin sa mga mata ni Mark. "One hundred million," walang ingat na sabi niya.

Natahimik sandali si Mark bago tuluyang binigay sa kanya ang kanyang cellphone. "Isulat ang iyong account number."

"Huh? Seryoso?" Hindi talaga makapaniwala si Laura na may lalaking magbibigay sa kanya ng pera na hinihingi niya.

"Isulat mo ang iyong account number," ulit ni Mark, na ayaw ma-challenge.

Agad nitong kinuha ni Laura ang cell phone ni Mark at i-type ang account number nito.

"Hindi ka nagbibiro ha?" Gayunpaman, siniguro pa rin niya dahil ayaw niyang magsinungaling.

Ngumuso si Mark, inis. "Seryoso, kaya ko rin bayaran ang tuition f*e mo kung gusto mo," aniya nang hindi man lang tumitingin kay Naura.

Biglang tinakpan ng babae ang kanyang labi gamit ang dalawang kamay.

Hindi pa rin siya makapaniwala sa narinig niya!

Sa katunayan, nagmamadali siyang buksan ang kanyang cellphone nang makita ang papasok na notification.

[ 200,000,000.00 ay kakalipat pa lang sa iyong account!]

"Oh my God," bulong ni Laura nang hindi namamalayan.

Nagpipigil ng ngiti si Mark. "100 milyon para sa ating mahabang gabi at 100 milyon para sa ating deal."

Ikaw!

"Anong deal?"

"Maging aking Girlfriend."

Natahimik si Laura. Sinubukan niyang tunawin ang mga sinabi ni Mark

As if knowing her hesitation, biglang nagsalita ang lalaki, "Fake lover lang. Pagod na ako kasi pinapakasal ako ng parents ko."

"Teka, di ba marami kang kaibigang babae? Bakit hindi ka na lang humingi ng tulong sa kanila?" Nataranta si Laura.

"It's none of your business. Obviously, babayaran ko ang tuition mo hanggang sa maka-graduate ka kung payag kang maging fake lover ko."

Nang marinig iyon, biglang napaawang si Laura ng marinig ang sinabi ni Mark.

Nakuha lang talaga ng atensyon niya ang alok na magkolehiyo!

"Paano?" Inip na ulit ni Mark.

“Gusto ko... gusto ko, basta babayaran lang ni Uncle ang tuition f*e ko hanggang maka-graduate ako,” desisyon ni Laura.

Ang pagiging pekeng Girlfriend lang, madali lang diba?

Bukod dito, nagbayad na ng maaga si Mark para sa kanilang deal.

Nang makita iyon, nagpigil ng ngiti si Mark "Okay, simula ngayon sa apartment ko na kayo titira."

"Huh...?" Nataranta si Laura, "Hindi ba fake lover ka lang? Bakit kailangan mo pang tumira sa apartment ni Uncle."

"Hindi rin naman ako bedmate diba?" dagdag niya ulit.

Malawak ang tawa ni Mark.

Hindi siya makapaniwala na ganoon ka-inosente si Laura.

Ang fake status na ito ay metapora lang para mapalapit siya kay Laura at makuha ito.

Ngunit hindi maaaring sabihin ni Mark iyon.

Siguro, tumakbo agad si Laura.

"Aalamin talaga ng mga magulang ko kung saan ka nakatira. Kaya mas mabuting manatili ka sa apartment ko kung sakali," pagsisinungaling ni Mark sa huli.

"Huwag kang mag-alala, hindi naman tayo titira sa iisang apartment,"

Nang marinig iyon, natahimik si Laura.

Tila mas malalim ang iniisip niya tungkol sa kahihinatnan ng deal na ito.

"Tapos....."