Chapter 4

"Here's the report you're looking for, sir."

Inilapag ni Amara ang apat na folder sa lamesa ni Cassian nang hindi ito tinitingnan. Diretsong nakatutok ang paningin niya sa mesa, pilit na nilalabanan ang kaba sa dibdib.

Aalis na sana siya, pero bago pa siya makalayo, biglang hinila ni Cassian ang kamay niya. Nawalan siya ng balanse at napaupo sa kandungan nito.

Napasinghap siya, agad na tumingin sa pintuan, natatakot na baka may biglang pumasok—tulad kanina.

"You're distant again," bulong ni Cassian, nakasandal ang ulo sa dibdib niya. "Is this about Samantha?"

Ramdam ni Amara ang init ng hininga nito sa kanyang leeg, dahilan para bumilis ang tibok ng kanyang puso.

Mabilis niyang itinulak si Cassian at agad na tumayo. “No, sir. Tama naman siya. Magiging boss ko rin siya kapag ikinasal kayo—”

"Tell me you don't want me to marry her, and I'll cancel our engagement."

Napatda si Amara. Napatingin siya kay Cassian, hindi makapaniwala sa sinabi nito.

“Sir…” bumukas ang bibig niya, pero walang lumabas na salita.

“Your relationship has nothing to do with me,” mahina niyang sabi, pilit na ibinabalik ang kontrol sa sarili. “Ang gusto ko lang… maayos na makapagtrabaho nang walang gulo.”

Tatalikod na sana siya, pero muling hinila ni Cassian ang braso niya, mas mahigpit ngayon. Napasandal siya sa dibdib nito, at ramdam niya ang bigat ng titig nito sa kanya.

“I don’t believe you,” madiin na sabi ni Cassian, bumaba ang boses nito, halos bumubulong na lang sa leeg niya.

Napapikit si Amara, pilit na kinakalma ang sarili. "Sir, please... May makakakita sa atin."

"Then tell me to stop."

Bumaba ang kamay ni Cassian sa bewang niya, marahang hinihigpitan ang hawak dito. "Tell me you don’t feel anything when I do this."

Nanginginig ang kamay ni Amara. Pilit niyang itinulak si Cassian, pero mahina. Hindi niya alam kung dahil ba hindi niya talaga gustong lumayo… o dahil hindi siya makalayo.

Mali ito. Alam niya iyon.

Hindi siya bababa sa level ng ibang babae na kayang manira ng relasyon. "I'm only after work, sir. Please, let's be professional."

Hindi na niya ito hinintay pang muling magsalita at tinalikuran na ito. Diretsong naglakad palabas ng opisina at bumalik sa desk niya, hawak-hawak ang dibdib na mabilis ang tibok.

Nagpapasalamat naman siya dahil hindi na siya tinawag pa ni Cassian sa opisina nito matapos ang usapan nilang iyon.

Maaga siyang nakauwi, at sa unang pagkakataon matapos ang magkasunod na araw na puno ng tensyon sa trabaho, nagawa niyang ngumiti habang kasama ang anak niya.

Dinala niya si Josh sa playground, hinayaang tumakbo at maglaro nang walang inaalalang oras. Pinanood niya ang anak niyang humalakhak, walang muwang sa bigat ng sikretong matagal na niyang kinikimkim.

Pagkauwi, agad siyang nagluto ng hapunan. Isang simpleng gabi, tahimik, payapa.

Habang abala siya sa pagluluto, nagtanong si Josh.

"Mommy, what's kahel?"

"Kahel is orange, anak," sagot niya, hindi inaalis ang tingin sa kawali.

Isang katok ang pumuno sa sala.

Bahagya siyang napangiti. Si Annie na siguro iyon.

"Anak, paki-bukas ang pinto," utos niya habang abala pa rin sa paghahalo ng niluluto.

Narinig niyang tumakbo si Josh papunta sa pinto at binuksan ito. Hindi man lang siya lumingon. Hindi siya naghanda sa kung anong susunod niyang maririnig.

"Who are you? We have the same eye color. Ikaw ba ang Daddy ko?"

Parang lumubog ang mundo ni Amara.

Huminto ang kanyang kamay. Huminto rin ang kanyang paghinga.

Mabilis niyang pinunasan ang kamay sa apron at halos patakbong lumabas ng kusina.

Nanlaki ang mga mata niya nang makita kung sino ang nakatayo sa may pintuan.

Cassian...

Nakatitig ito kay Josh—tahimik, seryoso, pero sa likod ng naninigid nitong panga at malalim na tingin, may isang bagay na kinatatakutan niyang makita.

Realization.

"Ang sabi ng Mommy ko, pareho daw kami ng mata ng Daddy ko." Nakangiti si Josh habang itinuro ang sarili niyang mata. "Look, parehas tayo!"

Walang imik si Cassian. Walang kahit anong emosyon sa mukha nito, o baka pinipilit nitong pigilan ang anumang damdaming gusto nitong ipakita. Pero nang bumaling ang tingin nito sa kanya, doon niya nakita.

Galit.  

Pagkalito.  

Pagtatanong.

Napasinghap si Amara.

Mabilis niyang hinila si Josh palapit sa kanya, itinago ito sa likod niya, at lumuhod sa harapan ng anak.

"Pumasok ka sa kwarto," bulong niya, mahigpit ang hawak sa balikat ng bata.

Umusot ang noo ni Josh. "Pero, Mommy—"

"Now, Josh."

May halong pagtataka at pagtatampo sa mukha ng anak niya, pero hindi na ito nagtanong pa. Isa pang tingin kay Cassian bago ito tumakbo papasok sa kwarto.

Pagkasara ng pinto, bumaling siya kay Cassian, at doon na siya tuluyang kinapos ng hininga.

Diretso ang tingin nito sa kanya, puno ng emosyon ang mga matang kanina’y walang laman.

“He’s mine, isn’t he?"

Halos lumambot ang tuhod ni Amara.

Hindi siya nakasagot.

"Amara, sumagot ka." Mabilis na lumapit si Cassian, pinigilan siya sa pag-atras. “That’s why you left.” Mababa ang boses nito, pero ramdam niya ang bigat ng bawat salitang lumabas sa bibig nito.

Hindi pa rin siya kumibo.

Napailing si Cassian, napapikit saglit. Nang muling dumilat, matalim ang tingin nito.

“Damn it, Amara… Ilang taon mo akong hinayaang maghanap sa’yo—ilang taon mong itinago sa akin ang anak ko? Hindi mo pa ba sasabihin sa akin ang totoo?!"