Serenity's Point of View Pagkatapos ng isang mahaba at nakakapagod na araw ng trabaho, naramdaman ko na ang pagkirot ng likod ko mula sa maghapong pag-upo. Sinilip ko ang oras sa aking relo—oras na para umuwi. Ngunit bago ako tuluyang makatayo, tinawag ako ni Sir Ricky mula sa kanyang opisina.“Serenity, may gusto akong ipaayos sa computer mo,” sabi niya, hindi alintana na tapos na ang oras ng trabaho.Napatigil ako at bumalik sa aking desk. Mabilis kong binuksan ang computer at tiningnan ang file na ipinadala niya. Alam kong kaya kong gawin ang ipapagawa niya, pero pagod na ako at oras na ng pamilya ko. Nagdesisyon akong sabihin kay Sir Ricky na hindi ko na matatapos ito ngayon.“Sir, pasensya na, pero oras na ng uwian,” malumanay kong sabi habang tinatanggal ang tingin sa computer.Ngunit si Sir Ricky ay may kakaibang ngiti sa kanyang labi. “How much do I pay you?” tanong niya, tila nagtataka kung bakit ako tumanggi.“50k monthly,” sagot ko nang diretso, pilit iniisip kung ano ang
Read at your own Risk Ricky Dave's Point of View Lahat ng plano ko ay naayon sa gusto ko. Hindi naman ganoon kahirap kalaban si Richarad. Lahat ng hindi gusto ng magulang ko nasa kaniya na. Naninigurado lang ako para wala na talagang siyang laban sa akin. Hindi ako sigurado kung pumapabor ba sa akin ang panahon at pagkakataon pero parang ganoon na nga. Natatawa nga ako sa reaksyon ni Serenity. Sa totoo lang, hindi naman totoo ang exclusive contract. Pinilit ko lang ilagay iyang sex slave contract para mas lalong mapalapit siya. Ngayon gabi, planado kong magpatulong kay Serenity. Habang lumalalim ang gabi, mas nakikita ko ang ganda niya. Mas pagod mas natural ang itsura. Lumapit ako sa kaniya, hinatak siya sa bewang. "You know what's this mean?" Tumango na lang siya. Wala akong pinalipas ba oras at hinalikan siya sa kaniyang labi. Sa una ay dahan-dahan hanggang naging mapusok ang mga halik ko sa kaniya, gumanti naman siya ng intemacy ng paghalik ko sa kaniya. "Hmmm..." Ipit na
Serenity’s Point of ViewMatagal na akong naghintay para sa ganitong pagkakataon. Akala ko, ito na ang tamang panahon upang maramdaman ko ang tunay na halaga ko sa buhay ni Ricky. Pero matapos ang nangyari, may kung anong kirot na bumabalot sa aking dibdib. Iba ang inaasahan ko; ibang klaseng pagmamahal ang akala kong madarama ko mula sa kanya. Ngunit tila ba isa lang akong gamit na kapag kailangan, gagamitin—at pagkatapos ay basta na lang itatabi.Habang papunta ako sa opisina ni Ricky, pilit kong iniisip na hindi naman siguro ganito ang magiging takbo ng gabi. Nagbibiro lang ako sa sarili ko, sinasabing baka ito na ang simula ng mas matibay na ugnayan sa pagitan namin. Pero bakit ganito? Bakit parang may mali?Pagpasok ko sa kanyang opisina, dama ko na agad ang tensyon. Hindi ko na sana pinansin ang nararamdaman kong kaba sa aking dibdib, dahil akala ko normal lang ito. Pero nang lapitan niya ako at hilahin ako sa bewang, naramdaman ko na hindi lang simpleng kaba ang nararamdaman ko
Serenity's Point of ViewTambak na naman ako ng trabaho. Mula kaninang umaga, halos walang patid ang paglipat-lipat ng mga dokumento sa harap ko. Si Ricky Dave, tulad ng nakasanayan, ay walang kapatawaran sa pagbibigay ng mga tasks. Wala pa nga akong oras na mag-stretch o kahit lumingon man lang sa oras."Makakahabol pa ba ako sa lunch break?" bulong ko sa sarili ko, habang patuloy ang pagtipa ko sa keyboard. Halos lahat ng tao sa opisina ay nag-lunch break na, pero naririnig ko pa rin ang tunog ng bawat keystroke ko sa buong kwarto.Walang pasabi, biglang may bumagsak na paper bag sa mga papel na hawak ko. Napatigil ako at napalingon nang bahagya. Inis na inis na akong nagtaas ng ulo, handa nang sumigaw sa kung sino mang mapang-asar na may gawa niyon. "Ano ba nang-aasar ka-...ba?" galit na tanong ko, pero natigilan din ako agad.Si Ricky Dave pala. Walang emosyon sa mukha niya, parang normal lang ang lahat. "You can take your lunch break there! Enjoy," malamig niyang sabi, sabay laka
Serenity's Point of View Pagkatapos ng mahabang araw sa opisina, masaya kong natapos lahat ng papeles na iniwan ni Ricky Dave. Sa totoo lang, mas gumaan ang pakiramdam ko ngayong hindi siya pumasok. Walang utos, walang pressure—parang mas mabilis kong nagawa ang trabaho. Paglabas ko ng opisina, napansin kong mas maliwanag ang paligid. Pati si Maya, ang dati kong kakilala at tumulong sa akin noong unang araw ko sa trabaho, ay napansin din ang kasiyahan sa mukha ko."Serenity!" Tawag niya habang nag-aayos ng kanyang bag. "Night out tayo mamaya? Sunday naman bukas, walang trabaho."Sandali akong natahimik. Hindi ako sanay sa mga ganitong imbitasyon. Mula pa noong bata ako, hindi ako pinapayagan ng mga magulang ko na lumabas. Palaging bahay, eskwela, at negosyo lang ang takbo ng buhay ko. At nang mag-asawa ako, lalo pang naging limitado ang mundo ko—bahay lang ang naging sentro ng buhay ko. Pero ngayon, ibang-iba na ang sitwasyon. Siguro, oras na rin para gawin ko ang mga bagay na hindi
Nang pumasok ako sa opisina ni Ricky, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Parang ang bigat ng bawat hakbang ko, lalo na’t alam kong may mga bagay akong gustong sabihin na hindi ko tiyak kung paano tatanggapin. Nakasarado ang pinto, kaya’t bahagya kong kinatok ito bago pumasok. Nang marinig ko ang pag-anyaya ni Ricky, dahan-dahan akong pumasok. “S-sir…” nauutal kong panimula habang pilit kong iniipon ang lakas ng loob ko. “Sir... Salamat po pala sa pag-aalaga kay Miguel kahapon. Pasensya na po kung naabala po kayo at napagod.” Sa totoo lang, iniisip ko pa lang kung paano niya sasagutin ang pasasalamat ko, nahihiya na ako. Hindi naman kasi biro ang pag-aalaga sa anak ko, lalo pa’t alam kong abala rin siya sa trabaho at sa buhay niya. Pero sa halip na magbigay ng detalyadong sagot, isang simpleng “Alright” lang ang sinabi ni Ricky. Naguluhan ako. Parang may parte sa akin na naghintay ng mas mahaba at mas personal na sagot mula sa kanya. Pero marahil, iyon na ang paraan niya ng pa
Serenity's Point of ViewSunday morning. Isang araw na dapat ay para sa amin ng anak ko. Napagplanuhan namin na mag-spend ng oras nang magkasama sa bahay, maglalaro, at maghahapunan ng paborito niyang pagkain. Pero hindi, tinawagan ako ni Ricky Dave. Sabi niya, kailangan niyang magpasok ng trabaho kahit na linggo, at kailangan niyang iayos ang isang bagay. Napagpasya niyang ako ang pupunta para asikasuhin ito.Kaya naman, pagdating ko sa condo, padabog kong ibinababa ang bag ko sa sahig. Para bang ang buong araw ko ay nasira dahil dito. Hindi ko na napigilan ang pag-aalboroto ko. Hindi lang dahil sa pagkakabuhos ng oras, kundi dahil sa pakiramdam kong hindi naman ito kinakailangan.Pagpasok ko sa loob ng opisina ni Ricky Dave, narinig ko ang sigaw niya mula sa likod. "I want you to clean all of this!"Ang boses niya ay parang naglagay ng dagok sa akin. Para bang ang isang pangkaraniwang tao ay hindi makapagbigay ng simpleng utos ng maayos. Parang wala siyang pakialam sa oras ko, sa pl
**Serenity's Point of View**Habang nakaupo kami ni Vivian, hindi ko maiwasang kumunot ang noo ko sa narinig. “Ang sweet noh? Nalaman niya kasing birthday ko ngayon kaya ililibre niya daw ako,” sabi ni Vivian, may konting kilig sa boses niya.Medyo nagulat ako. "Ow! Happy birthday! Sorry, sobrang daming trabaho, nakalimutan kong birthday mo pala," sabi ko sa kanya, sabay hinging paumanhin. Hindi na ako nagkunwari pa na naalala ko; mas okay na ang maging tapat sa kaibigan kaysa magkunwari.Naputol ang usapan namin ni Vivian nang biglang magtanong si Ricky Dave, "Sinasabi mo bang masama akong boss?" Tiningnan ko siya, at gustong-gusto ko sanang barahin siya at sabihing, "Bakit? Hindi ba?" Pero naisip ko na huwag na lang, lalo na't special day ito ng kaibigan ko."Nakapag-restday at beauty rest naman na ako kahapon kaya libre na lang niya ngayon. Wag na kayong magtitigan dyan! Sa akin na muna ang atensyon niyong dalawa," hatak ni Vivian sa akin paupo sa tabi niya.Sumunod ako kahit alam