Kabanata 0002

"Ano'ng sinabi mo?" sa kabila ng panghihina ay naintindihan niya kung ano ang sinasabi nito. Biglang nanlaki ang kanyang mga mata ng marinig iyon at napatingin sa doctor. Hindi siya makapaniwala dito, paanong hindi magiging anak ng asawa niya ang batang dinadala niya?

"Pasensya na,Sapphire." Hindi makatingin si doctor Romualdez sa kanya dahil sa pagkahulog ng konsensya: "Nung dumaan ka sa akin para sa IVF, nagkamali ang assistant doctor sa pagkuha ng tamang sperm test tube. Nang malaman ko, huli na na ang lahat."

"Bakit hindi mo sinabi sa akin agad?" may luha sa kanyang mga mata ng malaman iyon. Labis na nadurog ang kanyang puso.

"Pasensya na, talagang pasensya na." Humagulgol si doctor Romualdez at naputol ang boses sa pag-iyak: "Alam mo naman ang kalagayan ng pamilya ko, at ang ospital ay pag-aari ng pamilya Briones. Kung malaman nila na nagkamali ako ng ganito kalaking pagkakamali, siguradong mawawala ako sa trabaho at pati lisensiya ko ay maaaring mawala."

Wala nang masabi pa si Sapphire. Ang sikreto ng kanyang pagbubuntis ay biglaang dumating kung kailan, nasa kritikal na siyang sitwasyon. Hindi siya maaaring maging mahina ngayon. Kailangan niyang mag isip upang mapangalagaan ang kanyang anak.

Habang tahimik silang dalawa, biglang dumating ang nars, kaya naudlot ang kanilang pag uusap. “Nasa kabilang operating room ang asawa ni Sapphire doc, binabantayan ang operasyon ng ibang pasyente.”

"May puso ba siya?" Hindi napigilan ni doctor Romualdez ang sigaw: "Kung hindi niya itinulak si Sapphire para sa ibang babae, hindi sana nauwi sa ganito. Paano ba siya..."

Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin, dahil pinigilan siya ni Sapphire sa braso, saka ito nagsalita ng kalmado.

"I-salba mo ang bata." pakiusap nito sa kanya.

"Pe-pero Sapphire–."

"Kung hindi man anak ni Dexter ang bata,siya naman ay anak ko,." nakangiti niyang sabi, “buti na lang at hindi ito anak ng aking asawa. Mas maluwag kong tatanggapin sa aking puso ang aking anak. Buti na lang at sinabi mo sa akin ang katotohanan.”

Masyado ng malupit ang buhay para sa kanya. Paano niya maaatim na ang kanyang anak ay ibigay sa dalawang taong nagtaksil sa kanya? Hindi niya iyon pahihintulutan.

“Napabuntung hininga ang doctor, saka hinawakan ang kanyang mga kamay, may awa sa mga mata nito at sinabi sa kanya, “sige, isasalba ko ang buhay niyong mag ina..”

“Naniniwala ako sayo doc. Kapag nailigtas mo ang anak ko, makikipaghiwalay ako agad kay Dexter..” determinado ang tinig ni Sapphire ng mga sandaling iyon.

—--

Tatlong oras ang mabilis na lumipas..

Habang pinapalakas ng doctor ang loob ni Sapphire, iniharap niya ang baby sa ina, “tingnan mo kung gaano kaganda ang anak mo,” siya ay naiiyak sa labis na tuwa habang hawak ang batang nakabalot sa lampin. Ipinakita niya iyon sa babae.

Pinilit imulat ni Sapphire ang kanyang pagod na mga mata, at nakaramdam ng ginhawa ng makita ang kanyang anak na tangan ng doctor. Labis ang saya ng kanyang puso ng mga sandaling iyon.

Nasa kasiyahan sila, ng biglang bumukas ang pinto ng operating room, at nagsalita ang taong naroroon, “kailang matatapos ang operasyon? Nakatanggap kami ng ulat na may sinaktang tao ang babaeng nagngangalang Sapphire Briones. Kailangan agad siyang mailipat sa pangangalaga ng kapulisan.”

Nanginig si Doctor Romualdez habang hawak ang bata, at tumingin sa pinto na waring naguguluhan, “tumawag ng pulis ang asawa mo, upang arestuhin ka.”

Ang ngiti ni Sapphire ay biglang napawi. Hindi niya akalaing ganoon kalupit ang lalaki. Hindi makapaghintay na mamatay siya, at kunin ang kanyang anak upang makasama nila ng kanyang kakambal. Kung malalaman ng lalaki na hindi niya anak ang bata, baka kung ano pa ang gawin nito.

Wala na siyang pagpipilian. Nagdisisyon siya ng biglaan, para na rin sa kaligtasan ng kanyang supling, “Doc, may paraan ba, upang maibigay sa tunay niyang ama ang bata?”

Alam niya, na gusto iyon ng tatay nito, dahil kaya ito nagpreserved ng sperm, upang magkaanak. Gusto ng lalaki na maging tatay.

Biglang nagpanic si Doctor Romualdez.

“Si-sigurado ka ba sa nais mo?” mahina lang ang usapan nilang iyon.

Tumango siya bilang pag sang ayon.

Tinitigan siyang maigi ng doctor, pati na ang batang bagong panganak. Parehong mahina ang mag ina, nakonsensiya ang doctor, saka nagsalita, “pangako.. Gagawin ko ang nais mo..”

Napabuntunghininga si sapphire. Buo na ang kanyang disisyon. Hindi siya papayag na bigyan ng kasiyahan ang kanyang asawa at ang kabit nito.

“Huwag mong alalahanin ang mga pulis sa labas. Hanapin mo ang tatay ng anak ko, at sabihin mo sa kanya, na naipanganak na ang bata..” utos niya dito.

KInausap ni doctor Romualdez ang nars, at napatingin ito ng may awa kay Sapphire, saka tuluyang lumabas ng operating room.

Hindi pa nagtatagal, pumasok sa operating room si Dexter, na matalim ang mga mata.

“Kumusta ang anak ko?” tanong niya sa doctor na kaharap.

“Pasensiya na sir, hindi pa stable ang lagay ni Sapphire..” sabi ng doctor habang nakatingin ng malungkot kay Dexter.

“Wala akong pakialam sa kanya, ang kailangan ko ay ang bata, nasaan siya?” may pagkahari kung mag utos ang lalaki na parang siya ang Diyos ng lahat.

“Labis na pagdurugo ang nangyari sa asawa mo dahil sa tindi ng pagkakatulak mo sa kanya,” may diin na wika ng doctor, “hindi na namin naisalba ang bata. Nais mo ba siyang makita? Patay na siya noong ilabas, hindi na humihinga..” malamig na tiningnan ng doctor si Dexter, dala na rin ng pagkainis niya sa nangyari.

Napatingin si Dexter sa babaeng nakahiga sa operating table. Hindi niya alam kung bakit parang may kumurot sa kanyang puso. Ang babaeng iyon ay walang emosyon, na hindi niya nakikita noon.

Sa kanyang alaala, si Sapphire ay babaeng puno ng buhay. Masiyahin siya at laging masigla. Hindi gaya ni Emerald na laging malungkot at parang kailangan ng karamay.

Ilang taon na ang nakakalipas, ng magdonate ito ng bone marrow para sa kanyang lolo. Ganito din ang eksena noon. Nakahiga ang babae sa operating table, may mga matang kumikislap na kapag nakatingin sa kanya ay mababanaag ang labis na paghanga.

Ngunit sa sandaling iyon, walang bakas ng kasiyahan o kalungkutan sa mga mata ng babae. Malamig lang itong nakatingin sa kanya, saka nag iwas ng tingin, na para bang inalis na siya ng tuluyan sa puso nito.

Subalit ang damdaming ipinakita ng babae, ay parang nagbigay sa kanya ng labis na inis. Hindi siya sanay sa ganoong klase ng pakikitungo nito sa kanya. Lagi itong nagbibigay sa kanya ng masayang mukha at masigasig na ngiti. Biglang sumikip ang kanyang dibdib.

Pinigilan niya ang kanyang damdamin bago nagsalita, “sige..”

Wala naman siyang magagawa, anak niya iyon, kaya nais pa rin niya iyong makita.

Si Sapphhire ay nakatingin lang sa kisame at hindi nagsasalita. Nagtama pa ang mata nila ni Doc Romualdez na sa tantiya niya ay kinakabahan din.

Bitbit ang buting lampin kung nasaan ang natutulog na bata, unti unti itong iniaabot ng doctor kay Dexter. Kinakabahan siya na baka malaman ng lalaki na niloloko lang nila ito.

Pigil ang hininga, itinaas ni Dexter ang kanyang kamay, upang abutin ang puting lampin na nasa braso ni Doctor Romualdez.

Habang papalapit na ang kanyang mga kamay sa bata, isang nars ang humihingal na dumating at tinawag siya.

“Mr. Briones, si Miss del Mundo ay nasa kritikal na kalagayan sabi ng doctor..”

Napatigil ang kamay niya sa ere, at mabilis na umikot palabas ng silid ng walang pag aalinlangan.

Itinaas ni Sapphire ang kanyang braso sa kanyang noo. Tumawa siya ng sobrang pait at kalungkutan. Ang pag agos ng likidong iyon mula sa kanyang mga mata, ay hindi maampat. Wala siyang salitang makuha para ilarawan ang sakit na kanyang nararamdaman ng mga oras na iyon.

Ganito pala ang magiging wakas ng pagmamahal niya kay Dexter. Ngayon, naiintindihan na niya.

Ang mga taong nagmamahal ng tapat kay Dexter, ay binabalewala nito at pinapasakitan. Kokontrolin ang buhay pero hindi tutugunan ang pagmamahal. At talagang ipinakita nito na wala itong pagmamahal sa kanya, ni katiting, dahil kahit sa huling sandali ng buhay ng anak nito, ang babaeng mahal pa rin nito ang kanyang piniling puntahan.

Hindi siya kayang mahalin ng lalaki, kahit kailan. At doon, dumaloy ang pagsisisi sa kanyang puso.

Matapos ang ilang oras, ang mga pulis sa labas ay hinuli siya, at dinala sa kulungan. Hindi makapaghintay ang asawa niya na hindi siya itapon sa bilangguan at ng patuloy na nitong makasama ang kanyang kakambal.

Isang linggo ang ginawang pagdinig sa kaso niya, at nakasuhan siya ng intentional injury. Nagkaroon ng panganib sa buhay ng biktima at hinatulan siya ng limang taon na pagkakabilanggo.

—----

LIMANG taon ang matuling lumipas…

Bumukas ang dalawang bakal na pinto ng correctional kung saan nanirahan si Sapphire ng limang taon.

Isang payat na katawan ang mabagal na lumakad palabas ng gate, suot ang isang maternity dress suot niya noong mapasok sa lugar na iyon. Hindi siya nagmamadali na umalis tulad ng karamihan na nakakalaya. Sinipat niya ang building na iyon na may mataas na pader, huminga ng malalim at tumayo ng maayos. Iginala niya ang kanyang paningin sa paligid.

Mula sa edad na bente hanggang bente-singko, dahil lang sa pagmamahal sa maling tao, kailangan niyang ilibing ang pinakamagandang taon ng kanyang buhay dito. Kailangan niyang magsakripisyo dahil lamang sa kamaliang nagawa niya na ang mga taksil niyang minamahal ang may kagagawan.

"Sapphire…."

Isang pamilyar na boses iyon sa kanya, na kung maaari ay ayaw niyang marinig.

Biglang kumabog ang kanyang puso, at ang mga mata niya ay parang mga alon sa tubig. Hindi niya maintindihan, ngunit iyon ay dahil sa galit.