Prologue

Asteria

Maririnig ang pagdiin ko sa mga keyboard keys sa aking laptop, bawat pindot ko ay ramdam ang bigat ng mga kamay ko habang binabasa ng mga mata ko ang nai-input na mga sentences. 

Tumigil ako saglit upang hawakan ang sentido ko at marahan itong minasahe, parang sasabog ang ulo ko dahil sa nakasulat sa mga papel sa aking schedule chart sa araw na ito.

Tanging ang pagbuntong-hininga ko lamang ang maririnig sa buong kapaligiran habang ang kape na kanina pa nakapatong sa table ko ay tila nasa Antartica na dahil sa lamig nito. Hindi ko alam kung ilang oras na ako nagtitipa habang ang mga kamay ko at mata ay tila bumibigay na sa aking gawain habang ang utak ko ay tila sasabog na dahil sa pag-iisip kung ano ang nararapat na ipakita ko sa buong board members.

Naputol ang pagbuntong-hininga ko nang marinig ko ang pamilyar na tunog na parang isang melodya sa aking pandinig, kapag naririnig ko ang kantang ito ay parang ayaw ko ng patayin— ang Canon D.

“Poks!” bungad sa akin ng isang pamilyar na boses, maririnig ko sa kabilang linya ang mga musika at tunog sa isang bar na madalas namin noon puntahan.

Hindi pa man siya nakakapagsalita ay inunahan ko na siya dahil marahil ay aayain na naman niya ako na maki-party sa kanya. “Pasensya na, hindi ko kasi maaaring iwan ang trabaho ko ngayon at alam mo ba ang pinaka-worst? Presentation ko na mamaya!” isang malumanay na boses ang iginawad ko sa kanya na alam kong naramdaman niya dahil sa tagal naming pagkakaibigan.

Tulad ng ine-expect ko ay bigla siyang sumigaw na para siyang nakawala sa hawla. “Kaya ayaw ko maging CEO, eh, mabuti na lamang si Blaire ang pinili nila para doon,” pabiro niyang sabi, pero mahahalata sa boses niya ang sakit sa salitang binitiwan niya. Ilang taon na rin simula nang mangyari ang bagay na iyon at sa tingin ko ay hindi pa siya lubusang na nakaka-recover.

“Huwag mo ngang sabihin 'yan, alam kong deserving ka rin maging CEO. Katulad ng pinapangarap natin noon. O siya, diyan ka lang, susunod ako. Hanap ka muna ng guwapo riyan!” pabalik na biro ko sa kanya habang ang mga mukha ko ay nanatiling seryoso habang nakatingin sa screen ng laptop ko, sadyang nakahahalina ang mga amoy ng rosas sa vase na nakapatong sa kabinet ko na parang pamilyar sa akin sampung taon na ang nakararaan.

Hindi na ako nag-atubili na patayin ang tawag nang marinig ko ang sunod-sunod na katok sa pintuan, mababakas sa mukha ko ang pagkadismaya dahil naistorbo ang aking ginagawa. 

Unti-unti kong ibinuka ang mga labi ko at nagsimulang magsalita na sapat na para marinig ng nasa labas, “Come in.” Kasabay niyon ay rinig ko ang takong na tumatama sa marboles na sahig ng aking opisina habang kasabay niyon ay ang pagdampi ng malamig na hangin na nagmumula sa aircon sa aking balat, habang ang pabango nito ay umaabot sa aking ilong na maihahalintulad ko sa isang chocolate na almond.

Pumasok doon ang aking sekretarya na si Selena na nakasuot ng kanyang paboritong pencil skirt habang bumagay naman ito sa kanyang waist-length na buhok na wumagayway sa tuwing siya ay naglalakad.

“Maam Asteria, your mom wants to meet you in her office downstairs. She said that it's an important matter to discuss so be there in exactly 10 minutes before now,” wika niya habang hindi pa rin maalis ang poise niya, hindi pamilyar sa akin ang bago niyang suot na blouse na nakaagaw pansin sa akin. 

“I will go after I finish doing my makeup. You can leave now,” sagot ko at nang magsimula na siyang tumalikod ay nagsalitang muli ako, “Nice blouse, by the way. It definitely suits on you,” papuri ko rito habang diretsong umupo sa aking upuan na may disenyo na mga bulaklak.

“Thank you, ma'am, for the compliment. Your outfit suits you perfectly, too!” wika niya habang bakas sa mukha niya na napipilitan lamang siya sa kanyang sinasabi. Agad naman akong umirap sa kanya at hindi na pinansin ang kanyang pag-alis.

Well, gano'n naman talaga ang karamihan sa mga babae. They're complimenting each other kahit ang totoo ay inggit na inggit sila rito, what's new?

Isang malakas na tunog ang maririnig sa buong silid nang isarado ko ang laptop. Dali-dali kong binuksan ang cabinet na naglalaman ng mga office attire ko in case of emergency. They're useful for me because I'm lazy to go home to change.

Pinalitan ko ang coat ko ng panibago dahil nadumihan ito noong matapunan ako ng coffee habang nagtitipa sa laptop ko. Pagkatapoa noon ay itinambak ko ito sa lalagyanan ko ng maduduming damit sa opisina at nagsimulang pumunta sa favorite part ng aking opisina: ang powder room.

Rinig na rinig sa aking silid ang paghila ko sa nakabalot na wrapper sa aking blush on habang hinahanap ang brush na tutugma para dito.

Habang abala ako sa paglalagay ng blush on ay agad akong napaisip dahil biglaan ang pagtawag sa akin ni Mom sa office niya. And the thing is, sinakto pa talaga niya kung kailan abala ako sa presentation. Hinanap ko ang MAC lipstick ko sa aking purse na naroon sa powder room na bahagi ng aking office. Pinasadya nila ang disenyo nito na nakakadagdag ng ambiance rito.

Tiningnan ko ang kabuuang hitsura ko habang inilalagay ang kulay na viva glam sa aking labi. Parang sinadya ang lipstick na ito para sa plump lips ko. Pagkayari kong ilagay ito ay itinago ko ito sa aking purse para magamit muli. Isa sa maraming bagay na pinagbago ko sampung taon na ang nakalilipas. 

Natuto ako na ang mga bagay ay p'wede pang gamitin, hindi isang gamitan lamang na ikinatawa ko simula no'ng ma-realize ko ang pagiging spoiled brat ko noon. 

He changed me in a good way.

Isa ang presentation sa nagpapahirap sa buhay ko ngayon, ni hindi nga ako gumagawa ng thesis noong college ako, pero ngayon, required ito para maging bihasa ako na i-manage ang negosyo na ipapamana sa akin.

Noong matapos ako sa pag-iisip ay kinuha ko ang Hermes bag ko at nagsimulang isukbit ito sa aking balikat. Isa sa paborito kong regalo sa akin ni Dad noong pumunta sila sa France ni Mom upang tingnan ang Eiffel Tower na sikat para sa mga romantic chuchu.

Katulad ng lagi kong nakagawian tuwing bababa ako mula sa office ko ay kumakanta ako ng A Thousand Years.

Nang makarating ako sa pinakadulong bahagi ng palapag ay agad kong nakita ang kulay silver na pintuan which is the elevator. Agad kong pinindot ang sign na pababa at nagsimula itong bumukas.

Pagkapasok ko pa lang ay agad akong napangiti nang makita kong walang tao rito bukod sa akin dahil ayaw ko ng may kasabay dahil sa nakaka-suffocate na amoy na maghahalo rito.

Habang bumababa ang elevator ay ang unti-unting pagdami ng sumasakay rito at ang pagbati sa akin ng mga staff na tinatanguan ko na lamang.

Pagkabukas pa lamang ng elevator ay agad na akong naglakad paalis dahil hindi ko na matantiya ang halo-halong amoy na nanggagaling sa iba't ibang tao. Pagkakita ko pa lang sa sign na Bellamy's Office ay agad kong binilisan ang lakad ko nang makita kong may nakaharang na dalawang guwardya na nagbabantay rito. Binati nila ako ng isang ngiti na nagpangilabot sa aking katawan dahil makikita mo na napipilitan lamang sila.

Nang tumango ako ay agad nilang binuksan ang tig-isang pinto na para akong papasok sa isang kastilyo. Isang nakangiting babae ang sumalubong sa akin na agad akong yayakapin nang bigla ko itong pinigilan.

“Mom, what do you think you're doing?” tanong ko sa kanya habang ang mga mata niya ay umirap dahil sa sinabi ko. Dahil ito lagi ang bukambibig ko kahit noon pa man.

“I just missed you, my dear,” sagot niya sa akin. Nagsimula itong tumalikod at iniabot ang isang tasa na naamoy ko na isang mamahaling kape na paborito niya. Ano pa nga ba kundi Starbucks.

“Oh, really? Why don't you go home earlier?” prangka kong sagot dito dahil tatlong araw silang nagbakasyon sa Australia na hindi ako sinama dahil abala ako sa gaganaping meeting sa susunod na araw.

“Oh, you know your dad and I need time for our relationship,” sagot niya naman sa akin habang pumupunta ito sa kanyang upuan at diretsong umupo rito. Ito ba ang way ni Mom para inggitin ako sa relationship goals nila ni Dad?

“Nevermind, Mom. What do you want?” tanong ko sa kanya habang tinitingnan ang relo ko dahil ilang oras na lamang ay magsisimula na ang presentation ko at kaunti pa lang ang nagagawa ko.

“Oh, honey, what's with the rush?” sagot niya sa akin na hindi ko alam kung pinipikon ako ni Mom na hindi niya alam kung ano ang mayroon ngayong araw.

“I'm busy, Mom. Can't you see that I have no time for this?” kaswal na sagot ko sa kanya at hinanap ng mga mata ko ang amoy gumamela na kanina ko pa naaamoy.

“Kung rush ka rin sana sa pagkakaroon ng anak ay wala kaming poproblemahin ng dad mo,” malungkot na bigkas niya habang ang mga mata ay tila ba nagpapaawa sa akin.

Iniwas ko naman ang tingin sa kanya at nagsimulang depensahan ang sarili ko, “I'm just 29 years old for Pete's sake. I don't have time to carry a child.” 

“But you're not a teenager anymore. You're growing old now so think like an adult because you're one of them now,” wika nito na tumayo pa na parang nagpapaliwanag. Tinakpan ko ang mga tainga ko upang hindi siya mapakinggan dahil hindi ako mananalo kay Mom. I know her; kung ano ang gusto niya ay dapat masunod agad.

Naputol ang kanyang mahabang sermon nang bigla kaming makarinig ng kumakatok sa pintuan. Excited na tumayo si Mom upang buksan ito na alam ko na kung sino. Sino pa ba? Eh 'di, si Dad. Sa kanya lang naman ganito si Mom.

“Honey, you're here!” kinikilig na wika ni Mom. Habang pinagmamasdan ko sila ay abala sila sa pagyayakapan. Iniwas ko na lamang ang tingin ko at tinuon sa ibang bagay. Alam ko ang ganyang pakiramdam sampung taon na ang nakalilipas.

Akmang tatayo na sana ako nang marinig kong magsalita muli si Mom na sanhi ng pagkabagsak ko sa upuan, “And you're here, too, Mr. Gray,” wika ni Mom. Pangalan na isinumpa ko na ayaw ko na muli marinig sa buhay ko. Kung isa itong bangungot ay ayaw ko nang magising pa.

Hindi ko magawang lumingon. Tanging ang lamig ng aircon ang bumabalot sa aking katawan, ang pagtibok ng aking dibdib na parang may naghahabulan na mga liyebro doon.

“Asteria, where are your manners? We have a visitor, why don't you greet him? You should know how to be polite with a person. Soon, you will handle the whole company and there are lots of people you have to talk to in order to get their side,” mahabang litanya ni Dad. Hindi ko alam kung susundin ko siya o susundin ko ang sinasabi ng isip ko na huwag kong gawin ang iniutos ni Dad.

Sa huli ay nakita ko na lamang ang sarili ko na bumabati kay Gray. “Good day, sir.” Isang pagbati na puno ng nakatagong mga damdamin na ikinubli ko sa loob ng sampung taon. 

“Don't be so formal, you can just call me Gray like you used to,” wika niya na parang natural lamang sa kanya na makausap ako sa pormal na paraan na hindi ko aakalain. Itinaas ko ang mga tingin ko upang tingnan ang kabuuan ng kanyang mukha. Napakaraming nagbago sa kanya, katulad ng pagbabago ng kanyang boses na dati ay malambing sa tuwing ako ay kanyang sinusuyo.

Pinutol ni Mom ang katahimikan sa pag-ubo. Agad niya kaming pinaupo sa mga silya. Sana lamang ay maitago ng aking foundation ang hiyang nararamdaman ko ngayon, at ng blush on ko ang pag-init ng aking mukha.

“We called the both of you because. . .,” pabitin na sambit ni Mom na parang nasa isang K-drama na kailangan pang panoorin ang susunod na chapter para malaman ang kasunod nito.

Inayos ko ang upo ko upang hindi mapansin na kinakabahan ako. Pasimple kong tiningnan ang hitsura niya at nakita ko na ibang-iba na ito kumpara sa katamtaman niyang balat na ngayon ay pumuti na bumagay lalo sa kanya habang ang katawan niya ay mahahalatang galing ito sa matinding work out. 

“We think that it is a good idea for the both of you to travel the world because you have known each other for a long time,” wika ni Mom habang hindi naman maipinta ang mukha ko dahil sa sinabi niya. Hindi ako makapapayag sa desisyon na ito. Alam kong hindi ko kakayanin na makasama siyang muli sa isang lugar na kami lang dalawa.

“No, Mom. I disagree,” mariin na sagot ko habang ang ngipin ko ay dumidiin sa pagsambit nito. Kung sinasadya nila ito ay hindi ako natutuwa.

“Wait, my dear!” sigaw ni Mom habang madiin kong sinara ang pintuan. Alam kong sasabihin niya na ang bastos ko sa ginawa ko, pero wala na akong maisip na paraan para hindi matuloy ang bagay na ito. Isa itong kahibangan!

Nagulat ako nang dumampi sa wrist ko ang isang malamig na kamay kaya agad naman akong napalingon. Si Gray. Walang emosyon ang kanyang mga mata na nakatingin sa akin.

“Kung inutusan ka nina Mom para sundan ako, you don't have to. You can go home now and ako na ang bahala magpaliwanag sa kanila,” matapang na wika ko habang iniiwasan na tingnan ang mga mata niya. Iniiwasan kong mahulog muli sa mga matang nakabihag sa akin.

“Why don't you want to work with me?” Isang diretsahang tanong ang natanggap ko na halatang hindi niya pinansin ang mga sinabi ko.

“I just don't want to. It doesn't matter!” sigaw ko sa kanya upang hindi mahalata ang aking katawan na sabik na sabik na yakapin siyang muli.

“So, you still can't move on with me for the past 10 years?” tanong niya sa akin na ikinaawang ng mga labi ko. Napakalakas naman ng loob niya upang sabihin sa akin 'yon. Hindi na siya ang Gray na nakilala ko.

“Or maybe because of Terrence?” wika niya habang mababakas sa mukha niya ang galit. Agad naman akong napabuntong-hininga. Hanggang ngayon pala ay ayon pa rin ang iniisip niya.

“What will you do if I said yes?” sagot ko sa kanya habang humihigpit naman ang hawak niya sa wrist ko. Nagulat ako nang bigla niya itong binitiwan at tumalikod.

“I will not accept your decision, just work with me. No strings attached. Besides, I have a fiancèe too. It's fair,” wika niya saka nagsimulang humakbang palayo. Wala na yatang mas sasakit pa sa narinig ko habang pinapanood siyang maglakad palayo.

“I have a fiancèe, too.” Isang linya na tumatak sa isip ko na parang unti-unting sumisira sa sistema ko. Marahil ito na ang ganti niya sa akin, pero wala nang mas sasakit pa sa katotohanang wala na siyang nararamdaman para sa akin. 

Akala ko pa naman, sa oras na magkita kami ay handa na kami para sa isa't isa. Kaya lang, naging handa na pala siya sa ibang tao. Sabagay, sino ba naman ako para mahalin niya ulit? Ako lang naman ang ex-wife niya.