CHAPTER FIVE

Napaigik na lang ako nang pabalya akong inihagis ni Karuiq sa ibabaw ng kama.

“What do you think you’re doing, Crishiah?”

“And who are you to interface my doings?” I said, pilit na tinatago ang kaba na nararamdaman ko ngayon. He’s expression didn’t change, sobra pa rin ang galit na makikita sa mukha niya.

“Who are you to threatened Dustan like that?” I can’t still really believe that he said those words earlier. I know that he hast his rugged look, but I cannot believe that he can say those without any hesitation.

Pumikit ito ng mariin. “I will let this pass,” he said, he’s eyes are still close. He sighed deeply before opening his eyes and met mine. Mas kalamado na ngayon ang emosyon sa mata niya pero nandon pa rin ang pagiging iritado.

Nakatingin lang ako sakaniya. Biglang hindi ko alam kung anong gagawin dahil sa biglang pagbabago ng ekspresyon niya.

“I’m willing to do whatever you want but not this, Crishiah. But not meeting that man.” he’s more calmer right now. “I just threatened him because I don’t like the idea that you two are meeting each other.”

I sarcasticly chuckled when I heard what he said.

“You don’t like the idea that you seeing us together? What do you think of me?” I asked using my voice telling that I’m a human to that can feel a pain.

“Sa tingin niyo ba I like the idea, I like that you all thinking and seeing me as Anastasia?” I saw the confusion in his eyes pero kaagad ding nawala iyon nang mapansing niyang pinagmamasdan ko siya.

“What do you mean?”

Nangunot ang nuo ko. “What do I mean? I’m sucks of people thinking and turning me of Anastasia! I have my own life, it doesn’t mean that I have her heart na ako na siya!” Magkaiba kami, nasa akin man ang puso niya ay never na magiging ako si Anastasia.

“Hindi ko na kayang marinig ang sinasabi nila na hindi dapat ako ganito kasi hindi ganito si Anastasia. For heaven’s sake she’s already d*ad, stop... stop.” Hindi ko na halos matuloy ang sasabihin ko. “Huwag niyo naman akong baguhin at gawing siya.”

“That’s why I told you that you have a freedom here and stop acting like he—”

“Yes you told me that!” I cutted his words. “I thought iba ka sakanila na makikita pa rin sa akin si Anastasia. I did change myself, no, I didn’t. Ibinalik ko lang ang dati akong just like what you said.” I stop talking and sighed deeply.

“Akala kapag pinakita ko na ang tunay na ako ay hindi mo rin maiisip na ako siya but I was wrong.” I continued.

He took one stepped to come near me pero umatras din ako papalayo. “I didn’t see you as Anastasia, Crishiah.”

“Liar!”

“I’m not lying. D*mn it!” he shouted and he even kicked the wooden table. Hindi ko naiwasan ang bahagyang pagtalon sa kinauupuan ko dahil sa lakas non; nahulog pa ang ibang gamit na nasa ibabaw ng table.

He frustated run his finger on his hair. “I’m telling the truth. I just remember her when I saw that fr*aking macaroni salad.”

I don’t know why. Hindi ko alam kung bakit hindi ko kayang maniwala sa sinasabi niya. And his reason? D*mn his reason! Hindi ko makuha ang pinupunto niya, it’s not enough reason to call me Anastasia.

“I don’t belive you,”

“Then don’t believe me. I don’t care if you belive me or not, that won’t change the thing that you’re still mine, Crishiah.” he said while smiling.

“I’m not yours, even that contract is existing I’m still not yours.” he just smirked.

Mas lalo akong naiinis sa inaakto niya. But I feel relieved dahil nasabi at naisigaw ko na ang matagal ko ng gustong sabihin sa lahat.

“Enough with the fight. About that guy, I will not let you to see him again.” ang mga mata niyang nakatingin sa akin ay napunta sa braso ko kung saan niya ako hawak-hawak kanina.

I’m about to speak pero napatigil din ng bumuntong hininga ito bago lumapit sa akin, upo siya at magaan ang pag hila niya sa akin papalapit sakaniya. “I’m sorry,” he said using his calmer voice right now.

Huh?

Napalingon ako sa braso ko na hinahaplos-haplos niya ngayon, napaangat na lang ang kilay ko ng makitang namumula pala ang braso ko dahil sa higpit ng paghawak niya sa akin kanina.

“I’m sorry,” patuloy lang siya sa pag sorry sa akin. Nakatingin lang ako sakaniya habang ginagawa niya iyon. Hindi ko alam kung anong gagawin ko sa biglang pagbabago ng ikinikilos niya.

Nagulat na lang ako ng bigla niyang patakan na marahang halik ang braso ko. Ibang iba na siya sa kaninang agressive. Napakabanayad na nitong kumilos ngayon na para bang ayaw akong masaktan.

“Stop,“ umiwas ako ng tingin at lumayo sakaniya. “I’m going to take a rest.” Tumalikod ako nang hindi pa rin siya tinatapunan ulit ng tingin, my heart beating wildly and I don’t know why.

Pinakiramdaman ko ang susunod niyang gagawin habang nasa likod ko siya. Narinig ko ang paghinga niya ng malalim bago tumayo.

“Okay. Just call me if you need anything.” Hindi ako kumibo hanggang sa marinig ko ang pag bukas at sara ng pinto.

Ilang segundo lang ay napatihaya na ako ng higa. “Stop beating fast and wildly,” pagkakausap ko sa dibdib habang hinahaplos iyon.

I don’t know why I’m feeling this right now. May kung ano pang dumadaloy sa ugat ko na hindi ko maipaliwanag kung ano iyon.

I didn’t notice that I fell asleep. Nagising na lang ako na sikat na sikat na ang araw sa labas. Ang akma kong pagtayo ay hindi natuloy dahil sa biglang pagbigat ng kung ano sa may tiyan ko.

And there, I saw karuiq sleeping peacefully shile hugging me. Ang higpit ng yakap nito sa akin.

When watching his sleeping face mukha siyang inosente at mabait kabaliktaran kapag gising siya na nakakatakot ang itsura. Akala mo lagong galit sa mundo.

Dahan-dahan kong inaangat paalis ang braso niyang nakayakap sa akin.

“C’mon let me hug you.” mabilis na napalingon ulit ako sakaniya dahil sa pagsalita niya.

Bahagya nang nakadilat ang mga mata niya at nakatingin sa akin. Tumikhim ako at umiwas ng tingin.

“Stop acting like we’re okay.”

He groaned, “you’re being grumpy ang aga-aga.” he chuckled and I didn’t. May emosyon na ngayon ang pag tawa niya, I mean chuckled na talagang natatawa siya unlike kagabi na magaspang ang boses.

“Ahh!”

Mas lumakas ang tawa niya dahil sa ginawa kong pagtili nang hilain niya ako pahiga ulit sa tabi niya.

“Ano ba Karuiq,”

He still laughing, nagsitayuan ang buhok ko sa batok dahil dumadampi ang hininga nito sa batok at tainga ko. Nakatalikod ako sakaniya habang nakatagilod ito at nakayakap sa akin.

“I love hugging you,” I didn’t say anything or move a bit. My heart started pounding wildly again, mas lumala pa iyon nang maramdaman ko ang paghalik niya sa buhok ko.

“M-May trabaho ka pa, Karuiq.”

“Work from home,” he answered; still kising my hair.

I’m curious what work he have. Wala akong alam ni isa sakaniya.

“What’s your work?” Hindi ko na napapansin ang pagtibok ng puso ko.

“I’m working at my dad’s company.” huminto ito sa ginagawa sa buhok ko at ipinaharap ako sakaniya.

Kahit talaga anong gawin kong hindi pagsunod sakaniya may time pa rin talaga na kahit anong gawin niya ay nagagawa niya ng wala man lang pagtutol sa akin.

“Although I’m planning to quit too.”

“Why?” I asked out of curiousity. Wala akong lakas ng loob na tignan siya sa mga mata niya kaya nasa dibdib niya lang ang paningin ko.

“I want to run my own company.”

“What business?” hindi ko na napigilan ang paglingon sakaniya na halos pagsisihan ko. Napakalapit ng mukha namin sa isa’t isa, bahagya akong umatras palayo sakaniya. Akala ko ay pipigilan niya ako pero mahina lang itong tumawa at hinayaan lang ako.

“Sayang,” he whispered.

“Huh?” hindi ko kasi narinig ang binulong niya, mas naririnig ko pa ang tibok ng puso ko.

“Nothing. I’m running a business, I’m an engineer.” My mouth parted because of what I heard.

That’s explain why he knows how to draw or sketch. He chuckled again.

I rolled my eyes. “Bakit ka ba tawa nang tawa?” Ano bang meron sa umagang ito at mukhang maganda ang mod niya.

He smiled. “I love watching you, it makes me happy.” kumibot ang labi ko dahil sa sinabi niya. Ramdam ko ang panumula ng pisngi ko sa narinig. “I want to wake up beside you, everyday.”

“So engineer ka pala.” pag-iiba ko ng usapan.

Tumango ito, “yes, I’m the one who built this house.” Nakita ko ang pagdaan ng pamamangha sa mata niya habang nakatingin sa akin.

He bit his lips while looking at me.

“Engineer Espinosa, huh?” I smirked.

There’s something in his eyes that I can’t explain. “Let’s not fight anymore okay?” My smile faded but his still plastered on his face.

“Stop thinking that I’m seeing Anastasia to you, I never saw you that way.” Nakatingin lang ako sakaniya habang sinasabi ang mga iyon.

I don’t know what to say.

Inalis nito ang tingin sa akin at saka bumangon.

“Tayo na tayo.” Nagtataka man ay tumayo na rin ako.

At bakit naman ako magtataka? ‘Di ba kanina ko pa rin naman gustong tumayobat makalayo na sakaniya?

We don’t usually sleeping together. Madalas iting nasa trabaho kaya hindi kami laging nagkikita sa mismong bahay niya. Ito ang unang beses na magising kami na magkatabi sa umaga. I don’t why but I like that kind of side of Karuiq.

And I also want that. Ang hindi na kami mag kasagutan pa ulit. I want to feel myself. I need the freedom that I want.

Hapon na ng lumabas si Karuiq sa office niya rito sa bahay. Nanonood ako ngayon ng movie sa k’warto naming dalawa nang yumakap na lang na naman ito bigla sa akin.

“I’m sorry,”

Nangunot ang nuo ko. “For what?”

“I’m busy,” he answered. Humiga ito sa hita ko, hindi ko na lang siya pinansin dahil nadadala ako sa pinapanood ko.

Kinuha nito ang kamay ko at nilagay niya sa buhok niya. “Play my hair,” hindi na alng ako kumontra at nilaro ang buhok niya.

“Look at me.” lumalambing ang bosed nito.

“Nanonood ako, eh.”

“I need to go to Tarlac,” doon na ako tuluyang napalingon sa kaniya.

“Anong gagawin mo ron?”

Umupo ito sa tabi ko at hinila ako papunta sa harapan niya. Nakayakap na ito ngayon mula sa likod ko.

“I have a big project there.” Naramdaman ko ang pag-amoy-amoy nito sa buhok ko. Why kept smelling my hair?

“Kailan ka aalis?”

“We’re going tomorrow morning.”

“We?” humarap ako sakaniya para kumuha ng sagot. What does he mean by we?

“Yes. Do you think I’m going to left you here? You’re going with me, you need to unwind.” He smiled and carresed my cheeks.

“You want that?”

I smiled widely, “yes.” I nodded.

Sa idea na makakagala ako ay hindi ko maiwasang makaramdam ng saya, lumaki ako na halos nakakulong lang sa bahay at hindi nakakalibot. Pero ang saya nararamdaman ko ay naglaho rin.

“But I have classes.” I pouted.

“You don’t need to worry about your class. I already talk your principal.” he wiggled his eyebrow.

“Baka magalit sina papa,” they were very strict when it come to my study.

Ngumiti lang din sa akin si Karuiq. “Nakausp ko na rin sila. You don’t have any reason to reject me now.”

“I’m not rejecting you,” pag-aagap ko sakaniya.

He chuckled as he nuzzled his face to my neck. Eto na naman ang pagbibilis ng tibok ng puso ko. Whenever he’s like that my heart beating like a crazy animal.

"I love your smell,” namula ang pisngi ko dahil sa sinabi niya.

“Let’s have a date tonight.” nakabaon pa rin ang mukha niya sa leeg ko kaya hindi niya makikita ang panlalaki ng mga mata ko.

“Date?” I never done that.

Itinaas nito ang ulo at saka tumango. "Hmmm... Yes, my love.”

And there, I almost forgot how to breath when he called me with that endearment.

We watch another movie with that position. Ayaw niyang humiwalay sa akin at nakayakap lang, para itong bata na ayaw mahiwalay sa nanay.

Nang sumapit ang gabi ay saka lang siya nahiwala sa akin dahil kailangan naming gumayak. I only wear a white plain dress. I don’t know what to wear in a date so I just decided to wear this. Paglabas ko sa bathroom ay nakasuot na rin ng white polo si Karuiq.

I cringed, “mukha tayong naka-couple dress.”

He just winked at me, “well that’s the plan.”

Umikot na lang ang mga mata ko sa narinig. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin kaya sumusunod lang ako sakaniya. Pagbaba ay wala kaming naabutan doon, siguro ay kumakain na rin sila. Pinagbuksan ako ng pinto ng kotse ni Karuiq bago siya umikot at magsimulang paandarin iyon.

“Where are we going?”

“It’s surprise.”

Sa buong byahe at naging tahimik lang kaming dalawa. Tanging ang radio lang ang nakabukas at nakikinig lang kaming pareho sa tugtog.

“Karuiq,” mula sa daan ay napabaling ang tingin ko sakaniya na may malaking ngiti na ngayon sa mga labi.

I want to cry but I can’t. Napaka-familiar ng daan, hindi ko alam kung paano nalaman ni Karuiq ang lugar na ‘to. Ang isa sa mahalagang lugar sa akin.

“Did I surprise you?”

I just smiled and nodded. What an indeed surprise.