Tahimik na nagpalitan ng tingin sina Luke at Belle habang nakatayo sa may pintuan ng kwarto ni Anabella. Pareho nilang naramdaman ang kilabot na tila may isang aninong muling gumagapang palapit sa kanila.Biglang kumatok ang yaya, bakas sa tinig nito ang matinding pag-aalala.“Sir, Ma’am Ana! Si Anabella po, kanina pa iyak nang iyak. Parang may sinat siya.”Napamulagat si Belle sa narinig. Hindi siya nagdalawang-isip na patakbong lumapit sa pinto at binuksan ito. Kitang-kita niya ang namumugtong mata ng yaya na halatang nag-aalala.“Nasaan siya?” tanong ni Luke na agad ding sumunod.“Nasa kwarto po, hinahanap kayo,” sagot ng yaya na halos hindi na makapagsalita sa pag-aalala.Mabilis silang naglakad papunta sa silid ng bata. Bumilis ang tibok ng puso ni Belle. Hindi niya alam kung dahil ba sa takot para kay Anabella o dahil sa bigat ng lihim na patuloy niyang itinatago.Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanila si Anabella na nakahiga sa kama. Namumula ang kanyang mukha, pawis na pawis, a
Samantala ang totoong Ana ay namuhay ng tahimik.KinabukasanMaagang nagising si Sara, pero hindi niya maintindihan ang nararamdaman niya. Parang may bumabagabag sa kanya—isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag. Napatingin siya sa labas ng bintana at naalala ang mga sinabi ni Adrian kagabi."Hindi mo kailangang balikan ang nakaraan, Sara. Ang mahalaga, anuman ang piliin mo ngayon, susuportahan kita."Napabuntong-hininga siya. Hindi niya alam kung bakit pero may bahagi ng puso niya ang unti-unting lumalambot para kay Adrian.Habang nag-iisip, biglang kumatok si Glenda sa pintuan."Anak, may bisita ka."Napakunot-noo si Sara. Hindi na siya nagtanong at lumabas ng kwarto. Bumungad sa kanya si Adrian, nakangiti habang may hawak na isang maliit na basket ng prutas."Good morning," bati nito.Hindi agad nakasagot si Sara. Pakiramdam niya ay mabilis ang tibok ng kanyang puso, pero hindi niya alam kung bakit."Bakit ka nandito ulit?" tanong niya, pilit pinapanatili ang malamig na tono.Na
Matapos ang ilang minuto ng katahimikan, unti-unting humupa ang sakit sa ulo ni Sara. Ngunit naiwan ang isang matinding takot sa kanyang dibdib—parang may isang bahagi ng kanyang nakaraan na pilit na gustong lumabas.Pinunasan niya ang luha sa kanyang pisngi at huminga nang malalim bago tumingin kay Glenda at Romero."Paano… paano niyo nalaman na may kinalaman si Shiela Villa sa pagkawala ko?" mahina niyang tanong, ngunit bakas sa kanyang tinig ang pangangailangan ng kasagutan.Napabuntong-hininga si Glenda. "Noong una, akala namin wala kang pamilya, na isa ka lang biktima ng aksidente… pero may mga bagay na hindi tugma sa kwento ng mga pulis noon."Nagpatuloy siya, hawak ang kamay ni Sara. "Ngunit nang marinig ko ang pangalan ni Shiela Villa, may kung anong bumalik sa isip ko. Siya ay isang babae na matagal nang pinaghahanap ng batas dahil sa iba't ibang kaso ng panloloko, pagnanakaw… at pagkakasangkot sa isang insidente ng pagkawala ng isang babae ilang taon na ang nakakalipas.""A
Samantala, sa loob ng malamig at madilim na kulungan, nagwawala si Shiela Villa. Walang tigil ang kanyang pagsisigaw, hinahampas ang mga rehas, habang umiiyak at nagmamakaawa."Pakawalan niyo ako! Hindi ako dapat nandito!"Halos mawalan na siya ng boses sa kasisigaw. Ilang araw na siyang nakakulong, pero hindi pa rin siya makapaniwala na ganito ang kanyang sinapit.Dahil sa kasong attempted murder, walang piyansa ang kanyang kaso. Alam niyang walang paraan upang makalaya siya… maliban sa isang bagay."Gusto kong makausap sina Papa Philip at Mama Nenita!" galit niyang sigaw sa bantay. "Sabihin niyo sa kanila! Gusto kong makausap ang mga magulang ko!"Ngunit walang kumibo sa mga pulis. Tila sanay na sila sa mga ganitong eksena.Lalong nanggalaiti si Shiela. Pinagpapalo niya ng suntok ang rehas, ngunit wala siyang magawa.Maya-maya, may dumating na dalawang pulis."May bumisita sa'yo."Agad na nanlaki ang mata ni Shiela. Halos magtatalon siya sa tuwa."Si Papa Philip at Mama Nenita ba?"
Nanatiling nakaluhod si Shiela, pilit hinahabol ang hininga sa pagitan ng kanyang hikbi. Ramdam niya ang panlalamig ng kanyang katawan, hindi dahil sa kulungan kundi dahil sa bigat ng katotohanang isinampal sa kanya—wala na siyang matatakbuhan."Papa… huwag mo akong iwan…" mahina niyang bulong, ngunit alam niyang wala nang makakarinig.Ipinikit niya ang kanyang mga mata, pinipilit pigilan ang bumabahang luha. Kailan siya nagsimulang magkulang? Kailan siya nagsimulang mawala sa tamang landas? Alam niyang may kasalanan siya—alam niyang nagkamali siya—pero hindi ba niya kayang itama ito?Dahan-dahan siyang bumangon, pilit na isiniksik sa isip na hindi pa tapos ang laban."Hindi pa ito ang katapusan…"Pero sino ang kanyang aasa-han? Sino pa ang maniniwala sa kanya?Napapikit siya nang mariin at saka napakagat-labi. "Hindi ako puwedeng manatili rito. Kailangan kong lumaya. Kahit ano pang paraan…"Sa kabilang dako naman, tahimik na nakahiga si Belle sa kama habang mahimbing na natutulog sa
Samantala sa tunay na Ana na hanggang ngayon wala parin naalala.Maagang pumunta si Sara sa plaza kasama si Aling Glenda. Magkasama silang naglalakad sa paligid habang namimili ng mga prutas sa isang pwesto. Maraming tao ang nagkukumpulan sa paligid, karamihan ay mga nagtitinda at mamimili na abala sa kani-kanilang gawain.Habang inaabot ni Sara ang isang hinog na mangga, bigla niyang napansin na nagkaroon ng kakaibang ingay sa paligid. Parang… may musika?Napakunot ang noo niya. "Bakit parang may banda?"Hindi pa man siya nakakareact nang maayos, biglang may lumapit na isang lalaki na may dalang isang bouquet ng pulang rosas at nakangiting iniabot ito sa kanya."Miss Sara, may nagpapadala po nito para sa inyo."Nagulat siya. "Ha?" Napatingin siya kay Aling Glenda, pero halatang aliw na aliw lang ito sa nangyayari.At bago pa siya makapagtanong, isang grupo ng musikero ang lumapit—may dalang gitara, violin, at isang maliit na tambol.At doon niya nakita si Adrian—nakaputing polo, naka
Nakaupo si Belle sa sofa, marahang inuugoy si Anabella sa kanyang mga bisig. Sa wakas, tumigil na rin ang bata sa pag-iyak at mahimbing nang natutulog laban sa kanyang dibdib. Napabuntong-hininga siya at hinalikan ang noo ng bata.Biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Dahan-dahan niyang inabot ito, nag-iingat na huwag magising si Anabella. Nang makita niya ang pangalan sa screen, bumigat ang kanyang pakiramdam.Clyde & Sophia SmithAng kanyang adoptive parents.Saglit siyang nag-alinlangan bago tuluyang sinagot ang tawag."Mom? Dad?" Mahina ang kanyang boses, halos pabulong."Oh, sweetheart! Finally, you picked up!" Lumabas ang malalim na buntong-hininga ni Sophia. "We’ve been so worried about you. How are you? How’s everything?"Napakagat-labi si Belle, mahigpit na hinawakan ang cellphone."I… I’m fine, Mom. Everything’s fine.""You don’t sound fine," singit ni Clyde. "Are you sure you’re okay, Belle?"Pumikit si Belle at huminga nang malalim."I am," pagsisinungaling niya. "I jus
Natahimik si Sara. Kahit malamig ang simoy ng hangin, pakiramdam niya ay parang nasa isang mainit na kwarto siya—hindi dahil sa init ng panahon, kundi dahil sa presensya ni Adrian.Hindi niya alam kung dahil sa hangin o sa mga salita ni Adrian… pero naramdaman niyang bumilis ang tibok ng puso niya.Pinanood lang siya ni Adrian, hinihintay ang magiging sagot niya. Pero paano siya sasagot kung ni hindi niya maintindihan ang nararamdaman niya?"Adrian…" Nag-aalangan siyang magsalita. "Natatakot ako."Bahagyang lumalim ang tingin ni Adrian. "Bakit?"Huminga nang malalim si Sara, saka tumingin sa malayo. "Dahil… paano kung hindi kita maalala? Paano kung kahit anong gawin natin, hindi bumalik ang alaala ko? Hindi ba nakakapagod ‘yon?"Ngumiti si Adrian, pero sa halip na matakot o mag-alinlangan, mas lumapit pa ito sa kanya. "Ikaw ba, napapagod ka na?"Nagulat si Sara sa tanong. "Ano?""Napapagod ka na bang makita ako? Napapagod ka bang nandito ako palagi sa tabi mo?"Napatulala siya. Hindi
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu