“Saan ka galing?” Awtomatiko akong napatigil nang marinig ang maawtoridad na tinig ni Maxwell pagkapasok ko sa kwarto.“Sinamahan ko si mommy,” matipid na sabi ko. Napagdesisyunan na ilihim sa kanya ang mga nalaman ko kanina lang.Wala rin namang alam si Samuel dahil sa labas at sa sasakyan lamang siya kanina. Tumayo si Maxwell at nilapitan ako.“Your bruises are getting worst,” he said as he held those gently.Matipid akong ngumiti, “That’s why my mom got mad,” pagkwento ko sa kanya at naupo sa kama.“She found out?” tanong niya at naupo sa tabi ko sa kama, mahina naman akong tumango bilang tugon.“Hmm.”Dahil doon ay saglit lamamg kami nag-usap dahil mas pinili kong magpahinga. Sumunod na mga araw na nagtatrabaho ako sa Elvion ay nasiyahan si daddy dahil kasama niya na ako, kahit si Tita Elaine ay gustong ibigay sa akin ang posisyon ng vice president para daw makapagsimula na siya ng sariling pamilya.Dahil nalaman ko na hindi niya magawang iwan si daddy na i-handle ang kumpanya ni
Hindi ako nakasagot agad, hindi ko alam ang sasabihin. “Are you cheating on me? Behind my back? With your boss at Elvion?” ang tinig niya ay galit at ramdam ko na masama ang loob niya.“N-No,” matipid na sabi ko.“Then what the hell is this?!” as he raised his voice, I immediately looked down.“Woah, hindi pa ba ako sapat? Pati katunggali ko sa larangang ito papatusin mo?” mahinang wika niya ngunit may gigil.“Damn. Darling huh?” he sarcastically said which made me frown.“Hindi ko siya kabit—”“Malinaw na! It’s very clear from the start Elle! Ikakasal na rin naman ako. I think that’s way more even right?” sumbat niya na labis kong ikinatigil.“I-Ikakasal?” naiusal ko.“Yes! To some wealthy businesswoman.” Hindi ko siya makapaniwalang tinignan sa kanyang sinabi.“Wow, ngayon mo lang sinabi?” sarkastikong sabi ko, pinipigilang maiyak.“Umalis ka sa harap ko!” galit na sigaw ko, punong puno ng sama ng loob.“Alis!” Itinulak ko siya sa dibdib ngunit ngumisi siya at tumayo pa rin ng deret
Nakatameme kong pinanonood si Maxwell habang may kausap na kliyente sa telepono, ipinagtataka ko rin ang paglakad niya na pabalik balik sa iisang pwesto.“I told you to contact the bank for that issue, malinis ang trabaho and every money that they sent me goes directly to that bank. Bakit ba ako ang paulit ulit niyong tinatawagan! I’m dropping this call because you’re disturing my day off,” iritableng sabi ni Maxwell.Ibinaba ang telepono malayo sa kanya bago siya naglakad papalapit sa kama at nahiga sa tabi ko.Ang braso niya ay awtomatikong pumulupot sa bewang ko bago niya ipinikit ang mata, tila isang bata na gustong ihele.Hinaplos haplos ko naman ang kanyang ulo hanggang sa maramdaman ko na lang rin ang pagbigat ng sariling talukap.[Third Person’s Point Of View]MAKALIPAS ang ilang linggo ay nakakuyom ang kamao ni Maxwell habang nakatingin sa babae na itinakdang ipakasal sa kanya.“I said don’t you dare touch me!” iritang sabi ni Maxwell at iniiwas ang katawan.“Am I the only on
[Evelyn’s Point Of View]Takang taka ako nang anong oras na ay hindi pa tumatawag si Maxwell, napapaisip rin ako kung bakit nandito si daddy sa bahay.Habang abala ako sa pagbabasa ay biglang lumabas si dad ng bahay kaya nagtaka ako, hanggang sa pagkabalik niya ay nanlaki ang mata ko ng akay-akay niya na si Maxwell.“I saw him lying on the grass, mukhang naparami ang inom.” Inilapag ni dad si Maxwell sa sofa dahilan para masapo ko ang noo.Sobrang namumula ang kanyang pisngi, magulo ang buhok, kahit na ang mga damit.Gusot-gusot iyon at may damo-damo pa sa likod, “Napaano ang nobyo mo anak?” takang sabi ni daddy kaya napakibit balikat ako.Hanggang sa biglang magsalita si Maxwell, “Haa? Para saan pa’t naging Fierez ako?! Wala naman ako magawaaaa!” May dinuduro pa siya sa itaas kaya pasimple kong sinulyapan ‘yon.“A-Ayoko na maging Fierez!”“I guess it’s a family problem, I’ll help you take him to your room.” Kinuha ni dad si Maxwell at inagapan ang buong katawan nito dahilan para mapa
Nagising ako dahil sa isang text galing sa kanya, na labis na ikinadurog ng aking puso.[Maxwell: Honey, I’ll be away for three days. Business trip. Take care of yourself, I love you so much.]Hindi ko ginawang replyan ‘yon at nanatiling nakahilata at walang gana.Tulala at wala ako sa sarili na pakurapkurap lang, bigla ay naramdaman ko na naman ang pagtulo ng luha ko dahilan para ipikit ko ang mata at hayaan na ang unan ko ang tumuyo ng mga luha ko.NAALIMPUNGATAN ako nang maramdaman ang malamig at basang tela sa noo ko dahilan para dahan-dahan akong napamulat ngunit nanlalabo ang paningin ko.“Anak, pasensya na ha pumasok na ako sa kwarto mo. Hindi ka kasi kumain ng gabihan, nilalagnat ka pala..” Nasulyapan ko si mommy sa kanyang sinabi.Ramdam ko rin na tila sobrang init ng sariling balat ko, “Mommy,” mahinang tawag ko sa kanya ngunit sunod-sunod na tumulo ang luha ko.“Hmm? Bakit anak ko? May masakit ba ha?” nag-aalala niyang tanong dahilan para mas bumigat ang nararamdaman ko at
“I-I’m sorry, Elle. H-Hindi tulad ng iniisip mo ang nangyari—” Naputol ang sasabihin niya ng awtomatikong gumilid ang pisngi niya sa malakas kong sampal.“A-Ano? Hindi tulad ng iniisip ko ang nangyayari? Kung ganoon ano ito?!” Hinablot ko ang kamay niya at pinakita ang daliri niyang may suot na singsing.Umawang ang labi ko at peoeng tumawa habang nangingilid ang luha sa mga pisngi, “Putangina, tingin mo ba ganoon ako kabobo?!”“Sa mismong kasal niyo nandoon ako! Habang hinahalikan mo siya! Habang inaanunsyo kayo bilang mag-asawa! Tiniis kong panoorin ang ilang minuto! Kaya huwag mo ‘kong pagmumukhaing namamalikmata!” sumbat ko at kinapa ang dibdib ko sa sobrang sakit no’n.Napayuko na lang siya at walang nasabi, “I-I really can’t explain right now, please.. Elle—”“Fuck you! We’re done and I don’t want anything but this break up. We’re done, I don’t need someone’s husband lurking in my room. Leave!” Turo ko sa pinto at matalim siyang tinignan.“Honey naman—”“Shut up!” bulyaw ko at d
Walang ibang nagawa si Maxwell kundi titigan ako gamit ang asul niyang mata na kitang kita kung gaano siya nasasaktan sa sinabi ko.“U-Umalis ka na lang, Maxwell. Nais ko ng katahimikan, kung hindi mo iyon nauunawaan ay i-ingles ko para sa’yo. I want some peace of mind, and having you here in front of me won’t help.” Direkta ko siyang tinignan sa mata na para bang hindi ako apektado sa nangyari.Napayuko siya bago sunod-sunod na tumango, “Sorry, I’ll j-just leave.”“At sana ay huwag ka ng bumalik,” mahinang pahabol ko dahilan para matigilan siya at sulyapan ako sa sinabi.“I can’t promise that, Elle..” pabulong niyang sabi.“Yeah, what can a Maxwell Fierez do? For sure this simple favor— it’s even hard for you,” matipid kong sabi at iniinsulto siya.“Alis na,” gitil ko.“Maxwell, hijo.. Mabuti pa siguro kung bigyan niyo muna ng oras ang isa’t isa, sige na..” Hinatid siya ni mommy papunta sa pinto dahilan para tumalikod ako at piliing umakyat sa kwarto ko.ISANG linggo ang nakalipas a
“Sorry Elle, j-just give me a month to redeem myself—”“Redeem yourself? Did you lose it?” sarkastikang sabi ko at mahinang tumawa.“Ayoko na Maxwell, mahirap bang unawain ang tagalog? Kung kaya’t pabalik balik ka pa?” Napayuko siya sa sinabi ko at labis na nanlumo.“Nauunawaan ko, hindi ko lang gusto ang mga naririnig ko.. H-Hindi ko yata kakayanin kung tuluyan kang mawawala sa akin,” mahinang sabi niya dahilan para peke akong tumawa.“Edi sana hindi ka gumawa ng ikakawala ko hindi ba? Kung may isip ka sana nag-isip ka, eh kaso hindi mo kaya na wala ako pero nagpakasal ka sa iba? Hanep,” sarkastikang saad ko at ngumisi.“Sira ba ‘yang ulo mo ha?” Hindi siya nakasagot sa mga sinabi ko.“Please Elle, give me one last chance?” Nang lumuhod siya at hawakan ang kamay ko ay pilit kong iniiwas at binabawi ang kamay.“Ano ba?” inis na sita ko noong ayaw niyang pakawalan.“If I’m married then j-just be my other woman? Ikaw naman ang mahal ko—”“Bobo!” malakas na sigaw ko kasabay ng malakas na
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit