Chapter 1

I hugged the comforter which was the only sheet that’s covering my nakedness. I’m still feeling sore down there, but it is more bearable compared to the first time we did it. I couldn’t stop blushing when I remembered how he do me just a few minutes ago.

Mababa man ang temperatura ng aircon sa buong silid, ngunit hindi pa rin naaalis ang malalaking butil ng pawis sa aking noo. Kahit ang tibok ng puso ko ay hindi pa bumabalik sa normal. Habol ko pa rin ang paghinga na tila ba ilang milya ang tinakbo ko para mapagod nang ganito. Ngunit sa kabila ng pagod na nararamdaman, hindi ko napigilan ang mapangiti habang inaalala ang nangyari sa amin ngayong gabi.

How his lips skillfully traveled from my lips down to my body, how his warm hands gave shivers to my skin, and the way he groaned in my ears because of so much pleasure I gave him…

I was smiling like crazy when I heard the bathroom door creaked. Agad kong itinago ang ngiti saka bumaling sa direksyon ng banyo.

Gavin, wearing only his boxer shorts while his towel hanging on his toned shoulder is screaming perfection. His thick brows which perfectly fits his hooded eyes, high nose bridge with its pointed tip, his protruding pinkish lips and well-defined jawline, plus his chiseled body, he’s a Greek god only few have given the chance to see its beauty.

Ngunit hindi pa man siya tuluyang nakalalabas ng banyo ay kumunot na ang noo ko nang mapansin ang pagkabalisa niya.

“Aalis ka?” hindi ko na napigilang itanong nang makitang nagmamadali niyang pinunasan ang katawan gamit ang tuwalya. Katatapos niya lang mag-shower at ngayon ay para bang may humahabol sa kaniya dahil sa bilis ng kilos niya.

He gave me a swift glance, then he focused back on drying his body. Every time he moves, his muscles flex. I swallowed hard as my eyes traveled from his naked chest down to his groin.

Hindi ko napigilan ang muling pag-initan ng pisngi nang pumirmi ang tingin ko sa ibabang bahagi ng kaniyang katawan. Although I’m used to seeing him half naked, his effect on me didn’t changed even a bit.

He’s always like this whenever he is with me. After enjoying the warmth of each other’s body, he will only wear his boxers and nothing more. Minsan, napapaisip ako kung sinasadya niya lang ba na iyon lang ang suotin para akitin ako? O talagang masyado lang malikot ang utak ko para mag-isip ng kung ano-ano?

“Gavin, aalis ka?” pag-uulit ko sa kaninang tanong nang wala akong nakuhang sagot mula kaniya.

“My wife called,” tipid niyang sagot. It was just a three-word sentence, but it immediately changed my mood. Biglang bumagsak ang saya na nararamdaman ko nang marinig ang sagot niyang iyon.

Saglit siyang pumasok sa walk-in closet para kumuha ng damit.

“N-Ngayon na?” Stupid question! Syempre ngayon na! His wife needs him, and it is his duty to be with her even if it means leaving you here alone, Yumi! After all, you mean nothing more than just a whore to him. Ano bang pinaglalaban mo?

Nang lumabas siya ay nabalik rin ang tingin niya sa akin. Hawak niya na ngayon ang kulay itim na polo shirt, ngunit natigil siya sa akmang pagsuot nito para lang ibigay sa akin ang buong atensyon. Siguro ay nahalata niya ang dismayado kong mukha.

“Kailangan ko siyang puntahan, Yumi,” he stated, as if he’s trying to make me understand every word he said. And I do! I know he’s done with me kaya babalik na siya sa asawa niya. Tapos na ang oras ko sa kaniya kaya aalis na siya. Ano pa bang bago roon?

I sighed, suddenly feeling drained and weak. “Magbibihis na rin ako. I’ll stay here for a while. Hihintayin muna kitang umalis saka naman ako lalabas dito.”

Tumayo na ako mula sa pagkakahiga at isa-isang pinulot ang nagkalat kong mga damit sa sahig. I didn’t bother covering my naked body. Ano pa bang itatago ko sa kaniya? He has seen all of me. He even tasted almost all parts of my body! Wala nang lugar ang hiya sa katawan ko kapag siya ang kasama ko.

Kung noon ay para akong nanliliit kapag n*******d sa harap niya, ngayon, hindi na. He gave me confidence through showering sweet praises while we’re on bed. He made me love and accept my imperfections. He made me appreciate myself.

I swallowed the forming lump on my throat as I picked up my lace brassiere on the floor.

It’s funny how he gave me enough pleasure making sure to satisfy me, and yet, I still feel like it wasn’t enough. I know it’s wrong, but I couldn’t stop myself from wanting more. I needed more from Gavin.

“Don’t use the elevator. May CCTV doon,” he reminded me. He prohibited me from using elevator dahil natatakot siyang baka may makakita sa akin. Paulit-ulit niya ‘yong pinapaalala sa ‘kin kaya paano ko naman malilimutan ‘yon?

Saglit akong nag-angat ng tingin sa kaniya saka ngumiti at tumango. “Sa hagdan ako dadaan. Hindi rin ako dadaan sa main entrance. Walang makakakita sa akin. ‘Wag kang mag-alala.”

For a split second, I saw his expression changed. Like he’s conflicted. Or maybe it was just my hopeful thinking dahil sa huli, tanging buntong-hininga at tango lang ang nakuha ko mula sa kaniya.

Hindi pa man ako tapos sa pagbibihis, narinig kong tumunog ang cellphone niya. He instantly answered the call without even looking at the screen.

“Geli…” malambing ang boses na sambit niya sa pangalan ng asawa.

Mariin akong pumikit. Tumalikod ako mula sa kaniya at nagpatuloy sa pagbibihis.

I badly want to cover my ears just so I wouldn’t hear their conversation. Ayaw kong marinig ang kung ano mang pinag-uusapan nila dahil nasasaktan ako. Ayaw kong marinig kung gaano ka malumanay at punong-puno ng pag-aalala ang boses niya habang kausap si Geli. Ayaw kong masaktan dahil alam kong wala akong karapatan na makaramdam ng ganoon. Sino ba naman kasi ako?

“Yes… Parehong ospital lang ba?… I’m on my way… Hmm… Alright, you should rest… Stop overthinking, please…”

Nang imulat ko ang mga mata ay mabilis akong tumingala nang maramdaman na nagbabadya nang tumulo ang kanina ko pang pinipigilang luha.

“I’ll go now. Lock the door when you leave,” huling paalala niya bago niya ako tuluyang iwan dito na mag-isa.

After hearing the door click, the deafening silence enveloped me. I waited for a few minutes before I let my tears burst out. I cried as if I had the right to feel broken. As if I was the one being betrayed. As if I was the one who knew nothing about this set-up.

This is stupid. I feel so pathetic.

Hanggang kailan ba ako mananatiling ganito?

Hanggang kailan ba ako manglilimos ng oras sa lalaking mahal ko?

This is exhausting. Pero hindi ko kayang huminto. Hangga’t may silbi pa ako kay Gavin, hindi pa muna ako hihinto.

Natigil ako sa paghikbi nang marinig ko namang tumunog ang cellphone ko. Kahit nanlalabo ang mga mata dahil sa luha na wala pa ring tigil sa pagbuhos, my best friend’s name is still visible on my phone screen.

Geli calling…

Mabilis ang ginawa kong pagpunas ng luha sa pisngi ko. Ilang beses din akong humugot ng malalim na hininga saka sinagot ang tawag.

“Yumi…” her weak voice lingered in my ear. I bit my lower lip when I heard her calling my name. I bit my lower lip as guilt is slowly dominating my system. Yes, I do feel guilty for being a bitch friend. Geli’s nothing but a good friend to me, yet here I am, in her husband’s bed answering her call.

“Nasaan ka?” Ramdam ko ang lungkot sa boses niya.

Mahina akong tumikhim bago sumagot. “N-Nasa… bahay ako. Bakit?”

I heard her sigh from the other line. “Nandito na naman ako sa ospital. Inatake ako kanina tapos paggising ko, nandito na ako sa ospital…”

Impit ang hikbi na pinakawalan ko. Bahagya kong inilayo ang cellphone para hindi niya marinig na humihikbi ako.

“Gusto mo puntahan kita diyan?” I asked, contrary to what I really want to do. Ayokong makita siya, sila. Ayaw kong maipit sa sitwasyon kung saan wala akong ibang choice kundi panoorin at pakinggan kung paano alagaan ni Gavin ang kaibigan ko.

“Yes, please… I need you. Ayaw ko talaga rito, eh. Kaso hindi pa ako pwedeng umuwi. Gavin’s on his way na rin. Pero gusto ko talaga nandito ka…”

Another sob escaped from my mouth. Hindi ko iyon inasahan kaya hindi ko agad nailayo ang cellphone sa ‘kin.

“Hey, are you crying?” Ngayon naman ay may bahid na ng pag-aalala ang boses niya. “Bakit ka umiiyak? Nag-away na naman ba kayo ng mama mo?”

Your innocence is killing me, Geli. It’s making me feel so wickedly evil when all I ever did was to love. Pinagbibigyan ko lang naman ang puso ko.

“U-Uh… hindi naman… nag…aalala lang ako s-sa ‘yo…”

Ilang segundo ng katahimikan bago siya muling nagsalita. “Don’t be. I’m fine. Your best friend’s fine, Yumi. Pero mas magiging okay ako kapag nandito ka na. Punta ka agad dito, ha? Magtatampo ako kapag ‘di ka pumunta. I’ll be waiting for you.”

Iyon lang at naputol na ang tawag.

Dahan-dahang dumausdos ang cellphone sa aking kamay.

Muli kong hinayaan ang sarili na umiyak. Gusto kong ilabas lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon.

Ngayon lang, habang walang nakakakita sa akin. I need to let it all out, dahil kung hindi, baka tuluyan na akong masiraan na ng bait.

***

Suot ang damit na bigay sa akin ni Gavin, tinitigan ko ang sariling repleksyon sa salamin. I am sporting a burgundy spaghetti strap silk dress that falls a few inches above my knees. Seeing myself in the mirror, I couldn’t stop smiling realizing how my attire fits me so well. I feel so elegantly beautiful.

Ang sabi ni Gavin, bagay sa akin ang ganitong klaseng damit. Pero hindi ko naman inaasahan na isang araw bago ang birthday ko, padadalhan niya ako ng mamahaling dress. He told me to wear it today. The dress was paired with a black tie up heels. Hindi na ako nagreklamo sa ibinigay niya dahil tama naman siya, parang dinisenyo nga ang damit na ito para sa akin.

I am still an hour early, but I’m all set and ready to go.

Ang sabi niya, magka-candlelight dinner daw kami ngayon. Alam kong katulad ng mga nagdaang dinner namin, sa unit niya lang ang venue namin ngayon.

Ngunit kahit na gano’n, I still made an effort to look good for this special night. I always want to look good in front of him. I don’t want to disappoint him.

Ever since we agreed to have this set-up, I made sure to cherish every moment I have with him. Dahil hindi ko alam kung hanggang kailan lang kami. Maaaring bukas o sa susunod na linggo o buwan ay ayawan niya na ako. At kapag nangyari iyon, hinding-hindi ako magagalit sa kaniya. Kusa akong lalayo at mananahimik.

No one told me to leave. It wasn’t even a deal. Sino bang may pakialam kung aalis ako o hindi? I am just a nobody. But I promised myself to leave just to save my heart. To save myself from losing my sanity. And for him to finally have peace with his wife.

Kagaya ng dati pa naming napagkasunduan, mag-isa akong pumunta sa unit niya. He even gave me his unit’s spare key in case na wala pa siya roon o ‘di kaya ay tulog siya. Gavin’s really cautious. Kahit ang pagbuksan ako ng pinto ay hindi niya ginagawa.

I was smiling wide as I open his unit. Ngunit pagbukas ng pinto ay agad bumungad sa akin ang kadiliman ng paligid.

My forehead creased. Wala pa ba siya? O baka su-surpresahin niya ako?

Hinagilap ko ang switch ng ilaw at pinindot iyon. The light illuminated the whole place. Agad na nahagip ng paningin ko ang dining table na may nakahandang pagkain. Naroon na rin ang mga walang sinding kandila bilang disenyo. Mayroon ding isang bote ng mamahaling wine sa mesa. Katabi ng wine ay ang malaki at mukhang mamahaling bouquet na puno ng tulips.

I unconsciously smiled. Walang ni isang nakakaalam tungkol sa relasyon namin kaya sigurado akong siya lang ang naghanda nitong lahat. And I do appreciate his effort in preparing these.

Nilibot ko ang buong unit sa pagbabaka-sakaling nandito lang siya, ngunit bigo ako nang makumpirmang mag-isa lang ako rito.

Kauupo ko lang nang tumunog ang cellphone ko. Agad akong napangiti nang makitang mensahe iyon mula kay Gavin.

From Gavin:

I’m sorry. Hindi ako makakapunta diyan ngayon. May emergency. Geli’s rushed in the hospital.

Mabilis na napawi ang ngiti ko dahil sa mensaheng iyon.

Great. It’s her again. The wife…

Pero akala ko ba ako muna ngayong gabi? It’s my birthday and he promised me his time!

Gumapang ang inis sa katawan ko habang paulit-ulit na binabasa ang message niya. Hindi ko na rin namalayan ang paghigpit ng pagkakahawak ko sa cellphone ko.

I don’t know what got into me when my fingers started typing a reply for him.

To Gavin:

So you’re ditching me? But you promised me your whole night! Nandito na ako sa condo mo. Gavin naman!

Wala pang dalawang minuto ay nakatanggap ulit ako ng mensahe mula sa kaniya. Hindi lang iyon isa kundi tatlong sunod-sunod na mensahe.

From Gavin:

Geli needs me, Yumi.

Of course! Si Geli ang asawa. She’s the priority. Pero paano naman ako?

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko bago ko binasa ang sunod na mensahe.

From Gavin:

Geli’s your best friend, right? You should be worrying about her, instead of throwing a fit over nonsense things.

Muling humigpit ang pagkakahawak ko sa aking cellphone. Bakit kailangan niya pang ipamukha sa akin kung gaano ako kasamang kaibigan? Alam ko na iyon! Hindi niya na kailangang isampal ang katotohanang iyon sa ‘kin!

Kahit na ayaw ko nang basahin pa ang huling mensahe niya ay ginawa ko pa rin. Tutal nasasaktan na rin naman ako ngayon, ano ba naman kung saktan ko pa ulit ang sarili ko?

From Gavin:

It’s just a dinner date, Yumi. We can just move it tomorrow night. Or you can wait for me in bed. I’ll be there after midnight. I’ll give you the satisfaction you want.

That felt like a final blow. The message that made me feel so worthless and low. Maybe I was staring at my phone screen too much until I saw liquid start pouring followed by my stifled sob.

I couldn’t believe that I could hate and love a person at the same time.

I hate him for making me feel this low. But I still love him. He’s everything to me, even if for him, I’m only his bed warmer woman.