Chapter 4

(Kirtsy POV) ~A WEEK LATER

TAHIMIK lamang ako habang nakatingin sa botika na nasa harapan ko ngayon. Ano ba ang dapat kong maramdaman sa mga oras na ito? Hindi ko na talaga alam.

Pumunta ako rito upang bumili ng pregnancy test upang kumpirmahin kung buntis nga ba talaga ako sa anak namin ni Luxe. Kahit alam kong oo ang sagot. Alam mo 'yun? Masaya ako dahil magkakaanak kami, ngunit kung sana ay nangyari ito noong buo at maayos pa kami. Sana hindi sa ganitong pagkakataon na kung kailan sira na ang aming pagsasama.

Kapag naiisip ko si Luxe at ang magiging anak namin ay hindi ko mapigilan ang pagsikipan ng dibdib. Hanggang ngayon ay sarili ko pa din ang sinisisi ko sa mga nangyari. Ano nalang ang mukhang maihaharap ko sa anak namin kapag hinanap nito ang kaniyang tatay? Ano nalang ang sasabihin ko sa kaniya? Na dahil sa pride ko naaksidente ang kaniyang ama at kalaunan ay siyang ikinasira ng aming relasyon. Ako ang dahilan kung bakit lalaki siyang walang kagigisnan na ama.

"Papasok ka ba o diyan ka lang talaga sa pwesto mo?" Untag sa akin ni— hindi ko pa din pala alam ang kaniyang pangalan hanggang ngayon.

"Papasok" mahinang tugon ko.

"Edi, tara na!" Masigla niyang sabi sa akin. Habang tinitingnan ko siya na punong-puno ng buhay at sigla ay napangiti na lamang ako. Ako lang naman kasi ang gumagawa ng ikaka-nega ng araw ko, hayst! Tama na muna siguro.

Nauna na siyang pumasok sa loob ng botika. Nagulat pa ako sa ginawa niya dahil pinanatili niyang nakabukas ang pintuan hanggang sa makapasok ako. Pagkatapos ay saka na niya ito tuluyang isinara.

Sumalubong sa akin ang malamig na hangin ng aircon. Dumiretso ako sa counter upang magtanong ng pregnancy test kit. Kaagad naman akong inabutan ng babae habang may malawak na ngiti sa kaniyang mga labi. Siguro ay dahil natutuwa siya sa magandang balita kung positive nga na buntis ako.

Sa mga araw na lumipas, napansin kong unti-unting nagbago ang pananaw ko patungkol sa aking pagbubuntis. Noong una, sa sobrang galit ko ay kinamumuhian ko ang kaisipan na magkaka-anak ako sa isang lalaking ngayon ay pinagtatabuyan ako. Ngunit ngayon, ipinagpapasalamat ko na ang pagdating ng aking anak sa aking buhay. Hindi na ako mag-iisa. Sa kaniya ko na lamang ilalaan ang buo kong pagmamahal. May mga doubts pa din ako ngunit mas lamang na ngayon ang kasiyahan na nararamdaman ko. Siguro tama na ang sisihin ko ang aking sarili at mag-isip ng puro mga negatibong bagay patungkol sa isang pangyayari na hindi ko naman ginusto.

Naramdaman ko ang pagtabi sa akin ni— "Ano nga name mo?" Hindi ko na mapigilang maitanong sa kaniya. Humarap ako sa kaniya habang siya naman ay pinipigilan ang humagalpak ng tawa dahil sa naging tanong ko.

Hinawakan niya ang name tag niya na nakadikit sa kaniyang uniporme. "Haze, nice to finally meet you Kirtsy!" Nangingiti niyang saad at saka inilahad niya sa akin ang kaniyang kanang kamay upang asarin ako. Ang mokong na 'to!

Inirapan ko siya ng pabiro.

"Sungit!" pagpaparinig niya na lihim kong ikinangiti.

Matapos kong bayaran ang binili ko ay dumiretso na ako palabas ng botika. Bago ko pa man mabuksan ang pintuan ng botika ay nauna na siyang pagbuksan ako. Ubod din naman ng gentleman ang isang 'to.

"Ninong ako, ha!" pangungulit niya sa akin. Huminto ako sa aking paglalakad at humarap sa kaniya.

"Ang kulit mo baga" saad ko sa kaniya na ikinakamot niya ng kaniyang ulo. Napakainosente ng kaniyang hitsura.

"Atleast gwapo" mayabang niyang saad at nagpogi sign pa siya sa akin. Ayun! Hinangin na namam po siya.

"Asan ang konek dun?" pambabara ko sa kaniya na ikinasimangot niya.

"'Parang hindi friend, ah!"

"Mag-friend ba tayo?"

Lalo siyang sumimangot. "Sobra ka na!" Parang bata niyang saad.

Ipinagpatuloy na namin ang paglalakad sa kahabaan ng side walk ng Vinzons Street. "Wala ka bang balak ipaalam sa kaniya na magkakaanak na kayo?" Maya-maya ay seryoso niyang tanong.

Wala. Aminado ako sa mali ko ngunit pilit kong hinahagilap ang kasagutan sa tanong na bakit kailangan umabot kami sa puntong ayaw na niya akong makita. Ganun nalang ba 'yun? Madali nalang bang itapon ang lahat ng binuo namin? Mas mahalaga ba 'yung galit niya kesa sa makipag-ayos sa akin? Oo nga pala naalala ko, ganiyan din pala ako ng gabing bago mangyari ang aksidente.

Tao 'din naman ako. Nasasaktan ako at 'yung sakit na nararamdaman ko ngayon sa pagtatabuyan niya sa'kin ang nagiging dahilan upang itago ko na lamang sa kaniya ang katotohanan na may anak kami.

May mababago ba kung malalaman niya? Baka ang mangyari ay kunin niya lang sa akin ang aming anak at 'yun ang hindi ko hahayaan mangyari kahit saan pa kami umabot.

"Naiintindihan ko ang desisyon mo" pag-aalo niya sa akin ng hindi ko sinagot ang kaniyang tanong. Alam na kasi niya ang sagot ko sa tanong na iyon dahil hindi ito ang unang beses na itinanong niya iyon sa akin.

"Salamat, kahit papano gumagaan ang pakiramdam ko dahil sa mga kalokohan mo" nakangiti kong saad sa kaniya. Kunwari ay napasimangot na naman siyang muli dahil sa sinabi ko.

"Hayst, ang sama talaga ng tingin mo sa'kin"

"Teka, sasama ka ba sa'kin hanggang sa bahay?" Nagtataka kong tanong sa kaniya.

Parehas kaming napatigil sa aming paglalakad. Napakamot na naman siya sa kaniyang ulo at natatawang napatingin sa akin.

"Oo nga pala! May pinapabili pala sa'kin si Tito na gamot sa botika kaya ako nagpunta doon. Hayst, ikaw kasi!"

"Ako pa talagang sinisi mo. Wala ako diyang kinalaman" depensa ko.

"Umalis ka na nga" dagdag ko pa. Hinawakan ko ang magkabila niyang braso at ipinihit ko siya sa direksyon na aming pinanggalingan.

"Ang bait mo talaga" saad niya bago siya tuluyang kumaripas ng takbo pabalik sa botika. Napailing-iling na lamang ako habang tinatanaw ko siya.

(3rd person POV) ~10 DAYS AGO

NAKATINGIN lamang ako sa naging last na convo namin ni Jerry. Hindi ko na siya makontak. Hindi na siya nagparamdam sa akin buhat ng maaksidente si Luxe. Kung kailan naman kailangan ko siya ay saka pa siya naglaho na parang bula.

Pero 'di bale. Hindi naman siya malaking kawalan sa akin. Nagustuhan ko naman talaga siyang tunay ngunit hindi ko siya nagawang mahalin. Ewan ko ba, dakilang tanga pa rin ako kay Kenji. Hindi ko na siya magawang palitan pa kahit anong pilit ko.

Maya-maya ay inalis ko na ang tingin ko sa aking cellphone. Napatingin ako sa labas ng coffee shop na aking kinaroroonan. Unang nahagip ng aking mga mata ang malaking poster kung saan makikita ang half body shot ni Kenji na ini-endorso niya ang kaniyang kumpanya. Mariin kong naipikit ang aking mga mata.

Ibinaling ko sa ibang direksyon ang aking paningin. Sa tv na nasa loob ng coffee shop. Sa kamalas-malasan ay ang kasalukuyang pinapalabas roon ay ang interview kay Kenji. Ano bang meron at parang hindi na nawawala si Kenji kahit saang banda ako tumingin?

~PAGBABALIK TANAW

"MAHAL ko po ang inyong anak! Wala po kayong karapatan na pigilan ang nararamdaman namin para sa isa't isa!" Pagmamatigas ko. Sinalubong ko ang matatalim na mga titig sa akin ng aking biyenan.

Maya-maya ay humagalpak siya ng tawa. "Really? Hanggang saan kaya ninyo kayang ipaglaban ang pag-ibig na 'yan. Tatanggalan ko ng mana si Kenji at palalayasin ko siya dito sa aking pamamahay—

May kinuha siya sa ilalim ng kaniyang lamesa. Nang tumayo siya ay nakatago ang isa niyang kamay sa kaniyang likod. Kinabahan ako sa kaniyang hitsura. Nang makalapit na siya sa akin ay itinutok niya sa aking sentido ang bunganga ng isang baril na hindi ko alam kung anong tawag ba sa klase ng baril na iyon. Damang-dama ko ang kalamigan niyon sa aking sentido.

"At ikaw naman ay hindi na dito makakalabas pa ng buhay" dugtong niya sa kaniyang sinasabi kanina.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Tahimik lamang ako. Isang maling galaw ko at baka ikamatay ko na. Naninigas ang buo kong katawan. Hindi ko alam ang gagawin. Naitanong ko na lamang, anong klaseng tao ang aking biyenan? Napakalayo ng ugali niya kay Kenji.

"Pwede ka ng lumabas ng aking pamamahay. Huwag ka ng magpapakita sa anak ko!"

Tulala at wala sa sariling lumakad ako palabas ng kaniyang magarang mansyon. Wala akong dinala ni isa sa mga gamit ko. Ang gusto ko lang ng mga panahon na iyon ay makalayo sa demonyita kong biyenan. Ang hirap iwanan ni Kenji ngunit kailangan ko din itong gawin para sa kaniya. Hindi ko gugustuhin na masadlak siya sa kahirapan dahil lamang sa aming pagmamahalan.

Maluha-luha ako habang tinatahak ko ang tahimik na tabing-kalsada. Gustong-gusto kong magwala sa galit ng mga oras na ito. Gusto kong gawan ng masama ang aking biyenan. Ang galing niya talaga! Inantay niya pa talagang makasal kami ni Kenji bago niya ako tuluyang palayasin. Noon pa man ay tutol siya ngunit ngayon niya lamang ako ginamitan ng dahas at pananakot. Parang pinatikim niya lamang sa amin ni Kenji ang buhay namin bilang mag-asawa.

Nagpakalayo-layo ako sa siyudad. Namuhay ako sa probinsya. Mabuti na lamang at may naitabi akong pera na siyang nagamit ko upang makapagsimula ako ng aking bagong buhay. Kalaunan ay napagtanto ko na buntis ako. Ipinagpapasalamat ko na tama ang naging desisyon ko na umalis sa bahay na iyon at huwag isakripisyo ang aking buhay para lamang sa pagmamahal na kahit anong gawin namin ay hindi na namin maipaglalaban. Kung nagkataon na nabulag ako ay pati ang inosente naming anak ay madadamay sa mali kong desisyon.

Malaki ang naging tuwa ko ng malaman kong buntis pala ako. Hindi naman pala ako mag-iisa. May naiwan pa din na isang magandang ala-ala sa akin si Kenji. Pinalaki ko ng maayos ang aking anak na si Luxe. Napakasimple lamang ng aming buhay ngunit kuntento na kami sa kung anong meron kami.

Nang lumalaki na siya ay unti-unti na niyang hinahanap ang kaniyang ama. Hindi ako nagsinungaling sa kaniya. Sinabi ko sa kaniya ang nangyari sa amin ngunit hiniling ko sa kaniya na huwag na muna niyang kilalanin ang kaniyang ama upang kahit papano ay malayo kami sa panganib.

Kilala ko ang aking biyenan. Hindi ko gugustuhin na malantad ang pagkatao ni Luxe sa kaniyang kaalaman. Maaaring ipapatay niya kami o kung hindi naman ay kunin niya sa akin ang aking anak. Hindi ko hahayaang mawala sa akin ang aking anak kahit umabot pa kami sa hukay. Kung nagawa niya sa akin na ipagkait si Kenji, pwes hindi ang anak ko.