Kinagabihan ay wala talaga siyang paramdam dahilan para mawala ako sa mood.Pairap kong tinignan ang cellphone at walang kahit anong mensahe niya dahilan para magtrabaho na lang ako.Panay ang tipa ko sa keyboard at mabibigat ‘yon hanggang sa bumukas ang pinto sa kwarto ko.“Anak, dinig na dinig sa labas ang pagtipa mo. Baka masira ‘yan,” natatawang sabi ni mommy.Lumabi ako at bumuntong hininga. Isinarado niya na ang pinto ko kaya inagapan ko na ang pagtipa.Kinaumagahan ay kahit sa trabaho ay hindi niya ako tinatapunan ng atensyon, hanggang sa lumipas nang lumipas ang araw ay dalawang linggo na kaming ganoon.Labis na pagtatampo ang naramdaman ko, ngunit wala naman ng kami kaya wala ako magawa.Isang araw ay pinatawag ako ni Chairman Fierez upang ibigay ang payment, siya talaga ang nagbibigay ng payment ngunit natigilan ako sa pahabol niyang sinabi.“Kunin mo kay Maxwell ang isang bayad ng project mo sa kanya.”“O-Opo,” naiilang na tugon ko bago ako pumunta sa opisina ni Maxwell, na
“Maybe,” matipid na sagot ko at tiningala siya.“Padaanin mo ako, hindi ko na matagalan ang presensya mo,” may riing sabi ko at sinagi ang balikat niya dahilan para mapagilid siya ngunit labis na nanlaki ang mata ko nang hawakan niya ang balikat ko at pabalikin.Mas nanlaki ang mata ko nang madali at mabilis niya akong naiangat paupo sa desk niya, “A-Ano bang g-ginagawa—hmp!” Halos mahigit ko ang sariling paghinga nang hawakan niya ang likod ng ulo ko at halikan ang labi ko.“M-Maxwell a-ano ba—” ngunit hindi niya na ako pinagsalita at mariin akong hinalikan sa labi, ngunit mabilis ko siyang naitulak nang malakas na bumukas ang pinto.“Maxwell,” mariin na tawag ni Chairman Fierez sa pangalan ng anak, nanlaki ang mata ko at natitigan si Maxwell sa mata.Huminga ng malalim si Maxwell at dahan-dahan na lumayo sa akin, nilingon niya ang ama dahilan para bumaba ako sa desk ni Maxwell at napayuko.“What’s the meaning of this?!” malakas na tanong ni Chairman Fierez.“I know you’re not cluele
Ngunit kinaumagahan ay nagising ako dahil sa malakas na iyak ni Jaidah, habang ang sigaw ni mommy ay dinig na dinig ko dahilan para tumayo ako at magmadaling lumabas.Wala pang suot na bra ay napapunta ako sa bookstore, ngunit nakita ko kung paano nagpumilit pumasok ang mga kalalakihan na galing sa gobyerno.At naitulak si mommy at Jaidah, umawang ang labi ko nang makita kong kunin nila lahat ng libro. Lumapit ako kaagad, “A-Anong ginagawa niyo!?” Hinila ko ang kamay ng isang lalake ngunit malakas niya akong itinulak dahilan para sumalampak ako sa sahig.“Huwag na kayong manlaban, kinukumpiska namin ang lahat ng nandito dahil wala kayong permit,” malakas na sabi ng lalake na ikinataka ko.“Ilang taon na nakatayo ang bookstore na ‘to! Anong walang permit!?” galit na sabi ko.“Itigil niyo ‘yan!” sigaw ko.“Ano ba!” “Huwag na ho kayo manlaban para walang masaktan!” nauubos pasensya na sigaw ng isa, halos mangiyak ako nang makita kong malukot ang ibang mga libro at masira ang seal nito.
“W-Who scratched my woman?” sobrang hina niyang tanong, ngunit walang nakasagot.“Who hurt you?” pag-uulit niya at hinaplos ang pisngi ko na nagalusan dahil pwersahan kaming dinala dito.“Dahil nanlaban pa siya—”“You did this?” kwestyon ni Maxwell sa pusong babae na lalake, yung manager ng hotel.Deretsong tumayo si Maxwell, “O-Of course not!” tanggi kaagad ng hotel manager.“Then fucking tell me who did this to my woman! Who?!” gigil niyang sigaw habang nakakuyom ang kamao.“Mr. Fierez, please calm down.” Lumapit ang police at hinawakan sa braso si Maxwell ngunit hinawi ‘yon ni Maxwell.“Don’t you dare touch me,” banta ni Maxwell at sinulyapan kami.“Magkano ang hindi nila nabayaran?” tanong ni Maxwell at inilabas ang wallet niya.“Thirty thousand,” sagot ng hotel manager.Natigilan ako nang sumunod si Samuel at iabot ang isang brief case, binuksan ‘yon ni Maxwell sa ibabaw ng mesa at punong puno iyon ng bundle na tig-iisang libo.Nang maiabot ni Maxwell ang thirty thousand, ay hina
Kagat-kagat ko ang labi habang pasimpleng nakikinig sa usapan ni Maxwell at nang may ari ng bahay, “So this house is really up for rent? How about I buy it?” pakikipag-usap ni Maxwell habang gwapong nakaupo sa sofa.Ang babae na nasa thirties rin ay hindi maalis ang tingin sa mukha ni Maxwell, “E-Eh sir—”“You built this house for 9 million right?” sabi ni Maxwell habang hawak ang isang manahalin na wine glass, at sumisimsim doon.“Yes sir, y-yung lupa po ay nagkakahalaga ng limang milyon.” Napahawak ang babae sa kanyang buhok at sinulyapan ako.“Nakakaintindi po ba siya ng tagalog madam?” bulong nito sa akin kaya napaayos ako ng tayo at tumango.“So it cost fourteen million for the house and the land itself, what about the appliances?” Maxwell asked as he was glancing on me which made me pout.‘Ang mahal. Bahay mayaman kasi..’“H-Halos isang milyon ho mahigit sir,” tugon ng house owner at hindi alam kung saan titingin ngayong direkta siyang tinitignan ng asul na mata ni Maxwell.“The
Pagkapasok sa opisina niya ay halos masapo ko ang mukha nang sampalin niya ako ng isang bundle ng pera at sampalin gamit ang palad.“Ma’am—”“Be my slave,” gigil niyang sabi.“O-Opo,” napayuko ako at tinanggap ang alok niya.“I’m not interested in knowing your name so I’ll call you my slave, ilalagay ko ang desk mo dito sa loob ng opisina ko para mabantayan ka. Huwag na huwag kang pupuslit!”“Opo ma’am, o-opo..” Naiiyak kong sabi, huminga ito ng malalim at maya-maya ay pinapasok niya na ang desk ko sa loob.Dahil doon ay naging taga-linis rin ako ng opisina niya, pati pagbili ng kape ay ako rin, kahit lunch niya.Hanggang sa tumagal ako ng isang buwan sa kanila at araw-araw masakit ang buong katawan ko, ngunit sa loob ng isang buwan na ‘yon ay mahigit kalahating milyon ang hawak kong pera.Kaya naman tinanggap ko na lang, pagkauwi ay sinalubong ako ni Maxwell ng may pag-aalala.“What happened to your cheek?” His long slim fingers gently traced it, and his eyes showed concern.“Honey,”
Hanggang sa biglang magsalita si Maxwell, “I noticed your bruises, honey. Tell me about it,” salubong ang kilay niyang sabi dahilan para dahan-dahan ko matakpan ang katawan.“A-Ah h-hon pwede ba huwag mo na ito ipaalam kay mommy?” baka sakali ko, sana ay payagan niya na itago ko ito.Bumuntong hininga siya bago ako salubungin ng asul niyang mata, “Fine, but tell me everything about it,” he said in a whisper tone.“Y-Yung kapatid na babae ng boss ko ang gumagawa nito, malaki kasi talaga ang nawala sa kanila dahil sa article na isinulat ko noon kaya galit sa akin,” alanganin na kwento ko.“Babae? Tsk, I can’t punch it in the face then?” tila isang reklamo pa iyon na sinabi ni Maxwell kaya ngumiti ako.“Bearable, malaki rin ang sahod ko kaya titiisin ko. Huhupa rin naman ang galit nila sa akin,” pilit ngiti kong winika at yumakap na lang sa kanya upang hindi niya na maisip pa ang sinabi ko.Ngunit sadyang naaburido si Maxwell sa nalaman, “Don’t let this happen again, okay? Or else I’ll b
“A-Anong ibig sabihin mo?” gulat na sabi ni Sir Emman, ako naman ay nawiwindang sa mga naririnig.“M-Mommy,” tawag ko sa kanya ngunit hindi niya ako nilingon.“I’ll explain later Elle,” mahinang sabi ni mommy ngunit nilingon ako ni Sir Emman at hinarap.“Elle? Ikaw si Elle?” tanong niya.“O-Opo, n-nickname ko po ‘yon kasi po Evelyn.” Tinitigan ko si Sir Emman sa mata na hindi alam kung ano ang gagawin.“Linawin mo sa akin lahat, Lavine!” naguguluhan na sabi ni Sir Emman.“Emman, Lavine. Sa loob niyo pag-usapan ‘yan,” seryosong sabi ng nanay ni Sir Emman.Dahil doon ay napasunod ako, habang naiwan naman sa labas si Samuel.Pagkapasok ay para akong tanga na salitan silang tinitignan. “B-Bigla ka na lamang nawala noon, Lavine. Ilang taon ang lumipas!” sigaw ni Sir Emman.“Dahil galit sa akin ang magulang mo noon, Emman. H-Hindi mo ba naalala na gusto lang nilang kunin si Elle at isantabi ako? Hindi ko kaya mawala sa akin ang sarili kong anak!” malakas na sumbat ni mommy.“Sabi mo patay n
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit