Chapter 2

(Kirtsy POV)

Kinabukasan ay nagising ako na halos hindi ako makahinga sa sobrang paninikip ng dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit ito nangyayari sa akin. Wala naman akong sakit sa puso. Hindi kaya dahil pa din ito sa nangyari kagabi? Pero pakiramdam ko ay parang hindi.

Dahan-dahan akong bumangon mula sa aking kama. Hinanap ko sa buong bahay si Luxe ngunit wala pa din siya. Nang makarating ako sa kusina ay uminom ako ng isang basong tubig para kahit papaano ay gumaan ang aking pakiramdam.

Mabilis na bumalik ako sa aking kwarto. Inabot ko ang aking cellphone na nakapatong sa aming study table at nang buksan ko iyon ay tumambad sa akin ang napakadaming tawag at text na nanggaling kay Mama at kay Tita Yolanda— ang ina ni Luxe.

Saglit akong natigilan at mas lalong lumakas ang kaba na nararamdaman ko. Muntik ko pang mabitiwan ang aking cellphone ng mabasa ko ang isa sa mga text ni mama.

(NAAKSIDENTE SI LUXE. NASA ST. JOHN HOSPITAL KAMI NGAYON.)

Hindi pa man nga nakakahuma sa pagkakamugto ang aking mga mata dulot ng kagabi ay heto na naman ako ngayon at humihikbi. Walang awat sa pagpatak ang mga luha ko. Hindi na ako nag-abala pang ayusin ang aking sarili at kaagad na kinuha ko ang aking wallet at saka tumatakbong lumabas ng bahay.

Hindi ko na halos makita ang nasa paligid ko dahil sa walang tigil ang pag-agos ng aking mga luha na nakakapagpalabo ng aking paningin. Pumara ako ng tricycle at kahit nahihirapan ay pinilit kong banggitin ang pangalan ng ospital kung saan naka-confine ngayon si Luxe.

Lumipas ang maraming minuto at nakaharap na ako sa pintuan ng kwarto ni Luxe. Nakatulala lamang ako roon habang tahimik na umiiyak. My lips were trembling, as well as my hands. Ang mga binti ko ay tila nawawalan na ng lakas at baka anumang oras ay matumba ako rito sa kinatatayuan ko. Hindi ko magawang humakbang papasok sa kwartong kinaroroonan ni Luxe. Natatakot ako sa maaaring makita ko o malaman ko tungkol sa kaniyang kalagayan.

This is all my fault! Kung sana ay hindi ako nagmatigas kagabi ay hindi sana siya aalis ng bahay at hindi sana ito mangyayari sa kaniya.

"Anak, kanina kapa ba diyan?" Untag sa akin ni mama na napansin na pala ang presensya ko sa labas ng pintuan. Halata ang pag-aalala sa kaniyang mukha ng tuluyan na niyang masilayan ang aking hitsura.

"Ma" nanghihinang tawag ko sa kaniya. Mahigpit niya akong niyakap at marahan niyang hinagod ang aking likod.

"Ma kasalanan ko 'to" dagdag ko sa garalgal na boses.

"Shhh, walang may ginusto sa nangyari" pag-aalo niya sa'kin.

"Nag-away kami kagabi. Kung nakipag-ayos lang sana ako kaagad sa kaniya ay hindi siya aalis ng bahay at hindi siya ma-aaksidente"

"Totoo ba ang narinig ko?" Kay Tita Yolanda nanggagaling ang boses na iyon.

Kumalas kami ni mama mula sa aming pagkakayakap at bumaling kami kay Tita Yolanda na kararating pa lamang. Sa magkabila niyang kamay ay bitbit niya ang dalawang supot ng sa tingin ko ay lugaw.

"I'm sorry, Tita" humihinging paumanhin ko. Lumapit ako sa kaniya upang yumakap sana ngunit inilayo niya lamang sa akin ang kaniyang sarili.

"Makakaalis ka na muna, Kirtsy" tiim ang bagang na saad niya sa akin. Natigilan ako dahil sa kaniyang sinabi.

Akma sanang magsasalita akong muli ngunit inunahan na niya ako. "Umalis ka muna" pag-uulit niya. Namumula ang dalawa niyang mga mata dahil sa matinding pag-iyak.

Tumingin ako kay Mama. Gamit ang tingin ay ipinabatid ko sa kaniya na siya muna ang bahala kay Luxe. Mahirap man para sa akin ngunit sinunod ko nalang ang kagustuhan ni Tita. Hanggang sa makababa ako sa unang palapag ng hospital ay hindi pa din ako makapaniwala sa tinuring sa akin ng mama ni Luke. Maayos naman ang pagsasama namin at sa pagkaka-alala ko ay wala naman kaming problema sa isa't-isa.

Kinumbinse ko na lamang ang sarili ko na baka stress lang si Tita dahil sa kalagayan ni Luke kaya ganoon ang naging bungad niya sa akin. Hindi ko din siya masisi dahil may kasalanan pa din ako sa nangyari. Nakakapanghina na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang kalagayan ni Luke.

"Miss! May sasakyan!"

Natauhan lang ako ng may kumabig na kamay sa aking kaliwang braso. Natigil ako sa tuloy-tuloy kong paglalakad. Sa mismong harapan ko ay may dumaan na kotse. Nagliparan sa ere ang mga hibla ng mahaba kong buhok dahil sa malakas na hangin na idinulot ng kotseng dumaan.

Humarap ako sa lalaking nagligtas sa akin. Nakasuot siya ng pang-doctor. Maya-maya ay binitiwan na niya ang braso ko at saka nag-aalinlangan na ngumiti.

"Ingatan mo ang sarili mo, Miss. Kailangan ka ni Luxe" saad niya sa pinagiliw na boses. Alam kong pinapagaan niya lamang ang kalooban ko.

"Kaibigan ka ba ni Luxe?" Nagtatakang tanong ko. Ngayon ko pa lamang kasi siya nakita.

"Hindi. But, pasyente siya ng Uncle ko so I knew him and I saw you earlier at the hospital" tugon niya at nag-peace sign pa dahil sa huli niyang sinabi. Nakita niya siguro kung paano ako pinaalis ng mama ni Luxe.

"May nabanggit na ba ang Tito mo tungkol sa kalagayan ni Luxe?" Pag-uusisa ko.

Isinilid niya muna sa magkabilang bulsa ng puti niyang coat ang kaniyang dalawang mga kamay bago tumugon sa akin at nagkibit-balikat. "Pasensya na, wala pa, eh!"

Ngumiti ako sa kaniya. "Ok lang. Salamat nga pala sa pagligtas mo sa'kin. Una na ako sayo, ha" paalam ko.

Makakaisang hakbang pa lamang ako ay muli na naman niyang kinabig ang isa kong braso. "Gusto mo na yatang mauna" medyo seryosong saad niya.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Paano ay nakaharap na naman ako sa malawak na highway na kung saan ay walang tigil ang pagdaan ng mga sasakyan. Talagang nalulutang na ako ngayong araw.

(3rd Person POV)

"I'M sorry to say this Mrs. De Guzman but your son has gotten into a worst condition" malungkot na saad sa akin ni Doctor Ramirez.

Napatingin ako kay Luxe. Hanggang ngayon ay wala pa din siyang malay. Madaming aparato ang nakakabit sa kaniyang buong katawan. Isang kotse ang sumalpok sa kaniyang minamanehong motorsiklo. Ang malala pa ay na-hit and run siya.

"Anong ibig mong sabihin, Doc?" Tanong ko sa kaniya ng muli akong mag-angat ng tingin sa kaniya.

"May nabaling buto sa left leg ng inyong anak. And based on my observation, in coma ang inyong anak at hindi natin alam kung gaano siya magtatagal sa ganiyang kalagayan. And the worst of all, malaki ang chance na magka-amnesia ang inyong anak dahil sa internal damage na natamo niya sa part ng kaniyang ulo" paliwanag sa akin ng doctor na nakapagpahina ng aking nga tuhod.

Madami pa siyang pinaliwanag sa akin tungkol sa kondisyon ni Luxe ngunit ang tanging tumatakbo sa isipan ko ay kung saan ako kukuha ng ipapang-gamot sa kaniya. Ayon sa doctor ay mahigit isang milyon ang kakailanganin na pera upang tuluyang magamot si Luxe. Isa pa ay malaki ang posibilidad na dapat ay sa ibang bansa isagawa ang paggagamot sa kaniya.

Ang pinagkukunan lamang naming mag-ina ng pera ay ang maliit na grocery store ko at ang trabaho ni Luxe. At yung kinikita namin ay sapat lamang para sa aming pangaraw-araw na pangangailangan sa buhay.

Maya-maya ay iniwan na kami ng doctor. Hinawakan ko at marahang hinaplos ang isang kamay ni Luxe. "Gumising kana, anak!" naluluhang bulong ko sa kaniya. Alam kong naririnig niya ako.

"Bukas papupuntahin ko na dito si Kirtsy. Alam kong iyon ang ikakasiya mo. Pasensya na anak kung pinagtabuyan ko siya kanina. Nagalit lang ako sa nalaman ko bilang ina mo. Ngunit naiintindihan kong wala siyang kasalanan sa nangyari at hindi din niya iyon ginusto" dagdag ko pa.

Pinagsisisihan ko din ang nagawa ko kanina. Napakabait ni Kirtsy sa akin at wala akong masabing negatibo tungkol sa kaniya. Siguro ay nadala lamang ako ng emosyon ko kaya nagawa kong paalisin siya. Ngunit alam kong maiintindihan din niya ako.

Makalipas ang ilang oras ay napagpasiyahan kong iwan muna saglit si Luxe upang kumuha ng makakain ko ngayong tanghali sa cafeteria ng hospital. Habang naglalakad ay napatigil ako sa tapat ng isang tv ng mabanggit nito ang isang tanyag na company dito sa Pilipinas— ang Hiraya Company.

Napa-angat ako ng tingin sa maliit na screen ng tv dito sa hospital. Kasalukuyang nasa ilalim ng interview ang asawa ko kasama ang isang magandang babae na nakapulupot ang mga braso sa kaniya. Sa maraming taon na lumipas ay ngayon ko na lamang ulit siya nasilayan. Iniiwasan ko ang lahat ng may kaugnayan sa kaniya.

Kung alam niya lang na may anak kami at nasa ganitong kalagayan ay paniguradong isinasailalim na si Luke sa matinding gamutan. Sa sobrang yaman niya ay tila salapi lamang para sa kaniya ang gagastusin para kay Luke.

Napatampal ako sa aking noo. Ano ba ang iniisip ko? Hindi ako pwedeng humingi ng tulong sa kaniya dahil kilala ko ang kaniyang ina. Baka kapag inilantad ko sa kanila si Luke ay ipapatay pa nito ang aking anak. Alam ko kung gaano ka-obsess si Mama Celine sa paniniwala niya na walang mahirap ang maaaring maging parte ng kanilang pamilya.

Inalis ko na ang tingin ko kay Kenji at sa kaniyang babae. Isang malaking kurot sa aking puso ang eksena nilang dalawa sa tv.

Ipinagpatuloy ko na ang aking paglalakad. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa ng aking pantalon at tinawagan ko si Jerry— ang manliligaw ko. Tutol na tutol si Luxe sa ugnayan naming dalawa. Kahit ang puso ko ay ganoon din ang nararamdaman ngunit sinusubukan kong makalimot kay Kenji.