Prologue
"Open your legs," he whispered drunkenly.
Without ado, I obliged willingly like a four-year-old kid desperate for her doll toy. But needless to say, what's in front of me was far from a mere toy.
It was hard, huge, and saluting—something erecting. Something restricted to children.My lips twitched at that thought.
Children...
Even with these fiery sensations I was enduring, I groaned at the back of my head chanting I'm not a fucking child anymore. Not even a little girl. Definitely not.
I confirmed it when a soft moan fled to the thin air, apparently coming from my mouth.
His expert middle finger teased the entrance of my flesh even between the thin cloth of my underwear. Whilst the other hand was kneading my mounds alternately.
Namumungay ang mga mata, pinagmasdan niya ang ginagawa kaya hindi ko maiwasang mapagaya. Ngunit bago ko pa man maiyuko ang sariling ulo, muli akong naliyo nang siilin niya ng uhaw na halik ang aking mga labi.
"Hmmm. So good..." he whispered to my ear before he nibbled it when he felt my hand stroking his delicacy.
"How good?" pilya kong bulong pabalik sa kabila ng pananabik, ginagalingan nang husto ang kontribusyon dahil sa papuri.
He grinned at my words, drifting his eyes on me to answer it properly.
"As good as my cock inside you... But let's see if it's true?"
I whimpered when he finally got rid of my panty—the only fabric I was wearing that night. Now we're both naked. I bit my lip seductively as I examined his virile built before me.
Nanatili akong nakahiga sa kama habang nakaluhod siya sa bandang ibaba ko, siwalat na siwalat ang kanyang kabuuan.
The corner of his lips rose... very, very proud.
"Done giving me a once-over?" he taunted.
I rolled my eyes as I massaged my own breasts to seduce him. Or more like, to test the monster in him.
Tulad ng inaasahan, tila nawala ito sa sarili habang pinapanuod ako sa buong pusong serbisyo. Lalong bumigat ang kanyang mga talukap, bahagyang napapaawang ang mga labi dahil sa munting palabas na hatid ko.
Gusto kong tawanan ang reaksiyon nito. Pero pinili kong huwag.
"Puro ka yabang. Tiklop ka rin agad," I taunted before lifting my body to kneel on the bed, too.
Not wanting to be outshined, he licked his lips as he retrieved his dominant demeanor.
"Let's see about that. I'm not arrogant for nothing you know..." he warned, kneading his fingers against my slit while rubbing his member with the other hand.
"Take it off," he said in the middle of kissing and grinding inside me.
Eyes squeezed shut, I bit my lower lip to suppress my incoming scream when he pounded real hard inside me.
The squeaky sound of the bed due to the force we're making was making me more lightheaded, injecting more corrupted images in my head even without the art of mirrors.
Damn, I could still see us pounding with each other.
"Take it off, Yen..."
"H-Huh?"
I got confused. I don't know if it was because of the influence of our activity or the remark itself. Maybe both. I mean, what's to take off if I have nothing now?
Sa kabila ng pagbayo niya sa akin, buong lakas kong tinanaw ang sariling katawan kaya lalong nalito nang tama naman akong wala na akong saplot.
"I-I'm not... I'm not wearing... a-anything..." I struggled in between his smashes.
Namumuo na ang butil ng pawis sa kanyang mestisong mukha na namumula na ngayon nang tanawin ako, patuloy pa rin sa ginagawa sa aking katawan.
Ngumisi siya at muling binaon ang mukha sa aking leeg. Saglit niya iyong pinatakan ng mararahang halik bago ilipat ang mga labi sa aking tenga dahilan upang madama ang mainit at nangingiliti niyang hininga roon.
"You sure about that?" he whispered mischievously.
Hindi kalaunan, para akong nawala sa huwisyo nang natanto ang isang bagay.
My pupils dilated as I looked at his face. But this time, his eyes closed and his head fell back, biting his lip while grinding me in pleasure.
Samantalang ako, tila nawalan na ng gana nang isang ideya ang sumulpot sa utak.
Aside from my clothes, undergarments, and accessories. He's right. I'm still wearing something.
I'm still wearing something in my eyes.
Wala sa sariling akong natulala sa lalaking katabi ngayong gabi sa kama, mahimbing nang natutulog sa aking tabi pagkatapos ng ilang serye ng kapusukan.
"Who are you..." bulong ko halos sa hangin.
Humugot ako ng malalim na hininga dahil wala nang pag-asa 'tong ginagawa ko, ramdam ang munting panginginig sa lalamunan dahil doon. Matagal bago ako hinila ng antok dahil sa maraming bagay na bumabagabag sa isip
How was he able to... know that?
Pagsapit ng panibagong umaga, saka ko lang naramdaman ang matinding takot sa sitwasyon ko ngayon. Nilingon ko ang hubad na kabuuan at ang lalaking nakatanaw na ngayon sa balkonahe, wala pa ring kasaplot-saplot!
Fuck! He's still here! What if Nana caught me inside my room with this... with this man?!
"Good morning," he greeted languidly when he learned about my consciousness.
Sa totoo lang, ipinagpasalamat ko pa rin na kahit paano ay hindi na niya pinahaba pa ang tungkol sa... sa mga mata ko.
Kung paanong may ideya siya roon ay hindi ko alam. Ni hindi ko pa sigurado kung iyon nga ba ang tinutukay niya. Baka pa may gamit pala akong female condom kahapon at iyon ang sinabi niyang take it off? Was I just being paranoid?
I sneered inwardly. What the hell, Yen? Is that the best thing you could think of? This is freaking unbelievable!
"Bakit nandito ka pa rin? Hindi tayo pwedeng mahuli rito!"
Hindi na ako mapakali. Tiningala ko ang orasan at napasapo sa noo nang naalalang may bisita nga pala kami ngayon!
Mahigpit na bilin ni Nana sa akin na bumaba nang maaga para sabay-sabay naming salubungin ang importanteng panauhin. How could I be this irresponsible?
At isa pa, talagang hindi pa ako nakuntento at sinakto pa kagabi ang tawag ng laman, huh? Ang galing-galing!
"You sound like a rebel kid hiding her forbidden teenage love. You're not a teenager anymore, Yen..."
May gana pa siyang umupo sa kama ko na parang hawak ang oras ng kalawakan.
I rolled my eyes when I noticed his morning wood. The guts this man has, alright!
"May bisita kami," tipid kong sagot at kumaripas na sa banyo.
Mas mabilis pa sa alas kuwatro ang ginawa kong pag-aayos. Sa banyo na rin ako nagbihis dahil baka ma-trigger pa ang higanteng nasa kuwarto ko.
Pagkalabas, muntik pa akong mabilaukan nang nadatnan itong nagsasarili habang nakahilata sa kama.
"Seriously?" I grimaced.
He chuckled as if it's nothing. "Yen, ang tagal mo sa banyo. You can't blame me for imagining things. What did you do? You should've invited me..."
"Oh, spare me with your crazy antics. Sinisi mo pa ako, e, kailangan ko nang magmadali! At ikaw, ano... magbihis ka na at lumayas bago pa man tayo mahuli. T-Teka, paano ba 'to?"
Napakagat ako sa daliri, iniisip kung paano siya makakaalis samantalang rinig na rinig ko pa ang ingay niya nang nilabasan na ata.
Oh, my god!
"Just... Just jump out the window! Ewan ko! Ikaw na bahala tutal galing ka naman riyan kagabi!"
I panicked when the clock struck eight! Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin ng kumag na iyon. Basta ay nagmadali na ako patungo sa unang palapag ng mansiyon at nakahinga nang maluwag nang naabutan ko pang maaliwalas ang hitsura ni Nana. Buti na lang.
Kaso, mukhang nagkamali ata ako ng hula. Dahil pagkakita sa akin ay lalong lumukot ang kulubot na mukha ng matanda, handang-handa na akong bugahan ng apoy.
Well, that escalated too quickly.
"Kanina pa kita hinihintay! Ito nga't kakatukin na sana kita! Itong babaeng ito, lumalaki talagang paurong!"
I sighed in relief. Buti na lang nakababa na ako bago pa man iyon mangyari. Kundi, naku!
Patungo na kami sa bulwagan. Sinesermunan pa rin ako ni Nana tungkol sa kung gaano na katigas ang ulo ko pero alam kong may ulo pang mas matigas na nagpakitang-gilas sa akin kagabi.
Napangisi na lang ako sa sariling kamunduhan. Mukhang hindi pa iyon nakalagpas kay Nana.
"Tinatawanan mo ako, Lumi?" pasusungit nito.
Iyon nga lang, agad na napawi ang kurba sa mga labi nang tawagin niya ako sa pangalang iyon, hindi pa alintana na nasa loob na kami ng bulwagan.
I sighed. "Nana, Yen na nga po, hindi ba?"
Kulang na lang ay magdikit na ang dalawang kilay nito. Akmang iimik pa sana si Nana para sa panibagong argumento nang may gumalaw mula sa kabisera ng mahabang mesa.
Napukaw noon ang atensiyon namin pareho. Pagkalingon, para akong nabuhusan ng malamig na tubig pagkakita sa taong marahil ay... ang panauhing tinutukoy ni Nana.
Nagtama ang mga mata namin. Animo'y nilayasan ako ng sariling ulirat sa mga sandaling iyon.
"Batiin mo na ang Senyorito at umupo ka na rin, mahal na prinsesa!" mahina ngunit mariing bulong sa akin ng matanda bago ako kurutin sa tagiliran.
Napalunok ako. Pakiramdam ko'y inugatan na ako sa kinatitirikan ngunit nagawa ko pa ring ihakbang ang mga paa kalaunan.
Habang binabalagtas ang distansiya naming dalawa, nasa ibang direksiyon man ang mga mata ay sigurado akong minamanmanan niya lang ang bawat kilos ko.
I pressed my lips into a grim line as non-permitted questions surged into my mind.
What are the odds that he'd go back to Castel after all these years? I don't know. Even when his older sister passed away, he didn't show up. Or at least I didn't see him since I wasn't really present all the time.
But now... why is he suddenly here? After that day when he just... disappeared like a faint memory—that I thought was only a deep-seated dream of mine.
Pagkarating isa metro mula sa kanya ay wala sa sarili kong niyuko ang ulo tanda ng paggalang.
"Good morning, Senyorito..." It was almost a whisper.
As soon as I rose my head, I saw him arched his brow, giving me a sluggish once-over before he dropped his gaze back on his plate.
"Being late for the food is such a disgrace to the blessing," he snorted coldly before continuing his food.
I almost shivered. But in the end, with a stiff posture, I managed to find a seat for myself to join them in breakfast, positive I was detached from myself that time.
Napuno ako ng tanong. Tulad ng bakit bigla siyang bumalik dito? Hindi ba't dapat abala siya sa sariling kompanya? Bago pa iyon at ilang taon pa lang kaya... iyon dapat ang inaatupag niya. O baka naman may iba siyang pakay rito?
Kung ganoon, siya lang ba mag-isa? Paano ang... girlfriend niya?
A bloody sensation traced the passage of my throat as I thought of that. Heck. Why should I have to care anyway?
It also didn't help that after a while, an uninvited yet familiar face suddenly appeared in the entrance of the dining hall with only a... single towel... loosely hanging around his waist. Naningkit ang mga mata ko.
"What did I miss, people?"
My jaw almost dropped on the floor when I confirmed it. He even had the face to laugh! Can you believe it?!
Horror overtook Nana's face while as per Senyorito, he only glanced darkly at the man currently sashaying his way towards my direction.
Para akong dinagukan nang malupit sa nangyayari. Inusog ko ang silya at napatayo, hindi makapaniwalang nakatingin sa damuhong sinabihan kong tumakas na!
Heck, siya pa mismo ang nagpapahamak para sa aming dalawa!
"What the hell are you doing here?" mariin kong asik.
He only looked at me, amused. "Language please?"
"What..." I trailed off, hopeless and haywire at the same time.
Kung gulantang na ako kanina, hindi ko na alam ngayon nang lagpasan niya lang ako. Hinila niya ang upuang nasa gilid mismo ng kabisera, sa tabi ng Senyorito.
Hiyang-hiya na ako sa mga nangyayari. Nakipagsukatan pa ito ng tingin sa Senyorito at sa hindi inaasahang pagkakataon, tumayo mula sa kanyang upuan ang huli at pinatulan din ang paraan ng pagtitig ng isa.
Nana gave me a disappointed look. However, it was only short-lived when surprisingly, the two men spoke.
"Long time no see," Senyorito said with a hint of hostility.
The other one smiled, but he gnashed his teeth in between. He snickered.
"Welcome back, Zaro! Oh, look at my grown-up boy now..."
In return, Senyorito just smirked without humor at the man wearing only a towel. While as per me, I was bowled over thinking that they apparently knew each other right off the bat.
Natulala na lang ako.
I don't know that. How could I even know anyway? When all I should do as I grow up was to heed their biddings and threats because it's all for my growth... For my welfare and safety.
I smiled weakly to myself as I went back to my seat.
At least, that's what they told me.
Chapter 1 Message Eyes. Eyes are the windows to your soul... that's what they told me. Then I wonder what my soul looks like. Is it pure, sweet, solemn, radiant, and innocent? Or is it... dark, violent, murderous, and shameful? I want to know. I'm curious about my own soul and essence. But sadly, no one's willing to take a glimpse through the window. Tumingala ako, dinama ang kapayapaan, ang sariwang hangin ng pang-umagang araw. Kasalukuyan akong nasa ilalim ng isang matayog na puno kaya nalilimliman kahit papaano. Mula sa taas, tanaw
Chapter 2Safety"Hoy, Lumi!"I locked my lips as I turned to a familiar voice. Isang nakabusangot na Jackie ang tumambad sa akin.Syempre, alam ko na ang pakay nito ngunit labag man sa loob ay inensayo ko na ang gagawin."Jackie," I smiled, the more reason for her to be furious.Pagkatigil sa harap ko, nilahad niya ang kamay at tila inip."Iyong papel, akin na.""Tungkol don, Jackie, sorry. Dahil sa trabaho kanina sa kwadra, hindi ko namalayang naiwala ko 'yung papel."Hindi pa man ako tapos sa sinasabi, napamulagat na siya sa pinaghalong gulat at inis."Ano?! Kainis ka naman, Lumi, e!"Bahagya akong napayuko. "Pasensiya na talaga.""Bigla mo kasing hinablot! Tapos burara ka naman pala!"Hindi na ako nagsalita at tinanggap na lang ang mga sentimyento nito.To be honest, I don't know what's gotten into me that I have to resort to mendacity
Chapter 3BuffaloMy cheeks flushed when I reckoned what's that about. Is he... perhaps... concerned about me?He said it's for my safety... Why? Are those guys up for something when they told me to come with them?Truth be told, I really did feel something strange earlier when they talked to me. But it wasn't enough warrant to judge them, especially when they're being nice to me. Something that is really precious for me.People being friendly... Having friends, having someone to talk to, being my true self when they're around.I smiled inwardly. Wow. Is it possible to experience that?Habang pabalik sa mansiyon ay hindi ko maiwasang tanawin ang matatayog na bakod at pader. Nakapalibot iyon sa buong lupain ng Castellano.May mga pagkakataong nawawala sa isip kong mayroon noon dahil napakalawak naman ng buong lupain. Kaya parang hindi rin dama ang pagkakakulong dito sa loob ng ilan
Chapter 4MattressI still can't believe it. My first kiss in everything was stolen by Zaro! It also doesn't help that he's unconscious and oblivious. He can't remember a thing! Tuloy, hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o sumama ang loob.It's not fair though. He should at least... remember it, I guess?I derided to myself. What for, Lumi?Kinaumagahan noon, mula sa patio ay tanaw ko ang pagpanhik ng kanilang grupo patungo sa kwadra kanina. I think they planned on sauntering around before going.Linggo ngayong araw kaya naman maagang umalis si Nana para magsimba kasama ang ilang kasambahay. Samantalang ako, naiwan dito sa mansiyon.Wala namang pinapagawa sa akin ang matanda ngunit hindi ko pa rin maiwasang hindi magtampo tuwing Linggo. Hindi nila ako sinasama. Bawal daw akong lumabas.Kasalukuyan akong nasa silid habang nakahalumbaba gamit ang parehong kamay, nakatanaw kina
Chapter 5GratefulHindi ako mapanatag sa sitwasyong kinalalagyan ko sa mga oras na iyon. Kung bakit nasa loob ng maliit kong silid ang Senyorito ay hindi ko pa rin alam dahil kapuwa kami tahimik lang simula nang papasukin ko siya rito.Kung may ingay man na maririnig sa paligid, siguro iyon ay ang paminsan-minsang pagtama sa pinggan ng kubyertos ko.Isa pa, dalawang bagay ang umiikot ngayon sa utak ko. Bukod sa aksidenteng halik noong nakaraang gabi, na malinaw sa aking hindi alam ni Zaro, dumagdag pa ang kakatwang memorya ko sa mapanganib niyang histura.Was it a dream or a memory? Siguro sa sobrang kahibangan ay nag-iilusyon na ako masyado."What are you thinking?" basag ni Senyorito sa katahimikan.Awtomatiko akong nanigas sa gulat. Napatigil ako sa pagkain. Nang natanto ang kanyang tanong ay nag-init ang mukha ko dahil totoong alam na alam ang sagot doon."K-Kung ano pa pong
Chapter 6AzulPara akong lumulutang habang patungo sa gazebo na tinukoy ni Senyorito. Ang totoo, nag-aagaw ang tuwa at takot ko para sa sarili.Hindi ko na maintindihan. Sa pagkakaalala ko ay matibay naman ang paninindigan na imposibleng magtagpo man lang ang aming landas. Pero dahil lang sa narinig, nagkaroon ng liwanag ang dulo ng madilim na kuweba. Nakadiskubre ako ng katiting na pag-asa at lubos ko iyong ikinatutuwa. Gaya rin ng pagkatakot ko para sa sarili.Nang tanaw ko na itong nakaupo sa gazebo at nakatalikod mula sa aking direksiyon, awtomatiko ako napabuntong-hininga.Nakakatakot pa rin. Hindi ko dapat 'to masyadong bigyan ng kahulugan.Naisip ko, siguro dahil sa kabila ng pagiging malupit, sadyang may nakatago lang na kabutihan sa sulok ng puso nito. He's just too kind to stomach a damsel in distress roaming around with time bombs in her hands, full of casualties and mishaps.
Chapter 7Pridyeder"Alalahanin mo ang mga bilin kong bata ka. Ilang ulit ko nang tinuktok sa utak mo kung gaano kadelikado ang paligid.""Wala naman po kayong dapat ipag-alala, Nana. 'Yung kambal lang po talaga ang kasama ko."Tumalim lang ang tingin niya sa akin. "Alam ko. Pero kahit kanino dapat kang mag-ingat. Maski kanino!""Maski po sa inyo?" I asked innocently as I glanced at her through the mirror.Panandaliang nangibabaw ang katahimikan sa silid. Taimtim lang na nakatingin sa akin si Nana mula sa likuran ko kaya pinagpatuloy ko ang
Chapter 8Routine"Dapat sa kuwarto na lang ang batang ito, Victor," problemadong wika ni Nana.Napayuko ako, inabala na lang ang sarili sa mga nakahaing putahe sa harap ko.Nangyari ang utos ng Senyorito. Lahat ng trabahanteng stay-in dito sa mansiyon ay narito't kasama niya sa pagkain, maging ako.Hindi ko mapagkakailang tama si Nana. Dapat ay sa kuwarto na lang ako. Iyon naman talaga dapat tulad ng dati. Nasanay na akong kumakain nang mag-isa sa silid ko. Hinahatiran na lang kung kailan hindi na abala ang lahat. Dining with a large group of people would always feel brand new to me.Buong ingat kong inangat ang mga kubyertos sa takot na makalikha ng kahit maliit na ingay. Halata mang intriga ang lahat sa opinyong iyon ni Nana, pinilit nilang huwag makialam o sumulyap man lang. Maliban kay Jackie."She's also a helper. Lahat ng narito ay parte ng Castellano," Zaro answered politely.
Special Chapter"Azul! Azul ang color ng brief ni Azul! Nyenye!"I frowned at my female classmate, Jianne Rhed. The other girls giggled with her as they flocked to my table.Our break time just started and they're already here to pester me like the usual. I frowned more as I glanced over my shoulder to see if it's true.But then I realized, Moma gave me a red underwear. I laughed kasi may naisip na response doon."That's bad. Bakit ka naninilip sa akin, ha, Jianne?""Yieee!" the class teased.Jianne's face flushed. "Inaasar lang kita kasi hindi mo ako nipansi
Epilogue (2 of 2) "I'm sorry, Liz, but I can't. I have a lot of things to take care of. I have plans and..." Umiling ako at bumuntong-hininga. "I can't come with you..." She stood and her eyes flared at me. "You will, Zaro! Akala ko ba mahalaga ako sayo? Akala ko mahal mo ako? This is just a small thing to-" "Matagal ko nang nilinaw kung ano tayo, Eliza. Alam mo kung hanggang saan ka lang." She was being uncontrollable and hysterical. Iyon ang nabuo sa isipan ko. I know she's going through a lot of pain but I don't think it should be a license to hold someone by the neck. I will help, that's not a question
Epilogue (1 of 2)"Dibs on the girl, man."Malayo pa lang pagkatapos kong siguraduhing nakapasok na sa mansiyon ang batang babae, nagpantig agad ang tenga ko sa bungad ng kaibigan.Fablo lifted his glass while leaning on the post lazily. He saw the entire thing from the distance, me scolding the little girl to go back to her room. I knew he was watching us.Umismid na lang ako at nagpatuloy sa paglalakad."Stay away from the little girl," I warned when I got closer to him.He laughed cockily. Akala ata'y nakikipagbiruan ako."Oh, man. Little girl my ass! Did you see her? Dude, she's a lady! A very fine lady. I haven't seen any woman that shy and reserved. Only her, man!" He chortled like a horse. "I'll make her scream like an actual woman, you'll see."He grinned smugly as he played with his glass, like he's already plotting his plans inside his insignificant skull.By that, I tasted an
Chapter 45UnitedEyes. Eyes are the windows to your soul... that's what they told me.It's been ages. Many years have passed away, but I still wonder what my soul looks like. Is it pure, sweet, solemn, radiant, and innocent? Or is it... dark, violent, murderous, and shameful?I wanted to know. I still want to know...I was curious about my own soul and essence. About my purpose. But sadly, even if there's someone willing to glimpse through the window, fear would overtook their faces.Or worse, they die...Umukit ang mapait na ngiti sa akin nang muling binalikan ang lahat.Iyong mga panahong musmos pa lang. Tanging problema lang ay tumakas tuwing Sabado o Lunes para masaksihan ang pagsikat ng araw.O hindi kaya'y ang mga ganid na tao na gusto raw, hindi umano, na kunin ang mga mata ko kaya dapat ay laging suot ang artipisyal na maskara.Thinking about trivial things
Chapter 44ProphecyIt was a tragic sight to witness. After Mr. Lopena's resolute plea, we didn't waste any more time.Agad nilipat si Janine sa pinakamalapit na guest room. Somehow, our household is prepared for this. Kahit ako ay nabibigla habang pinapanuod ang lahat ng nangyayari sa paligid. As if I am the only one alarmed because they all seemed apt and ready for this day.Sometimes, my eyes would come across Janine's direction. I think she's unconscious and her life is already at stake, barely breathing.But whenever I catched myself looking, I'd always look away instantly, afraid that glimpsing at her would aggravate her ailment."Ako na muna rito. Sumama ka na lang kina Mama sa study area," utos ni Ate.Tumango ako at iniwan na muna sila ni Kobe roon kasama ang mga Aurdel na tauhan sa mansiyon ng mga Lascano.Sumunod ako kina Mama. I saw how Mr. Lopena lost himself while li
Chapter 43VicissitudesHabang binabalagtas ang tahimik at sagradong pasilyo ng establisyimento, nanumbalik sa akin ang mga sinabi ni Mama dati."They have no other choice but to cooperate with us with all honesty.""How are you so sure that... they won't betray us? After all, Duccio is a Castellano. The blood running through their veins is the same. Hindi rin malabo na ulitin nila ang ginawa niya noon sa atin!""I can sense it, Saki. At masasabi kong mayroon tayong alas na hawak laban sa kanila. Kaya sa oras na magkagipitan, malaki ang mawawala sa pamilyang Castellano..
Warning: Please be advised that this chapter contains mature content not suitable for young audiences.--Chapter 42CurseFor a long while, I found myself staring blankly at the horrendous note—detached and barely able to breathe.Kung hindi pa rumesponde ang mga tauhang tinawagan ni Aren ay baka tuluyan na akong inugatan sa kinatatayuan. My mind was unstable at that moment of time. I was temporarily put in the convoy truck, surrounded by our men.Dumating ang mga pulis at agad sinarado ang crime scene. Napalilibutan ng tao ang paligid. Kinuha rin ang note sa akin dahil kailangan
Warning: Please be advised that this chapter contains explicit content not suitable for young audiences.--Chapter 41BloodThe week has been a smooth sailing since that day. For a couple of days, I felt so magical and euphoric.Kahit papano ay napapagtagpi-tagpi ko na rin ang mga pinag-usapan noong araw na iyon. Who would have thought that Senyor Danilo's impeccable intellect was bestowed by Mama before?The Superiors of Aurdel have the prowess to endow or grant prominent humans a gift that they deserve. Our ancestors helped and protected Castel and Casteleños. But not until whe
Chapter 40Open"You're still there, right?"Kahit hindi nakikita ni Mama, tumango ako at lalong pinagdikit ang mga hita. Ganoon na rin ang mga paa ko sa sahig at ang isang kamay sa aking tandayan."Opo. Medyo... uh... tinanghali na po kasi ng gising."Kasalukuyan akong nakaupo sa gilid ng kama ni Zaro. Makalipas ang ilang taon, ngayon na lang ulit ako nakapasok dito. There are some changes, but the ambiance here is still the same. Comfy yet masculine at the same time."You must be really tired," ani Mama sa kabilang linya.Kahit alam kong walang malisya ang sinabi ni Mama, uminit nang husto ang pisngi ko sa kung anong dahilan."M-Marami kasing iniinisip kagabi kaya po napuyat ako..."It's partly true, though. But I know where the lie is. Kinagat ko nang mariin ang pang-ibabang labi habang abala sa pagbubura ng kaisipang iyon.Mula sa kanyang walk-in closet, natanaw