Kinabukasan, nagising si Ella na may malabong mga mata. Nang tuluyang makapag-adjust, nakaramdam siya ng kaunting kalituhan habang tinititigan ang puting kisame na may ukit.Nais niyang kumilos nang hindi namamalayan, ngunit napansin niyang ang malaki at mainit na palad na nasa kanyang tiyan ay nananatili pang nakatabi. Sa pamamagitan ng manipis na pajama, tila nagsasanib ang kanilang mga temperatura ng katawan, at hindi niya matukoy kung alin ang mas mainit.Hindi naman malakas ang kapit ng palad, ngunit nahirapan siyang huminga nang maluwag, parang natatakot siyang magising ang taong katabi niya.Dahan-dahan niyang iniikot ang kanyang ulo at nakita ang gwapong mukha ng lalaki na natutulog. Ang buhok nito sa noo ay medyo magulo, na bahagyang tinatabingang ang kanyang matalim na mga kilay. Bahagya ring nakapikit ang mga mata, at ang manipis na talukap nito ay tinatago ang mga mata na may lihim. Ang ilong ay matangos at tuwid, at ang mga labi ay manipis, may bahagyang pamumula. Ang mga
Agad inapakan ni Kristen ang silinyador at dinala si Ella diretso sa pinakamalaking shopping mall sa lungsod. Ang sampung-palapag na gusali ay punong-puno ng mga mamahaling produkto, na tila isang paraiso para sa mga mahilig sa luho. Ilang beses nang nakasama ni Ella si Kristen sa pamimili noong nasa kolehiyo pa sila, ngunit noon ay iba ang sitwasyon.Sa panahong iyon, simpleng may-kayang pamilya lamang ang pinagmulan ni Ella, at hindi nila kayang bumili ng ganoong mga bagay. Bagamat nais sanang gastusan ni Kristen ang mga gusto ni Ella, naniniwala si Ella na ang tunay na pagkakaibigan ay tungkol sa pagbibigay at pagtanggap nang patas—hindi isang relasyon kung saan isa lamang ang patuloy na nagbibigay nang higit sa kanyang makakaya. Kaya naman, palagi niyang tinatanggihan ang mga alok ng kaibigan.Ngunit laging ginagamit ni Kristen ang mga espesyal na okasyon bilang pagkakataon upang bumalik nang palihim sa mall at bilhin ang mga damit, bag, o anumang bagay na alam niyang nagustuhan n
"Paano mo nalaman?" Bahagyang nagulat si Ella. Hindi niya naman sinabi kanino man ang kanyang lakad, kahit kay Yaya Mila. Ang tanging sinabi lang niya ay hindi siya uuwi para sa tanghalian.May nilagay kaya siyang tracker sa akin?Natawa si Rico, at ang kanyang malalim at magnetikong boses ay lalong nagbigay kilig kay Ella. "Nakikita ko ang record ng secondary card sa cellphone ko."Matagal na niyang nakita ang mensahe tungkol sa ginastos ni Ella, at sa totoo lang, natuwa siya na ginagamit nito ang pera niya."Oh!" Nahiya si Ella sa naisip niya kanina. Buti na lang at hindi siya nagtanong kung ano ang binili niya. Kung hindi, siguradong nakakahiya. "Isinama ko lang si Kristen sa pamimili, okay lang ba?"Pakiramdam niya ay kailangang ipaliwanag ito.Sa loob-loob niya, buti na lang at hindi ko ginamit ang card na iyon sa lingerie store, kung hindi, malalaman niya kung ano ang binili ko—at sigurado, maba-bash ang kahihiyan ko mula Atlantic Ocean hanggang Pacific Ocean."It's fine, Ella.
Pagbalik ni Ella sa opisina, agad niyang napansin ang announcement mula kay Cedric—isang malinaw at diretsong paalala na hindi dapat pinakikialaman ang personal na buhay ni Rico. Ang mensahe ay hindi lang ipinadala sa secretarial group chat kundi maging sa internal group chat ng buong kumpanya, isang patunay kung gaano kaseryoso ang sitwasyon.Nakita niyang maraming nakabasa na ang mensahe, ngunit walang naglalakas-loob na pag-usapan ito nang lantaran. Sa halip, ang bawat isa ay tahimik na nagpatuloy sa kanilang trabaho. Lahat ay tila nag-iingat, takot na makagawa ng kahit maliit na pagkakamali na maaaring maging dahilan ng kanilang pagkawala sa trabaho.Napabuntong-hininga si Trixie, at marahang bumulong habang nakatitig sa kanyang screen, “Grabe naman! Talaga bang walang puso si Mr. Velasquez? Bakit kailangang itago yung asawa niya? Ang sama naman niya kung ganun!”Napailing si Ella sa narinig at bahagyang nakaramdam ng sakit ng ulo. Alam niyang hindi ito simpleng tsismis lang—ang b
Hindi na naubos ni Ella ang pudding dahil tinawag sila ni Yaya Mila pababa para maghapunan.Mas magaling magluto si Yaya Mila kaysa kay Manang Merry. Pinakapaborito ni Ella ang kanyang matatamis na putahe, lalo na ang sweet and sour spare ribs. Paano nga ba niya nagagawang maging sobrang bango ng spare ribs—isang halimuyak na parang nakalalasing sa amoy?Habang kumakain, napansin niya ang isang mainit na titig na nakatuon sa kanya. Walang halong malisya—banayad at mahinahong tingin lamang.Pag-angat niya ng tingin, nagtagpo ang kanilang mga mata. Sa mga mata ng lalaki, may mga bituing ngiti, banayad na parang tubig, at may kalinawan ng isang batis."Anong tinitingnan mo?" nagtatakang tanong ni Ella habang nakakagat pa sa chopsticks niya.May dumi ba sa mukha niya?Kinuha niya ang kanyang cellphone at binuksan ang camera. Wala namang kahit anong mantsa sa kanyang maputing mukha.Bahagyang yumuko si Rico, at isang ngiti ang sumilay sa kanyang manipis na labi. Mula sa malamig niyang anyo
Kalmadong binuka ni Ella ang mapupulang labi, at ang kanyang malambot na tinig ay humalo sa malutong na tunog ng paggugupit ng kuko. “Mr. Velasquez, mag-relax ka nga, huh? Baka kung saan na naman mapunta ‘to.”Pagkasambit niya nito, nalaglag ang translucent na kuko mula sa kanyang hinliliit. Tumigil si Rico sa ginagawa. Malalapad ang kanyang mga kamay, at ang mainit niyang palad ay nagbigay ng di-maipaliwanag na pakiramdam ng seguridad.Nababalot ng katahimikan ang paligid.Walang imik si Rico habang marahang tiniklop ang naputol na kuko sa isang tisyu at itinapon iyon sa basurahan, na para bang walang nangyari.Muling ibinaling ni Ella ang tingin kay Rico. May bahagyang pulang bakas sa kanyang mga mata, at ang hindi matukoy na kislap nito ay tila mata ng isang lobong nakatutok sa kanyang biktima.“Ella, kapag pumayag ka, hindi ka na makakatakas.”Palagi niyang tinatawag siya sa kaniyang pangalan tuwing pinag-uusapan ang mga ganito, parang isang kontrata na kailangang pirmahan. Hindi
Humuni ang malamig na hangin, at ang gabi ng unang bahagi ng Disyembre ay bumagsak nang mas maaga kaysa karaniwan. Sa gitna ng tahimik na kapaligiran, isang marangyang Maybach ang dahan-dahang pumasok sa mababaw na look, habang ang mahinang agos ng fountain ay lumikha ng banayad na tunog sa katahimikan ng paligid.Si Cedric, na nakaupo sa passenger seat, ay sumulyap kay Rico, na nakasandal at nakapikit sa likurang upuan. Mahinahon niyang sinabi, "Nandito na tayo, Mr. Velasquez."Ang ilaw mula sa lampara sa bakuran ay naglalaro ng liwanag at anino, dumaan sa bintana ng sasakyan at nagbigay ng banayad na ningning sa gwapong mukha ng lalaki. Ngunit sa kabila nito, hindi maitago ang bakas ng pagod sa kanyang mga mata.Dahan-dahang iminulat ni Rico ang kanyang mga mata. Sa kabila ng alak na ininom, malinaw pa rin ang kanyang tingin—walang bahid ng kalasingan. Tahimik niyang sinilip ang tanawin sa labas ng bintana.Kinuha niya ang paper bag sa kanyang tabi, kung saan nakasilip ang magaganda
Ang langit ay maliwanag at asul, at ang mga ulap, na mistulang bulak, ay may iba't ibang hugis. Isang maliit na eroplano ang nag-iwan ng tuwid na linya sa malawak na himpapawid.Sa loob ng first-class cabin, hawak ni Ella ang kanyang laptop habang inaayos ang mga data, pagkapasok pa lamang sa eroplano. Bilang isang traveling secretary, kailangan niyang tiyakin na maayos ang lahat ng trabaho bago pa sila lumapag.Samantala, abala rin si Rico, na nakatayo sa tabi niya, sa pagrerepaso ng planong isinumite ng kanilang kumpanya.Matapos maging stable ang eroplano, lumapit ang flight attendant, may propesyonal na ngiti at dala ang menu ng mga inumin."Welcome aboard, Mr. Velasquez. What would you like to drink?" Iginawad ng flight attendant ang menu sa kanya, habang hindi sinasadyang dumaan ang kanyang tingin sa mukha ni Rico.Ang likas na dignidad ng lalaki ay sapat upang makuha ang atensyon ng sinuman.Kinuha ni Rico ang menu at mabilis na binuksan ang ilang pahina bago malamig na nagsali
Ang mapusyaw na liwanag ng dapithapon ay naglalaro sa malawak na dalampasigan, hinahalikan ng banayad na alon ang pinong buhangin. Sa malayo, ang dagat ay kumikislap, tila nagsasayaw sa huling silahis ng araw. Malamig ang simoy ng hangin, sapat upang pagaanin ang init ng nagdaang araw.Sa ilalim ng isang malaking canopy na itinayo sa buhanginan, naroon ang pamilya at malalapit na kaibigan nina Rico at Ella. Ang halakhakan ay malayang lumilipad sa hangin habang ang bawat isa ay abala sa kanilang masasayang kwentuhan. Sa gitna ng lahat, si Rico at Ella ay magkatabing nakaupo sa isang malambot na banig, pinagmamasdan si Rielle na masayang naglalaro ng buhangin kasama si Gia.“Mas gumanda ka, Ella,” biro ni Chelsey. “Bagay sa ‘yo ang pagiging misis ni Kuya.”Napatawa si Ella habang umiiling. “Dati pa naman.”“Wow! Confident na talaga siya!” ngising malawako na sagot ni Chelsey. Sa di kalayuan, isang pigura ang dahan-dahang lumapit. Si Nurse Nita, may hawak na wheelchair kung saan nakaupo
Nagkagulo ang lahat nang biglang sumigaw si Rico. "Run!"Sa isang iglap, hinatak niya si Ella habang mahigpit na hawak si Rielle bago kinarga. Nabigla si Anton, ngunit agad niyang kinuha ang baril mula sa baywang niya."Putangina, Rico!" sigaw ni Anton bago nagpaputok.Bumagsak ang isang ilaw sa warehouse nang tamaan ng bala, nagdulot ng bahagyang kadiliman. Napasigaw si Sharia Lee, hindi makapaniwalang nakakalaban sila. "Stop them, Dad! Damn it!"Hinila ni Rico si Ella at Rielle papunta sa isang bakal na estante, ginagamit itong panangga sa sunod-sunod na putok ni Anton. Ramdam niya ang takot ni Ella sa mahigpit nitong kapit sa anak nila, pero wala siyang oras para magdalawang-isip. Kailangan nilang makatakas."Rico, hindi natin sila matatakasan nang ganito!" halos lumuluha nang sabi ni Ella.Napatingin siya kay Rielle, mahigpit na nakayakap sa kanya, umiiyak ngunit pilit na nilalabanan ang takot. Hindi siya pwedeng mabigo ngayon.Mabilis siyang luminga-linga, hinahanap ang pinakamab
Ang mga gulong ng sasakyan ay lumilikha ng matinis na tunog habang mabilis na bumabaybay ang convoy sa makitid at madilim na kalsada patungo sa abandonadong warehouse sa may pier. Ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay mas mabigat pa sa bagyong paparating—bawat isa ay may sariling iniisip, pero iisa ang layunin.Mabawi si Rielle.Si Rico, nakaupo sa harapan, mahigpit na nakakapit sa manibela, ramdam ang pagpintig ng kanyang sintido sa tindi ng emosyon. Mula sa gilid ng kanyang paningin, nakita niya ang bahagyang nanginginig na kamay ni Ella. Hindi niya alam kung dahil ito sa takot o sa galit—pero anuman iyon, alam niyang pareho sila ng nararamdaman.“Lahat ng units, standby,” utos niya sa radio, pilit pinapanatili ang boses na matatag. “Walang gagalaw hangga’t hindi ko ibinibigay ang signal.”Sa kabila ng kanyang panlabas na katahimikan, ang loob niya ay isang naglalagablab na bagyo ng galit at takot. Hindi niya matanggap na sa isang iglap, nasa panganib ang pinakamahalagang kayamanan
Ang gabi ay dapat tahimik, pero sa loob ng safe house nina Rico, ang tanging maririnig ay ang mabibigat nilang paghinga at ang tunog ng mabilis na takbo ng sasakyan ni George. Nakatakas sila, pero alam nilang hindi pa tapos ang laban.Habang nakaupo sa likod, mahigpit na niyakap ni Ella si Rico. Nanginginig ang kanyang mga kamay, hindi lang dahil sa kaba kundi sa takot na anumang oras, maaaring bumalik ang panganib.Pero bago pa sila makapag-isip ng susunod na hakbang, biglang tumunog ang cellphone ni Rico. Isang unknown number na naman.Nagkatinginan sila ni Ella bago niya sinagot ang tawag.“Velasquez.”Isang nakakatakot na tawa ang sumagot sa kanya. "You’re really getting on my nerves, Rico."Nanginig ang panga ni Rico. "Who the hell are you?""The last person you should've messed with."Ngunit bago pa siya makasagot, isang pamilyar na tinig ang narinig niya mula sa kabilang linya."D-daddy…"Nanlaki ang mga mata ni Rico. "Rielle?!""Daddy, please help me…" humihikbing sabi ng kany
Sa gabing iyon, nagtipon-tipon sina Rico, Ella, George, at Don Salvador sa isang safe house upang suriin ang impormasyong iniwan ni Jasmine. Nasa harapan nila ang isang laptop, at hawak ni Rico ang maliit na flash drive na iniabot ni Cedric, ang kanyang assistant, na kararating lang.Nanginginig ang kamay ni Cedric habang inaabot ang flash drive. "Sir… si Jasmine… wala na."Napaatras si Ella, nanlalaki ang mga mata. "Ano?!"Napakuyom ng kamao si Rico. "How?"Lunok-lunok ni Cedric ang kaba bago sumagot. "I don't know, her heart just…stopped after she gave me this drive."Natahimik ang buong silid. Kahit alam nilang malubha ang tama ni Jasmine, umaasa pa rin silang makakaligtas ito."Hindi pwedeng masayang ang sakripisyo niya," mahina ngunit matigas na sabi ni Rico.Umupo siya sa harap ng laptop at isinaksak ang USB. Saglit na nag-loading ang screen bago lumabas ang confidential financial documents—mga rekord ng money laundering, illegal transactions, at pangalan ng mga taong sangkot. I
Habang bumabagtas ang sasakyan nila Rico at Ella patungo sa lugar kung saan naghihintay si Mr. Salvador, ramdam nila ang tensyon sa paligid. Tahimik si Rico, malalim ang iniisip, habang si Ella naman ay hindi mapigilan ang kaba. Alam niyang delikado ang sitwasyong pinapasok nila, ngunit mas pinili niyang manatili sa tabi ng kanyang asawa.Pagdating nila sa isang pribadong rest house sa labas ng lungsod, nagbukas agad ang gate, at sinalubong sila ng isang grupo ng mga bodyguard. Agad silang inihatid sa loob, kung saan naghihintay si Mr. Salvador—isang lalaking may awtoridad sa kanyang tindig, ngunit may kakaibang sigla sa kanyang mga mata nang makita si Rico."Rico," malalim ang boses ni Mr. Salvador, ngunit may bahid ng kasiyahan. "Matagal ko nang hinihintay ang araw na ito."Nagpalitan ng tingin sina Rico at Ella bago ito sumagot. "Anong ibig mong sabihin?"Ngumiti si Mr. Salvador at sumandal sa kanyang upuan bago itinuro ang lalaking nakaupo sa tabi niya.Napatigil si Rico nang maki
Habang nakatayo si Rico sa may pinto, pilit na pinapakalma ang kanyang ina, biglang bumukas ang pinto ng kusina. Lumabas si Ella, bitbit ang isang baso ng tubig. Kita sa mukha niya ang pag-aalala habang pinagmamasdan ang dalawa."Mom?" Napahinto siya, nagtatakang nilingon si Rico bago bumaling sa ina nito. "Anong ginagawa niyo rito?"Halos hindi na napansin ni Rache ang pagtawag ni Ella. Agad siyang lumapit at hinawakan ang kamay nito. "Ella... Ano bang nangyayari rito? May problema ba?"Nagkatinginan sina Ella at Rico. Alam niyang hindi niya basta-basta masasabing walang nangyayari, lalo na't dama niya ang tensyon sa paligid."Ma, wala kayong dapat alalahanin," pagsingit ni Rico, subukang ilihis ang usapan. "Wala namang masyadong nangyayari—""Walang nangyayari?" matalim ang tingin ni Rachel sa anak. "Rico, sinong niloloko mo? May mga guwardiya sa bahay, sa eskwelahan ni Rielle, tapos may sasakyan pang nakaparada sa labas na hindi natin alam kung sino ang nasa loob!"Nanlamig ang pak
Pagkapasok nina Ella at Rico sa bahay, tumakbo na si Rielle papunta sa kusina kasama ang kanyang yaya, excited sa cookies na ipinangako ni Ella. Nanatili namang nakatayo ang mag-asawa sa may sala, pareho nilang pinapanood ang anak habang naglalaro at kumakain.Tahimik si Rico, tila may gustong sabihin ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Napansin iyon ni Ella, kaya siya na ang bumasag sa katahimikan."Hindi natin pwedeng hayaang madamay si Rielle sa gulong ‘to," mahina niyang sabi, pero may diin sa bawat salita.Napatingin si Rico sa kanya, ang matapang na maskara nitong laging suot ay unti-unting bumagsak. Sa likod ng matapang niyang postura, naroon ang takot—hindi para sa sarili, kundi para sa pamilya niya."Gagawin ko ang lahat para protektahan kayo," mahina ngunit matibay na sagot ni Rico. "Kahit ano, Ella. Kahit ano."Umiling si Ella at lumapit dito. "Hindi lang ikaw ang may responsibilidad sa ‘min, Rico. Ako rin. Hindi kita hahayaang harapin ‘to mag-isa."Napabuntong-hininga
Pagpasok ni Ella sa bahay, bumungad agad sa kanya si Rico na nakaupo sa sala, hawak ang isang basong whiskey. Hindi na siya nagulat na gising pa ito.Dahan-dahang lumapit siya. “Rico…”Lumingon ito sa kanya, kita sa mga mata ang bigat ng pagod. “You’re home late.”Nilapag ni Ella ang bag niya at umupo sa tabi nito. “I met Christ.”Rico exhaled sharply. “I know.”Nagkatinginan sila, ngunit agad ring naiisip ni Ella na sinabi siguro ng kaniyang mga bodyguard kanina. Nagtanong si Ella, "Gaano ka na katagal alam ang lahat ng 'to?"Hindi sumagot si Rico agad. Ininom nito ang natitirang whiskey sa baso bago inilapag iyon sa mesa. “Matagal na. Pero hindi ko masabi sa’yo dahil alam kong mas mahihirapan ka.”Ella clenched her fists. “Rico… alam kong wala kang kasalanan. Pero bakit hindi mo agad sinabi?”Napayuko si Rico, halatang pinipigil ang emosyon. “Dahil hindi mo ako titigilan hangga’t hindi mo sinusubukang ayusin ang gulong ‘to. At hindi kita hahayaang madamay.”Hinawakan ni Ella ang kam