Napansin agad ni Beatrice ang titig ni Marcus at bahagyang kumunot ang kanyang noo."Anong tinitingnan mo?" tanong niya, bahagyang nag-aalangan.Dahan-dahang bumaling ang tingin ni Marcus sa kanyang mukha, ngunit may bahid pa rin ng kakaibang ngiti sa kanyang labi."Wala naman," sagot niya, pero hindi niya mapigilan ang bahagyang pagtaas ng kilay. "Pero sa tingin ko... may bago kang stockings?"Napatingin si Beatrice sa kanyang binti at biglang naalala ang nangyari sa bahay ni Gabriel Asuncion."Ah, ito ba? Napunit kasi 'yung suot ko kanina dahil sa aso nila."Bahagyang tumikhim si Marcus, pero halata sa kanyang ekspresyon na hindi lang basta stockings ang nasa isip niya.Lumapit siya nang bahagya, pinag-aralan ang hitsura ni Beatrice mula ulo hanggang paa, saka mahinang sinabi, "Mukhang bagay sa'yo ang itim."Bahagyang uminit ang mukha ni Beatrice."Ano bang pinagsasabi mo? Maliligo na ako," mabilis niyang sabi at tumalikod papunta sa kwarto.Narinig niyang mahina ang tawa ni Marcus
"Ah, hindi ko inakala na ganyan pala siya!""Sa tingin mo ba gawa-gawa lang 'to? Narinig ko mismo! Sinabi niya kay Teacher Cath na may driver sila kaya kaya niyang pumunta sa malalayong lugar!""Malalayong lugar? Ibig sabihin, ‘yung mga bahay sa mga mamahaling subdibisyon sa bundok! Mas malaki magbigay ng red envelopes ang mayayamang pamilya!"...Habang nakikinig sa mga usapan ng kanyang mga kasamahan, biglang nakaramdam si Beatrice ng panlalamig.Isa na naman ba itong patibong?Talaga bang hindi na lang pwedeng maging mabait at makatulong sa trabaho nang walang masamang iniisip ang iba?Papunta na sana siya sa loob nang biglang lumingon si Teacher Cath, na nakasandal sa bintana, at nagsalita nang matalim."Tapos na ba kayo? Isang tawag lang ang sinagot ko, kung anu-ano na agad ang pinagtsitsismisan n’yo!"Nahuli ang dalawang kasamahang nagkukuwentuhan at mukhang napahiya.May isa pang mahinang sumagot, "Narinig ko mismo.""Narinig mo mismo? Sige nga, narinig mo ba ang buong pag-uusa
"Hoy, Genna Catapang, bakit ka naninigaw ng tao? Huwag kang lumampas sa linya! Mas mataas ako sa'yo bilang direktor," madiing sabi ni Ms. Navarro, gamit ang kanyang posisyon bilang panakot.Ngunit ngumisi lang si Genna."Sinigawan ba kita? Direktor, nagkakamali ka ata! Ang minumura ko ay ang taong nagpakalat ng kasinungalingan!"Tumingin siya sa paligid, saka nilakasan ang boses."Lahat tayo dito kilala si Beatrice, hindi ba? Kaya sinabi kong kalokohan ‘to! Ang minumura ko ay kung sino man ang nagsabing nagnakaw si Beatrice.At kung sino man ‘yon… murahin ko talaga siya! Tingnan mo, sabi mo ang ina ni Gabriel Asuncion ang nag-ulat nito, edi siya ang minumura ko!"Namutla sa galit si Ms. Navarro, hindi agad makahanap ng isasagot.Samantala, si Beatrice ay tila nakabuo na ng malinaw na larawan ng sitwasyon. Sa halip na magpatalo sa emosyon, kalmado siyang ngumiti at tumango nang may pasasalamat kina Ghenna at Teacher Cath.Sa ganitong sitwasyon, hindi madaling may magsalita para ipagtan
Nang makita ang alanganing ekspresyon ni Beatrice, nagpatuloy sa pagsasalita ang pulis."Ms. Aragon, pakiusap, magtiwala kayo sa amin. Kahit gaano pa kasira ang stockings, maaari naming kunin ito bilang ebidensya at ipasuri sa mga eksperto upang matukoy ang tunay nitong halaga.Tingnan natin kung totoo nga ang sinasabi ng mga magulang—kung talagang umaabot sa mahigit 3,000 pesos ang halaga ng isang pares ng itim na stockings.Maging panatag po kayo, dahil hindi basta-basta nadadala sa tsismis ang pulisya. Nagsusuri kami base sa ebidensya."Mariing pinagdikit ni Beatrice ang kanyang mga labi. Alam niyang wala siyang ibang pagpipilian kundi sundin ito."Nasa bahay po ang stockings," sagot niya sa wakas. "Pagkatapos kong hubarin kagabi, pinunit ito ng aso. Tatawagan ko ang pamilya ko para dalhin ito dito."Napansin niyang tumango ang mga pulis, kaya kinuha niya ang cellphone niya at tinawagan si Marcus."Asawa ko," malambing ngunit may diin niyang sinabi, "pakidala ang stockings na pinun
Kalmadong pinagmasdan ni Beatrice ang pagtatalo nina Mrs. Asuncion at ng babaeng pulis bago siya nagsalita."Hindi ako pumapayag sa anumang pagkakasundo. Kahit gusto mong bawiin ang reklamo mo, wala kang karapatang hawakan ang ruby necklace na ‘yan."Napataas ang boses ni Mrs. Asuncion."Bakit?! Akin ang kwintas na ‘yan! Bakit hindi ko ito maaaring hawakan? Ako ang nagsampa ng kaso, at kung gusto kong bawiin ito, may karapatan akong gawin ‘yon!"Lumamig ang tingin ni Beatrice, at bawat salitang binitiwan niya ay puno ng awtoridad."Dahil ito ang ebidensya ng paninirang-puri mo sa akin! Kung hindi mo ako idedemanda, ako ang magdedemanda sa’yo!"Sa puntong iyon, isang matigas at matining na boses ang narinig mula sa labas ng opisina."Hindi kami pumapayag sa pagkakasundo!"Lahat ng naroon ay napalingon sa direksyon ng tinig.Isang lalaki na nakasuot ng itim na suit at manipis na salamin ang pumasok sa opisina kasama si Nikki Dominguez.Si Nikki, suot ang kanyang itim na sportswear, may
Nang makita ni Ms. Navarro na wala na siyang kawala, pilit siyang ngumiti nang mapait, ngunit matagal bago siya nakapagsalita."H-hindi… Nag-aalala rin lang ako sa reputasyon ng paaralan natin," aniya, halatang hindi makahanap ng matinong palusot.Ngumiti nang banayad si Beatrice, ngunit sa likod ng kanyang mahinahong ekspresyon ay isang matalim na tanong."Oh? Mahalaga ang pangalan ng paaralan, pero hindi ba mahalaga rin ang reputasyon ng mga guro nito?"Hindi makasagot si Ms. Nava6, at parang lalo siyang nanlumo.Sumingit si Genna, nakatawid ang mga braso at puno ng paninindigan."Tama ‘yan! Bilang direktor namin, dapat ay pinoprotektahan mo muna ang mga guro mo! Protektahan mo kami—at sa ganoong paraan, napoprotektahan mo rin ang pangalan ng paaralan. Hindi ba, Ms. Navarro?"Bago pa makasagot si Ms. Navarro, may ibinulong si Atty. Bautista kay Beatrice.Biglang natakot si Ms. Navarro at dali-daling nagsalita."O-oo! Tama kayo! Mali ako… Susubukan kong pagbutihin sa susunod," sagot
"Oo, may ebidensya ako."Napalunok si Mrs. Asuncion, halatang kinakabahan."Dahil natatakot akong magbago ang isip ni Minda Villamor at hindi ibigay sa asawa ko ang proyekto, palihim ko siyang nirekord at pinapirma sa isang kasunduan bilang garantiya."Biglang lumiwanag ang mga mata ni Beatrice at napatingin kay Atty. Bautista, puno ng kasiyahan.Ngayon na may matibay na ebidensya, hindi na lang ito mauuwi sa simpleng bangayan—ito na ang magiging tunay na kaso laban kay Minda Villamor.Hindi na siya nag-aksaya ng oras at agad niyang tinawagan si Marcus."Asawa ko," kalmado niyang sabi, ngunit may halong matigas na determinasyon sa kanyang boses, "gusto kong ipaaresto si bilas. Alam kong baka hindi ito umabot sa mahabang sentensiya, pero gusto ko siyang bigyan ng matinding leksyon."Walang alinlangan ang sagot ni Marcus."Ang desisyon ay nasa ‘yo, Mrs. Villamor."Bahagyang natigilan si Beatrice. Hindi siya makapaniwala kung gaano kabilis itong sinang-ayunan ni Marcus.Kaya’t maingat si
Nang makita si Albert, napaiyak si Minda sa sobrang gulat at desperasyon."Anak! Iligtas mo ako! Bilis! Si Beatrice, ang malupit na babaeng ‘yan, tinawag ang mga pulis para ipaaresto ang sarili mong ina!"Sa pagkarinig nito, bumagsak ang lahat ng dala-dalang bagahe ni Albert sa may pintuan.Dalawang mabilis na hakbang ang ginawa niya papunta sa sala, at agad siyang tumingin kay Beatrice na may halong sumbat sa kanyang mata."Ano’ng nangyayari rito?" tanong niya nang malamig.Para bang isang matalim na kutsilyo ang tumusok sa puso ni Beatrice.Hindi man lang siya natuwa sa muli nilang pagkikita…Walang ni katiting na kasabikan pagkatapos ng matagal nilang pagkakahiwalay…Ang tanging nadama niya mula kay Albert ay purong pagkadismaya.Nanatili siyang tahimik. Para saan pa ang paliwanag kung may sarili na siyang hatol?Nang hindi siya sinagot ni Beatrice, lumipat ang tingin ni Albert sa mga pulis, halatang hindi mapakali."Police officer, baka mayroong pagkakamali rito? Ang dalawang taon
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng