IV - Paglubog ng Araw

Asteria's Point of View

Hindi naman ako nakapagsalita nang ilang segundo nang bigla ulit magsalita si Tiya Cecilia nang marinig niya na wala kami balak sumagot sa kanyang sinabi.

“Oo nga pala, anak. Siya si Asteria, ang anak ng dati kong amo. Sadyang kay buti ng mga magulang niya sa akin. Dahil sa kanila ay nagkaroon tayo ng sarili nating bukid,” proud na wika niya habang ang mga kamay niya ay magkahawak at nakatapat sa kanyang puso na parang nananalangin.

Hindi ko alam kung dapat ba akong makaramdam ng tuwa dahil nakatulong sila Mom sa ibang tao o makaramdam ng awa sa sarili ko dahil mabuti pa sa ibang tao ay may oras sila, kaysa sa sarili nilang anak.

“Magandang hapon, señorita,” magalang na bigkas niya habang ang mga mata niya ay nakatitig sa akin. Agad naman akong napairap sa ikinilos niya, sanay ako na tinatawag ng mga katulong ng mga ma'am o señorita, pero parang ayaw kong marinig sa kanya ang pagiging pormal. And besides, kailangan kong makisama sa kanila nang mga ilang buwan o taon, depende sa kagustuhan ng magulang ko.

“Don't be too formal, just call me by my name,” sagot ko sa kanya habang ang mga mata ko'y iniwas ko ng tingin. 

Narinig ko naman ang mahinang pagtawa niya na ikinapagtaka ko. “Hindi namin ginagawa rito ang pagtawag sa pangalan ng isang binibini lalo na at ikaw ay dayo rito sa lugar namin. Mas maganda kung ang itatawag ko sa 'yo ay Binibining Paraluman,” wika niya at kumindat pa sa akin. Hindi ko naman maintindihan ang huli niyang sinabi. Hindi ako fond ng malalalim na salita sa Filipino because I prefer English language when communicating.

“Do what you want,” utal na sabi ko sa kanya. Palipat-lipat naman ang tingin sa amin ni Tiya Cecilia na animo'y naghihintay na matapos ang aming pag-uusap.

“Ayos na ba kayong dalawa?” tanong niya sa amin na parang sinisigurado na nakilala na namin ang isa't isa.

“Hindi pa, Ina, dahil hindi pa ako nakakapagpakilala sa kanya. Ako nga pala si Gray, Binibining Paraluman,” pakilala niya. Bahagya niyang kinuha ang mga kamay ko at hinalikan ito. Agad ko naman tiningnan ang reaksyon ni Tiya Cecilia upang makita ang hitsura nito. Nakatingin lang ito sa amin na parang isa lamang itong normal na gawain dito.

“U...u-hm, okay. Can we proceed?” nauutal na sambit ko at bahagyang tumalikod sa kanila upang hindi makita ang pamumula ng aking pisngi dahil sa ibang dulot ng halik niya sa aking balat. 

“Oo nga pala, anak. Mas makabubuti siguro na ipasyal mo muna sa ating bayan si Asteria dahil simula bukas ay makakasama mo na siya sa paaralang inyong pinapasukan nila Solenn,” wika ni Tiya Cecilia na halos mapunit na ang labi sa tuwa. Sasagot pa sana ako nang bigla na ako nitong itulak palabas kaya wala akong nagawa kundi bumuntong-hininga na lamang.

“Ayos ka lamang ba? Maari ka naman magpahinga muna. Siguradong napagod ka sa naging byahe ninyo.”  Mababakas ang sincerity sa kanyang mukha, ayaw ko namang masabi nila na ma-attittude ako dahil mas inuna kong magpahinga kaysa makisamang gumala sa kanya. Hindi ko alam kung iyon talaga ang tunay na dahilan o nais ko lang mas makilala pa ang ginoong ito. Para sa akin, unique siya. No one dared to call me binibini. Not even once. Well, anong magagawa ko kung takot nga silang lumapit sa akin?

“No, that's fine. And besides, I want to see what your village looked like,” wika ko na lamang para makampante siya.

 “This way, magandang binibini,” biro niya habang itinituro pa ang mga kamay sa daan.

Ilang minuto kaming naglakad at hindi ko maiwasang mamangha sa magagandang bukirin na naroon. Ang totoo niyan iniisip ko na ang titirhan ko ay something na boring and mukhang pagkatapos nitong araw na ito ay magsisimula na ang tunay kong problema.

Kailangan ko lang ngayon ay i-enjoy ang mga tanawing nakikita ko. Kinuha ko ang cell phone na nasa pocket ko. Habang binubuksan ko ang camera nito ay bigla namang nagsalita ang katabi ko, “Mukhang kakaiba ang bagay na ’yan, magandang binibini,” wika niya na ikinairap ko.

Agad naman akong sumagot sa kanya, “Isa lamang itong technology. At hindi ito gumagana sa mga bukirin dahil walang signal,” sagot ko na lamang. Nagulat siya nang bigla kong iabot sa kanya ang cell phone ko at itinuro ang bilog na nasa ibaba na pipindutin niya.

“Can you take a picture of me with this beautiful view?” pakiusap ko sa kanya. Kahit nagtataka ay iniabot niya ito mula sa akin at tumango na lamang. Sinubukan kong ngumiti nang matagal hanggang sa matanggal na ang ngala-ngala ko dahil hindi pa rin siya bumibilang. “Ayos na ba?” tanong ko sa kanya na ikinatango niya na lamang. Nang tingnan ko ito ay makikita ang magagandang tanawin na nasa likuran ko.

Magsisimula na sana ulit siya maglakad nang bigla ko siyang hilahin at nagsimulang kunan kaming dalawa habang mababakas sa mukha niya ang gulat na ikinatawa ko. 

Sadyang ang epic nito.

“Hindi ko alam na mapapasaya ka ng mga ganyang bagay,” aniya habang nakatitig sa akin. Nakaramdam naman ako ng hiya kaya agad kong itinigil ang pagtawa at nagsimulang humakbang palayo roon.

“Binibining Paraluman, narito ang daan,” bigkas niya habang itinuturo ang kabilang daan. Tuloy-tuloy naman ang lakad ko pabalik sa sinabi niyang daan nang bigla niya akong pinahinto. “Sandali, hayaan mong pagmasdan muna natin ang paglubog ng araw,” wika niya. Mukhang maganda ngang gawin ang mga bagay na iyon. Ilang minuto ulit kaming naglakad at makikitang kulay may orange sa kalangitan. Huminto kami sa ilalim ng puno ng mangga habang pinagmamasdan ang papalubog na araw. 

Masasabi ko na marahil tama nga si Mom. Ito ang special day na nangyari sa akin. Naputol ang pagtitig namin dito nang biglang may kumalabit sa aming dalawa na parehas namin ikinalingon.

“Gray,” tawag ng isang boses ng babae na agad ko naman tiningnan. Halos matawa ako sa kasuotan nito nang makita ko na halos ipakita na nito ang kanyang kaluluwa. Dumako ang tingin niya sa akin. Agad na napataas ang isang kilay nito na agad ko ring sinuklian ng pagtataray. At sino naman kaya ang babaeng ito?