KABANATA 4

Kabanata 4

Vantra University

Kanina pa ako pabaling baling sa kinahihigaan ko. Anong oras na at hindi pa rin ako makatulog. Hindi pa rin kasi mawala-wala sa isip ko ang kahihiyang ginawa ko kanina. Mabuti na lamang at hindi napansin ni tiyang ang sobrang pula kong pisngi. 

I bit my lower lip. Ano ba kasi ang pumasok sa kukute ko at ginawa ko yun? Yan tuloy huli ako sa akto. Masyado na ba akong hayok sa isang lalaki? Well, is it my fault to be attracted to his lips? 

I sighed before I jumbled my hair. Sa sobrang inis ko ay sinabunutan ko ang sariling buhok. The more I closed my eyes, the scene earlier would flash like a freaking movie. And I just can't help but blush. Oh gosh! How can I sleep when all I think was that freaking embarrassing scene.

Bumaling ako sa kanan ko kung saan kaharap ko ang bintana. The curtain is slightly open due to the wind. I freely watched the stars, and a smile was plaster on my face. They are so beautiful and mesmerizing. It feels like my eyes mirrored the sparkle of the stars. 

 Pinili ko na tinitigan na lamang ang mga bituin at binilang ang mga iyon. Umangat ang kamay ko at tinuro turo ang mga bituin.

Thinking that counting stars would help me fall asleep, I closed my eyes and chanted all the stars. Sirius, Canopus, Arcturus, Alpha centauri A, Vega, Rigel, Procyon, Achernar.

I sighed. It is not effective.

Tamad akong bumangon bago ginulong muli ang buhok ko. Inis ko iyong hinipan bago ako bumaling sa may bintana. Ngumuso ako at tinignan si tiyang na mahimbing pa rin ang tulog. 

Sinubukan ko na lamang na tumayo at dahan-dahang lumabas. Iinom nalang ako ng gatas baka sakaling makatulog pa ako. They said that milk could help you fall asleep, so I am trying my luck here. I did not do that before, though, but trying won't hurt you.

Pagkalabas ko ay sumalubong sa akin ang sobrang dilim na pasilyo. Pinagpasalamat ko na lamang na medyo may kalinawan kong mata kaya kahit papaano ay nakikita ko pa ang dinadaanan ko. Hindi naman masyadong mahaba ang pasilyo kaya narating ko agad ang kusina. Hindi kagaya ng pasilyo kanina ay may kandila ang kusina na natatakpan ng bombilya. 

Dumeretso na lamang ako sa mga cabinet dahil baka may makita akong gatas na hindi pa natitimpla. Ayaw ko naman na bawasan ang gatas na nasa ref dahil baka sa boss yun. Mahirap na at baka pagalitan niya kami pag nalaman niya na binawasan ko ang gatas niya. 

Binuksan ko na ang lahat ng cabinet pero wala pa akong may nakitang gatas. Meron ba sila niyan? O baka yung nasa box na nasa ref lang yung gatas nila? Hindi ko alam kung ano ang tawag doon dahil hindi naman kami niyan gumagamit. 

Ngumuso ako bago bumuntong hininga. Nilingon ko ang ref bago kinagat ang ibabang labi. Nagtatalo ang isip ko kung kukuha ba ako ng gatas o hindi. Siguro naman ay hindi niya naman mapapansin diba? Hindi lang talaga ako mag iwan ng pruweba na kumuha ako. 

With that thought, I opened the ref before I got the box of milk. Lumunok muna ako at kagat labing nilagyan ang baso ko. Nang matapos ay agad akong umupo sa silya. At habang nakatunganga ay nauwi ako sa malalim na pag iisip. 

Ano na kaya ang nangyari kay Donna? Nagtataka ba sya kung bakit wala na kami sa bahay? Nag aalala kaya sya sakin?

Siguro nga nag alala na sya sa akin. Alam ko pa naman kung paano maghisterikal yun. Siguradong sigurado ako na pumunta na yun ng bahay at magtataka talaga yun na wala ng tao dun. Maybe nag tatampo na yun sa akin. Sino ba naman kasi ang hindi magtatampo kung umalis ang kaibigan mo ng walang paalam? Kung sa akin nangyari iyon ay talagang magtatampo ako. 

Malungkot akong napangiti. Si donna lang ang tanging naging kaibigan ko at parang magkapatid na ang turingan naming dalawa. Hindi ko lang talaga naisip na maiiwan ko syang mag isa dun. Kagaya ko ay hindi pa naman din sya palakaibigan kaya sigurado akong wala syang makakasama pag lunchbreak at pag uwian na. 

Thinking about that, guilt started to crawl into my heart. I sighed before closing my eyes. 

Hinihiling ko na sana ay magkita pa kaming dalawa. Hindi man lang kasi ako nabigyan ng panahon para makapagpaalam sa kanya. I felt like I am such a bad friend for doing that. 

"Why are you still here?"

"Ayy pusang gala!"

Napatayo ako sa sobrang gulat. Hawak ko pa ang dibdib ko habang nanlalaki ang mga matang nakatingin sa lalaking nakatayo sa harapan ko ngayon. Walang mababakas na emosyon sa mukha nito ngunit sa mga mata nito ay bakas ang katanungan. Napalunok ako bago nag aalangang ngumiti. I wish it won't come out as a forced smile. 

"Ahh...ahm..." Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nakatitig lamang ito sa'kin at hindi yun nakatulong. Ramdam na ramdam ko ang pangangatog ng binti ko dahil sa kaba. This effect. Hindi ko alam kung bakit ganito nalang ang epekto nya sa akin. Is this his effect on people? Normal lang ba iyon? O baka naman hindi lang ako sanay.

"Ahhh..."

He sighed. "You can't sleep." Ani nito kaya napakurap ako bago tumango. Tinignan nito ang baso kong may lamang gatas bago ito tumango at tumalikod sa akin. 

Kinagat ko naman ang ibabang labi ko dahil ngayon lang nag sink in sa akin ang lahat. Pakiramdam ko ay mas lalo lamang binundol ng kaba ang dibdib ko. N-nakita niya kaya? O kaya naman ay nalaman niyang kumuha ako ng gatas sa ref?

Lumunok ako bago pinikit ang mga mata. Hinihiling ko na sana ay hindi nito napansin iyon. Pero sino ba ang niloloko ko? Nakita nito ang baso ko atsaka siguro alam din naman nito na wala ng ibang gatas kundi iyong nasa ref lang. 

Patay na talaga ako. 

Narinig ko ang pagtunog ng cabinet bago may lumapag na goblet sa may mesa. Tingnan ko ito habang kumukuha ito ng wine at ng bumaling ang titig nito sa akin ay agad akong nag iwas ng tingin. Rinig ko ang pagtikhim nito at ang paghila sa silyang katapat ng inuupuan ko. Nakagat ko ang ibabang labi ko bago bumaba ang tingin ko sa baso kong may lamang gatas. Akala ko aalis na ito pero mananatili pala sya dito. 

This is awkward.

Kinagat ko ang ibabang labi na sigurado akong namumula na dahil kanina ko pa iyon kagat-kagat. It is my habit to bit my lip when I am anxious.

Inangat ko ang tingin ko sa kanya at nagkasalubong ang titig namin. Nakakamangha talaga ang kulay abo nitong mga mata. Para kang nilulunod nito sa mga titig. Isang tingin palang ay mangangatog na ang mga tuhod mo. His eyes are so powerful that one glance from him can take your breath away.

His eyes is like a tornado. It is slowly engulfing my whole system. At habang nakatitig ka sa mga mata nito ay hindi mo namamalayang nakakain na pala nito ang sistema mo. Huli mo na marerealize na nalulunod ka na pala. And you do not know how to get out of it. You will just find yourself falling and falling.

Maybe that is the power of his eyes. 

Napaayos ako ng upo ng marinig ko ang pagtikhim nito. I don't know if my eyes just tricked me but did I really saw something in his eyes? Is it uneasiness? Did I stare too long?

"Ahm...a-ah."

"Go to your bed after you drink that. You still have class tomorrow." Malamig na ani nito bago ito tumayo. Nakagat ko ang ibabang labi bago ko inubos ang natirang gatas sa baso.

Ngumunguso akong tumayo. Hindi ko alam kung ipagpasalamat ko ba ang pagtitigan namin dahil wala na itong panahon pa para makapag usisa tungkol sa gatas. Or maybe wala lang iyon sa kanya? Siguro hindi naman ito madamot kaya hinayaan niya nalang ako. Diba nga pumayag siya na patirahin ako ni tiyang dito sa bahay niya? Maybe I was just over thinking. 

Hinugasan ko ang baso at nagpasya ng bumalik sa silid. Hindi pa ako tuluyang nakalabas ay nagulat na ako sa nadatnan.

"A-hm pasensya na po." Ani ko ng mahina akong tumili. Hindi ko kasi aakalain na nakatayo pa rin ito sa may bukana ng kusina. Pakiramdam ko ay aatakehin ako sa puso dahil sa sobrang gulat. Gusto ko nga sana siyang pagalitan pero baka ako pa ang mapapahamak. 

I just sighed and shrugged it off. 

He just looked at me using his cold eyes. Napalunok ako at napatingin sa kamay nito ng may inabot ito sa akin. Nakatingin lang ako dito at nagtataka. Why is he giving me this? Ng hindi ko ito inabot ay sya na mismo ang kumuha ng kamay ko at nilagay ang isang bagay doon.

Nagulat ako at hindi agad nakagalaw.

"Wear that because you're now part of my housekeeping. And I required those who work with me to wear that." Those were his words before he turned his back on me. Naiwan naman akong tulala at hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Iyon lang iyon? 

Baka nga talaga ay tradisyon niya ng bigyan ang mga naninilbilhan sa kanya.

I gulp before looking at my hands. It is not about the necklace. But the feeling I felt when he held my hands. Para bang mahina akong kinuryente ng magkadikit ang balat namin.

What kind of feeling is this?

*****

"Tiyang alis na ako." Ani ko bago ako humalik sa pisngi nito.

Ngumiti ito bago hinawakan ang kamay ko. "O sya halika na at kanina ka pa hinihintay ng amo natin."

Kumunot ang noo ko at nagtaka sa sinabi nito. "P-po? B-bakit po?"

"Ano ka ba thana! Syempre siya ang mag hahatid sayo dahil wala kang masasakyan dito. Nasa pinakadulo ang bahay na ito at sabi nya may pupuntahan siya kaya sumabay ka nalang daw sa kanya." Paliwanag nito pero nanatili pa rin akong nagtataka at hindi gumagalaw.\

Ilang ulit akong lumunok dahil sa kaba na unti-unting lumukob sa akin. I can still visualize his dangerous eyes. Pakiramdam ko ay nangatog ang tuhod ko habang iniimagine iyon. Tama ba na sumabay ako sa kanya?

"Halika na thana. Wag mo na syang paghintayin pa." Anito kaya kahit nag aalinlangan ay  kumilos nalang ako. Baka magalit pa sya sa akin pag nagtagal pa ako.

Iniimagine ko palang kung paano ito magalit ay gusto ko ng tumakbo papalayo. Even in his normal state, he still posses this strong aura that can make your knees wobble. 

Sumunod na ako kay tiyang palabas at  nakita ko itong naghihintay habang nakasandal sa sasakyan nito. He is wearing sunglasses that made him look hotter. Wala sa sariling napalunok ako bago ako yumuko. Ramdam na ramdam ko ang titig nito sa akin habang papalapit kami sa pwesto nito. Kaya naman rinig na rinig ko din ang malakas na kalabog ng puso ko. 

Why is he so gorgeous? He is like a greek god standing there.

"Magandang umaga po." Bati ni tiyang ng makalapit kami kaya unti-unti  akong nag angat ng tingin at napalunok ng makitang sa akin ito nakatingin. 

Pinakalma ko ang sarili bago unti-unting ngumiti at hindi ko alam kung lumabas ba iyong ngiwi. I am too affected by his presence.

I wish it didn't.

"Magandang umaga po." Bati ko din. Hindi ko narinig ang pagresponde nito at tanging pagtalikod lang ang ginawa. Gusto kong mapasimangot dahil sa ginawa niya ngunit pinili ko na lamang na huminga ng malalim bago ngumiti. 

"Let's go." 

Pumasok na ito sa sasakyan nito kaya agad akong nataranta. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Kung susunod ba sa kanya o ano. Sa sobrang kaba ko ay hindi ko na alam ang gagawin. 

"Hija pumasok ka na sa sasakyan." Rinig kong turan ni tiyang kaya nagmamadali kong binuksan ang backseat ng sasakyan. Ngunit hindi pa ako nakapasok ng bigla itong nagsalita.

"I'm not your driver so seat here beside me." 

Natigilan ako ng una pero ng matitigan ang mata niya ay nataranta kong binuksan ang passenger seat at dun naupo. Napabuntong hininga ako ng pinaharurot na nito ang sasakyan papalayo. Ngumuso ako ng maalalang hindi ako nakapagpaalam kay tiyang dahil sa pagkataranta.

Nakanguso akong lumingon sa kanya ng maramdaman ang pagtitig nito sa akin. Paglingon ko ay sumalubong sa akin ang abuhin nitong mga mata. Unti-unting gumuhit ang ngiti sa labi ko at agaran naman ang pag iwas nito ng tingin. Kumibit balikat na lamang ako at binaling ko nalang din ang tingin ko sa labas ng bintana. Hindi ko nga din alam pero kusa na lamang ngumiti ang labi ko sa kanya kanina. 

Akala ko ba kinakabahan ka sa kanya Thana?

I shrugged. Puro mga kakahuyan lang ang dinadaanan namin at ilang minuto na din ang binyahe namin. Tama nga si tiyang. Nasa may pinakadulo nga ang bahay nito at tiyak kong malayo pa ang Centro ng bayang ito. 

Nakakapagtaka lang dahil walang mga kabahayan akong nakikita. Ganoon na ba ka-aloof ang amo namin dahil ayaw nitong makita siya ng mga tao? He live in a place far from others. Hindi ko maisip kung anong gagawin niya if may emergency. Siguro naman ay may mga kagamitan siya sa bahay niya. 

Mayroon talagang mga tao na ayaw ng maingay o di kaya ay ayaw makihalubilo sa mga tao. They prefer leaving alone. Ang iba siguro ay iniisip na baka e take advantage sila ng tao so better be alone than betrayed. 

Sa part ko naman kung bakit mas prefer kong si Donna lang ang kaibigan ko ay dahil hindi ko makapalagayan ng loob ang iba ko pang mga kaklase. Minsan kasi ay mayroon na din silang circle of friends. I talked to them sometimes but that's all. I am happy hearing their laughters and chikahans. 

Being alone can give you a peace of mind. So maybe that is the reason why our boss chose to live far from everyone. Sa nakikita ko kasi ay ganoon siyang klaseng tao. Sa bahay nga niya ay walang ingay na kahit siya na may ari ay minsanan lang din kung mag salita. 

Napabuntong hininga ako at binalik ang tingin sa kanya. Seryoso lang itong nagmamaneho kaya malaya kong natitigan ang mukha nito.Kitang kita ko ang mahahaba nitong mga pilik mata at ang matangos nitong ilong. Kahit saang anggulo yata ay gwapo pa rin itong tignan. Para bang sinalo nya ang lahat ng biyayang pinaulan dito sa mundo.

I sighed. Dahan-dahan ay bumaba ang tingin ko sa adams apple nito. Napalunok ako sa sariling laway ng lumunok ito at gumalaw ang adams apple niya. 

I unconsciously bit my lower lip.

Bumaba ang tingin ko sa mga kamay nitong lumalabas ang mga ugat habang nakahawak sa manibela ng sasakyan. Pakiramdam ko ay bigla akong nauhaw. Ano kaya ang pakiramdam ng mahagkan ka ng mga kamay nito? Ano ang pakiramdam ng nakapalibot sa'yo ang kanyang mga kamay? It feels like you are safe in his ha---

"Staring is rude." Bulalas nito kaya nanlaki ang mata kong napaangat ng tingin sa kanya. Nanatili ang tingin nito sa daan pero alam kong alam nito na tinitigan ko sya.

Napalunok ako at nag iwas ng tingin. Ramdam na ramdam ko pa ang pag iinit ng pisngi ko. Ba't ba palagi ko nalang pinapahiya ang sarili ko?

My gosh! Why do I always embarrassed my self?? Yung kagabi? At heto naman ngayon? What now thana? You really look like an idiot. Tsk.

Kinagat ko ang ibabang labi at hindi na nag abala pa uling lingunin ito. Masyado ko ng napahiya ang sarili ko sa kanya. And to think that he is my boss. Haaayy, I should be careful with my actions next time. Baka sa susunod ay maiirita na ito sa akin.

Palagi ko nalang talagang pinapahamak ang sarili ko. Sa lahat nalang ba na pagkikita namin ay ipapahiya ko ang sarili ko? Gusto ko nalang na hampasin ang sarili ko. 

Kinagat ko ang ibabang labi na pakiramdam ko ay dudugo na ito sa sobrang diin. Doon ko inilalabas ang frustration na nararamdaman ko habang nakatingin ako sa labas ng sasakyan.

Lumipas ang ilang minuto ng katahimikan at sa wakas ay narating na din namin ang skwelahan na papasukan ko. Medyo palayo palang ay kitang kita ko na ito at namangha ako sa estraktura. It is different from the vibe that this place is giving me. I thought of a dull and creepy school but it is contrary to what I have expected. A very modern building and I guess it has a lot of technologies. This school is pretty awesome and is similar to what I have seen online. 

Vantra University.

Yun ang nakaukit sa itaas na bahagi ng building. Napatanga lamang ako habang mangha pa ding nakatingin dito. Hindi ko na namalayan na nakahinto na pala ang sasakyan nito kung hindi ko lang sya narinig na tumikhim. 

"We're here." 

Nilingon ko sya bago nginitian. "Salamat po." Ani ko at tanging tango lang ang sinukli nito. Hindi ko naman alam ang gagawin ko kaya naman kinagat ko ang ibabang labi at napatingin sa bukana ng building. Nakatingin lamang ito sa akin kaya naman kahit kinakabahan ay pilit ko pa ring sinalubong ang mga titig nito.

"A-ahm una na po ako." Paalam ko at ng tumango ito ay agad kong binuksan ang pintuan ng sasakyan at lumabas. Nang makababa ay agad akong humarap sa sasakyan at nakangiting kumaway. Hindi naman ito tumugon at pinaharurot lang ang sasakyan.

Nagpalabas ako ng isang buntong hininga at agad ng tumalikod para hanapin ang classroom ko. Noong nakaraang araw pa pala ako inenroll ni tiyang kaya ang kailangan ko nalang gawin ngayon ay ang hanapin ang classroom ko. 

Muli ay namangha ako habang nililibot ang tingin sa paligid. Mas lalo pa akong namangha ng makakita ng maraming buhay na halaman na nasa garden nila. May fountain din na nasa gitna at isang anghel? Na may sungay? May hawak itong pot at dun nanggaling ang tubig. What does it mean? An angel with a horn? So weird.

Despite that, I'm still in awe while looking at the fountain. Maybe it has a deeper meaning behind that? Or am I just assuming?

I shrugged. Nilibot ko ulit ang paningin sa buong lugar at namangha. Kung hindi ko lang narinig ang pag ring ng bell ay hindi pa ako aalis sa pwesto ko. Umiling at iwinaksi ko na lamang ang iniisip. I still need to find my room.

Nilibot ko ang tingin sa paligid at konti nalang ang nakitang estudyante sa pasilyo. Siguro pumunta na ang mga ito sa kani-kanilang classroom para sa pagsisimula ng klase. Bumuntong hininga ako at humigpit ang hawak ko sa backpack ko. 

Sino kaya ang tatanungin ko? I am too shy to ask. Hindi ko pa naman masyadong pamilyar ang mga tao at hindi kagaya sa skwelahan ko noon na medyo kilala ko na ang mukha maliban lamang sa mga freshman.

Humugot ako ng hangin bago iyon binuga. Kailangan kong matuto na makisocialize dahil hindi naman palagi ay kaya mong gawin ang mga bagay. You need to ask for help. Ang sabi pa nga nia, no man is an island.

Kaya mo yan thana!

"Ahm excuse me?" Tawag pansin ko sa lalaking naglalakad. Seryoso naman itong nag angat ng tingin mula sa binabasa nitong libro papunta sa akin. Nakita ko ang pag kunot ng noo nito at ang pagsuri sa akin bago tumaas ang kilay nito. Napalunok naman ako bago alanganing ngumiti.

"Gusto ko lang sanang itanong kung nasaan yung room V-35." Turan ko pero nanatili lang ang titig nito sa akin at hindi tumugon sa sinabi ko. Natigilan ako. 

"E-excuse me?" Tawag pansin ko sa kanya ng ilang segundo pa rin itong tulala sa akin. Seryoso lamang nitong sinalubong ang mga mata ko.

"Why are you here, mortal?" Usal nito habang seryoso pa rin ang tingin sa akin. Kumunot ang noo ko dahil sa pagtataka sa sinabi nya.

"Anong ibig mong sabihin?" Tanong ko pero tanging ngisi lang ang itinugon nito bago ako nito talikuran. 

Nanatili akong nakatanga sa gitna ng hallway habang hindi pa rin maintindihan ang sinabi niya. Anong ibig nyang sabihin? A-at---hindi nya pa nasagot ang unang tanong ko!

*****

written by: stringlily