Nickandra Nicole's POV
Nagulat ako nang bigla na lang niya akong yayaing sumalo sa kanya sa hapagkainan kaya naman ilang segundo muna akong nabato mula sa aking kinatatayuan.Hindi ko talaga iyon inaasahan dahil simula nang magtrabaho ako sa kanya ay never niya akong inalok kumain o kahit sabayan pa siyang kumain. Palagi lang siyang tahimik at parang hangin lang ako sa kanya noon kaya naman hindi ko maiwasang hindi magtaka sa biglaang pagbabago ng trato niya sa akin.At bago pa niya ako mabulyawan ay naglakad na ako kaagad papalapit sa lamesa at naupo sa upuang malayo mula sa kanyang harapan matapos kong maka-recover sa nangyari.Tatayo na sana ulit ako upang makasandok na ng kanin at ulam dahil baka magalit siya kapag ipapaabot ko pa ang mga ito sa kanya nang bigla na lang akong napatigil sa paggalaw nang magsalita na naman siya."Are you dumb, Miss Valencia?! May malubha ba akong sakit para diyan ka maupo sa malayo, ha?!" galit na tanong nito na nakapagpakaba na naman sa akin.Bakit ba lagi na lang galit ang isang 'to sa akin?!Napalunok muna ako bago ako nakapagsalita."I-I'm so sorry, Sir. A-Akala ko lang po kasi ay ayaw niyo po akong mapalapit sa i-inyo kaya dito ko po naisipang p-pumwesto," pagdadahilan ko sa kanya kahit na ang katotohanan talaga ay gustong-gusto kong maupo sa kanyang tabi. Inaalala ko lang talaga ang kalagayan niya."Stop being dumb and sit down right in front of me now!" bulyaw na naman nito.Kaagad ko naman siyang sinunod at naupo na nga ako sa kanyang harapan kahit halos madapa na ako dahil sa pagpa-panic.Ngunit imbes na magsimula na rin akong magsandok ng ulam at kanin para sa aking sarili ay mas napili kong pagmasdan siyang kumain ng iniluto kong pagkain para sa kanya na paboritong-paborito pa niya.Sa bawat pagsubo na kanyang ginagawa ay ramdam na ramdam ko kung gaano siya nag-e-enjoy kaya naman parang bigla na lang nawala ang pagod ko sa mga gawaing bahay na ginawa ko kanina simula nang magising ako."Why are you just watching me?! Are you waiting for me to feed you?! Don't you have hands?!" pansin na naman nito sa akin nang makitang hindi pa ako nagsisimulang magsandok ng aking pagkain."I-I'm sorry, S-Sir," nauutal kong kunwaring sagot at pagkatapos ay nagsimula na rin akong lagyan ng pagkain ang aking pinggan.Naku! Kung hindi ko lang talaga alam ang kondisyon niya baka nasuntok ko na naman 'tong asawa kong 'to kagaya noong panahong nagtatrabaho pa ako sa kompanya niya bilang kanyang secretary. Naalala ko na naman tuloy ang nakakatuwang pangyayaring iyon at hindi ko mapigilang hindi mapangiti.Katatapos ko lang noon sa pinapagawa niya sa akin nang bigla na lang niyang inilapag sa aking table ang panibagong mga papeles na halos may isang dipa ang taas."Encode all of these on your computer then email it to me right away. I need this at exactly five pm today," seryosong utos nito sa akin.Noong unang dalawang linggo ko naman sa kanyang kompanya ay hindi ganoon kadami ang pinapagawa niya sa akin. Noong mag-iisang buwan na lang talaga ako sa kanya nagsimula ang ganito.Ipinabalik-balik ko pa noon ang tingin ko sa inilapag niyang mga papel sa aking lamesa at sa kanyang mukha, nag-iisip ng mga tamang salitang sasabihin ko sa kanya at nang makapag-isip na ako ay inilingan ko muna siya bago ako tuluyang nagsalita."But, Sir, katatapos ko lang po kasi sa mga ipinagawa mo ring ganyan kanina at ilang minuto na lang po ay malapit na ring mag-uwian kaya naman po bukas ko na po magagawa ang mga 'yan, Sir. Hindi rin po ako makakapag-overtime dahil mayroon pa akong mahalagang lakad. Pasensya na po," malumanay at magalang kong paliwanag, umaasang maiintindihan niya ang mga sinabi ko at punto ko ngunit nagkamali ako.Pagkatapos kong magsalita ay pagalit niyang ibinagsak ang kanyang mga kamay sa aking table na nakagawa ng malakas na ingay na mabilis kumalat sa buong floor na nakapagpagulat sa akin at sigurado akong pati sa mga kapwa ko empleyado.Nakayuko na siya ngayon sa aking harapan habang titig na titig sa akin ang galit niyang mga mata."EXACTLY. AT. FIVE. PM. TODAY," madiing sagot nito at mukhang gigil na gigil na nga talaga siya dahil sa tindi ng pagkatitig niya sa akin ngayon na parang anytime ay may gagawin siyang masama sa akin.Napalunok na lang ako sabay iling habang bumibilis na ang tibok ng aking puso sa takot at kaba bago ako muling nagsalita."Pasensya na po talaga, Sir. Pangako po, gagawin at tatapusin ko po ang mga ito bukas. May importante lang po talaga akong dapat lakaran mamaya," mahinahon kong pakiusap sa kanya habang titig na titig din ako sa kanyang mga mata.Don't push my button, Sir, please. Hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sa'yo kapag naputol ang lubid ng aking pagtitimpi."It's not my problem anymore! You're my secretary and this is your responsibility, so do your job!" panlilisik na ng mga mata nito.Nakayuko pa rin siya sa akin paharap kaya medyo malapit ang mukha namin sa isa't-isa.Gwapo sana kaso lang palaging galit, ani ko sa aking isipan.Huminga muna ako ng malalim dahil nararamdaman kong malapit nang talaga mapigtal ang aking gintong pasensya bago ko muling ibinuka ang aking bibig."Ganito na lang po, Sir. Iuuwi ko na lang po ang mga ito ngayon and I promise to finish this before 12 midnight po," pakikipagsundo ko sa kanya ngunit nabakas kaagad sa kanyang mga mata ang pagkadisgusto sa naging suggestion ko."No, Miss Valencia! Dito mo gagawin ang mga 'yan sa loob ng kompanya ko! Binabayaran kita ng tama kaya dapat lang na magtrabaho ka rin ng tama, hindi 'yang pinapakita mo ngayon na parang wala kang kwentang sekretarya!" sigaw na nito sa aking harapan. At ang pinakaiingat-ingatan kong pasensya ay napigtal na nga kaya hindi ko na talaga napigilan pa ang aking sarili at nasuntok ko siya sa mismong ilong.Dahil sa ginawa ko ay napalayo siya mula sa akin at halos matumba siya sa kanyang kinatatayuan dahil sa pagkabigla.Kahit na nakaramdam ako ng sakit mula sa aking kamao ay pinilit ko pa ring makatayo at muling magpaliwanag sa kanya habang hawak-hawak na niya ang dumudugong ilong."Ipagpaumanhin niyo ho, Sir, pero kaninang umaga ay may binigay ka rin ho sakin na doble sa dami ng mga papel na iyan para i-e-encode ko rin na ngayong alas tres ng hapon ko lang ho natapos! Masakit na ho ang mga kamay ko pati na rin ang likod ko! At kung hindi niyo pa po alam ay hindi pa rin po ako nakakakain ng tanghalian dahil hindi mo ako pinayagang tumigil sa ginagawa ko! Kung papatayin niyo rin naman ho ako sa trabahong 'to ay salamat na lang ho Sir at ako na lang po ang magpapakamatay mag-isa!" galit na sagot ko na rin at walang pagdadalawang-isip na tinalikuran at iniwan ko siya doon.Imagine, 7 pa lang ng umaga kanina nang magsimula akong mag-encode ng mga papeles na halos doble sa dami ng inilagay niya ngayon sa table ko at alastres ng hapon ko natapos, at pagkatapos ay nagdala na naman siya ng kalahati ng dami ng naunang mga papeles na 5 pm niya kailangan the same day? Ano ako sa tingin niya, robot?! Bwisit siya! Siya ang mag-encode mag-isa!Nang makauwi ako ng araw na iyon ay nakaramdam kaagad ako ng guilt dahil nasuntok ko siya at ang malala ay nagdugo pa. Ilang araw din akong um-absent matapos ang insedenteng iyon at halos gusto ko na ngang mag-resign ng mga panahon na iyon kung hindi nga lang tumawag sa akin ang head namin upang sabihing kailangan ko nang bumalik.Hindi ko talaga alam kung paano ko ulit siya pakikisamahan matapos ang ginawa ko sa kanya. Ngunit laking pasasalamat ko na lang nang mag-akto siyang parang walang nangyari at simula rin ng araw na iyon ay hindi na ganoon karami ang mga ipinagagawa niya sa akin.Hindi ko na napigilan pang mapangiti nang maalala ko ang mga iyon. Nabalik lang ako sa wisyo nang magsalita si Greg na nakalimutan kong nasa aking harapan pa rin nga pala na nakakunot na ang noo ngayon habang nakatingin sa akin."Why are you smiling, Miss Valencia?! Are you making fun of me?!""H-Hindi po, Sir. M-May naalala lang po ako b-bigla. Hindi ko po kayo p-pinagtatawanan," kaagad kong paliwanag dahil baka mas lalo pa siyang ma-badtrip sa akin.Ilang segundo niya muna akong tinitigan bago siya nagpatuloy sa pagkain. Ako nama'y mas napili ko na lang manahimik at hindi makagawa ng anumang ingay dahil baka mabulyawan na naman niya ako.Ultimo pagnguya ko pati ang pagsandok ko ng pagkain ay dahan-dahan din dahil ayaw ko na naman siyang ma-beast mode.Dahil sa nangyari ay sobrang tahimik ng buong paligid habang kami ay kumakain. Hindi na rin ako nagtangka na nakawan siya ng tingin at mas napili ko na lang ibigay ang buong atensyon ko sa aking kinakain kahit na ang totoo ay kating-kati na akong masulyapan muli siya.Napaangat lang ako ng tingin nang marinig ko ang paggalaw ng kanyang upuan at nang magtama ang aming mga mata ay nakatayo na siya."Clean my room when you are already done with everything that you have to do. I'm just going to work out," seryoso niyang saad hab
Halos hindi na ako makahinga ng maayos habang magkadikit ang aming mga katawan. Idagdag pa na halos magdikit na rin ang aming mga mukha habang lapat na lapat ang mga kamay ko sa kanyang hubad at matigas na dibdib. Ang kanyang mga kamay ay ramdam na ramdam ko mula sa aking baywang habang ang mga mata namin ay nakatitig sa isa't-isa at dahil mas matangkad siya sa akin ay nakayuko siya ngayon.At sa muling pagkakataon, kaagad ko na namang naramdaman ang kirot mula sa aking puso habang nagsisimula na ring magbadya ang aking mga luha, umaasang magkakaroon ng milagro at titigil ang oras para lang mas matagal pa niya akong mayakap ng ganito.Alam kong napakaimposibleng mangyari ng bagay na 'yon kaya naman nang makita kong kumunot na ang noo ni Greg at dumapo na ang kanyang mga mata sa mga kamay kong nagpapahinga sa kanyang dibdib ay mabilis na rin akong humiwalay sa kanya kahit na ang totoo ay labag na labag 'yon sa aking kalooban.Kaagad akong lumuhod upang pulutin ang mga gamit na nabitaw
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at dali-dali na akong tumakbo pabalik sa kanya. "G-Greg! G-Greg! B-Bakit? A-Anong nangyayari sa'yo?" nag-aalala kong tanong habang nakaluhod na rin ako sa sahig at walang pakialam kahit ang totoong boses ko na ang ginagamit ko.Pagkatapos kong magsalita ay muli na naman siyang napasigaw sa sakit na mas lalo pang nagpalala ng takot at kaba na aking nararamdaman."A-Anong nangyayari, G-Greg? S-Sumasakit ba ang u-ulo mo ng sobra? G-Gusto mong dalhin na kita sa o-ospital?" sunod-sunod kong tanong habang hindi na rin ako mapakali.Hindi ko alam kung saan ko siya hahawakan habang halos mahiga na siya sa sahig habang namimilipit sa sakit at habang pinapanuod ko siya ay hindi ko namalayan na umiiyak na naman pala ako.Sa nanginginig na kamay ay sinikap kong kunin mula sa aking bulsa ang aking telepono upang tumawag na ng ambulansya. Kahit pala may training ka na katulad sa mga pangyayaring ganito ay hindi mo mapipigilang hindi mag-panic at matakot kapag mah
Nang makalabas ako ng elevator ay kaagad kong hinanap ang room number na sinend sa akin ni Aurea. Hindi naman ako nahirapang hanapin iyon dahil nakita ko naman kaagad at imbes na buksan ko ang pinto at pumasok ako sa loob ay mas napili kong maupo muna sa upuan na nasa gilid kahit na ang totoo ay gustong-gusto ko ng pumasok para makita ko ang lagay ni Greg.Ang sabi ni Aurea ay kinakausap pa rin niya sa loob ang mga magulang ni Greg kasama si Sir Bryan kaya hihintayin ko munang may lumabas sa kanila bago ako pasimpleng papasok.Nang ilang minuto pa ang lumipas at hindi pa rin bumubukas ang pinto ay tumayo muna ako at naglakad-lakad upang hindi ako tuluyang ma-bored.Hindi na rin ako medyo nagpakalayo-layo at sa harapan na lang din ng silid ako naglakad-lakad. Habang nagpapabalik-balik ako ay marami pa ring tumatakbo sa aking isipan at lahat ng 'yon ay tungkol sa kalagayan ni Greg.Gusto ko ng malaman kung ano na ang lagay niya, kung okay na ba siya, at kung ano ang nangyari sa kanya at
Naalimpungatan na lang ako nang marinig ko ang malakas na pagsara ng pinto. Nang mabuksan ko ang aking mga mata ay kulay puting ceiling ang sumalubong sa akin at ilang segundo pa muna bago ko na-realize na nakahiga pala ako sa isang hospital bed.Kung wala pa akong narinig na nagsasalita mula sa bandang kanan ko ay hindi ako mapapalingon doon. Kaagad kong nakita si Aurea na parang pinagsasabihan si Leigh and as usual, parang walang pakialam na naman si Leigh sa mga sinasabi nito na nakapagpailing at nakapagpangiti sa akin at pagkatapos kong gawin 'yon ay bigla na lang akong nakaramdam ng kirot mula sa aking ulo at nang dalhin ko doon ang kanan kong kamay ay saka ko pa lang na-realize na mayroon pala akong benda sa aking ulo.Nang marinig nila ang aking pagdaing ay kaagad silang tumakbo papalapit sa akin habang mayroong pag-aalala sa kanilang mga mata nang tingnan ko sila."How are you feeling, Nickandra? Do you want anything? Sumasakit pa rin ba ang ulo mo?" sunod-sunod na tanong kaag
Greg Iverson's POV"Napakatanga mo namang babae ka! Bakit ang clumsy-clumsy mo! First day mo pa lang sa trabaho ganyan ka na! Pulutin mo ang mga 'yan! Saang lupalop mo na naman ba nakuha ang isang 'to, ha, Bryan?!"Biglang nagising na lang ang diwa ko nang may narinig akong nagbubulungan at base sa pagkakaalam ko ay boses iyon ni mommy.Pagkabukas ko ng aking mga mata ay bigla na lang akong nasilaw kaya napatakip ako kaagad ng aking mga mata at ilang sandali lang ay nakarinig ako ng mga yabag na papalapit kung nasaan ako."Greg, son?! I'm so glad you're awake now! How are you feeling, anak? Is your head still aching? Do you need anything? Are you hungry?" sunod-sunod na tanong ni mommy na animo'y wala ng bukas. "What's wrong with you, son? Why are you covering your eyes?" nag-aalala niyang dagdag at bago pa tuluyang lumala ang paghi-hysterical niya ay dahan-dahan ko ng inalis ang aking braso mula sa aking mga mata."Greg, son, can you hear me?! Why are you not answering?! You cannot he
Hindi ko alam kung ilang minuto, oras, o kung gaano katagal akong nawalan ng malay. Basta na lang bumukas ang aking mga mata kahit na wala naman akong narinig na anumang ingay na maaaring makapagpagising sa akin mula sa mahimbing kong pagkakatulog.Pagkabukas na pagkabukas ko ng aking mga mata ay katahimikan kaagad ang unang sumalubong sa akin. Ilang segundo muna akong natulala sa kawalan bago ako nakapag-decide na igala ang aking mga mata sa buong paligid at nang dumapo ang aking mga mata sa bandang kaliwa ko ay nakita kong natutulog si Mommy sa kabilang kama na halos katabi lang ng kamang hinihigaan ko ngayon.Nang igala ko pa ang aking mga mata sa ibang parte ng hospital room ay nakita ko naman si Bryan na natutulog sa mahabang sofa. Kahit na ang tanging nagbibigay lang ng liwanag sa buong silid ay ang lamp na nasa bedside table malapit sa akin ay malinaw ko pa rin silang nakikita at naaaninag.Hindi nakaligtas sa aking mga mata ang built in clock na nakadikit sa dingding at mabili
When our eyes met, she immediately greeted me and bowed her head at bago pa siya makagawa ng hakbang ay narinig ko na ang malakas na boses ni mommy mula sa aking likuran na nakapagpatigil sa kanya sa paggalaw."Tumayo ka diyan, Bryan, at kunin mo ang mga ipinamili niya! Lampa pa naman ang babaeng 'yan at baka matapon lang niya lahat sa sahig!" sigaw ni mommy at dali-dali namang napatayo si Bryan mula sa kanyang kinauupuan nang marinig ang pagsigaw ni mommy.I immediately looked at mommy in shock because if I'm not mistaken, this is the first time that I've heard her speak like this to someone with a hint of anger from her voice. Palagi lang siyang kalmadong makipag-usap kahit galit na galit na siya at wala rin akong natatandaan na naging ganito ang pakikitungo niya sa ibang tao noon since I was young that's why hindi ko talaga mapigilang hindi magtaka at mabigla ngayon.Kitang-kita ko ang masamang tingin ni mommy sa babae at nang maramdaman niyang nakatitig ako sa kanya ay kaagad siyan
“Ay nakalimutan ko pa lang i-off ‘yong stove, Sir! Pasensya na po,” walang sensiridad niyang saad habang iginagala niya ang kanyang mga mata sa buong kusina na basang-basa na ngayon at parang dinaanan ng bagyo dahil sa nangyari at dahil sa kanyang kapabayaan.Mas lalo pang bumilis ang aking paghinga dahil sa pagtindi ng pinaghalong inis at galit na aking nararamdaman pagkatapos na pagkatapos niyang magsalita na wala man lang kahit konting bahid ng pagsisisi kaya naman hindi ako halos makapaniwala habang namamangha ko siyang pinapanuod ngayon.The fuck! Is she for real?! “Seryoso ka ba?! ‘Yan lang ang sasabihin mo matapos mong halos sunugin na ang buong penthouse ko?!" nanggagalaiti kong tanong sa kanya. "You know what?! Huwag ka nang magsalita pa! I don't want to hear anything else you have to say! You're fired!" dugtong ko kaagad upang hindi ko na siya mabigyan pa ng chance na magsalita.Sunod-sunod na mura ang ginawa ko mula sa aking isipan nang tanging pagtango ng kanyang ulo at pa
When our eyes met, she immediately greeted me and bowed her head at bago pa siya makagawa ng hakbang ay narinig ko na ang malakas na boses ni mommy mula sa aking likuran na nakapagpatigil sa kanya sa paggalaw."Tumayo ka diyan, Bryan, at kunin mo ang mga ipinamili niya! Lampa pa naman ang babaeng 'yan at baka matapon lang niya lahat sa sahig!" sigaw ni mommy at dali-dali namang napatayo si Bryan mula sa kanyang kinauupuan nang marinig ang pagsigaw ni mommy.I immediately looked at mommy in shock because if I'm not mistaken, this is the first time that I've heard her speak like this to someone with a hint of anger from her voice. Palagi lang siyang kalmadong makipag-usap kahit galit na galit na siya at wala rin akong natatandaan na naging ganito ang pakikitungo niya sa ibang tao noon since I was young that's why hindi ko talaga mapigilang hindi magtaka at mabigla ngayon.Kitang-kita ko ang masamang tingin ni mommy sa babae at nang maramdaman niyang nakatitig ako sa kanya ay kaagad siyan
Hindi ko alam kung ilang minuto, oras, o kung gaano katagal akong nawalan ng malay. Basta na lang bumukas ang aking mga mata kahit na wala naman akong narinig na anumang ingay na maaaring makapagpagising sa akin mula sa mahimbing kong pagkakatulog.Pagkabukas na pagkabukas ko ng aking mga mata ay katahimikan kaagad ang unang sumalubong sa akin. Ilang segundo muna akong natulala sa kawalan bago ako nakapag-decide na igala ang aking mga mata sa buong paligid at nang dumapo ang aking mga mata sa bandang kaliwa ko ay nakita kong natutulog si Mommy sa kabilang kama na halos katabi lang ng kamang hinihigaan ko ngayon.Nang igala ko pa ang aking mga mata sa ibang parte ng hospital room ay nakita ko naman si Bryan na natutulog sa mahabang sofa. Kahit na ang tanging nagbibigay lang ng liwanag sa buong silid ay ang lamp na nasa bedside table malapit sa akin ay malinaw ko pa rin silang nakikita at naaaninag.Hindi nakaligtas sa aking mga mata ang built in clock na nakadikit sa dingding at mabili
Greg Iverson's POV"Napakatanga mo namang babae ka! Bakit ang clumsy-clumsy mo! First day mo pa lang sa trabaho ganyan ka na! Pulutin mo ang mga 'yan! Saang lupalop mo na naman ba nakuha ang isang 'to, ha, Bryan?!"Biglang nagising na lang ang diwa ko nang may narinig akong nagbubulungan at base sa pagkakaalam ko ay boses iyon ni mommy.Pagkabukas ko ng aking mga mata ay bigla na lang akong nasilaw kaya napatakip ako kaagad ng aking mga mata at ilang sandali lang ay nakarinig ako ng mga yabag na papalapit kung nasaan ako."Greg, son?! I'm so glad you're awake now! How are you feeling, anak? Is your head still aching? Do you need anything? Are you hungry?" sunod-sunod na tanong ni mommy na animo'y wala ng bukas. "What's wrong with you, son? Why are you covering your eyes?" nag-aalala niyang dagdag at bago pa tuluyang lumala ang paghi-hysterical niya ay dahan-dahan ko ng inalis ang aking braso mula sa aking mga mata."Greg, son, can you hear me?! Why are you not answering?! You cannot he
Naalimpungatan na lang ako nang marinig ko ang malakas na pagsara ng pinto. Nang mabuksan ko ang aking mga mata ay kulay puting ceiling ang sumalubong sa akin at ilang segundo pa muna bago ko na-realize na nakahiga pala ako sa isang hospital bed.Kung wala pa akong narinig na nagsasalita mula sa bandang kanan ko ay hindi ako mapapalingon doon. Kaagad kong nakita si Aurea na parang pinagsasabihan si Leigh and as usual, parang walang pakialam na naman si Leigh sa mga sinasabi nito na nakapagpailing at nakapagpangiti sa akin at pagkatapos kong gawin 'yon ay bigla na lang akong nakaramdam ng kirot mula sa aking ulo at nang dalhin ko doon ang kanan kong kamay ay saka ko pa lang na-realize na mayroon pala akong benda sa aking ulo.Nang marinig nila ang aking pagdaing ay kaagad silang tumakbo papalapit sa akin habang mayroong pag-aalala sa kanilang mga mata nang tingnan ko sila."How are you feeling, Nickandra? Do you want anything? Sumasakit pa rin ba ang ulo mo?" sunod-sunod na tanong kaag
Nang makalabas ako ng elevator ay kaagad kong hinanap ang room number na sinend sa akin ni Aurea. Hindi naman ako nahirapang hanapin iyon dahil nakita ko naman kaagad at imbes na buksan ko ang pinto at pumasok ako sa loob ay mas napili kong maupo muna sa upuan na nasa gilid kahit na ang totoo ay gustong-gusto ko ng pumasok para makita ko ang lagay ni Greg.Ang sabi ni Aurea ay kinakausap pa rin niya sa loob ang mga magulang ni Greg kasama si Sir Bryan kaya hihintayin ko munang may lumabas sa kanila bago ako pasimpleng papasok.Nang ilang minuto pa ang lumipas at hindi pa rin bumubukas ang pinto ay tumayo muna ako at naglakad-lakad upang hindi ako tuluyang ma-bored.Hindi na rin ako medyo nagpakalayo-layo at sa harapan na lang din ng silid ako naglakad-lakad. Habang nagpapabalik-balik ako ay marami pa ring tumatakbo sa aking isipan at lahat ng 'yon ay tungkol sa kalagayan ni Greg.Gusto ko ng malaman kung ano na ang lagay niya, kung okay na ba siya, at kung ano ang nangyari sa kanya at
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at dali-dali na akong tumakbo pabalik sa kanya. "G-Greg! G-Greg! B-Bakit? A-Anong nangyayari sa'yo?" nag-aalala kong tanong habang nakaluhod na rin ako sa sahig at walang pakialam kahit ang totoong boses ko na ang ginagamit ko.Pagkatapos kong magsalita ay muli na naman siyang napasigaw sa sakit na mas lalo pang nagpalala ng takot at kaba na aking nararamdaman."A-Anong nangyayari, G-Greg? S-Sumasakit ba ang u-ulo mo ng sobra? G-Gusto mong dalhin na kita sa o-ospital?" sunod-sunod kong tanong habang hindi na rin ako mapakali.Hindi ko alam kung saan ko siya hahawakan habang halos mahiga na siya sa sahig habang namimilipit sa sakit at habang pinapanuod ko siya ay hindi ko namalayan na umiiyak na naman pala ako.Sa nanginginig na kamay ay sinikap kong kunin mula sa aking bulsa ang aking telepono upang tumawag na ng ambulansya. Kahit pala may training ka na katulad sa mga pangyayaring ganito ay hindi mo mapipigilang hindi mag-panic at matakot kapag mah
Halos hindi na ako makahinga ng maayos habang magkadikit ang aming mga katawan. Idagdag pa na halos magdikit na rin ang aming mga mukha habang lapat na lapat ang mga kamay ko sa kanyang hubad at matigas na dibdib. Ang kanyang mga kamay ay ramdam na ramdam ko mula sa aking baywang habang ang mga mata namin ay nakatitig sa isa't-isa at dahil mas matangkad siya sa akin ay nakayuko siya ngayon.At sa muling pagkakataon, kaagad ko na namang naramdaman ang kirot mula sa aking puso habang nagsisimula na ring magbadya ang aking mga luha, umaasang magkakaroon ng milagro at titigil ang oras para lang mas matagal pa niya akong mayakap ng ganito.Alam kong napakaimposibleng mangyari ng bagay na 'yon kaya naman nang makita kong kumunot na ang noo ni Greg at dumapo na ang kanyang mga mata sa mga kamay kong nagpapahinga sa kanyang dibdib ay mabilis na rin akong humiwalay sa kanya kahit na ang totoo ay labag na labag 'yon sa aking kalooban.Kaagad akong lumuhod upang pulutin ang mga gamit na nabitaw
"H-Hindi po, Sir. M-May naalala lang po ako b-bigla. Hindi ko po kayo p-pinagtatawanan," kaagad kong paliwanag dahil baka mas lalo pa siyang ma-badtrip sa akin.Ilang segundo niya muna akong tinitigan bago siya nagpatuloy sa pagkain. Ako nama'y mas napili ko na lang manahimik at hindi makagawa ng anumang ingay dahil baka mabulyawan na naman niya ako.Ultimo pagnguya ko pati ang pagsandok ko ng pagkain ay dahan-dahan din dahil ayaw ko na naman siyang ma-beast mode.Dahil sa nangyari ay sobrang tahimik ng buong paligid habang kami ay kumakain. Hindi na rin ako nagtangka na nakawan siya ng tingin at mas napili ko na lang ibigay ang buong atensyon ko sa aking kinakain kahit na ang totoo ay kating-kati na akong masulyapan muli siya.Napaangat lang ako ng tingin nang marinig ko ang paggalaw ng kanyang upuan at nang magtama ang aming mga mata ay nakatayo na siya."Clean my room when you are already done with everything that you have to do. I'm just going to work out," seryoso niyang saad hab