CHAPTER 5

Sobrang aga nagising ni Theia dahil may ilang gamit pa siyang ihahanda. Inisa-isa niyang nilista ang mga dadalhin baka kasi may makalimutan siya. Nang masiguro niyang kompleto na ay saka niya ginising ang kapatid niya para makapag-handa na.

Hindi naman mahirap gisingin ang kapatid niya lalo na't sanay na ito.

"Ate I'm ready."

"Sige mauna kana sa sasakyan. Isasara ko lang ang mga pinto."

Excited na din siyang makasama ang mga magulang niya bilang lang kasi talaga sa kamay niya ang makompleto sila sa isang taon. Hindi rin siya palaging nagbabakasyon, siguro sa isang taon isang beses lang din maisipan ng magulang nila na magbakasyon silang magpamilya.

Wala na kasi ito halos oras pa sa mga bagay na gan'on. Isa din sa mahirap hagilapin ang kuya niyang hindi maka-permi sa isang lugar. Gusto yata libutin buong bansa syempre ayaw mag-trabaho at puro hingi na lang sa magulang niya ng pera. Sa isip ni Autheia kaya din siguro maagang gumawa ng Will and Testament ang Daddy niya ay baka iniisip neto mauubos agad ang mana niya sa amin dahil sa pagwawaldas ng pera ng kuya niya.

Noon pa man ay gustong dalhin ng magulang nila ang kuya niya sa abroad para may katulong doon sa negosyo nila. Ang kuya niya lang ang umayaw syempre maninibago siya doon at hindi na siya basta-basta makakaalis kasi naman hindi ito sanay at mas lalong mahihirapan lang ito mag-adjust sa abroad.

Nagkita-kita na lang sila ng kuya niya sa airport, sanay na siyang may sariling oras ang kuya niya at lagi talaga itong late sa usapan.

"Anong oras ulit dapat dating nila Mommy?"

"Nine kuya, eight forty five na kaya maya maya lalabas na siguro iyon sila."

"Austin kumusta naman pag-aaral mo?"

"Maayos naman kuya, bakit po hindi kana dumadalaw sa bahay"

"Pasensya kana bunso busy lang si kuya."

"Pareho kayo ni Ate, mabuti nga doon muna siya sa bahay ngayon kasi nagbakasyon si Nanay." Nanay o yaya tawag ni Austin sa yaya nila.

"Babawi naman kami sayo magkakasama naman tayo ngayon kasi magbabakasyon tayo."

"Nako kuya huwag ka nga mangako kay Austin alam naman natin na kahit nasa bakasyon tayo o wala. Wala ka talagang oras kasi iba inaatupag mo."

Sanay na siya sa kuya niya ang ayaw niya lang ay iyong nangangako ito sa kapatid nila tapos hindi naman gagawin. Aasa lang kasi ang bata. Ayaw naman ni Autheia na masaktan si Austin. Lagi na nga itong mag-isa paaasahin pa. Buti nga siya bumabawi kahit papaano e ang kuya niya hindi.

Hindi na muling sinagot ng kuya niya ang sinabi niya. Nang makita ni Austin na palabas na ang magulang nila.

"Ate tara, ayon sila Mommy oh!" sabay turo neto sa gawi ng magulang nila.

Agad naman sinalubong ni Austin ang Mommy at Daddy nila. Nauna na talaga ito dahil miss na miss na neto ang magulang niya. Halos isang taon din silang hindi nagkita.

"Welcome back Mom, Dad. Maayos lang po ba byahe niyo?"

"Hi baby, nangangayayat ka yata?" niyakap naman siya ng Daddy niya.

"Medyo na delay ng kaunti ang flight namin pero so far maayos naman. Ano kompleto na ba ang mga dadalhin niyo?" aniya ng Mommy niya.

"Yes Mom, maayos na inayos ko na lahat."

"Autheia oo nga naman bakit parang nangangayayat ka? hindi ka pa kumakain ng maayos baka naman puro trabaho inaatupag mo hindi kana nagpapahinga at wala na sa oras ang kain mo." puna ng Mommy niya sa kaniya.

"Mom, Dad, ganito naman talaga katawan ko. Saka sakto ako sa tulog at kain."

"Ikaw naman Austian kailan ka ba titigil diyan sa kakalibot mo sa iba't-ibang lugar. Have you already read my last will and testament?"

"Yes Dad. And I don't agree of with that."

"Kahit naman hindi ka sang-ayon kung ano ang nakasulat doon. Wala ka ng magagawa dahil iyon na ang desisyon ko."

"How about you Autheia?" bumaling sa kaniya ang daddy niya.

"Same with kuya Dad. Ayoko sa desisyon niyo. Wala nga akong boyfriend tapos gusto niyo agad apo tapos mag-aasawa kami. Dad naman ang pag-aasawa hindi parang kanin lang na kapag sinubo mo at napaso ka ay iluluwa mo. Ayoko madaliin ang mga ganiyan bagay. Hindi ko pa natutupad ang pangarap kong magkaroon ng sariling coffee shop."

"Hayaan mo muna ang mga anak mo Agusto.  Mga bata pa naman sila hayaan mo muna mag-enjoy sila."

"Hindi na mga bata ang mga iyan ofellia kaya ganiyan iyan kasi kinukunsenti mo. Matanda na tayo. Sila din naman ang magmamana ng mga pinaghirapan natin dapat ngayon pa lang alam na nila mga responsibilidad nila sa pamilya natin."

"Saka na natin pag-usapan to Dad baka ma-late pa tayo sa flight natin."

Pinutol na niya agad ang usapan kasi kung hindi niya ginawa iyon hahaba ng hahaba pa ang sasabihin ng daddy niya at hindi ito titigil hangga't hindi sila napapayag.

Mabuti na lang at nakapag-booked na siya ng flight nila papuntang boracay. Doon sila magbabakasyon, request din kasi ni Austin iyon gusto neto makapag-beach din sila. Matagal-tagal na din kasi nang huli siyang nakapag-beach.

At dahil hindi sinama ng magulang nila sa bakasyon neto sa abroad. Noong wedding anniversary nila kaya isa din ito sa way ng magulang nila para bumawi. Hinahangaan din talaga ni Autheia ang tibay ng relasyon ng mga magulang niya. Kahit may pagkakataon talaga na hindi ito nagkakasundo sa mga desisyon nila sa buhay pero sa huli magkasama at nagdadamayan pa din ang mga ito. Pangarap din ni Autheia na kung sakaling magkakaroon siya ng pamilya balang araw. Gagawin niyang insperasyon ang relasyon ng mga magulang niya.

"May mga pasalubong pala kami sainyo. Saka ko na ibibigay pagdating natin sa boracay."

"Yehey! mommy iyong Ps5 na gusto ko binili mo ba?"

"Pina-deliver ko na sa bahay anak. Pag-uwi na lang natin mo buksan iyon okay?"

"Yes po Mommy thank you po."

Spoiled din ang kapatid niya sa Mommy niya Lalo na sa Daddy niya. Bunso kasi kaya binibigay talaga lahat. Naranasan din naman nila Autheia ang ganiyan noon. Pero hindi siya ang tipo na puro hingi sa magulang. Sa kanilang magkakapatid siya lang ang ayaw masyadong umasa sa pera ng magulang  niya noon. Maliban na lang kung may kailangan siya sa school saka siya nanghihingi. Pero kung hindi naman niya kailangan ay hindi din niya bibilhin.

Ang sabi kasi noon ng lola niya habang bata pa sila kailangan nilang matuto na mag-save ng pera dahil hindi nila alam ang mangyayare sa susunod na mga araw. Walang makakapag-sabi baka isang araw mawala lahat ng nakasanayan mo. Iyon ang payo ng lola niya na tumatak talaga sa kaniya at kahit kailan hindi iyon nawala sa isip niya.

At sinusunod niya pa din iyon hanggang sa kasalukuyan. Kaya din siya nagpursige para matupad ang gusto niya na magkaroon ng sariling coffee shop. May ipon naman siya pero hindi pa iyon sapat. Alam niya sa sarili niya na kaya niya, matutupad niya iyon pinapangako niya sa sarili niya hindi siya mag-aasawa hangga't hindi niya naitatayo ang coffee shop niya.