CHAPTER 3: NAGING INA AKO NG HINDI KO ANAK 

Hindi kalayuan sa likod niya, si Troy, na bumaba mula sa kanyang mamahaling kotse, ay tumigil ng sa unang tingin pa lamang ay napansin na agad nito ang malaking pagbabago sa kanyang pangangatawan, malaki ang nabawas sa kanyang timbang mula noong huli nilang pagkikita.

Siguro nga ay masyadong mahaba ang limang taon, bigla niyang naramdaman na ang hakbang na ito ay kasinglayo ng pagitan ng langit at lupa, at ramdam na ramdam ang pagiiba nilang dalawa, parang magkakilala na lamang sila sa pangalan.

Walang pagaatubili na inilahad ni Troy ang kanyang kamay kay Cassie, gustong hawakan ang kanyang payat na mga balikat na malapit sa kanya,   

Dahil kahit ano pa ang nangyari at kahit limang taon na ang nakalipas, sa papel at mata ng Diyos ay asawa pa rin niya ito at hindi nito matanggap ang pag balewala nito sa kanya.

Sa susunod na segundo, humarap ang babae sa kanyang harapan nang walang pakialam, sadyang iniiwasan ang kanyang paghawak.

Nanginginig ang kanyang mga mata at pilit na inaaninag ang pigura ng lalaki.

Nang magtama ang kanilang mga mata.

Sa sobrang lapit, hindi maitago ang sakit na pilit niyang tinatago sa loob ng limang taon.

Biglang nahabag ang puso ni Troy na hindi naman niya nararamdaman noon para kay Cassie parang sinapian ng kung anong espirito. Binawi niya ang kanyang kamay at tinignan ang Bugatti sa gilid ng kalsada, at walang emosyong nag-utos: “Get in the car.”

Hindi gumalaw si Cassie, at ang kanyang boses ay mahina na parang bulong sa hangin: “Troy, maghiwalay na tayo.”

Biglang nagtangis ang mga panga nito at nanlisik ang mga mata at galit na hinawakan ni Troy ang kanyang pulso at mahigpit na kinurot sa kanyang kamay: “Cassie, alam mo ba na halos mamatay si Chloe sa operating table limang taon na ang nakalipas? Kung hindi dahil sa awa ng Diyos na nakahanap ng donor heart sa tamang oras, namatay na sana siya ng dahil sa’yo.”

Mula sa sinabi ng lalaki,napaisip siya, oo nga naman ano ba naman yung limang taon na pagdurusa niya sa kulungan kumpara sa narasan nila dito sa labas. Ano na naman ba ang mali sa kaniya?  

Namumula ang mga mata ni Cassie, at sarkastiko siyang ngumiti: “Oo, buti na lang mabait ang Diyos, kung hindi ay pipilitin mo akong bayaran ang buhay niya, ‘di ba?”

Pilit niyang pinigilan ang kanyang boses na manginig, at sabay nito ay hinila ang kanyang pulso nang may lakas, pilit na kumakawala sa pagkakahawak ng lalaki.

Sa nakalipas na limang taon, ilang beses na niyang naisip kung paano maghiganti pagkatapos niyang makalaya sa kulungan.

Gayunpaman, nang kumalma siya, ang kanyang pagnanais na makapiling ang anak ay di hamak na mas mahalaga kesa sa sayangin pa ang oras niya sa pakikipag usap sa lalaki.

Mas lalo itong hindi nagustuhan ni Troy, ngunit hindi niya inalis ang kanyang kamay upang pigilan siya: “Alam mo kung ano ang pamilya Olivares, at hindi maganda ang kalusugan ng lola. Hindi kita hihiwalayan.”

“Lola…” Narinig ang lola kaniyang pinakamamahal, naiipit ngayon si Cassie sa pagitan ng sarili at pamilya, ngunit sa wakas ay nakagawa na ng unang hakbang.

Si Troy ang sumira sa kanya, hindi ang pamilya Olivares.

Kahit gustong gusto na niyang makipaghiwalay, dapat siyang bumalik at linawin ang mga bagay-bagay, para hindi na mag-alala ang kanyang lola halos eighty years old na.

Umandar ang kotse.

Nakaupo si Cassie nang tuwid sa passenger seat at nakita ang magandang photo frame sa kanyang harapan.

Larawan iyon ng isang batang babae, mga tatlo o apat na taong gulang, ngiting ngiti sa camera, at ang kanyang mga kilay at mata ay halos katulad ng kay Chloe.

Natigilan siya sa una, at saka naisip ang matagumpay na heart transplant surgery ni Chloe. Paano niya hindi mahulaan na ang batang ito ay bunga ng pag-ibig ng kanyang asawa at kapatid niya?

Limang taon na ang nakalipas, sapat na ang larawang ito upang saktan na naman ang kanyang puso.

Napatingin si Troy sa nakapukaw ng atensyon ng dalaga at dahil dito ay di niya na malayang mapakunot ang noo, at ang banta na matagal na niyang inihanda ay biglang naging mahirap sabihin.

Ng mapansin ni Cassie na pinupukol na sya ng tingin ay walang pakialam na lumihis ng tingin si Cassie sabay sabi ng: “Congratulations Troy, nasayo na yung matagal mo ng pangarap.”

Ang malamig na atmosphere sa kotse ay halos nakakapamanhid dahil sa makahulugang salita na binitawan ni Cassie.

Hinigpitan ni Troy ang kanyang hawak sa manibela. Paano ba naman, hindi siya agad makasagot.

Alam nito na hindi gusto ng lalaki ang kanyang mga pananalita, yung malamig at sarkastiko.

Ngunit wala na siyang pakialam kung gusto niya ito o hindi.

Huminga nang malalim si Troy at sinubukang huwag isipin kung saan nagmula ang lungkot sa kanyang puso: “Hindi pwedeng maging isang illegitimate daughter si Bella na hindi lalaki ng normal gaya ng ibang mnga bata, at alam ko din na hindi papayagan ng lola na maging young lady ng pamilya Olivares si Chloe, kaya nang humanap kami ng isang surrogate mother, ipinahayag ko sa publiko na nagmula siya sayo .”

Hindi agad makapaniwala si Cassie sa lahat ng mga narinig. Matagal siyang nakatitig kay Troy bago niya naunawaan ang ibig niyang sabihin: “Troy, kaya mo talagang gawin ang lahat ng bagay para kay Chloe pero pati ba naman ang ganito?”

Limang taon na ang nakalilipas, sinubukan ni Chloe na maging ina sa hindi pa isinisilang na anak, at limang taon ang lumipas, naging ina siya ng anak ng iba.

Mayroon pa bang mas nakakaloko at nakakatawa pa na pangyayari sa mundong ito bukod sa pinagdaanan niya ngayon?

Nang maisip ito, mapait at walang emosyong tumawa siya: “Troy, hindi ko kailanman aaminin sa harap ni Lola na wala akong kinalaman sa anak mo.”

Malamig ang ekspresyon ni Troy: “Cassie, hindi mo pa alam, ang tatay mo ay may utang na halos 10 milyon sa high-interest loans mula sa pagsusugal sa nakalipas na ilang taon, at umaasa siya sakin para bayaran lahat ng mga pagkakautang at interes nito.”

Mabilis na namutla ang kanyang mukha: “Binablackmail mo ako…”

“Kung ayaw mong masira ang mga magulang mo, at kumapit sa patalim dapat maintindihan mo na nakikipag-negosasyon sa iyo.”

Habang nakaharap sa babaeng hindi niya mahal, walang awang ginamit ang paraan niya sa pakikipag negosyo, at malamig na hinawakan nito ang kanyang jaw: “Hangga’t buhay si Lola, ikaw lang ang maaaring maging tanging young lady ng pamilya Olivares, ina ni Bella, at asawa ko.”

Habang nagsasalita siya, lumitaw ang mansyon ng pamilya Olivares.

Bago pa man makarating ang kotse sa main house, kinuyom ni Cassie ang kanyang mga kamao at nanginginig na sinabi: “Mga magulang din iyon ni Chloe, paano mo natitiis na nakikita mo sialng malungkot dahil sa mga ginagawa mo?”

“Ayoko talagang malungkot si Chloe.” Tinapakan ni Troy ang preno, lumingon sa kanya nang may ngiti, at bumulong na parang demonyo: “Kaya nakasalalay sayo ang ikakabuti o ikakapahamak ng pamilya mo, at isa pa wala akong balak sabihin kay Chloe ang kahit anong bagay tungkol dito.  

Tama iyon.

Mahal na mahal niya si Chloe, kaya natural lamang na isasaalang-alang niya ang lahat para sa babaeng mahal niya.

Nanginginig si Cassie sa galit, nakatitig sa gwapong lalaki sa tabi niya nang may pagkamuhi.

“Hayop ka,” puno ng galit niyang isinigaw ang mga salita yon: “Hindi dahil lang sa minahal kita noon, ay may karapatan ka na na pahirapan ako sa loob ng limang taon. HIndi pa sapat sayo na namatay ang anak ako, para kahit papano ay makaramdam ka man lang ng kahit kaunting awa. Dun ka kay Chloe, mahalin mo siya ng buong buo, magsama kayong dalawa hanggang sa gusto niyo. At huwag na huwag na kayong magpapakita sakin habang buhay?” 

Ang mga salitang tungkol sa kanya at sa kanyang patay na anak ay puno ng hinanakit ang pagkamuhi, na ikinagulat ni Troy sandali, na nagparamdam sa kanya ng kahihiyan na mababkas sa kanyang mukha. 

“Master, Madam, matagal na kayong hinihintay ng Seniora.”

Binuksan ng mayordoma ang pinto ng kotse, mabilis na pinunasan ni Cassie ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata, at bumaba ng kotse nang hindi lumilingon.

Sa hardin, dalawang bata ang naghahabulan at naglalaro.

Ang lahat ay tila napakaganda sa araw, at nakaramdam si Cassie ng halo-halong emosyon.

Kusang sumunod ang kanyang mga mata sa masigla at napakagwapong batang lalaki kalaro. Kung ligtas na lumaki ang kanyang anak, malamang na kasing edad niya ito.

Ng marinig ang kanilang pagdating, nagmamadaling lumabas ng silid si Madam Cynthia. Pinadala niya ang isang tao upang hawakan ang maliit na batang babae na parang prinsesa, at mapagmahal na itinuro si Cassie na ilang metro ang layo: “Bella, hindi ba’t gusto mo ng makita ang mommy mo? Bakit hindi ka lumapit sa mommy mo?”

Ang banta ni Troy ay sumasagi pa rin sa kanyang isip. Huminga nang malalim si Cassie at sinikap niyang pilitin ang isang ngiti.

Tinitigan ni Bella si Cassie mula ulo hanggang paa gamit ang kanyang mapupungay na mga mata. Nang makita niya ang kanyang magaspang na damit, kinagat niya ang kanyang mga labi. Hindi niya pinansin ang mga salita ng kanyang lola, dinilaan lamang siya nito at biglaang tumalikod at tumakbo patungo sa villa.

Kung ganun lamang sana ang naging kilos ng bata, ayos lang ito, ngunit nang lumingon siya, tinulak niya ang batang lalaking kasama niya, at hindi man lang siya humingi ng paumanhin.