Chapter 5: A Month

IGINALA ni Paris ang mga mata sa kabuuan ng restaurant. The tables are covered with linen cloths and napkins with almost every seats already taken. The classical music moderately grazed the atmosphere. Fresh flowers and low lighting setting up a nice and romantic air. Abala ang mga servers sa pag-accommodate ng bawat mesa.

Sunod na pinuntahan ni Paris ang kusina kung saan agad na bumungad sa kanya ang amoy ng iba’t ibang pampalasa, ang bahagyang usok ng pagluluto at ang abalang mga station chefs, kitchen assistants and dishwasher. Sa isang gilid ay kausap ng isang junior chef ang dalawang servers tungkol sa tasting menu.

Lumapit sa kanya ang senior chef na si Max nang makita siyang nagmamasid.

“How’s the inventory?” she asked.

“We have enough stock for the servings until next week. Prior orders to replenish the storage were placed a month ago. Delivery should arrive today but we’ve noted unexpected shipping delay from the suppliers.”

“Latest status?”

“Nagfollow-up na kami, Ma’am. We’re just waiting for their response. I’ll give you an update within the day.”

Tumango si Paris. “Make sure they deliver within the week. Kung wala pa by Wednesday, just procure from another local supplier.”

Nagbigay pa ng ilang mahalagang bilin si Paris bago tuluyang tumungo sa kanyang opisina. Malaki ang silid na iyon at nahahati sa kanyang opisina at isa pang mas malaking opisina na inuukopa ng kapatid sa tuwing naroon ito.

As the assistant manager and acting head chef, she oversees and controls the operations of the restaurant. Other than the authority to control the kitchen, she also scrutinizes and approves the menu, ambiance set-up, prices and suppliers. Basically, she directly reports to her brother as the owner of the resort and Fou D’amour.

Ang Fou D’amour ay ang restaurant na itinayo ng namayapa nilang mga magulang, mahigit isang dekada na ang nakakalipas. Ang kapatid niya ang nagtuloy niyon hanggang makapagtapos siya ng kolehiyo. Nagtuloy pa iyon nang suportahan nito ang plano niyang manirahan pansamantala sa France ng mahigit tatlong taon. She attended french culinary school and took up apprenticeship and practical experience. Malaki ang naging utang na loob niya sa kapatid. Alam niyang hindi naging madali para rito ang sumabak sa negosyo, tumayong responsableng nakatatandang kapatid at kaibigan sa kanya. He was the first one to believe in her when she was the first one to doubt her capabilities. Natututo siyang magtiwala sa sarili dahil nagtiwala ito sa kanya.

Before she reached twenty-three, Franz let her work in Fou D-amour. Noong una ay bilang isa sa mga senior chef. Wala siyang sinayang na panahon upang mas patunayan ang sarili niya. She won’t drag his name to dirt. After two years of incredible hardwork and dedication, she obtained her colleagues’ acknowledgment and Franz’s approval to let her manage the restaurant. Of course, her brother still graciously offers her assistance and guidance in managing their business.

Natigil si Paris sa pag-aapruba ng mga gastusin para sa pagbili ng mga bagong equipment nang dahil sa marahang mga katok sa pinto.

“Come in.”

Sumilip mula roon si Juvi.

“Ah Ma’am, pasensya na sa istorbo. Dumating po si sir Theon at hinahanap kayo.”

Bumuntong-hininga si Paris. “Papasukin mo nalang siya rito, Juvi. Salamat.”

Hindi rin nagtagal ay nakatayo na sa harap niya si Theon. He was in his usual business suit, one hand on his pocket. His hair was in his usual pushed back style, preventing them to cover those alluring pair of chestnut orbs finely decorated with long lashes and thick brows. His immaculate jaws were decently shaved, giving away a peek of his small faint flat mole sitting on the edge of his sharp jaw.

“I hope I aced the test, Paris,” he said with a smirk, noticing the way she was eyeing him.

Hindi inalis ni Paris ang mga mata rito, bagkus ay pinagtaasan pa niya ito ng kilay. “You did,” she said confidently.

“So what test did I pass?” he teased.

“Test whether I’m annoyed with your presence or I’m annoyed with your face. Turns out, you passed both.”

“Regardless, you’re annoyed. Then might as well piss you more?”

“Abala ako, Theon. Diretsuhin mo na kung anong kailangan mo,” masungit na sagot niya bago tinuloy ang naudlot na pagpirma sa papel na hawak.

Prenteng umupo si Theon sa upuan sa harap ng mesa niya. “I need your number.”

“Pwede mo namang kunin kay kuya. O kaya kahit sino sa counter. Kilala ka nila kaya ibibigay nila iyon sayo.”

“Hindi ako stalker, admirer o manliligaw mo para sumimpleng tanong sa mga empleyado mo, Paris.”

Umirap sa hangin si Paris. He really hates being associated with her. Napakataas at akala naman nito’y pinapantasya ng lahat. Inabot niya ang maliit na box sa gilid ng mesa at kumuha ng isang pirasong business card. Inusog niya iyon palapit rito.

“Give me your schedule as well so I can book our flight. Isang buwan tayo roon, Paris.” Hindi inalis ng binata ang mga tingin nito kay Paris.

“Now?”

“We promised to come together on my Lola’s 70^th birthday.”

“Oo nga. Noong isang araw lang iyon. Hindi ko nakakalimutan, Theon. Pero agad? Masyado ka naman atang excited. Kailan ba ang birthday ng Lola mo?”

“Less than three weeks from now.”

Kumunot ang noo ni Paris. “Okay. Then we still have time. Hindi ako pwedeng umalis kaagad dahil walang maiiwan dito. Marami pa akong kailangang asikasuhin lalo pa’t isang buwan akong mawawala.”

“Kailan, kung ganoon?”

Saglit na nag-isip si Paris. Tumingin sa monitor ng kanyang laptop. She browsed through her calendar. “Probably a week from now, pwede na tayong umalis. Kuya Franz will be coming home in one week. Let’s leave a day before that.”

“You’re not going to tell him?”

She looked at him in disbelief.

“Okay, then,” he said afterwards.

“Sasabihin ko rin naman pero hindi ngayon. Saka na. Siguro. Mabilis lang naman ‘to. Kita mo sa susunod na buwan, break na tayo.” Tumawa siya ngunit hindi man lang iyon sinabayan ng binata. Umingos siya rito nang pagtaasan lang siya nito ng kilay.

Great. He can’t even appreciate her humor. Paano pa kaya nila bubuhatin ang gawa-gawang relasyon sa harap ng lola nito? Kung bakit ba naman kasi naghamon ito ng isang buwan?

“Pero kung sasabihin mo kay Kuya, ayos lang din. Ayusin mo ang paliwanag. Subukan mo lang na ilaglag ako,” pinaningkitan niya ito ng mga mata.

“I won’t do that to you, Paris. Sasabihin ko pero kung hindi ka pa sigurado sa ngayon, pwede namang ipagpaliban.”

Nagtagal ang paniningkit ng mata ni Paris sa binata.

“Just trust me. Paano maniniwala si Lola sa atin kung ngayon palang ay hindi ka na nagtitiwala?”

Ibinaba ni Paris ang hawak na ballpen at pinagsalikop ang sariling mga palad. Sinundan ng mga mata nito ang mga kamay niya.

“Pwede ko namang gawin iyan, Theon. Sa harap ng Lola mo. Pero para pareho na rin tayong mapanatag, kahit sino sa atin ang maunang magsabi kay Kuya Franz, basta pareho tayong naroon.”

Tumango ito at ibinalik ang mga mata sa kanya. His deep cruel eyes penetrated hers. Para bang tinitimbang nito ang katauhan niya. The unsettling feelings slowly crept in her. Umayos siya ng pagkakaupo.

“Theon, when we arrive in your Lola’s house, pwede ba? Huwag mo akong titigan ng ganyan?”

“Ng alin?” hamon nito.

“Na parang uutangan kita at tatakbuhan. And please, can you ease up a bit? You’re too frigid. How old are you? Twenty-nine right? Dala na ba iyan ng katandaan?”

Mariing nagdikit ang mga labi ni Theon sa isang manipis na linya. Halatang hindi nagustuhan ang sinabi niya. Well, as far as she know, he’s breaking thirty by the end of the year. Just few months ahead of her brother’s. Nagkibit ng balikat si Paris. “Hindi siguro. Hindi naman ganiyan si Kuya. My brother has always been the epitome of warmth and sunshine.”

“You just don’t know much ‘bout me.”

Tumaas ang kilay ni Paris. “You don’t know much about me. Quits lang tayo, hindi ba?”

Unti-unting umangat ang dulo ng labi ng binata. Hindi napigilang doon matutok ang mga mata ni Paris.

“I doubt it,” he muttered.

Kumunot ang noo ni Paris. Anong ibig sabihin nito? Baka nga kahit paborito niyang kulay hindi nito alam. Iwinasiwas niya ang palad sa ere.

“Marami pa akong gagawin. Just send me a message so I can text you back my schedule.” Binalikan niya ang mga papel sa harap. “What else did you come here for?” she asked.

Nakikinood ito sa ginagawa niya. Nang hindi pa ito nagsalita sa sadya ay iniangat ni Paris ang mga mata pabalik rito. “Well?” putol niya sa paninitig nito sa kanya.

“Wala na. Just checking on my girlfriend,” sarkastikong sagot nito.

Umirap siya rito at umiling. He just paraded his smug face. Ah, this shameless brute...

“I’ll see you in two weeks then, Paris.”

NAGING dobleng abala si Paris sa mga sumunod na araw. Marami siyang paghahanda at pagbibiling ginawa. Sinigurado niyang natapos niya ang report na madadatnan ng kapatid sa opisina. Naroon na rin ang ilang mahahalagang notes para rito. Mabilis na lumipas ang mga araw at nag-iimpake na siya. Hapon ang flight nila patungong Bohol. Kahit pa nagpresinta si Theon na sunduin siya, mariin niyang tinanggihan ang binata. Sa huli, nagkasundo silang magkita na lamang sa airport.

Hindi niya alam kung ano ba ang mga damit na dadalhin sapagkat hindi naman siya pamilyar sa hometown ni Theon. Hindi rin niya alam kung anong aasahan. Minabuti niyang magdala nalang ng maraming damit upang mas marami siyang mapagpipilian. Matagal-tagal na rin nang huli siyang nakabyahe at nakapamasyal.

Sabagay, hindi nga pala pamamasyal ang sadya nila roon.

Nakasakay na siya ng taxi patungo sa airport nang tawagan niya ang kapatid na si Franz. She felt bad for not telling him but she didn’t want to worry him. Hindi rin niya gustong magkaroon ito ng ibang ideya sapagkat ang kasama niya ay si Theon na matalik pa nitong kaibigan.

They’ve been friends ever since she was young. Madalas magkasama ang mga ito na madalas niyang pagselosan ang oras na inilalaan ng kapatid niya kay Theon. Ano man ang pilit niyang pakisamahan si Theon, sa huli ay nababara niya ito, naaasar o nasusungitan.

Hindi katulad ng mga naging kaklase ng mga kuya niyang palaging magiliw sa kanya at ang iba’y nagtangka pang manligaw. Theon’s not exactly that nice towards her. Mas istrikto pa nga itong umakto sa kanya kaysa sa kapatid niya.

“Tuloy ba bukas ang uwi mo, Kuya?”

“Oo, Paris. Bukas ng gabi ang dating namin ng Ate Zania mo. Bakit?”

“Ah… may biglaan kasi akong lakad Kuya. Biglaan iyon at hindi ako nakatanggi. Naka-oo akong sa ano… kaibigan ko...” Tumikhim siya bago nagpatuloy. “Pupunta kaming Bohol at wala ako bukas.”

“Oh, is that so? It’s fine. Ako na ang bahala sa Fou D’amour. Ilang taon ka na ring hindi sumasama sa mga lakad ng mga kaibigan mo. Magkita nalang tayo pagkauwi mo. Ilang araw kayo roon?”

Kinagat niya ang labi at saglit na napapikit. “Isang buwan, Kuya.”

Natahimik ang kapatid niya sa kabilang linya. Saglit siyang kinabahan kaya inunahan niya na ito. “Matagal kasi kaming hindi nagkita. At nakapangako ako. I can’t take back my word now so…”

“O-okay. Ayos lang naman iyon, Paris. Medyo nagulat lang akong ganoon katagal kayo roon lalo’t bigla-bigla. But if you say so, just update me of your whereabouts.”

“Thanks Kuya. Sorry, alam kong kakakatapos lang ng honeymoon tour niyo ni Ate Zania at marami ring trabaho sa resort bukod pa sa restaurant.”

“It’s fine, Paris. Don’t worry about it. Just enjoy your time with your friends.”

Tumabingi ang ngiti ni Paris. Mabuti nalang at hindi nakikita ng kapatid niya ang ginagawa niyang pagsisinungaling.

“Y-yes. I’ll do that. I’ll see you in a month, Kuya."

“See you, Paris. Take care, please.”