CHAPTER 6

Nakahilata sa long sofa si Ambrose habang nakatitig sa labas ng salamin. Maliwanag na at mukhang maaliwalas ang panahon para mamasyal ngunit tulala siya sa mga pangyayari. May benda ang kanyang kanang kamay.

“Hindi mo ba talaga ako sasamahang mamasyal?” Hindi umimik si Ambrose. Nasa harap ng salamin si Roxy at pangisi-ngisi sa lalaki. “Okay, bahala ka. I’ll enjoy this. Pagbalik natin sa Pinas, hello sa work nanaman at mahirap nang makakuha ng bakasyon.”

Si Roxanne Cabrera ay isa sa matitinik na jet fighter pilot ng Air Force. Hindi matatawaran ang kanyang galing. Malakas ang kanyang loob at hindi magpapatalo sa kanyang mga kasamahan. She aimed to become a jei fighter pilot to impress his Tito Alberto and to get Ambrose’s attention.

Nawalan na siya ng pag-asa dahil ibang kurso ang kinuha ni Ambrose. Pareho sila ni Rosy, Hotel and Restaurant Management ang kursong kinuha nila.

Pag-alis ni Rosy patungong ibang bansa para kumuha pa ng special courses sa International Culinary, akala niya ay mapagbibigyan na siyang akitin ang binata ngunit si Ambrose naman ay pumasok na ng military training.

“Should I give him up?” tanong niya kay Berna.

“Tsss, si Roxy ba ang taong sumusuko? Mahaba pa ang biyahe, Roxy. Be patient. Iyan ang kulang sa iyo kaya dagdagan mo pa ang pasensiya.” Nag-toast ng baso ang dalawa at nilagok ang alak. “Hindi mo ba naisip na mas malaki ang tsansa mo ngayon dahil pumasok sa military training si Ambrose? Pustahan tayo, sa Air Force ‘yan papasok?”

Maraming nagkakagusto kay Roxy ngunit wala ni isa sa kanila ang tipo niya. Tulad ni Rosy, Roxy is also loyal to Ambrose sa kanyang unrequited one-sided love.

Tinalikuran ni Ambrose ang babae at tinungo na niya ang pinto saka huminto. Nilingon niya si Ambrose at bumalik.

“If you think you can rebel against me, better think twice. Hawak ko ang buhay ni Rosy. Subukan mo lang na puntahan siya and I will make sure na mapapahamak siya.”

“That’s your big problem, Roxy. Besides, how can you say that to your friend. It really proves talaga na kung sino pa ang mga may kasalanan, sila pa ‘yung matapang. I think, you are just scared.”

“Ako? Scared?” Tumawa si Roxy na para siyang nababaliw. “Don’t you even dare to cheat on me.”

“Takot kang maloko ng iba pero ikaw naman iyong sakim at manloloko. Don’t give me those crap, Roxy. Huwag mo ring isipin na dahil kasal tayo sa papel ay magiging maayos ang relasyon natin bilang mag-asawa. This is a big fraud, alam mo ‘yan. I can act now and do something about this situation dahil niloko mo kaming lahat!”

Napatalikod si Roxy. Ayaw niyang nagagalit si Ambrose. Nagmadali na siyang lumabas ng suite at humingi ng tulong na itawag siya ng taxi.

Napaupo si Ambrose sa sopa sapo ang kanyang ulo. Kahit may benda ang kamay ay hindi iyon ang dahilan para huminto siya sa pagkontak kay Rosy. Palaging busy ang kabilang linya. Halatang naka-off ang cellphone nito.

Pinindot niya ang isang bagong numero. Lalaki ang nakasagot sa kabilang linya.

“Pare…” Napasinghot si Ambrose. Tumulo ang luha niya sa sobrang lungkot at panghihinayang.

“Anong nangyari?” Napasuntok sa sopa ang lalaki.

“Pare, gusto ko ring malaman kay Rosy kung anong nangyari at si Roxy ang sumipot sa kasal namin. May nangyari ba?” Ngunit pinatay kaagad ni Paul ang kabilang linya.

“Rosy, ano ba?” Inagaw pala ni Rosy ang cellphone. Nagkataon na nandoon siya ng tumawag si Ambrose. “Give me my phone.” Iniabot naman iyon ng babae.

Halatang namumugto pa ang mga mata niya.

“Simula sa araw na ito ay hindi na natin isasama sa usapan ang pangalan ni Ambrose.”

“Rosy, why don’t you tell Ambrose the truth?”

“The fact na hindi niya ako nakilala, it only means, hindi talaga kami para sa isa’t isa. There is a reason why I am here. This is a good start.” Ayaw na niyang pag-usapan pa kung ano ang buong katotohanan.

Matagal nang kinukulit ni Paul na maging magsosyo sila ni Rosy sa negosyo. Ang kasal nila ni Ambrose ang unang dahilan kumbakit hindi ito pumayag na magsimula ng restaurant sa Italy. Ayaw niyang magkalayo pa sila ni Ambrose kahit alam niyang iba ang linyang tatahakin ng lalaki matapos nilang ikasal.

“Mas makakabuti sigurong palamigin mo muna ang sitwasyon, Ambrose. Ayaw kang kausapin ni Rosy. Tiyak na hindi mo siya makontak ngayon dahil ayaw niyang sagutin ang mga tawag mo. Paano kaya kong kalimutan mo na siya tutal naman eh may asawa ka na?” Bahagya pang natawa si Paul.

Natahimik bigla si Ambrose.

“Pinaparusahan mo ba ako, Lord? Si Roxy po ba talaga ang nakatadhana sa akin?”

Mabilis lang ang dalawang linggo at bumalik na ang mag-asawa mula sa kanilang honeymoon vacation. Sinalubong ni Al at Maria sina Ambrose at Roxy sa kanilang tahanan sa St. Isidore. Hindi na nabigla si Al nang malaman niyang si Roxy ang babaeng napangasawa ng kanyang anak.

Niyakap niya ito ng mahigpit at kitang-kita ni Ambrose ang labis na kasiyahan dito. Isang bagay na hindi niya nakita tuwing si Rosy ang kanyang kasama.

“So, saan ninyo balak tumira?” tanong ng kanyang ama. Magkatabi ng mga oras na iyon sina Roxy at Ambrose.

“Kung okay lang po sa inyo, Mama…” Tiningnan niya si Niza. “Dito po muna kami ni Roxy. Wala po akong ipon para sa bahay. Pagpapasensiyahan na po ninyo.”

“Walang problema, Ambrose. Eh, okay lang ba sa’yo? Hindi kasing laki ng mansion ang bahay namin.”

“Ibibilhan na lang kita, Ambrose. Nakakahiya naman kung dito kayo titira.”

“Nakakahiya?” Biglang napailing si Ambrose at yumuko. Sinabayan pa niya ng nakakalokong ngiti ang kanyang sinabi. Pinigilan niya ang kanyang sasabihin ng bigla siyang tinitigan ng kanyang ina.

“Mareng Niza, pagpapasensiyahan mo na. Kung anuman ang kailangan ninyo sa kanilang pagsisimula ay susuportahan namin sila. Kung kailan ninyo nang kasambahay, I will send our househelp para tulungan ka sa mga gawaing-bahay.”

“Bakit kailangang dito pa kayo tumira? Hindi maaari, bumili kayo ng sarili ninyong bahay.”

“Papa, hanggang sa pag-aasawa ko po ba ay kayo pa rin ang masusunod? Kasal na po kami ni Roxy. Kailangan naming matuto sa buhay.”

Sa dating kuwarto ni Roxy natulog ang mag-asawa.

Pumasok na sa trabaho si Ambrose. Pansamantala, habang payapa ang buong bansa ay sa opisina muna siya. Mataas ang ranggo ni Roxy at siya ang lider ng kanilang grupo. Pangalawa si Ambrose. Kasama rin niya sina Vex at Winona.

“Congratulations, Sir Ambrose. Balita po namin ay ikinasal na kayo kay Ma’am Roxy.” Nakasimangot lang ang lalaki. Hindi niya tinapunan ng pansin ang babaeng nagmagandang loob na bumati.

“Magkakaroon ba ng honeymoon baby?” tanong naman ng isang nakatatanda sa loob ng opisina.

“Iba tayo. Kailangan eh kasingbilis rin ng jet fighter ang kilos para makabuo kaagad.” Hindi pinansin ni Ambrose ang mga bagay na iyon. Trabaho lang ang inatupag niya buong maghapon.

Mas gusto pang manatili ni Ambrose sa trabaho kaysa umuwi sa bahay. Halos wala siyang tigil sa harap ng computer. Ni hindi naman siya umiimik sa pangungulit at panunukso ng ilan niyang kasamahan na may asawa na. Inaasar siya ng mga ito kung nakailang round ba sila at kung nanginig ba ang tuhod niya.

Ngumisi lang siya at hindi man lang sinagot ng kahit na isang salita. Pinuntahan rin siya ng kanyang mga bagong kasamahan.

“Congratulations ha! Mas matinik pala si Lieutenant Romero. Napatumba si Capt. Cabrera.” Sabayan pa ng nakakalokong tawa nito.  Akala niya ay ligtas na siya pag-uwi niya. Heto at unang sumasalubong sa kanya ni Bogart. Wala namang ginawa ang aso kundi, tahulan siya tahulan na parang bagong salta sa bahay na iyon.

Naupo sa gilid ng pinto si Ambrose. Huminto naman ang aso sa katatahol. Naupo rin ito sa harapan niya. Hinimas-himas niya ang ulo nito.

“Miss mo na siya? Hay Bogart. Dapat tayong magpakabait sa isa’t isa.” Umungot ang aso. Malungkot rin ito.

Si Ambrose ang nagbigay ng aso kay Rosy. Si Rosy ang nagpangalan ng Bogart dito dahil hambog daw ang taong nagbigay sa kanya ng bulldog. Bahagyang sumaya ng konti ang mood ni Ambrose.

Sa loob nga ng kuwarto natutulog ang lalaki ngunit sa sopa naman si Ambrose. Kahit ilang beses siyang yayain ni Roxy ay hindi ito tumatabi sa kanya.

“Tingnan natin kung hanggang saan aabutin ang pagmamatigas mo?” banta niya. “Mananakit ang katawan mo riyan,” sigaw niya sa asawa.

Samantala sa ibang bansa, walang gabi na hindi umiyak si Rosy bago matulog. Hawak niya ang baso ng alak habang nakatanaw sa labas ng bintana. Buhay na buhay pa ang mga ilaw at masigla pa ang mga lansangan sa Italya.

“Forget about Ambrose! Forget him!” mariing sabi ng ama. "That man is not worthy of your love!"

“How can I just throw it all away, Dad?” Umiling ang babae.

“You said it. Leaving you here and not recognizing you as Rosy would mean, he doesn’t know you that well.” Bumuntung-hininga ang ama. Nakikinig lang siya habang nakayuko at tumutulo ang luha.

Paano tatanggapin ng puso’t isipan ni Rosy ang ganoong katwiran sa mga oras na iyon? Naglahong parang bula ang lahat ng kanilang mga plano sa buhay. Akala nila ay sila na ang magkakatuluyan. Walang siyang ginawa kundi magtanong kung saan siya nagkulang? kung saan siya nagkamali? Nagbukas pa siya ng isang bote ng alak. Hindi pa sapat ang kanyang nainom upang makatulog at makalimot saglit. 

"Ambrose!" Inihagis niya ang basong hawak sa pader. Hindi niya kayang i-describe kung gaano kasakit ang nararamdaman niya.

Naglalaro sa isipan niya ang ginagawa ng bagong kasal. Napaisip siya kung na-enjoy ba ni Ambrose ang lahat. Tutulo na kaagad ang kanyang luha. Nginangatngat siya ng matinding selos. Humagulgol na siyang tuluyan.

At ang kinabukasan ay palaging bagong araw. Isang gabi na naman ang lumipas at kanyang napagtagumpayan. Ilang araw at gabi pa siyang magiging ganito bago niya lubusang matanggap na nasa ibang kandungan na ang lalaking hinintay at pinakamamahal niya.

"Huwag kang masyadong magpakalasing," sabi ni Paul.

Samantala, itinuloy na rin nilang dalawa ni Paul ang dati ay plano nila ni Ambrose. Kung hindi na niya nakikita ang buhay sa Pilipinas na kasama si Ambrose, puwede naman siyang magsimulang muli sa ibang bansan. Maliit lang ang inupahan nilang lugar ngunit tiniyak nilang maraming tao ang pupunta rito. They serve Italian dish with a twist of authentic Filipino dishes kahit hindi maikakailang magiging matunog ang Rosy’s Life Resto in a matter of time. Paul was her college. Matalik na kaibigan siya ni Ambrose noong college.

“Just don’t ever mention his name.” Iyon ang pakiusap ng babae kaya hindi na niya binabanggit ang kahit ano tungkol kay Ambrose.

“Pareng Paul…” Hindi na alam ni Ambrose kung paano pa siya makikiusap.

“Next plate please! Ting!” Nagmamadaling lumapit sa counter ang binata at animo’y waiter na dinala ang tray ng pagkain.

Sumasagitsit ang kawali at mainit sa loob ng kusina. Abalang-abala si Rosy. Hindi na niya namalayan ang paglipas ng oras hanggang sa parang lanta sa pagod na pumasok si Paul sa loob ng kitchen ngunit nakangiti ang binata.

Lihim na tumingin ng tiket si Ambrose. Plano niyang puntahan si Rosy sa kahit na anong paraan.

“Huwag ko lang malalaman na pinuntahan mo si Rosy, Ambrose. Hindi ako magdadalawang isip na tanggalin siya sa landas ko.” Bungad ni Roxy kay Ambrose pagpasok niya ng pinto.

“Maaring nandito ako sa piling mo pero huwag mong hangarin na pati puso ko ay magiging sa iyo. In your dreams, Roxy. May hangganan ang mali mong ginagawa.”

“Not even your God whom you both believed and trusted can stop me from marrying you. May nagawa ba siya ng mag-I-do ako sa ‘yo. Wala!” Inilapag ni Roxy ang larawan ni Rose Anne habang may nakatutok na sniper sa kanyang noo.  “Take it as a warning. Souvenir mo na rin just in case nami-miss mo siya,” bulong ni Roxy. Tila boses ng demonyo ang kanyang narinig ng mga oras na iyon.

It was totally a torture for him. Para siyang inutil na walang magawa para kay Rosy.