Chapter 167

Nakahiga na ako sa kama ko, pero hindi ko maipikit ang mga mata ko. Nanatili lang akong nakatitig sa kisame habang inaalala ang bawat salitang binitawan ni Theo sa loob ng kotse niya. Pinagtagpi-tagpi ko ang mga nangyayari sa maikling panahon.

Ako palagi ang inuuna niya. Palagi niyang iniisip ang kapakanan ko lalung-lalo na pagdating sa pag-aaral ko. Ang bilis-bilis ng panahon. Noong una, sinusungitan niya lang ako. Ngayon, inamin niyang may gusto siya sa akin.

Ang hirap-hirap paniwalaan kasi para sa akin, lahat ng mga ipinapakita at ipinaparamdam niya para lang 'yon sa pagkakaibigan naming dalawa. Hindi ko alam na may ibang kahulugan na pala 'yon. He's falling for me and I don't know if I can reciprocate his feeling towards me.

Masyado pang maaga at sobrang bata pa namin. Wala akong ibang goal sa buhay kundi ang makapagtapos sa pag-aaral upang magkaroon ako ng magandang kinabukasan, at masuklian ang mga taong tumulong sa akin. Hindi ko hiniling na mahalin niya ako, pero bakit gano