CHAPTER 3: WAR AT HOME

The apartment felt as cold as the marble floors beneath Vivienne’s feet. She had stepped into Dominic’s world, at lahat ng aspeto nito ay sumisigaw ng perpeksiyon.

Hindi ito tahanan. Hindi sa anumang paraan.

Isa itong palabas—palabas ni Dominic.

Pagkatapos ng kanilang kasal, lumipat si Vivienne sa penthouse, tulad ng nakasaad sa kontrata.

Isang kasal na may kontrata, walang kalakip na emosyon.

Ngunit hindi ibig sabihin nito na papayag siyang maging wala lamang sa buhay ni Dominic.

Nagising si Vivienne nang maaga, sinubukang magdala ng init sa malamig na apartment sa pamamagitan ng pagluluto. Inihanda niya ang paboritong pagkain ni Dominic, umaasang kahit papaano ay maa-appreciate ito.

Ngunit nang dumating si Dominic, hindi man lang siya tumingin sa lamesa.

Pagod at walang emosyon siyang dumiretso sa sala, saka inilapag sa mesa ang isang imbitasyon at isang itim na card. “We have a party to attend to. Buy a decent evening gown. Use my card.”

Napangiti si Vivienne nang mapait. Typical cold, rich husband.

+++++

Sa gabing iyon, nagsimula ang corporate party. Vivienne felt out of place.

Wala siyang kakilala, at tila hindi siya bahagi ng mundo ng kanyang asawa. Habang si Dominic ay abala sa pakikipag-usap sa mga negosyante sa kabilang mesa, siya naman ay nanatiling tahimik, nakaupo, at iniinom na lamang ang alak sa harapan niya.

Tipsy na siya, ngunit patuloy lang siya sa pag-inom. Mas madali kasing dalhin ang pagkainis sa sitwasyon kapag may alkohol sa sistema.

Sa after-party, naging mas wild ang mga bisita. Sa isang iglap, may lumapit kay Vivienne at sinayaw siya.

"Care for a dance, miss?" The guy asked, looking at her with predator eyes.

She just nodded at wala rin naman sa kaniyang pakialam ang asawa niya dahil wala naman na itong ibang ginawa kundi kumausap ng ibang tao.

Sa una’y normal lang, ngunit kalaunan ay naging masyadong malapit ang lalaki. Nanghipo ito, nagdikit ang kanilang katawan, at sinubukan siyang yakapin nang mahigpit.

“I think you should let go,” malamig na sabi ni Vivienne, ngunit hindi ito nakinig.

Bago pa siya makawala, isang malakas na kamay ang humila sa kanya palayo.

Si Dominic.

His eyes were dark, dangerous. Without hesitation, he landed a sharp punch straight to the man’s face, sending him stumbling back. Halos lahat ay napatigil dahil sa nangyari, the room fell silent, and all eyes turned to them.

“She’s mine,” Dominic declared, his voice carrying authority that no one dared to challenge. “Anyone who dares to touch her will answer to me, ako ang makakaharap ninyo.”

No one said a word. Vivienne, still tipsy, blinked up at him. She should have been angry at his possessiveness dahil ayaw niya sa ganitong paglalagay ng bakod sa kaniya, but instead, she felt something else—something confusing.

As they drove home, the silence in the car was deafening. Dominic didn’t speak about what happened, nor did he show any signs that he was affected kaya mas lalo lang nairita si Vivienne. Instead, as soon as they reached the penthouse, he turned to her and said, “Be careful with your actions next time. The media will be all over this at madadamay ang buong pangalan ng Sterling.”

Napangiwi si Vivienne. Of course, he cared about the media.

Not her.

Habang siya ay nagbibihis sa kwarto, narinig niya ang tunog ng cellphone ni Dominic na naiwan sa la mesa. Lumingon siya at nakita ang pangalan sa screen—isang babae.

Napatigil siya.

Hindi niya alam kung bakit, pero may kirot na dumaan sa kanyang dibdib.

Mabilis niyang kinuha ang cellphone at binasa ang message bago pa ito mabasa ni Dominic.

‘I miss you. When will I see you again?’

Nanigas ang katawan ni Vivienne.

So he can cheat, but I am not allowed to have some fun?

Dahan-dahang binalik niya ang cellphone sa mesa, iniwasang gumawa ng tunog. Nang lumabas si Dominic mula sa banyo, nagtagpo ang kanilang mga mata, ngunit wala siyang sinabi. Ngumiti siya ng mapait at humiga sa kama, tumalikod sa kanya.

Habang nakahiga siya, hindi niya maiwasang balikan ang mga nangyari sa buong araw.

Ang pagkain na hindi niya man lang tinikman.

Ang pagiging malamig niya sa kanya. Ang pagiging possessive niya sa party, at ngayon, ang mensaheng ito mula sa ibang babae.

Pumikit siya, pilit pinipigilan ang luhang nagbabantang tumulo.

Hindi niya alam kung anong mas masakit—ang ginagampanan niyang papel bilang asawa niya, o ang katotohanang kahit anong gawin niya, hindi siya kailanman magiging sapat kay Dominic.

Kinabukasan, inakala ni Dominic na wala siyang alam. Kumilos siya nang parang normal, ngunit sa loob-loob niya, may unti-unting lumalaking galit. Hindi siya ang tipo ng babaeng mananahimik nang matagal.

Pagkatapos ng ilang araw, hindi na niya napigilan ang sarili. Isang gabi, habang nakaupo si Dominic sa sala at abala sa pagbabasa ng ilang papeles, humarap siya rito nang may matigas na ekspresyon.

“Ano ba talaga ang papel ko sa buhay mo, Dominic?” malamig niyang tanong.

Napatingin ito sa kanya, bahagyang tinaas ang kilay. “Ano’ng ibig mong sabihin?”

“I mean, paano mo nagagawang makialam sa buhay ko, sa galaw ko, sa mga ginagawa ko—pero ikaw, ikaw ay malaya mong nagagawa ang gusto mo?” Mas lumalim ang tono ng boses niya, puno ng hinanakit. “You punched a man because he danced with me, but you have another woman texting you, telling you she misses you. Paano naging patas ‘yon?”

Hindi man lang natinag si Dominic. “You’re my wife, Vivienne.”

“On paper,” sagot niya, madiin. “Pero hindi ibig sabihin non na pagmamay-ari mo ako.”

Tumayo si Dominic, inilapag ang hawak na papeles sa mesa, saka lumapit sa kanya. “Hindi mo naiintindihan. This marriage is a contract. At bahagi ng kontratang ‘yon ay ang protektahan ang pangalan ko at ng kumpanya ko.”

Napangisi si Vivienne nang mapait. “So that’s all I am to you? A business move?”

Hindi sumagot si Dominic. Sa halip, tumingin lang ito sa kanya, malamig ang mga mata.

Natawa si Vivienne, pero puno ng sama ng loob ang kanyang tinig. “Then don’t ever interfere with my life again. If I’m nothing but your business pawn, then I have my own life to live. And I won’t let you control me.”

Nagtagal ang katahimikan sa pagitan nila, bago lumingon si Dominic at bumalik sa kanyang upuan. “As long as you carry my last name, you’ll do as I say.”

Doon tuluyang napuno si Vivienne. Tumalikod siya at mabilis na umalis, hindi na hinintay ang sagot niya.

Hindi na siya papayag na maging sunud-sunuran sa kanya. Hindi na siya papayag na maging katahimikan sa buhay ni Dominic habang siya ay malayang gumagawa ng gusto niya.