Chapter 3

Habang binabaybay nina Cecil at Celina ang kalsada, biglang huminto ang sasakyan, dahilan para mauntog ang ulo ni Celina sa upuan. Wala siyang suot na seatbelt, pero hindi naman masakit ang bukol, kaya okay na siya.

"Ayos ka lang ba, Miss Cecil at Miss Celina?" Tumango si Celina, ngunit hindi mapakali si Cecil.

"Anong nangyari? Bakit ka tumigil?” Gulat na tanong ni Cecil.

“Walang dapat ipag-alala, Miss Cecil. Nagkaroon lang ng problema sa labas... Kami na ang bahala. Mangyaring huwag lumabas ng kotse." Tumango si Cecil, at lumabas na ang driver. Kung ano man ang nangyayari sa labas, sana ay mareresolba ito kaagad dahil sabik na siyang makilala ang lalaking pakakasalan niya.

Nagulat ang mag-ina nang biglang nag-lock ang mga pinto ng sasakyan, at nagdilim ang mga bintana. Wala silang makita sa labas.

Kahit na ang windshield ay naharang, ngunit mayroon silang ilaw sa itaas.

"Anong nangyayari?" Tanong ni Cecil sa kanyang anak. Nanatiling kalmado si Celina, ngunit nababalisa ang kanyang ina.

“Ayos ka lang ba, Celina? Huwag kang mag-alala, magiging maayos din ang lahat kapag naayos na nila ang problema sa labas." Sa totoo lang, walang pakialam si Celina sa mga nangyayari sa labas. Naisip niya na maaaring normal ito para sa mga mayayaman, at dapat siyang masanay sa mga ganitong pangyayari. Hindi niya maintindihan kung bakit hindi alam ng kanyang ina ang nangyayari, dahil malapit na siyang magpakasal sa isang mayamang lalaki.

“Ma, relax ka lang. Walang masamang nangyayari." Pinapanatag ni Celina ang kanyang ina, at nang kumalma na siya, gumaan ang pakiramdam ni Celina. Hindi niya kayang iwanan ang kanyang ina na mag-alala.

“Fuck,” pagmumura ni Massimo nang magising siya ng tanghali. Tumingin siya sa orasan sa tabi ng kanyang kama. Nang makita ang oras ay nagising na siya dahil 10 am na.

Gusto ng kanyang tiyuhin na samahan siya sa bahay ng kanyang magiging asawa. Mabilis na naligo at nagbihis si Massimo. Nakasuot siya ng itim na leather jacket na yumakap sa kanyang frame, na nag-aalok ng parehong istilo at proteksyon, na ipinares sa Kevlar-lined cargo pants na nangangako ng tibay at abrasion resistance. Ang kanyang mga paa ay nababalutan ng matibay na bota ng motorsiklo, na tinitiyak ang mahigpit na pagkakahawak sa mga pedal at matatag na tapak sa labanan.

Ang mga guwantes na walang daliri ay pinalamutian ang kanyang mga kamay, na nagbibigay ng parehong proteksyon at kagalingan ng kamay. Sa kanyang ulo ay nakapatong ang isang makinis at full-face na helmet ng motorsiklo, mahalaga para sa kaligtasan sa mga high-speed ride, na kinumpleto ng mga taktikal na salaming pang-araw na sumasangga sa kanyang mga mata mula sa hangin at mga labi.

Tinatakpan ng taktikal na maskara ang kanyang mukha, na nag-aalok ng anonymity at karagdagang proteksyon, na kumukumpleto sa kanyang outfit na idinisenyo para sa parehong pagsakay sa motorsiklo at pagiging handa para sa anumang potensyal na senaryo ng labanan.

Paglabas ng kanyang silid, bumaba siya sa magandang hagdanan. Ang hagdanan ng Montanelli mansion ay isang nakamamanghang timpla ng kadakilaan at pagkakayari. Nagsisimula ito sa malapad, pinakintab na mga hakbang sa marmol na Italyano na pinalamutian ng masalimuot na mga ukit na bulaklak at ginintuan na trim.

Ang mayamang mahogany balustrade ay nagtatampok ng makinis, hubog na handrail at masalimuot na naka baluster. Sa base, ang mga grand newel na poste ay nakoronahan ng Montanelli family crest na nakatayo bilang mga sentinel. Ang hagdan ay maganda ang kurbada, na humahantong sa isang maluwag na landing sa kalagitnaan, kung saan ang isang arched stained glass window ay naglalagay ng mga makukulay na pattern ng liwanag.

Sa patuloy na pataas, nahahati ang hagdanan sa dalawang simetriko na paglipad patungo sa ikalawang palapag, na naka-frame sa pamamagitan ng magkatugmang balustrade. Pinaliwanagan ng mga eleganteng wall sconce at isang kahanga-hangang kristal na chandelier, ang hagdanan ay isang pangunahing tampok ng walang hanggang kagandahan at kagandahan sa mansyon.

“Massimo? Saan ka pupunta?" tanong ni Meaxiana. Nakaupo siya sa sofa at nagbabasa ng libro.

"Bakit ka nandito? Hindi ba dapat nasa training room ka ngayon?”

"Sabado ngayon, kaya gusto kong magpahinga."

"Ang isang Montanelli ay walang oras para magpahinga. Magbihis ka na at pumunta sa training room."

“Napaka-killjoy mo, Massimo. Sasabihin ko kay Dad dahil late ka na nagising. Don’t worry, I’ll just pray na sana buhay pa sila ngayon,” natatawang sabi ng dalaga.

“Fuck you.” Lalong tumawa si Meaxiana nang makitang tumakbo si Massimo patungo sa garahe kung saan naroon ang kanilang sasakyan. Ang garahe ng Montanelli mansion ay isang malawak at malinis na espasyo na nagpapakita ng kahanga-hangang koleksyon ng mga magagarang sasakyan at motorsiklo.

Ang makintab na kongkretong sahig ay kumikinang sa ilalim ng malambot, nakapaligid na ilaw, na sumasalamin sa makinis na mga linya ng mga kotse at bisikleta.

Sa isang gilid ng garahe, isang hilera ng mga high-end na kotse ang kumikinang sa ilalim ng mga spotlight na madiskarteng inilagay. Mayroong isang pearl white na Lamborghini Aventador SVJ, ang mga agresibong linya nito at mababang profile na nagpapalabas ng lakas. Sa tabi nito, isang makintab na itim na Rolls-Royce Phantom ang nakatayo sa napakagandang contrast, ang makintab na chrome accent nito ay kumikinang. Isang Ferrari LaFerrari, na pininturahan ng iconic na Rosso Corsa na pula, ay nakaupo sa malapit, ang aerodynamic curve nito ay isang testamento sa bilis at precision engineering. Sa pagkumpleto ng lineup, ang isang klasikong Aston Martin DB11 sa British racing green ay nag-aalok ng kakaibang kagandahan.

Sa tapat ng mga sasakyan, nakakakuha ng atensyon ang isang linya ng mga mararangyang motorsiklo. Ang Ducati Panigale V4 na may kapansin-pansing pula ay handa na para sa track, habang ang isang Harley-Davidson Fat Boy, na may matte black finish at custom na chrome detailing, ay kumakatawan sa epitome ng cruiser style. Mayroon ding makinis na BMW S1000RR, ang agresibong tindig nito na nagpapahiwatig ng superbike performance nito, at isang vintage na Triumph Bonneville, isang pananggalang sa klasikong pamana ng motorsiklo na may pinakintab na metal at leather na accent.

Ang mga custom na tool chest at mga rack ng kagamitan ay nakahanay sa likod na dingding, na puno ng mga tool at ekstrang bahagi na maingat na inayos.

Ang isang marangyang lounge area na may mga leather na sofa at isang makinis na coffee table ay nag-aalok ng isang lugar upang makapagpahinga, habang ang mga flat-screen display na naka-mount sa dingding ay maaaring ipakita ang lahat mula sa footage ng karera hanggang sa mga tutorial sa pagpapanatili ng kotse.

Ang garahe ay nagpapakita ng isang kapaligiran ng pagiging sopistikado at pagkahilig para sa mga mararangyang sasakyan, ang bawat detalye ay sumasalamin sa dedikasyon ng pamilya Montanelli sa mga makinang may mataas na pagganap at hindi nagkakamali na istilo.

Agad siyang sumakay sa Ducati Panigale V4 at sumakay dito ng napakabilis. Ibinigay sa kanya ng kanyang tiyuhin ang address ng kanyang destinasyon. Kailangan niyang magmadali, baka makita niyang patay na ang mag-ina. Dahil sa bilis niya, nagpreno ang ibang sasakyan para sa kanya, at napalingon sa kanya ang mga naglalakad.

"Sir," sabi ng apat na lalaki na nakatayo sa tabi ng dalawang itim na Mercedes Benzes habang inihinto niya ang kanyang motorsiklo sa harap nila.

"Hindi pa sila lumalabas?" tanong ni Massimo.

"Isang oras na tayo dito sir. Nag-iimpake pa sila, kaya medyo natagalan,” sagot ng lalaki sa tabi niya sabay abot ng tube headset para makipag-usap.

Bumuntong-hininga si Massimo, ipinarada ang bisikleta kung saan hindi ito nakikita ng mag-ina, at nagtago. Tahimik at tila desyerto ang nayong tinitirhan ng mag-ina. Mapapadali nito ang kanyang misyon.

Ang mga bantay na kasama niya ay bihasang manlalaban, kaya wala siyang dapat ipag-alala. Habang naghihintay, nakaramdam ng gutom si Massimo. Nagsisi siyang hindi kumain bago umalis. Kung alam niyang magtatagal ang mag-ina, kumain muna siya.

"Good morning, Mam. Ako na po ang bahala sa maleta niyo. Sumakay na po kayo sa loob," narinig ni Massimo sa pamamagitan ng headset, na nag-udyok sa kanya na tumayo at maingat na pagmasdan ang babaeng nakatayo habang kinuha ng isang lalaki ang kanyang bagahe.

Mula sa pananaw ni Massimo, ang kagandahan ni Celina ay nakakabighani at misteryoso.

Ang kanyang maitim at makintab na buhok ay umaalon sa kanyang mga balikat, na binabalangkas ang isang mukha na parehong maselan at kapansin-pansin.

Ang kanyang mga mata, malalim at nagpapahayag, ay nagtataglay ng magkahalong kawalang-kasalanan at determinasyon, na dinadala siya sa kanilang tindi.

Ang mga ito ay mga bintana sa isang kaluluwa na nag-iintriga sa kanya, na sumasalamin sa isang lakas at kahinaan na pumupukaw ng isang bagay sa loob niya. Ang kanyang balat, makinis at nagliliwanag, kumikinang na may natural na pang-akit, na nagpapatingkad sa kanyang matataas na cheekbones at malambot na hubog na mga labi.

Kapag ngumingiti siya, nagliliwanag ito sa buong mukha niya, na lumilikha ng init na kabaligtaran sa cool na kalmado na madalas niyang ipinapakita. Ang kanyang matikas na mga galaw at poised na kilos ay nagdaragdag sa kanyang pang-akit, na nagbibigay sa kanya ng pagiging sopistikado at misteryo.

Sa mga mata ni Massimo, si Celina ay isang nakakabighaning timpla ng kagandahan at katatagan, isang babaeng namumukod-tangi hindi lamang sa kanyang pisikal na katangian kundi sa tahimik na lakas at lalim ng karakter na taglay niya.

Ang kanyang presensya ay nag-iiwan ng isang pangmatagalang impresyon, na ginagawa siyang hindi malilimutan sa kanyang mundo ng mga panandaliang pagtatagpo.

"We're ready to go." Naputol ang pag-iisip ni Massimo nang marinig ang boses ng lalaki sa headset. Mabilis niyang pinaandar ang motor niya at pinaandar ito.

“If you see anything unusual, let me know immediately. I'm right behind you.”

“Yes, sir.”