Kabanata 01 - Living in a Hut

Asteria’s Point of View

Abala ako sa pag-aayos ng maleta ko na dadalhin sa probinsya. Pinili ko ang magagandang damit habang isinama ko ang kabibili ko lamang. Tumawag si Mom dahil sobrang excited siya na papuntahin ako sa probinsya, mukhang ayaw nilang nandito ako. Tinawag ko si Sera kanina na ngayon ay abala na sa pagtitiklop ng mga damit habang inilalagay ko ito nang maingat sa maleta.

Napatigil naman ako sa pagtutupi nang bigla kaming makarinig ng katok at pumasok doon si Mom habang sinenyasan niya si Sera upang lumabas muna saglit.

“Anak, ang naging desisyon namin ng dad mo na tumira ka sa probinsya ay para sa kapakanan mo,” bungad ni Mom habang naglalakad patungo sa tabi ko. “Alam namin na mas makabubuti sa 'yo ito upang matutunan mo ang iba't ibang side ng buhay ng isang tao. Hindi ang salapi ang umiikot sa buhay mo lalo na ang shopping, bawas-bawasan na, ha,” dugtong na pangaral nito sa akin na ikinahinga ko nang malalim. Mukhang mahihirapan ako. Lalo na't wala ang mga kaibigan ko roon na pupunta agad isang tawag ko pa lamang. Ayaw ko naman bigyan ng dissapointment si Mom kung hindi ako papayag sa gusto nila ni Dad.

“I know, Mom,” tanging nasagot ko na lamang at itinuloy ang pag-iimpake ko.

Akmang yayakapin ako ni Mom nang pigilan ko siya. “Mom naman, I don't do hugs,” wika ko sa kanya na ikinairap niya.

“Yeah, I know. Makakasundo mo naman siguro ang anak ng kaibigan ko,” aniya na animong kinikilig sa linyang binitiwan nito na ikinapagtaka ko. Sinabayan ko na lamang ang gusto ni Mom hanggang sa tuluyan na namin natapos ang pag-iimpake.

Mabilis na lumipas ang gabi na iyon hanggang sa dumating na ang araw na kinaiinisan ko. Nag-ayos muna ako nang kaunti habang ang mga maids naman ay bitbit ang mga maleta ko pababa. Wala na sila Mom, I guess they go straight ahead in their work without even seeing me.

Nakita ko naman na nandoon na sa sasakyan ang mga gamit ko, habang ang driver namin ay nakaayos na. Sumakay ako sa sasakyan at unti-unti naming tinahak ang daan patungo sa probinsya. Hinayaan ko na lamang tangayin ang mga mata ko ng antok.

“Ma'am, ma'am.” Mahinang tapik ng driver ang gumising sa akin. Naririnig ko naman ang tunog na nanggagaling sa labas na parang nagdadaldalan.

“What?” asik ko sa kanya na inistorbo ang pagtulog ko. Agad naman akong bumangon at tiningnan ang orasan. Alas kwatro na ng hapon. Kaninang alas nwebe pa kami umalis. Napakahabang tulog pala ang nangyare sa akin.

“Narito na po tayo,” aniya. Nilibot ko naman ang paningin ko sa lugar. Nakita ko ang mga bukirin na nakapaligid habang ang mga tao ay abala sa ginagawa nila sa bukirin. Wala akong ideya sa ginagawa nila. Agad naman akong tumayo at sinimulan na nitong ibaba ang mga gamit ko.

“Where will I live?” tanong ko sa kanya. Agad naman niyang tinuro ang harap na bahay—wait, hindi siya bahay dahil mas maliit pa ito sa normal na bahay na nakikita ko. Isa itong kubo.

“You expect me to live in a hut?” asik ko sa kanya. Naabala naman ang ginagawa namin nang may lumabas na isang matanda na sa tingin ko ay mas matanda nang sampung taon kay Mom. Nakasuot ito ng isang plain na damit.

“Narito ka na pala, iha. Tama talaga ang iyong ina, sadyang napakaganda mong dalaga. Halika, pumasok kayo. Siguradong magugustuhan ninyo rito,” wika niya. Ang mga kulot niyang buhok ay nagsisimulang tangayin dahil sa ihip ng hangin.

Nakasuot ako ng skirt at blouse habang ang mga gamit ko ay pinapasok na ng driver. Akma ako nitong yayakapin nang bigla ko itong pigilan. “I don't do hugs,” wika ko rito kaya agad itong napatigil.

“Gano'n ba, iha. Pasensya ka na at wala akong alam tungkol sa iyo. Ako nga pala ang Tiya Ana mo. Halika sa aming munting bahay,” wika niya. Habang sinusundan ko naman siya papasok, masyadong mabato ang dadaanan kaya natatapilok ako. Matutumba na ako nang may sumalo sa akin at nakita ko ang isang lalaki na diretsong nakatingin sa mga mata ko. Ang mga mata niya ay kulay brown na ang gandang tingnan dahil tumatama rito ang sinag ng araw.

Agad naman akong tumayo dahil hindi ko naman siya kilala upang hawakan ang waist ko. Diretso akong pumasok sa bahay, hindi alintana kung sino ang lalaking iyon.

“Hindi ka man lang ba magpapasalamat sa akin?” tanong niya. Ang boses niya ay seryoso na bumagay sa facial features niya. Nanigas ako sa kinatatayuan ko nang hawakan niya ang aking balikat.

“Why would I?” matapang na sagot ko. Humihigpit ang hawak niya sa balikat ko na nagbibigay ng ibang sensasyon sa aking katawan. 

“Dahil sinalo kita sa muntik mo nang pagkakahulog sa sahig, mahal na binibini,” wika niya. Hindi ko alam kung pang-aasar ba iyon sa akin o ano, pero hindi ko maitago ang hiya na naramdaman sa sinabi niya. 

Ang totoo niyan, never pa ako natawag ng gano'n dahil hindi ito uso. Lalo na at sa mga history lamang nababanggit ang mga iyon. 

At saka hindi ko naman sinabi na saluhin niya ako. Siya naman itong nagkusa.

Magsasalita pa sana siya nang biglang lumabas si Tiya Ana at nagsalita, “Anak, narito ka na pala,” wika niya na ikinagulat ko. Ibig bang sabihin nito ay siya ang tinutukoy ni Mom na anak ng titirhan ko?