I can clearly tell she’s in a panic state. Hinawakan ko sya sa braso, trying to console her. “We’re good, Tita, thanks for asking. Where are you at right now?” “Ano ba ‘yun?” mouthing my words as I ask Kataleia para hindi ako marinig ng nasa kabilang linya. Pero wala akong maintindihan sa magulo at natatarantang pagcha-charades nya. “Nandito kami sa hotel sa Dubai ngayon. Kagagaling lang namin sa tour namin sa Safari Park at sa Burj Khalifa. Worth it kahit nakakapagod nang husto. Pag-uwi namin dito sa hotel nakatulog na agad ang Daddy mo... Uh, Knives, itatanong ko lang sana sa ‘yo, totoo bang kumukuha si Kataleia ng MBA?” tanong ni Tita Marisa. “MBA?” tinitigan ko si Kataleia na lintik ang pagtango-tango sabay pihit-pihit nya sa braso ko. “Ah yeah. MBA,” nahihiwagaan ako pero sumang-ayon na rin ako kahit alam na alam kong Master of Arts in Education ang inaaral nya. “That’s good news! Akala ko hindi nya ako pakikinggan eh, mabuti naman. Pero sabi nya online class lang daw, tot
Hindi ko napigilan ang matawa nang lalong tumindi ang pagnanasa nyang makuha ang phone nya. Lumalayo na ako sa kanya pero hinahatak nya ang damit ko at pilit na inaabot ang phone nya sa kamay ko. Medyo masasakit na rin ang mga hatak nya sa braso ko at lumalaginit ang mga tahi ng suot kong t-shirt pero hinding-hindi ko ito ibibigay sa kanya hangga't hindi kami natatapos mag-usap ng Mama nya. I intend to make her realize what she has done at ipaalala sa kanya ang authority ko as her guardian habang wala ang kanyang ina. “Kung may oras ka Knives baka pwede mong pakibantayang maigi si Kataleia para sa ‘kin. Ayokong magulat na lang ako isang araw na magpapaalam na syang mag-aasawa na. Baka mamaya teacher din lang ang makatuluyan nya. Dyusko! Maghihikahos sya habambuhay nya.” My eyes glimmer as I grin from ear-to-ear nang marinig ko iyon. It appears Atsi’s assumption was wrong, hindi magugustuhan ng Mama nya si Seiji para sa kanya. Somehow nakaramdam ako ng relief. “Sure, Tita Marisa
[Kataleia's POV] “Bakit dito? Ayoko rito! Matutulog na ‘ko, gabing-gabi na. May pasok pa ‘ko bukas!” inis na inis talaga ako. Tama bang isumbong ako sa Mama ko, kahit pahaging lang ‘yung mga sinabi nya binigyan na rin nya ‘yun ng clue. Hinihintay ko na lang na tumawag ‘yun sa ‘kin para sermunan na naman ako nang pagkahaba-haba. Akala ko naman magkakasundo kami dahil pinagtakpan nya ako sa kinuha kong Masteral course, hindi pala. Napakakitid talaga ng utak nitong ugok na ‘to minsan. “Bakit ka ba nagagalit? Totoo naman ‘yun eh, ‘sweet’ ka sa lahat! Hindi ba kabilin-bilinan ko sa ‘yo na h’wag kang makalapit-lapit sa Mike na ‘yun? Ano’ng ginawa mo kanina? Naghihilot ka ng nakaharap ‘yang mga dibdib mo sa pagmumukha nya, binibigyan mo sya ng motibo!” sinisigawan pa nya ako kaya lalong nag-iinit ang tumbong ko. “Ano’ng motibo?! Napakadumi naman ng isip mo!” “If that’s how you get back at me for Divine, I have nothing to do with it. Wala akong sinabing makipag-inuman ka at ihatid mo
“You can’t keep on running away from arguments, babe. I find this really frustrating,” anas nya habang binabalanse nya ako sa kanyang balikat. “Ibaba mo mo ‘ko! Sige, sisigaw ako nang malakas,” banta ko kahit na wala naman talaga akong balak magsisigaw. Syempre ayoko rin namang may makakita sa amin sa pag-e-eksena namin dito sa labas at maghinala sa aming dalawa. “I’m telling you, kapag sumigaw ka at may makarinig sa ‘yo, hindi na magiging secret ang secret natin. Babalik tayo sa kubo kasi doon lang tayo pwedeng mag-stay, naiwan ko ang susi ko sa taas kaya we have no choice, kesa manggising tayo ng kasambahay at makita tayong magkasama nang ganitong oras,” hingal na hingal sya sa pagsasalita nya habang naglalakad. Kinukuru-kurot ko sya sa likod bilang sign of protest pero hindi ganoon kalakas, iniisip ko pa rin ang mala-porselanang kutis nyang ito na hindi mabahiran ng sugat dulot ng mga kuko ko kahit galit ako sa kanya. “Hahanapin ka ni Ate Divine kapag nagising ‘yun, hindi ka
“At saan ka galing, enday?” pupungas-pungas na tanong ni Orlie nang pagbuksan nya ako ng pinto sa likuran sa may bandang kitchen. Naka-pink na silk robe si bakla. Hula ko kay Atsi Olivia ‘yun kasi nakita ko na ‘yun kay Atsi dati. “Napag-lock-an ako, kinausap ko si Mama sa may pool tapos pagbalik ko locked na ang mga pinto... May damit ka ba sa loob n’yan?” Napabungisngis ako sa mabilis nyang pag-ilag nang nag-akma akong dadakmain ang harapan nya. “Alisto si bakla!” tudyo ko sa kanya. “Gaga! Wala akong shorts.” “Edi naka-panty ka?” tinaasan ko sya ng kilay tapos pumasok na ako sa loob. Instead na brief o boxer brief na tulad ng sinusuot ni Knives ay brief panty ang madalas nyang gamit. Minsan kapag trip nyang magpaka-girl ay mayroon syang mga laced pero madalang lang nyang gamitin. Kahit siguro sya nasasagwaan sa itsura nya kapag naka-laced panty lang sya. “Hindi rin,” sabay tawa nya nang marahan. “Ibig sabihin wala? Kadiri ka!” mahina kong sambit na nakakunot ang noo nang maisip
“Good morning, Kat,” nakangiting bati ni Divine nang madatnan kon syang nag-a-almusal sa comedor nang mag-isa. “Tulog pa si Knives, ewan ko kung saan ‘yun nagsuot kagabi. Umaga na dumating," tuluy-tuloy nyang banggit kahit hindi ko naman sya tinatanong. Although frustrated sya sa kanyang asawa ay ngiting-ngiti pa rin. Kung malalaman lang nyang kasama ko lang naman ang mahal nyang asawa magdamag ay siguradong mabubura ang matamis na ngiti nyang iyon sa kanyang mga labi. Wala na akong balak na mag-almusal pa rito dahil gusto ko nang makaalis agad-agad. Sinabi ko na iyon kay Nanay Myrna kanina paglabas ko nang maka-receive ako ng text mula kay Seiji na susunduin nya ako at ihahatid sa klase. Nakikita ko nga ngayon ang kotse nya na nakaparada sa labas ng gate. Loko talaga ‘tong tao na ‘to, wala naman akong sinabing sunduin nya ako; hindi ko nga sya nire-reply-an eh, pero naroroon sya, kausap ang gwardya at kanina pa naghihintay sa akin. “Magandang umaga rin po, Ate Divine. Aalis na
Hindi na sya umimik nang kahit konti mula noon. Mukhang napikon pa yata sa biro ko. Seryosong-seryosong diretso na lang ang kanyang tingin sa kalsada at naka-concentrate sa pagda-drive. Sabi nya kakain daw kami, ilang fastfood restaurants na ang nadaanan namin pero hindi naman sya humihinto. “Galit ka ba?” untag ko nang hindi ako makatagal sa pananahimik nya. Tiningnan ko sya at naghintay ng sagot pero hindi pa rin sya nagsalita, sinulyapan lang nya ako saglit tapos bumuntung-hininga nang malalim. “Galit nga,” bulong ko. Inis na tumaas ang kilay ko sa napagtanto. Na-offend ko nga sya sa sinabi kong iyon. Well, kung hindi na sya iimik, hindi na rin ako iimik. Ibinaling ko ang tingin sa dinaraanan namin. Maganda nga iyang hindi na nya ako imikin habambuhay para tumigil na sya nang kusa sa panliligaw nya para hindi na ako mahirapang bastedin sya sa pangalawang pagkakataon. “Hindi naman ako galit, parang ikaw yata ‘yung nagagalit eh. Sorry na, may iniisip lang ako,” ngumiti sya tap
“Hi, babe! How are you?” nakangiting bati nya. “Ah, okay lang po, kakatapos lang ng klase ko,” inayos ko ang nawangi kong salamin sa mata sa pagyakap nya. “You ready? Let’s go, tinawagan ko si Atsi pero sabi nya may konting problema raw sa office so hindi sya makakasama, pero ita-try daw nyang humabol when she can. Okay lang, kasi kasama naman kita. You know the way around, right?” tuluy-tuloy nyang saad habang naglalakad kami nang magka-abresiete pa. “Depende po,” nahihiya kong tugon. “Hindi naman po kasi ako gaanong gumagala.” “Let’s go watch a Tagalog movie, I heard of a movie na showing ngayon. Maganda raw. Let’s go watch it! Mahilig ka ba manood ng cinema? Sa’n kaya maganda manood?” “Uhm, hindi ko po alam. Sa cellphone lang po ako madalas manood ng mga palabas. Marami po kasing ginagawa sa school, hindi na po nakakapaglibot-libot.” Nahihiwagaang minasdan nya ako sa paglalakad namin, “Wow, I gotta say, your life’s kinda boring! I thought my life’s boring enough, may mas
Pinagmamasdan ko ang mga microwavable tubs na pinahatid ni Mama sa driver ng mansyon dito kanina. Buti hindi sya nagalit noong tumawag si Seiji para magpaalam na hindi na kami tutuloy sa dinner ngayon, hindi naman kasi sya nagagalit kay Seiji kahit na anong sabihin nito. Pero kung ako ‘yung tumawag malamang sa natulig na naman ang aking tenga sa sermon nya.“I will reheat all of this so you can eat it warm, madame,” ani Mamancona na isinasalansan ang mga tub sa isa nyang braso. “Seiji is upstairs. He will join you later after he finishes the meeting.”“Yes, please. Thanks, Mamancona,” ngiti ko sa kanya. Napatingin ako sa hagdan paakyat ng third floor. Pagdating na pagdating namin dito sa bahay, dumiretso na sya agad sa taas; ni hindi nga nya naiparada nang maayos ang kanyang sasakyan. Maski si Veronica na iniwan namin sa ospital ay hindi pa rin dumarating. Napakatagal naman ng meeting na iyon ni Seiji. Nakatapos na akong kumain at nakapagpalit na ng damit-pantulog pero hindi pa rin
I smiled and gently touched Kataleia’s knees para magpaalam na lalabas ako para sagutin ang tumatawag. She just gave me a nod at nagbaling muli ng tingin kay Veronica na nangingiwi habang nilalapatan ng lunas ang sugat sa noo. “Ii shiai datta ne, Oyabun. Nani ga atta ka wakannai kedo, shiai mite nakatta n da yo ne, (It was a good match, Boss. I don’t know what happened; I wasn’t watching the fight,)” mahinang sagot habang nilalakad ko ang palabas ng ER. “Our friends are not happy with the result, and so am I. Losing that huge amount of money to a useless fight is so frustrating. You disappointed me for the second time, Shateigashira.” Yasou sounded calm, yet there was no mistaking the fury beneath his measured tone. “I sincerely apologize. I wasn’t expecting that, too. It won’t happen again, Oyabun. I assure you. ” “Where were you? I was calling you, but you seem to always disappear when you are needed.” "I'm just taking care of a few things, Oyabun. I’m sorry, I was about to
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u