Chapter 3

"Aray..."

"Sorry, I'll be gentle."

"Hindi, o-okay na. Fa-faster... mas masarap."

Bigla akong napamulat at napaupo sa kama, napatakip pa ako sa aking bibig. Pilit kong binaba ang tingin sa sarili ko. Wala akong suot. Kumot lang ang nakabalot sa katawan ko.

Anong ginawa ko? At talagang ayon pa ang mga pinagsasabi ko?

Napahawak ako sa noo at huminga nang malalim. "Ang galing... Talagang nag-enjoy ako kagabi, tulad nang gusto kong mangyari," bulong ko sa sarili at napangiti ng bahagya.

Tumingin ako sa paligid, inisa-isa ang silid na hindi ko naman pagmamay-ari. Tahimik. Pero naririnig ko ang ingay ng tubig galing sa banyo. Naliligo siya.

Ang lalaking nakauna sa akin.

Tumayo ako, medyo nanginginig pa dahil sa lamig, at tinungo ko ang lamesa malapit sa TV kung saan nakalagay ang gamit kong panty, bra, fitted black dress at aking maliit na bag. Sinimulan ko nang damputin ang mga damit ko para isuot, pero natigilan ako nang makita ang isang litrato sa ibabaw ng mesa.

Hindi puwede 'to.....

Hinawakan ko ang litrato, pilit na iniisip na baka nagkakamali lang ako. Baka kamukha lang talaga. Pero habang pinagmamasdan ko ito...

"Hindi... Hindi siya," pabulong kong sabi, pilit kong kinukumbinsi ang aking sarili na hindi talaga siya.

Ngunit kahit anong gawin kong pangungumbinsi sa aking sarili, para bang mas ipinamumukha sa akin ng tadhana na siya nga talaga, lalo na nang makita ko ang isang bagay.

Napatingin ako sa trophy na nakatabi sa litrato.

"Outstanding Leadership Award, Kendrick Darrell Rosales."

Si Kendrick?

"Ang tanga ko talaga," sabi ko habang kagat-kagat ang hinlalaki kong kuko, nakakahiya, kung alam ko lang na siya talaga 'yon hindi ko na sana siya pinilit pa. Iba na lang sana.

"One night stand sa nag-iisang crush ko noong high school," bulong ko sa sarili habang napahilamos sa mukha. Pilit kong sinasabi sa sarili na wala na akong magagawa. Tapos na.

Sana lang hindi niya ako naaalala. Tama! Sino ba naman ako para maalala? Ang tagal-tagal naman na no'n, highschool pa lang kami. Sigurado ako, hindi niya ako kilala.

Binaling ko ang pansin ko sa laptop, pilit nilulunod ang atensyon sa trabaho. May mga order akong kailangang asikasuhin para sa aking online Korean clothing store. May video edits pa para sa client kong vlogger. At bukod doon…

Bibili ako ng pills.

Wait! Natigilan ako bigla sa aking naisip.

"Hala!" Napakagat ako sa aking ibabang labi at napapikit.

Hindi siya gumamit ng condom!

Pero, mukhang sanay naman na siya sa ganoon, kaya malabong may mabuo agad.

Kahit pa parang ibang-iba na siya kaysa na pagkakakilala ko sa kaniya noon.

"Chai, ano ba! Sabi mo back to work na!" sigaw ko sa sarili. Pero kahit anong pilit ko, hindi matanggal ang kaba at hiya sa sarili ko.

"Jillian?"

("Hoy! Kumusta? Masarap, no? Sabi ko naman sa'yo e!")

"Huh?"

("Aysus, alam mo bang nakita ka namin kagabi? May sinunggaban kang lalaki! Lumabas pa nga kayo ng club!")

Napatigil ako at napakagat-labi. "'Wag kang maingay, ano ba. Ilan kayong may alam?"

("Kaming lahat!") sagot niya sabay tawa. ("Kaya nga ngayon lang ako tumawag. Ayokong istorbohin kayo kagabi. So, kumusta? Malaki ba?")

"Jillian! Tama na! Bababaan kita ng linya, sige? " sabi ko at narinig ko ang kaniyang pagtawa.

("Sige, hindi na. Pero last na, pogi ba? Nakatalikod kasi kayo no'n, pero mukhang pogi naman siya, kasi ang hot ng likod, tapos mukhang yum--")

"Pogi siya, okay na? Tapos malaki rin, tapos... Ay, basta! Babaan na kita ng linya, ah. Sorry, Jillian. Need ko lang tapusin 'tong trabaho ko. Bye." Narinig ko na magsasalita pa sana siya ngunit nababaan ko na siya ng linya.

Ayoko nang ganoong usapan, lalo na baka madulas ako at masabi kong si Kendrick ang lalaking naka One night stand ko. Ang lalaking sikat sa school namin noon.

"Pwede namang ibang lalaki na lang... Bakit siya pa?" bulong ko sa sarili, habang pilit nilulunod ang emosyon sa trabaho.

Habang nagpi-print ako ng mga waiver para sa orders ko, bigla na namang tumunog ang cellphone ko.

("Chai, pwede bang makahingi—")

"Ate, every katapusan ng buwan ako nagpapadala. Please, hindi ako bangko," sagot ko, kahit naiinis ay mahinahon ang boses ko.

Hindi ko naman siguro dapat maramdaman muli ang makunsensya? Sawa na ako nahahanapin lang nila ako kapag kailangan nila ng pera.

("Sorry, Chai...") pagsisimula ni Ate, narinig ko ang paghikbi niya dahilan para makaramdam ako bigla ng pag-aalala. ("Ikaw lang kasi ang malalapitan ko e, si Shaina kasi...") Natigilan ako lalo ng banggitin niya ang pangalan ng pamangkin ko.

"Anong nangyari kay Shaina?"

("May leukemia si Shaina, Chai. Kailangan niya ng chemotherapy.") Parang biglang may bumagsak na mabigat sa dibdib ko dahil sa kaniyang sinabi.

"Huh? Ate, bakit ngayon mo lang sinabi?!" Napatayo na ako at nanginginig na ang boses ko. "Kailan pa 'to? Nasaan kayo?"

("Isang linggo na kami dito sa ospital. Hindi ko nasabi kasi ayokong mag-alala ka.")

"Ibigay mo sa akin ang address, Ate."

Ibinigay niya na sa akin ang address at nagmadali akong nagbihis agad. Kung sinabi niya lang agad, sana nakatulong sana agad ako.

Ngayon, nasa ospital ang pamangkin ko, naghihintay ng tulong. At ako? Wala akong ibang nararamdaman kundi hiya at pagsisisi.

Lalo akong nakaramdam ng pagsisisi dahil tinanggihan ko si Ate noong isang araw.

Hindi ko pwedeng pabayaan si Shaina, sa tuwing bumibisita ako sa kanila, siya lang ang nag-iisang tao na umiiyak kapag aalis ako. Nag-iisang taong ayaw akong mawala sa pangingin niya.

Pagkarating ko sa ospital, halos masira na ang sandals ko sa pagmamadali. Pagpasok ko sa kwarto, nakita ko si Ate Jane na nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang kamay ni Shaina. Kitang-kita sa mukha niya ang pagod at lungkot. Si Shaina naman, payat na payat na, pero nakangiti pa rin nang makita ako.