CHAPTER SIX

I couldn’t help but to close my eyes when a strong wind blew towards us. Suot-suot ko ngayon ang dalang extra jacket ni Karuiq dahil hindi naman ako nag dala ng jacket kasi ay hindi ko naman inaasahan na dito kami pupunta.

Hindi ito ang tamang lugar para sa date na sinasabi niya sa akin. Seriously? Date in cemetery? And how did he know this place? Bakit parang alam niya kung anong meron sa akin sa lugar na ‘to?

“We’re here,” kasabay ng pagsabi non ni Karuiq ay ang pagtingin ko sa baba kung saan makikita namin ang lapida niya.

Maayos na roon at walang damo sa paligid na halatang kakalinis lang. Ang tagal na pala simula noong dinalaw ko siya, ang pinaka-special na tao sa buhay ko—si mama at ang katabi nito ay puntod ni lola. Nag latag ng tela si Karuiq at inalalayan akong maupo.

Malungkot akong napangiti habang pinagmamasdan sila. Hindi ko alam kung anong emosyon ang uunahin ko ngayong gabi. This is so unexpected, na makapunta ulit ako rito sakanila. Hindi ko talaga inaasahan ito, at mas lalong hindi ko inaasahan ang taong kasama ko ngayon.

“How?”

“Kay tito,” he answered.

Kay papa? Paano eh galing mismo sakanila na bawal akong bumisita kina mama at lola.

“Na-kwento niya lang sa akin noong minsan na mag tanong ako about sa’yo.” tumango na lang ako sa sinabi niya.

I don’t know what to say. I’m having a mixed emotion right now.

Ipinikit ko ang mga mata bago tumingila. I miss you Lola Rita, na-miss ko ‘yong tayong tatlo pa lang nina Dustan ang magkakasama. Ang sabi mo hihintayin at masusubaybayan mo pa akong maging successful sa buhay, pero bakit ang daya dahil wala ka na? But I promise, Nay Rita, I will become a successful woman. Iyong sinasabi ko sa’yo, matutupad ko lahat, at kayo ni mama ang unang kukwentuhan ko ng mga bagay na iyon.

And to you, my mother. Ma, I’m always saying this, I love you and thank you for bringing me into this world. Kahit na hindi madali ang nagiging buhay ko, I’m happy because you gave me a life.

Hindi rin kami gaanong nagtagal ni Karuiq doon at pumunta na sa restaurant na pinag-reservan niya ng table. I really thought ay doon niya lang ako dadalhin. That made me happy pero hindi ko pa rin mahanap ang right word para makapagsalita sakaniya.

“Hey bro,” mula sa paglalakbay ng isip ay nabaling ang tingin ko sa lalaking sumalubong sa amin ni Karuiq. Matangkad ito, pero mas matangkad pa rin ng kaonti si Karuiq.

Moreno at may kayumangging kulay na mga mata.

Karuiq is holding my waist, suot ko pa rin ang jacket niya hanggang ngayon.

Napabaling ang tingin ng lalaking kaharap sa akin. “Your girl?” tanong nito.

Karuiq nodded, “yes. This is Freigivel, my woman.” sagot naman nito sa lalaki.

Hindi ako sanay makipag-eye contact sa ibang tao kaya naglilikot ang mga mata ko ngayon at hindi alam kung saan titingin. Sa huli ay mas pinili ko na lang na tumingin patagilid kay Karuiq.

“Hi, I’m William Huavas, the owner of this restaurant. Enjoy your date.” he smiled and I smiled a little too.

“You got a beautiful girl right here.”

Karuiq smirked, parang bang nagyayabang ang dating nito. “I know that, no need to remind me.”

“Eh? Jealousy?” William said using his mocking voice.

Pabiro na lang na sinuntok ni Karuiq ang kaibigan sa dibdib.

Nag paalam lang saglit ang dalawa sa isat isa bago ako iginaya ni Karuiq sa p’westo naming dalawa. Iniupo muna ako nito bago umupo sa mismong harapan ko, bigla naman tuloy akong nailang.

This is a Filipino restaurant, kaya ma-e-enjoy ko ang pagkain.

"I already ordered our food.” Karuiq said.

Kailan pa? Kanina pa ba bago kami makarating dito o bago niya ako tanungin?

“Huh?” wala sa sariling tanong ko nang mapaharap sakaniya.

A small chuckled escape from his lips.

“Don’t worry it’s your favorite food.” tumango na lang ako sa sinabi niya at bahagyang yumuko dahil hindi ko na rin naman alam ang sasabihin.

Tahimik lang kami habang hinihintay na i-serve sa amin ang order, pero parang hindi rin nakatiis si Karuiq at nagsalita.

“Don’t bow your head, can’t you look at me?” dahil sa sinabi niya ay napatingin tuloy ako sakaniya pero napaiwas din ka-agad ng tingin.

Mula sa perihepal vision ko ay nakitang kong baagya siyang umusog papalapit sa akin. Napaigtad na lang ako ng maramdaman ko ang daliri niya sa baba ko na dahan-dahan niyang ipinaharap sakaniya.

"Can’t look at me, hmm? Why??” tulad ng sabi ko kanina ay hindi ko kayang makipag-eye contact sa iba kaya naman labis ang kaba ko ngayon lalo na at hindi naman kalayuan ang mukha ni Karuiq sa akin.

Inatras ko ang mukha papalayo sakaniya.

Mas lalo akong umiwas ng tingin sakaniya bago sabihin ang kanina ko pang gustong sabihin sakaniya.

“P’wede bang tumabi ka na lang sa akin? Naiilang ako kapag d’yan ka nakapuwesto.” Pag-aamin ko, baka hindi pa ako makakain ng maayos dahil nasa harapan ko siya.

Ngumiti ito bago tumayo at tumabi sa akin. Hinila niya pa ang upuan ko papalit ng todo sakaniya. Pasimple ko siyang sinulyapan at malawak ang ngiti nito na bahagyang umiiling pa. Napahigpit ang pag kuyom ko sa kamao.

Why does he need to be this handsome?

Bahagya akong umiling dahil sa naisip. Buti na lang at dumating na rin ang order namin. When he says that he ordered my favorite food it’s true! Halos favorite food ko ang nakahain ang iba siguro ay ang pagkain na gusto naman niya.

I don’t know how he knows my favorite foods, siguro ay nasabi rin ni papa sakaniya? But it’s impossible, ni hindi nga rin yata alam nina papa ang favorites ko.

“William is a good chef,” he said at pinaglagyan ako ng pagkain sa plato.

Hinawakan ko naman ang kamay niya at pinipigilan sa ginagawa. “Ako na, kaya ko naman na ang sarili ko. You don’t need to do that.” baka sabihin pa ng iba ay ang tanda ko na pero kailangan pang asikasuhin.

Nag paubaya naman siya at hindi na nagpumilit pa. We’re eating peacefuly, walang sinuman ang nag sasalita sa amin. Pero kapag kaonti na lang ang laman ng plato ko ay lalagyan niya iyon ng bago.

“When are you going to build your own company?” I asked out of a sudden. Hindi ko alam na lalabas iyon sa bibig ko dahil sa utak ko lang iyon tinatanong.

“I’m not sure yet,” tumango-tango na lang ako.

“How about you? Wala ka bang planong mag shift?” he asked.

S’yempre meron.

“Wala,” sagot ko na lang kahit hindi naman talaga.

Hindi ko naman gusto ang inaaral ko ngayon, gusto kong mapunta sa Architecture. Pero syempre ay hindi papayag ang mag-asawa sa gusto ko.

“Why? You should take Archi or Fine Arts.”

“They want me to take business para raw may maitulong ako sa’yo, you know in regards to running a company or business.” natawa na lang ako sa naging sagot ko sakaniya.

Narinig mo pa ang pag hum nito. “I’ll take action about that.” kumunot ang nuo ko sa sinabi niya.

Nang harapin ko siya para magtanong kung anong ibig sabihin niya ay nginitian lang niya ako kaya hindi na ako nangulit pa.

The what he called date ran smoothly. Nabusog pa ako dahil hindi nga siya nagsisinungaling noong sinabi niya na good chef ang kaibigan niya.

Kinaumagahan ay maaga kaming umalis sa bahay niya para bumyahe papuntang Tarlac. Hindi pa sapat ang tulog ko dahil Alas Tres pa lang ng umaga ay ginising na niya ako, kaya naman habang nasa byahe ay hindi ko naiwasang hindi makatulog.

“We’re here,” kinalas nito ang seat belt na suot ko bago ako alalayan palabas ng kotse.

Nakaparada ngayon ang sasakyan sa ilalim ng puno ng mangga dito sa isang bakanteng lote. Nilalabas na ni Karuiq ang mga gamit namin kaya naman lumapit ako sakaniya para tumulong.

“Dalawang bagahe lang naman ito, sumunod ka na lang sa akin so that you can take your rest.” habang hawak-hawak ang dalawang bagahe na dala namin ay naglakad ito papunta sa isang bahay na nakatayo sa malawak na lupain.

The house was built using wood at iyong parang tambo na hindi ko alam ang tawag. Pagpasok sa loob ay malinis at organize ang mga gamit.

“Kaninong bahay ito?” hindi ko na naiwasang magtanong ng makapasok na kami ni Karuiq sa isang k’warto.

Isang palapag lang ang bahay at presko siyang tignan at talagang presko sa loob at hindi mainit. Tatlo ang kwarto at magkakatabi, ang kaliwang bahagi ng kwarto ang pinasukan namin ngayon ni Karuiq.

“Sa pinsan ko,” sagot nito.

Lumapit na ako sakaniya at inagaw ang gamit namin. “Ako na rito at wala kang karapatang tumanggi.” natawa na lang ito sa sinabi ko at tumango.

Bahagya itong yumuko. “Yes, madame.” inukutan ko na lang siya ng mata dahil sa inakto.

Habang nag-aayos ng gamit ay naliligo naman si Karuiq. Nang matapos ay hindi pa rin tapos ang lalaki sa pagligo kaya naman ay lumabas muna ako ng bahay.

Walang tao sa bahay nang dumating kami, ngayon sa labas ay wala ring gaanong katao-tao rito. Hindi naman naging mahaba ang byahe namin kaya nakarating din kami kaagad.

Magpapa-araw muna ako ngayon at mayamayang alas otso ay iidlip muna ako saglit dahil inaantok pa ako.

Kasakukuyan akong nakaupo ngayon sa may gilid ng bahay sa may rocking chair. Mas masarap damhin ang hangin dito lalon na ang sikat ng araw kapag ganitong umaga.

Mukhang mas masarap manirahan dito sa probinsya kung ganito naman katahimik ang paligid mo. More peaceful.

I wonder kung ano ang project ngayon ni Karuiq. Hindi ko rin pala alam at natanong sakaniya kaninang papunta na kami rito at nang mapagusapan namin.

Dahil sa ambience ng paligid at pagoging komportable ko ay naramdaman ko na lang na parang lumilipad na ako.

“Hmm...” bahayga kong idinilat ang mata at bumungad sa akin si Karuiq na dahan-dahan akong ibinababa sa kama.

“Sleep more, para mamaya you have a lot of energy to look around.” hindi ko na masyadong narinig ng maayos ang sinasabi niya at tumango na lang bago hilain ulit ng antok.

Tanghali na ata ng magising ako, may naririnig na akong ingay sa labas kaya naman pagkatapos mag-ayos ng kaonti ay lumabas na ako ng kwarto.

Sa sala ay bumungad sa akin si Karuiq na may katawanan na babae at lalaki. Wala ang isang babae at lalaki kanina rito.

“Gising na pala ang girlfriend mo, kuya.” naramdaman ko ang pamumula ng mukha ko dahil sa hiya sa sinabi ng babae.

Tumayo si Karuiq at nilapitan ako, pinaupo ako nito sa tabi niya.

"Cris, this is Tracey my cousin, and this is her friend—Piolo.” tumango ako sakanila at ngumiti.

“I’m Freigivel Crishiah, you can call me Givel.” pagpapakilala ko.

Pumalakpak naman si Tracey bago ako dinamba ng yakap. Napangiwi na lang ako sa inakto ng pinsan niya.

"Tracey, let go.”

“Sabi ni kuya masungit ka raw, pero mas mukha ka naman siyang masungit kaysa sa’yo.” Masama kong tinignan si Karuiq dahil sa sinabi nig pinsan niya.

Tinapunan niya rin ng masamang tingin ang pinsan na babae habang ang lalaking kaibigan daw ni Tracey ay natatawa na lang.

"Don’t mind her,”

Lumapit ito sa akin. “I’m telling the truth though,” he whispered.

“Stop introducing me as your girlfriend.” Mariin kong bulong sakaniya.

Inosente itong tumingin sa akin. “Why? We’re getting married so why can’t I?” Napairap na lang ako sa naging sagot niya sa akin.

"Still. I’m not your girlfriend, Karuiq.”

“What do you mean? Should I court you first?” natatawang sabi nito.

“Nang ga-gag* ka ba?” hindi ko na naiwasan hindi bumulong.

"Ahem..” napapikit na lang ako ng maalala na may iba pa lang kaming kasama at wala kami sa bahay niya.

"Kanina pa kayo nag bubulungan.” bumaling ito sa akin. “Ate igagala kita mamaya, alam ko may art exhibit ngayon sa museo eh. Gusto kong pumunta kaya isasama na kita, ate.” bigla namang nabuhay ang mga dugo sa narinig mula kay Tracey.

“What time? So I can prefer myself.”

Tumingin ang babae sa relong suot. “Mga alas tres ate.” tumango ako sa sinabi niya.

Nag paalam din ang dalawa dahil may aasikasuhin pa raw sila. Iyon pala ay sila ang mag-aasikaso ng kakainin namin sa pananghalian.

“Crishiah.” Mula sa cellphone ay napunta kay Karuiq ang tingin ko ng tawagin niya ako.

Tinaasan ko lang siya ng kilay.

“I’m going to court you,” napaamang na lang ako sa narinig.

My mouth fell open. I can’t have the right word to say. Tinignan ko ang mga mata nito pero seryoso lang siyang nakatingin sa akin.

“I will court you so that I can have you in a proper way.”