CHAPTER 1: HINDI SIYA ANAK NG ASAWA MO

"Nakakainis! Magiging ama ka na, pero nanghipo ka pa rin sa public place. Hindi mo ba naiisip na baka pagtawanan ka ng anak mo balang araw?"

Ang mapang-akit na boses na iyon ay pamilyar sa kanya. Si Cassie, na nag-iisa lamang na pumunta sa ospital para sa kanyang prenatal check-up, ay natigilan sa isang sulok ng corridor, hindi nya lubos maisip kung paano niya tatanggapin ang mga narinig.

Isang hakbang na lamang ang layo sa katotohanan, ngunit wala siyang lakas ng loob upang gawin ito.

Sumunod ang isa pang pamilyar na boses, parang isang malambing na huni, na masarap sa pandinig: "Paano naman ako pagtatawanan ng anak natin? Alam niyang mahal na mahal kita, at alam kong magiging masaya siya na makita tayong ganito"

"Troy, sana ang bata ay akin talaga. Kasalanan ko kung bakit naging ganito ang kondisyon ng katawan ko."

"Magkapatid kayo ni Cassie. Ang anak na dala dala niya ngayon ay halos dugo at laman mo na din. Naging daan lamang siya upang maibigay ang biyaya na hiling natin sa tulong ng kanyang ovary at matris. Alam mo na kahit kailan ay walang nangyari sa aming dalawa, ni minsan ay hindi ko sya hinawakan. Tayong tatlo ay isang tunay na pamilya. Hindi ka dapat mag-alala, wala kang dapat ipag-alala."

Napasandal na lamang si Cassie sa pader dahil nanginginig ang kanyang katawan sa mga narinig, kinagat na lamang nya ang kanya ibabang labi upang pigilan ang nararamdaman niyang emosyon.

Kung hindi mismo narinig ito ng kanyang mga sariling tainga ay hindi niya malalaman na ang kanyang asawa, na laging malamig at walang awa, ay kaya ring maging malumanay at maalalahanin.

Dahil na din sa mga narinig at sa labis na pagmamahal sa kanyang kapatid, mas naging buo ang desisyon niya na ibigay ang bata sa kanyang sinapupunan upang mas maging masaya na ang kanyang kapatid. 

"Pero mahal na mahal ka ni Cassie, kaya malaking bahagi sakin ang pag-kaawa ko sa kanya."

Hindi na natapos ni Chloe ang mga gusto niyang sabihin. 

Napangisi na lamang si Cassie sa naging pahayag ng kapatid habang tinitingnan si Troy na agad na tahimik sa naging rebelasyon na may mga matang nangungusap at puno ng sinseridan.

Punong puno ng emosyon si Chloe na hindi niya mapigilan ang mga luhang pumapatak, para siyang kawawa at nangangailangan ng kalinga. Nakaragdag pa dito ang suot niyang puting bestida na hubog na hubog sa kanyang balingkinitan na pangangatawan na may mga patak ng luha. 

Kasabay nito, ang matatag na mga yapak na sinamahan ng malamig na mga salita ng lalaki ay walang awa na dinurog ang huling maliit na pag-asa sa puso ni Cassie.

"Mahal niya ako, eh ano naman ang pakialam ko dun?"

Bago pa man tuluyang mawala ang boses, isang hakbang ang ginawa ni Troy gamit ang kanyang mahabang mga binti, at ang kanyang matangkad at payat na pigura mabilis niyang niyakap mula sa likuran si Chloe. 

Biglang nahagip ng kanyang paningin ang walang kulay na mukha ni Cassie, at hindi niya maiwasang magtaka kung bakit.

Niyakap niya ng may pagsusumamo si Chloe hanggang masiguro na kalmado na ito at hindi na emosyonal. Ang malambing na mga mata nito ay biglang napalitan ng malamig na tingin na nakapukol kay Cassie "Ikaw, narinig mo ba ang lahat?"

Hindi kumukurap si Cassie habang tinitigan niya ang dalawang pamilyar na taong nasa harapan niya na akala mo ay nasa isang eksena ng pelikula. Wala siyang magawa kung hindi ang ikuyom ang mga kamay para pigilan ang sakit na nararamdaman.   

Bago pa siya makapagsalita, si Chloe ay humiwalay sa mga bisig ni Troy at hinila ang kanyang kamay na may mga luha sa kanyang mga mata: "Cassie, kasalanan ko, huwag ka sanang magalit at wag mong saktan ang anak ko"

Nasaktan si Cassie, at walang pag-iisip na itinulak niya si Chloe palayo.

Inilagay niya ang kanyang kamay sa kanyang pitong buwang tiyan, tinitigan ang malamig at walang awang lalaki ng malungkot na tingin, at tinanong nang paunti-unti: "Dahil ba hindi ka kayang bigyan ng anak ni Chloe, kaya pumayag ka sa lola ko na pakasalan ako, dahil ako yung pinakamalapit na kamag-anak niya na magagamit mo para magkaroon kayo ng anak, anak na halos kamukha nya?"

Hindi mo na mababakas ang karaniwang maganda at tahimik na si Cassie, ngayon ay maga at mapula ang mga mata nito na lalong nagpainis sa lalaki: “Ano ba ang tingin mo sa lugar na ito? Pwede mong pairalin ang pagiging palengkera mo? Tingin mo ba hindi ka nakakahiya?”

“Bakit ako mahihiya? Wala naman akong ginagawa na nakakahiya, kayong dalawa,bakit hindi nyo tanungin ang mga sarili nyo?” Galit na galit si Cassie na nanginginig ang buong katawan. Nang lumapit ulit sa kanya si Chloe at nagsusumamo habang hinihila ang damit nito na wag magpadala sa emosyon ngunit walang ekspresyon niyang itinaas ang kanyang kamay at malakas niya itong sinampal.

“Ahhh”

Hindi inaasahan ng lahat ang naging reaksyon ni Cassie lalo na ang pagbuhatan niya ng kanyang kamay ang pinakamamahal niyang kapatid. 

Gustuhin man ni Troy na pigilan ang nangyari ay huli na ang lahat. Wala na siyang magawa kung hindi ang pagmasdan si Chloe na tinatakpan ng kaliwang kamay ang namamagang pisngi at ang kanan sa kanyang dibdib. Dahan dahan siyang lumuhod sa harapan ni Cassie habang paos ang tinig na sinasabing “Cassie huwag mong sisihin si Troy, at parang awa mo na huwag mong sabihin kay Lola."

Habang nagsasalita siya, unti-unting humihina ang kanyang paghinga, at ang kanyang payat na katawan ay bumagsak sa sahig.

Biglang napatigil at natulala na lamang si Troy sa naging pangyayari. 

Tinulak niya si Cassie na nasa kanyang daan, at binuhat ang dalagang walang malay sa sahig, buhat buhat nya ito na parang isang pambihirang kayamanan na hindi mo dapat pabayaan: “Doctor, may congenital heart disease si Chloe.” 

Tulala lamang na tinitigan ni Cassie ang lahat ng nasa kanyang harapan, at nagkaroon lamang ng oras upang iunat ang kanyang kamay upang protektahan ang kanyang tiyan, at ang buong katawan niya ay malakas na tumama sa pader.

Ang matinding sakit ay dumaloy sa kanyang katawan na parang isang alon, at ang malamig na pawis at luha ay tumulo sa sahig.

Napasubsob siya sa sakit, iniisip ang paghingi ng tulong, ngunit hindi niya magawang maglabas ng kahit isang salita.

Hindi kalayuan, lumabas ang nurse dala ang prenatal examination report, at nataranta nang makita ang dugo na umaagos sa pagitan ng mga binti ni Cassie: "Paano ka nakapunta sa prenatal examination nang mag-isa sa ganitong advanced na stage? Tawagan mo ang iyong asawa at pamilya ngayon din, kailangan namin ng taong pipirma sa operasyon kaagad."

"Give it to me."

Matapos tiyakin na si Chloe ay maayos na inaalagaan ng mga medical staff, walang pasensyang kinuha ni Troy ang exemption agreement mula sa kamay ng nurse at pirmahan ito.

Hindi sinasadyang nakita niya ang isang nakasisilaw na kulay dugo mula sa sulok ng kanyang mata.

Biglang sumikip ang dibdib nito sa nakita, ngunit biglang sumagi sa isip nito ang dalagang nawalan ng malay at ginagamot din sa ospital: "Cassie, ipanalangin mo na nasa maayos na kalagayan na si Chloe kasi kung hindi..."

Damang dama sa pagsulat ni Troy ang bigat ng nararamdaman nito, tila labag sa loob niya ang pagpirma sa dokumento na halos di na siya makapaghintay na ibalik na sa nurse ang papel at makaalis sa lugar na iyon kasama si Chloe na siyang sentro ng atensyon, at kung pwede lang ay wala na siyang balak na lumingon pa.

Sa huling pagkakataon, sinulyapan ni Cassie ang binatang unti unting papalayo sa kanya, walang nararamdaman kung hindi pighati at kalungkutan.  

Kahit gaano man katindi ang sakit na nararamdaman niya sa pisikal, hindi ito maihahambing sa sakit na nararamdaman ng kanyang puso.

Magkakilala na sila sa loob ng tatlong taon at kasal na sa loob ng isang taon.

Paulit ulit niyang tinatanong ang kanyang sarili kung ano ba ang nagawa nitong mali sa kanya bakit hindi siya nito maitrato ng tama kahit hindi bilang asawa kahit bilang isang tao man lang. 

Naging pula na ilaw sa operating room senyales na magsisimula na ang operasyon. Makalipas ang sampung minuto, binigyan ng senyas ni Dr. Carandang ang nurse na assigned sa operating room.  

Tumango ang nurse, at lumabas upang tanungin kung kung alin sa kanilang dalawa ang ililigtas. 

Halos wala pa sa sarili si Cassie dulot na din ng pagod at matinding sakit ng maaninag niya na kalapit na niya ang Dr. mapait na ngumiti at huminga nang malalim kay Dr. Carandang: "Magkakilala na tayo sa loob ng maraming taon, hindi mo ba talaga sasabihin sa akin kung may problema?"

Mahigpit na kinagat ni Dr. Carandang ang kanyang mga labi, ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalinlangan at paghihirap.

Agad niyang naintindihan, at tinitigan ang maputing kisame ng walang buhay na mga mata.

Sa isang sandali, gusto niyang mamatay na lang kasama ang bata sa kanyang tiyan.

Mas gugustuhin niyang gawin ito kaysa hayaang makuha ng kanyang asawa at kapatid ang gusto nila.

Gayunpaman, ang pag-iisip na ito ay dumaan lamang sa kanyang isip, at sa huli, nananaig ang kanyang likas na pagiging ina.

"Dr. Carandang, iligtas mo ang bata."

"Hindi." Habang hindi pa bumabalik ang nurse, naglakad si Dr. Carandang patungo sa kanyang kama at nanginginig na boses na sinabi: "Tanga ka ba? Twenty ka pa lang ngayon. Marami ka pang pagkakataon na mabuntis sa hinaharap."

Ng makita nito na determinado si Cassie, pumikit si Dr. Carandang at nanginginig ang boses na sinabi: "Hindi ang asawa mo ang ama ng batang dinadala mo."