CHAPTER 2: MARAMI ANG NAGBAGO SA 5 TAON

“Ano’ng sinabi mo?”

Nanlaki ang mga mata ni Cassie, nakatingin siya kay Dr. Carandang na pawisan. Paanong mangyayari na hindi anak ni Troy ang bata? “Im sorry, Cassie,” nakatungong sabi ni Dr. Carandang na punong puno ng pagsisisi: “Noong pumunta ka sa akin para sa IVF, kinuha ng assistant doctor ang maling sperm test tube. Nang malaman ko, huli na ang lahat.”

“Bakit hindi mo sinabi sa akin agad?”

“I'm sorry, I'm really sorry.” Naiiyak at nauutal na sabi ni Dr. Carandang: “Alam mo ang sitwasyon ng pamilya ko, at ang ospital mismo ay pag-aari ng pamilya Olivares. Kung nalaman nilang nagkamali ako ng ganito kalaki, tiyak na matatanggal ako sa trabahong ito pati ang lisensya mawawala.”

Napatanga si Cassie, hindi niya alam ang kanyang dapat niyang maging reaksyon.

Masyadong biglaan ang mga pangyayari, pati na rin ang pag amin ng na ito, para siyang tinamaan ng ligaw na bala o nabagsakan ng bulalakaw. Hindi niya alam ang gagawin.

Habang tahimik silang dalawa, bumalik ang nurse at naiilang na iniiwasan ang tingin ni cassie: “Ang mga miyembro ng pamilya ay nasa ibang operating room at hindi makontak.”

“Mayroon ba siyang konsensya?” Hindi napigilan ni Dr. Carandang ang sumigaw: “Kung hindi niya tinulak si Cassie para sa ibang babae, hindi sana ganito ang nangyari. Paano niya…”

Bago pa niya matapos, pinigilan siya ni Cassie.

“Iligtas mo ang bata.”

“Cassie”

“Kahit hindi siya anak ni Troy, anak siya ni Cassie Olivares.” Sa puntong ito, pinilit ni Cassie na icompose ang kanyang sarili, sinundan ng isang nakakasakit na kasiyahan: “Dr. Carandang, kung sinabi mo sa akin ang totoo bago noon bago ang araw na ito, sigurado ako na mahipa para sa akin ang tanggapin ang katotohanan na ito, ngunit ngayon, natutuwa akong na walang kinalaman si Troy sa batang ito.”

Napakasakit at pait na ng naging kapalaran ko,Kung hindi ito ang huling paraan, paano ko maaatim na gawing props isang props ang kanyang anak para sa masayang buhay ng dalawang taong iyon.

Huminga nang malalim si Dr. Carandang at mahigpit na hinawakan ang kamay ni Cassie: “Okay, sisiguraduhin ko that you and this baby in you will live.”

“Naniniwala ako sa iyo, kapag ligtas na isinilang ang anak ko, hihiwalayan ko si Troy sa lalong madaling panahon at papalakihin ko nang maayos ang batang ito.”

Lumipas ang tatlong oras na parang isang kisap-mata.

Umiyak at tumawa si Dr. Carandang habang hawak ang cute, kulay-rosas at mistulang anghel na baby. Inilagay niya ito sa dibdib ng ina: “Cassie, tingnan mo kung gaano kaganda ang anak mo.”

Inangat ni Cassie ang kanyang mga mata at pinagmasdan ito, at sa wakas ay huminahon na ang kanyang puso.

Kasabay nito, biglang bumukas ang pinto ng operating room: “Excuse me, kailan matatapos ang operasyon sa loob? Nakatanggap kami ng report ng intentional injury, at kailangan naming pansamantalang dalhin ang tao pabalik sa istasyon para sa detensyon.”

Nanginginig ang braso ni Dr. Carandang na may hawak sa bata, at nakatingin siya sa labas ng pinto nang may pagkalito at pagkabigla: “Tinawagan niya talaga ang pulis para arestuhin ka.”

Pilit na ngiti ang binigay na sagot ni Cassie sa doktor. 

Napakasama niya.

Napakabilis niyang ipadala siya sa kulungan at kunin ang kanyang anak upang maging isang pamilya kasama si Chloe.

At hindi pa siya patay. Kung malaman ni Troy na hindi sa kanya ang bata, hindi ko alam kung ano pa ang kaya niyang gawin.

Dahil walang ibang pagpipilian, ginawa niya ang pinakadesperadong desisyon sa kanyang buhay: “Dr. Carandang, kaya mo bang ibigay ang bata sa kanyang biological father?”

Naghanda nang maaga ang pag-freeze ng sperm, ibig sabihin ay gusto rin ng lalaki ang isang anak.

Nataranta si Dr. Carandang.

Nakatingin siya sa mag ina sa kanyang harapan, nagtangis ang kanyang panga at tumango: “Pangako.”

Huminga nang malalim si Cassie, at labag sa kanyang kalooban na pinanood si Dr. Carandang na inilagay ang kanyang anak sa kama at tinakpan ito ng puting tela.

“Balewalain mo ang pulis sa labas, hanapin mo ang lalaking iyon at sabihin mo sa kanya na baby na siya.”

Nag-alinlangan ang nurse sandali, tumingin kay Cassie nang may awa, lumingon at lumabas gaya ng sinabi.

Hindi nagtagal, lumitaw ang payat na pigura ni Troy sa operating room.

“Im sorry, malaki ang pagbabago ng emosyon ng ina habang nanganak, at natamaan ang kanyang tiyan nang mahulog siya. Hindi na humihinga ang bata nang ipanganak ito.” Natural ang kilos ni Dr. Carandang, at malamig niyang pinanood ang reaksyon ni Troy: “Gusto mo bang makita mismo?”

Medyo natigilan ang lalaki, at hindi sinasadyang tumingin kay Cassie, na walang mababakas na emosyon sa operating table.

Sa kanyang alaala, si Cassie ay tila palaging malakas at walang emosyon, ibang-iba kay Chloe na maamo.

Ilang taon na ang nakalipas, nang idonate niya ang kanyang bone marrow sa kanyang father-in-law, ganito rin siya katahimik na nakahiga sa operating table, ang kanyang mga mata ay kumikinang at palaging nakatitig sa kanya nang may paghanga at lambing

Sa sandaling ito, walang bakas ng ngiti sa kanyang mga mata na nangingilid ang mga luha, at tinalikuran lamang siya nang walang pakialam, na parang hindi na siya mag-e-exist sa kanyang mga mata at puso.

Lumamig ang mga mata ni Troy, at hindi niya masabi kung saan nagmula ang kanyang inis at pagkadismaya.

Kumakalma siya at dahan-dahang tumango kay Dr. Carandang: “Sige.”

Kahit ano pa man, anak niya iyon.

Hindi kalayuan, nakikinig si Cassie, ang kanyang puso ay nasa kanyang lalamunan.

Humihuni si Dr. Carandang na tila hinehele ang bata, hinawakan nito ang sanggol na nakabalot sa puting tela at nilagay sa kanyang mga bisig, at dahan-dahang inabot ito.

Huminto ang paghinga ni Troy, at ang kanyang malalim na mga mata ay sumunod sa kanyang mga galaw.

Nakita niyang ang mga daliri ng lalaki ay malapit nang hawakan ang damit ng bata, isang nurse ang dali-daling pumasok: “Mr. Olivares, si Miss Chloe po ay nasa kritikal na kondisyon, sinabi ng doktor…”

Natigilan ang nakalahad na braso ni Troy sa ere, at sa susunod na segundo ay humarap siya at walang pag ano-anong umalis.

Walang pakialam niyang hinayaang sumara ang pinto sa likod niya.

Tinakpan ni Cassie ang kanyang mga mata, napatawa na lamang siya ng mapait sa kawalan, hindi niya na alam kung paano pa maipaliwanag ang nararamdaman ng puso niya kung ngayon ay parang wala na. 

Ito na pala ang katapusan ng pag-ibig ko kay Troy.

Kapagd nagmahal pala at ibinigay mo ang buong puso mo sa kanya, hindi mo na kontrolado ang sarili mo o ang buhay mo.

Natatakot siya sa mga mangyayari, lalo ngayon at may nagbago, bago sa kanya ang hindi makaramdam ng pagmamahal para kay Troy. Hindi na niya mahal si Troy.

Sa labas ng operating room, ang mga pulis na matagal nang naghihintay ay pumasok at hiningi ang kanyang mga kamay upang ilagay ang malamig na posas na kahit kailan ay hindi niya maiisip na maranansan lalo pa ng dahil sa lalaking minahal niya. 

Isang linggo ang lumipas, hinintay niya ang resulta ng kanyang paglilitis sa detention center.

Intentional injury.

Dahil sa panganib sa buhay ng biktima, sinentensiyahan ng limang taon sa bilangguan, na ipatupad kaagad.

Limang taon ang lumipas.

Ang magkabilang panig ng bakal na gate ng Correctional Institution for Women ay nabuksan.

Isang payat na pigura ang dahan-dahang lumabas sa bakal na gate, may lumang maternity dress na nakasabit sa kanyang katawan, na tila hindi akma sa labas ng mundo sa lahat ng paraan.

Hindi siya nagmadaling umalis tulad ng karamihan sa mga bilanggo, ngunit lumingon at tinignan ang gusali sa loob ng mataas na pader.

Mula sa edad na twenty hanggang twenty five, dahil lang sa minahal niya ang maling tao, kailangan niyang ilibing ang sana ay pinakamagandang taon ng kanyang buhay sa loob ng bilanguang ito.

“Cassie.”

“""

Isang pamilyar ngunit hindi pamilyar na boses ang nanggaling mula sa malayo.

Biglang sumikip ang kanyang dibdib, at di niya mapigilan ang mga luhang namumuo sa kanyang mga mata.