CHAPTER 7: SINO ANG MAPAPAHIYA SA HULI?

Hindi siya nagulat sa kung paano niya nagawa ang lahat. Sa katunayan, ang sinumang nakakakilala kay Xander ay hindi magugulat sa kanyang mga nagawa at kaya pang gawin.

Nagulat lang siya kung bakit determinado siyang iwan ang pamilya Olivares.

Ngunit dahil din dito, itinatago ng buong pamilya Olivares, mula sa itaas hanggang sa ibaba, ang sekreto.

“Lola, huwag po pagalitan si Papa.”

Tahimik na tumayo si Akie, may matamis na ngiti upang itago ang lungkot sa kanyang ekspresyon, at mahinang sinabi: “Sabi ni Papa, may kailangang gawin si Mommy ngayon. Sa tingin ko, love na love niya kami ni Papa, at nag try siya harder everyday para makasama kami nang mas maaga.”

Kahit gaano pa kalakas ang galit ng matanda, hindi niya magawang maging malamig kay Akie, at huminga ng malalim: “Napakabait ni Akie to the point na nakakapagtaka kung kanino nagmana. I don't care what reasons and secrets you have with that woman, basta ayaw kong maging malungkot si Akie.” 

Tumango si Xander,bahagyang kumikislap ang kanyang mga mata, tinignan si Cassie, ibinaba ang kanyang mga mata at mahinang sumagot: “If it wasn’t necessary, hindi niya kailanman gugustuhin maging malungkot si Akie.”

Sa ganitong eksena, nagkaroon lang ng oras ang matanda upang sabihin kay Cassie ang ilang bagay tungkol sa mga gusto ni Bella pagkatapos ng hapunan, at tinulungan pabalik sa kwarto ng katulong na may sakit sa kanyang puso.

Wala nang dahilan si Cassie para manatili sa sala, at pagkatapos ng mahabang pag-iisip, naglakas-loob siyang bumalik sa kanyang kwarto.

Habang nakatayo si Troy sa tabi ng bintana at tinitingnan ang kanyang mga email, ipinaliwanag niya ang kanyang pakay ng isang beses lang.

“Tungkol sa trabahong binanggit ni Lola.”

Hindi man lang itinaas ni Troy ang kanyang ulo, at walang lugar para sa pagmamanobra sa kanyang mga salita: “Ang sekretarya ko ay si Chloe, hindi kita ilalagay sa tabi ko at bibigyan ka ng pagkakataong gantihan siya.”

“Hulaan ko.” Kalmadong tumango siya, ang ekspresyon niya ay walang pagbabago: “At ayaw ko talagang maging sekretarya mo. Gusto kong pumunta sa department na may highest salary within my ability, at hindi mahalaga kung medyo pagod ako.”

Pareho nilang alam na hangga’t hindi nababayaran ang utang ng kanyang ama, hindi siya malalaya.

“Ikaw” Tumigil si Troy sandali, at tumawa nang malakas na parang nakarinig ng biro: “Kung hindi ka tumigil sa pag-aaral para maghanda sa pagbubuntis anim na taon na ang nakalilipas para pasayahin ang matanda, maaari ka pa ring magkaroon ng lugar sa Olivares gamit ang iyong diploma mula sa University of the Philippines, ngunit ngayon hindi mo iniisip na ikaw pa rin ang talented na jewelry designer”

Ibinalik niya ang kanyang cellphone, lumapit at tinitigan siya nang may pagmamataas: “Pagkatapos ng limang taon sa kulungan, hindi mo na nga kayang hawakan ang paintbrush,can you still draw amazing designs?”

Pinakinggan niya ang kanyang pangmamaliit, ang kanyang mga daliri ay palihim na tumusok sa kanyang palad, at mukhang walang pakialam pa rin ang makikita sa kanyang mukha.

Kinunot ni Troy ang kanyang mga itim na mata: “Cassie, hindi ka na makapaghintay na iwan ako”

Medyo mapait ang naramdaman niya sa kanyang puso, at hindi niya inaasahan na ang ganoong tanong ay magmumula kay Troy isang araw: “Sa tingin mo ba hindi ako matututo at mamahalin pa rin kita nang ganoon katanga at walang-alam tulad ng ginawa ko limang taon na ang nakalilipas?”

Magkaharap ang dalawa, at ang kalungkutan at pangungutya sa kanyang mga mata ay bumagsak sa puso ni Troy nang walang kahit isang pagkakamali.

Pinipinsala niya ang sarili nang husto, at sa parehong oras ay sinasaktan niya rin siya.

Ang sakit ay maaaring hindi malalim, ngunit sapat na ito upang hindi mabalewala.

“Well, since you insist on humiliating yourself, I'll promise you.” Galit na hinawakan niya ang kanyang manipis na leeg at sinabing may nakakagat na ngipin, “Gusto mo ng mataas na sahod na trabaho na kaya mong gawin kahit wala kang degree. Pumunta ka sa public relations department bukas 7:00pm. Sasabihin ko kay Manager Ben and I’m sure he will definitely meet your requirements.”

Hirap huminga si Cassie at tumatawa nang paminsan-minsan sa ilalim ng kanyang kontrol, “Salamat.”

“You’re welcome.”

Matapos sabihing “You’re welcome,” binitawan niya ang kanyang kamay nang walang ekspresyon na parang may hinawakan siyang marumi, at malakas na itinapon si Cassie sa gilid.

Kahit na hindi niya mahal ang babae, ayaw niyang makita ang kanyang mga pag-aari na wala sa kontrol.

Sa pagkakataong ito, handa siyang maging mas matiyaga sa kanya at hintayin siyang bumalik at magmakaawa sa kanya nang may luha.

Nakasandal sa pader at humihingal, pinanood ni Cassie nang walang pakialam si Troy na lumabas ng kwarto at sinagot ang cellphone na tumutunog mula pa kanina sa corridor.

Sa susunod na sandali, nawala ang sama ng loob sa ekspresyon ng lalaki, pinalitan ng mapanakit na kalinga at pagmamahal: “Chloe, mabuti naman siya, only you are still foolishly thinking about her, pero hindi ka pa niya tinatanong kahit isang tanong.”

Ang timing ay napakaganda, ito nga ang karaniwang istilo ni Chloe.

Binawi ni Cassie ang kanyang tingin nang bahagya, at sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman niyang ang pakikipagtalik ni Chloe kay Troy ay hindi nauwi sa wala.

Kahit na para lang kumilos para sa lola, mas mabuting patayin siya kaysa hayaan siyang makasama sa iisang kama muli si Troy pagkatapos ng limang taon.

Nang gabing iyon, isinakripisyo ni Cassie ang komportable at malambot na malaking kama sa kwarto, nakatiklop sa sofa, nagpabalik-balik, at hindi nakatulog buong gabi.

Pinahid niya ang kanyang mga tuyong mata at tumingin sa bintana, sa wakas ay naghintay siya ng madaling araw.

Wala pa siyang oras para magpalit ng damit. Nagmadali siyang bumaba para hanapin ang driver dahil sa pakiramdam na hindi maganda, at hindi makapaghintay na sabihin sa kanya ang address ng ospital.

Mabilis na pinaandar ng driver ang kotse, hinawakan ang manibela at sinabi: “Ma’am, ang ospital na binanggit mo ay isinara ilang taon na ang nakalilipas dahil sa ilang kadahilanan. Suggestion ko po na pumunta ka sa iba”

“Isinara?” Sa rearview mirror, namumutla ang mukha ni Cassie.

“Mukhang hindi na maganda ang pakiramdam niyo, o kaya ay tawagan ko ang family doctor niyo.”

Nag-aalala si Cassie at dali-daling pinigilan siya: “Alam mo ba kung saan napunta ang mga doktor na nagtatrabaho diyan pagkatapos isara ang ospital?”

Tahimik ang driver sandali, at binigay ang pinakamagandang sagot: “Hindi ko alam ang tungkol dito, ngunit naaalala ko na ang Sir ay dating isang major shareholder ng ospital. Maaari kang pumunta sa Sir at tanungin kung napanatili pa ang mga file ng mga taong iyon.”

Inilahad niya ang kanyang kamay upang pisilin ang damit sa kanyang dibdib, kinagat ang kanyang labi at bumulong: “Troy”

“Oo, teka, ma’am, saan ka pupunta?”

Nakanganga si Cassie nang bumaba ng kotse, tumalikod sa driver at bumulong: “Ayos lang ako, huwag mong sabihin kay lola.”

Alas-siyete ng gabi.

Dumating si Cassie sa public relations department nang oras.

Maaga pa lang ay natanggap na ni Manager Ben ang abiso at may tamang hinala na rin ito tungkol sa pagkatao ni Cassie.

Gayunpaman, gaano man siya ka-advanced na magplano, nang makita niya ang maganda at nakangiting babae sa kanyang harapan, hindi niya maiwasang matigilan.

Ang kanyang kagandahan ay intimidating ngunit hindi agresibo. Nakasuot siya ng isang light-colored dress na nagha-highlight sa kanyang payat na pigura, at ang kanyang aura ay kalmado at malayo.

Malaki ang pagkakaiba nito sa popular na kaakit-akit at malanding istilo, ngunit walang alinlangan itong may alindog na hindi malilimutan sa unang tingin.

Kahit ang isang beterano tulad niya na nakaranas ng maraming romantikong relasyon at nakakita ng maraming celebrity at socialite ay hindi maiwasang huminto ang paghinga.

“Manager Ben, ako si Cassandra Olivares.” Nakita ang pagkatulala ng kausap, inisip lang ni Cassie na ito ay isang pagpapakita ng pride and power mula kay Troy, at inulit ang kanyang rason: “Nandito po ako para magtrabaho.”

“Oh,  yes, yes.”

Bumalik sa kanyang katinuan si Manager Ben, at mabilis na pinalayas ang ibang mga taong nasa isip, at personal na dinala si Cassie sa opisina: “Please wait, the makeup artist will be here soon.”