Napuno ng iyakan ang buong kuwarto. Animo’y reunion ng buong batch ni Ambrose ang nangyari. Alam nilang papasok ang binata sa military pero kahit mukha ni Rosy ang nasa kabaong, nagtataka pa rin sila kung sino siya. Walang naglakas-loob kung nasaan ang kanilang kaklase na inaasahan nilang mapapangasawa niya balang araw. Walang imik na lumapit si Berna sa kabaong ni Roxy. Sinilip niya ng buong tapang ang salamin saka tumulo ang kanyang luha. Isinubsob niya ang kanyang mukha kay Bart dahil hindi niya kaya saka niya binalingan si Ambrose.“Pinabayaan mo ang kaibigan ko! Pinabayaan mo ang kaibigan ko! Ito ang gusto mo, hindi ba? Ito ang gusto mo para lumaya ka na!” Tinitigan niya ng masama ang babae.Kilala niya si Berna pero wala siyang karapatang magsalita ng ganoon sa puntod ni Roxy. Patay na ang babae para sisihin pa niya.Alam niyang iyon ang sasabihin sa kanya ng babae. Binabayo siya dibdib nito. Ang totoo, matagal na siyang hindi iniimikan ni Berna kahit nagkakasalubong sila sa kam
Hinintay ni Rosy na makaalis na muna ang lahat bago siya nagtungo sa columbarium. Inibuhos niya ang kanyang luha sa harap ng puntod ni Roxy. Lahat ng panunumbat na gusto niyang sabihin ay ibinuhos na lang niya sa luha dahil wala nang halaga ang lahat sa mga oras na iyon.“Kukunin ko na ulit si Ambrose, Roxy. Hindi mo na kami mapipigilan ngayon. Hindi na rin ako papayag na magkahiwalay kami sa pagkakataong ito. Nagsisi ako kumbakit hinayaan ko siya na manatili sa piling mo. Nagtiis ako ng mahabang panahon. Patawarin ako ng Diyos pero salamat dahil pinatatag niya ako. Hindi niya ako pinabayaan nang agawin mo sa akin si Ambrose. Huwag kang mag-alala. Ang mga bata ay sa akin pa rin nanggaling kahit sa loob ng sinapupunan mo sila lumaki. I am also going to get back my children.”Ilang linggo lang si Rosy sa Pilipinas. Bumalik siya sa Italy at muling sinimulan ang bagong buhay. Hindi niya sinamantala ang pagkakataon upang maki
Lahat ng mga estudyante tuloy ay napaorder para tikman ang bagong twist ng pasta not with sauce but with adobo.Pagdating sa Little West, ipinagmayabang ni Rafa na may tumalo na sa lasa ng pasta ni Ambrox.“That could never happen. My dad makes a delicious pasta adobo ever.” Inalok pa niya ang kaklase pero tinanggihan niya ito. “Paano mo nasabi eh natikman nga namin sa One Happy Place ‘yung pinagmamalaki mong pasta adobo ng daddy mo? Taob na! Ano? Sama ka para matikman mo.”Kahit hindi ugali ni Ambrox na lumabas para kumain ay sumama siya sa mga kaklase. Abala naman si Rosy dahil sa kanyang pasabog na pasta.“What’s your order?”“Adobo pasta po.”“Tingnan ko if available pa. Chef, may adobo pasta pa po ba?” sigaw ng staff.“Sure!” Umupo na ang magkakaklase at hinintay ang kanyang order. Tahimik ang lahat ng dalhin kaagad ang kanyang order. Mainit-init pa ito.Hindi nakaimik si Ambrox ng matikman ang pasta. Almost the same taste the way it was cooked by his dad. Lumapit si Rosy para ku
Dala-dala ni Rosy ang ilang alalahanin pag-uwi niya sa condo. Kalalapag lang niya ng kanyang bag ay nakita niya ang tawag ng kanyang ama. Sinagot niya ang tawag habang dumiretso siya sa mini-bar at nagsalin ng alak sa baso.“Yes, Daddy.”Nakinig lang siya sa kabilang linya. Pinaglaruan ng kanyang daliri ang brim ng kanyang baso at nilaro ng kanyang hintuturo ang inilagay niyang yelo.“Come home now,” malambing na sabi ng ama.“I’ll think about it.” Nagbago ang tono nito. Galit na ang ama sa kabilang linya. Binibigyan na siya ng ultimatum na umuwi na. Nilagok ni Rosy ang alak. “It would be complicated to stay in one roof with Ambrose. Why are you nagging me?”Ibinaba ng ama ang linya. Kailangan na talaga niyang umuwi.Samantalang seryosong nag-iisip si Ambrose sa harap ng computer ay napansin niya ang isang unregistered call. Hindi niya ito sinagot ngunit nakatanggap siya ng mensahe pagkatapos niyang patayin ito.“This is Miss China Dominguez, Jan Ambrox Romero’s classroom adviser. May
“Alam kong sukdulan ang galit niya sa akin dahil hindi ko siya pinapasok ng reception hall. Sorry, Ambrose.Hinayaan ko na agawin ka ni Roxy.” Naawa na rin siya sa kanyang biyenang babae. Binabagabag siya ngayon ng kanyang konsensiya.“Nangyari na po ang lahat, Nanay. Patay na rin sir oxy kaya huwag na po natin siyang sisihin. Hayaan po ninyo at sasamahan ko kayo bukas.”Pagpasok sa kuwarto, tuluyan siyang napaiyak. Masyadong mahaba ang sampung taon. Marami ang nagbago. Mamahalin pa kaya siya ni Rose Anne sa kabila ng lahat? Ngunit nasisigurado niya na kahit kailan, hindi nagbago ang pagtingin niya sa babae. Minabuti niyang sa kambal ay Amber at Rose. Coincidentally, nasa pangalan na kasi niya ang Rose. Hindi na makakatutol pa si Roxanne. Nalulungkot pero natutuwa ang nararamdaman ni Ambrose. Kinakabahan at nag-aalangan na siya ngayon dahil dalaga pa si Rosy at siya ay mistulang biyudo na may tatlo pang anak.Kinabukasan ay maagang gumising si Niza. Tamang-tamang Sabado ng araw na iyon
“Rosy? I am Rose. Daddy, is she, our mommy? Why do I have the same name as hers?” Biglang nagilid ang luha ni Amber.“Bakit siya may mommy, ako wala?” Hindi na napigilan ni Rosy ang kanyang ngiti. Pinigilan na lang niyang tumawa kasi baka lalong magkaiyakan sa sala.“I am not your mommy. I am your Tita Rosy. My name is Rose Anne, that’s why they call me Rosy,” mahinahon at malumanay na sabi ni Rosy sa bata. Hinaplos niya ang ulo nito. Habang ipinapakilala ni Rosy ang sarili ay pupungas-pungas na nagising si Ambrox.“Huh, Miss Anne? Is that you? Why are you here?” Nagising ang bata dahil sa ingay at patakbong lumapit kay Rosy.“Ambrox, Miss Anne is you tita. She is your mommy’s twin sister,” ani Niza sa apo.“Whoah! Really! That’s why she looks like mommy!” Niyakap niya ang babae ng mahigpit. Tita Rose Anne na kaagad ang tawag niya rito.“Bakit gising pa ang mga batang ito?” tanong ni Niza. Humikab na ang kambal.“Daddy, let’s sleep.” Hinila ng isa si Ambrose. ”Daddy, let’s sleep. I am
Their journey as one big family just started. It’s cleaning up time. It is putting things in order at kilalang kilala ni Rosy ang lalaki. Hindi siya titigil hangga’t hindi nalalaman ang buong katotohanan. Hindi nasisiguro ngayon ni Rosy na magiging payapa ang buhay niya sa kanilang bahay. Tama ang hula ni Rebecca. Hindi palalampasin ni Ambrose ang pagkakataon.Dahil nasa iisang bahay sila nakatira, mas makikilala nila ang isa’t isa at tiyak gagawa ito ng paraan upang makumpronta ang babae.Samantala, umaasa si Niza at Sandro na hindi sila magiging aso’t pusa na palaging away ng away. Kasi ganoon naman talaga sina Rosy at Ambrose kahit noong magkasintahan pa sila. Madalas magtungo roon ang binata upang dalawin siya pero matapos nilang maging sweet sa isa’t isa, magkaaway na sila bago umuwi ang binata.Nabisto ni Niza na malakas uminom si Rose Anne. Sa loob siya ng kuwarto umiinom. Sa basurahan nito nakita ang mga basyo ng bote. Minsan niyang pinagsabihan ang anak. “Rose Anne, kay Ambr
Sa parking area ng simbahan nagkita-kita ang lahat bago sumakay ng kotse ang mga bata kasama si Rose Anne.“Rose Anne, tingnan mo ang mga bata at huwag puro cute ang tinitingnan mo doon ha!” mahigpit na bilin ni Niza bago sila maghiwa-hiwalay. Kinakabahan pa rin siya dahil kilala niyang sutil at nananadya rin si Rosy.“Yes, Nanay. Don’t worry po, I ‘ll take great care of them. Baka lalong magalit si KUYA sa akin.” Ipinagdiinan ang salitang kuya sabay-tingin kay Ambrose. Natawang bigla si Rosy sa sarili. Hindi man lang niya na-imagine na magiging magbayaw pa sila balang-araw.Dumiretso nga sina Ambrose at Rose sa birthday party kasama ang kambal at si Ambrox. Lahat ay nagbulungan sa kanilang pagdating. Walang katapusan ang pagpapaliwanag ni Ambrose. Naging center of attraction tuloy si Rosy.“Sister-in-law ko… si Rose Anne. Kakambal siya ni Roxanne.”“Kamukhang-kamukha ni Kapitan.” Hindi makapaniwalang sabi ng isang lalaking halos kaedad lang ni Ambrose.Lumayo na si Rose Anne habang h
Kaya sa halip na umuwi kaagad ng maaga ay naisip niyang makipagdate ulit. May inirereto sa kanya si Sgt. Dominguez, pinsan niya ay Flight Attendant din. Sa Belle’s Restaurant sila magkikita. Balak lang naman nilang magmiryenda bago umuwi.“Hello, Mr. Ambrose Romero. I am Genevieve Aguirre. Nice meeting you!” Inilahad ng babae ang kanyang mala-kandilang daliri at nakipagkamay sa lalaking kaharap.“Nice meeting you too, Genevieve.” Namangha sa sobrang ganda si Ambrose. Inalalayan niya ito sa pag-upo. Nakasuot pa siya ng uniporme niya sa Airlines. Kalalapag lang daw ng kanilang eroplano at hindi na siya nakapagpalit ng damit. Hindi nan ga umuwi si Ambrose dahil baka hindi na naman siya makaalis. Tiyak na magta-tantrums na naman ang mga bata. Naka-silent mode na ang cellphone niya dahil baka tumawag si Ambrox at tanungin kung nasaan na siya. Maghihintay ang mga anak niyang babae sa gate. Lalo lang siyang hindi mapapalagay sa kanila.Ayaw niyang isipin ng kanyang biyenan na nagdidiang a
Tumango na lang si Ambrose. Susubukan niya kung puwede pa nga ba? Hindi masabi ni Ambrose kay Eric na hindi siya handa sa mga blind dates. Dahil napasubo na siya at nakakahiyang maghintay ang date niya ay nagpunta na rin siya. Wala namang masama at wala rin namang mawawala.Humanap siya ng maayos na long sleeves with tiny blue polka dots at blue slacks. Nagsuot rin siya ng formal black leather shoes that fits his attire. Hindi lang siya sanay na makipag-date habang nakauniporme pa. Umuwi naman siya ng maaga para kumustahin ang mga anak niya.Pero bago pa siya makaalis sa bahay, nag-iyakan na naman ang kambal at hinabol siya sa garahe. Hirap pa naman nilang patahanin. Nakakaramdam yata sa plano ng daddy nila.“Mukhang may date ka a,” komento ni Niza. Sarkastik pa ang pagkakasabi niya. Nakahalukipkip siya sa may pinto habang tinitingnan siya na inaalo ang kambal at nakaupo sa kanyang hita.“Aalis muna si Daddy. Saglit lang ako.”“Daddy, sama ako!” sabay- sabi ng kambal.“Amber, Rose, co
“This is a matter of who’s going to live and die later.” A matter of life and death ang sitwasyon. ”Kagabi ko pa hindi nagugustuhan ang tabas ng dila mo.” Idinuro niya ang lalaki.“Huwag mo akong iduro!” Sige pa rin siya ng type. Hindi niya tinitingnan si Rosy habang kausap ang isa.“Tumingin ka sa akin kapag kinakausap kita!” Ngunit pinindot ni Rosy ang power button ng computer at bigla itong namatay.“What did you do?” Napasigaw si Ambrose. “Ano ba? You turned it off!”“What?” Nagmaangmaangan pa siya na parang hindi niya alam ang kanyang ginawa. “Opsss! Sorry!”“Ano bang problema mo?”“Ikaw at ang makati mong dila ang problema ko. Sarap mong putulan ng dila dahil mapaggawa ka ng kuwento, Anggaling mong magparinig na para kang bading! Ako? Nakikipagharutan! Nakikipaglaro sa dilim! Nagpapaligaw sa kalye! Where did you get that?”“Ouch! ang kusinera, hindi kasing ingay na tulad mo! Pang karinderya ang bibig mo!”“Bawiin mo ang sinabi mo tungkol sa akin. Hindi ako lumaki ng ganito para m
Nagmadali si Rose anne upang ihanda ang mga bata sa pagpasok. Napasubo siya sa pagsama sa kanila sa school. Baka maging tampulan din siya ng bulung-bulungan lalo pa’t walang bukambibig ang kambal kundi tawagin siyang mommy.Si Ambrose naman ay nakalabas na ng subdivision at hindi niya nakalimutan ang nangyari. Lesson learned na sa kanya ang pag-go-goodbye kiss sa kanyang mga anak. Makalimutan na niya ang lahat huwag lang ang good bye kiss or else non-stop silang iiyak. Minsan siyang nakalimot at ang siste tinawag siya ng kanyang biyenan. Ipinakausap sa kanya ang mga bata at inuto pa niya ang kambal. Sa cellphone pa niya hinalikan ang mga ito kaya siya pinagtatawanan ng kanyang mga kaopisina.“Uy, Capt. Romero. Ano yan ha! ““Ma’am, umiiyak ang kambal ko kasi nakalimutan kong mag-goodbye kiss sa kanila.”“Hay naku, huwag mo kasing kalilimutan. Kiss lang eh kinakalimutan mo pa. Ano pa kung si Ma’am Roxy ‘yan?” Wala namang pakialam si Roxy ke mag-goodbye kiss siya o hindi.Kaya lang hind
Sa parking area ng simbahan nagkita-kita ang lahat bago sumakay ng kotse ang mga bata kasama si Rose Anne.“Rose Anne, tingnan mo ang mga bata at huwag puro cute ang tinitingnan mo doon ha!” mahigpit na bilin ni Niza bago sila maghiwa-hiwalay. Kinakabahan pa rin siya dahil kilala niyang sutil at nananadya rin si Rosy.“Yes, Nanay. Don’t worry po, I ‘ll take great care of them. Baka lalong magalit si KUYA sa akin.” Ipinagdiinan ang salitang kuya sabay-tingin kay Ambrose. Natawang bigla si Rosy sa sarili. Hindi man lang niya na-imagine na magiging magbayaw pa sila balang-araw.Dumiretso nga sina Ambrose at Rose sa birthday party kasama ang kambal at si Ambrox. Lahat ay nagbulungan sa kanilang pagdating. Walang katapusan ang pagpapaliwanag ni Ambrose. Naging center of attraction tuloy si Rosy.“Sister-in-law ko… si Rose Anne. Kakambal siya ni Roxanne.”“Kamukhang-kamukha ni Kapitan.” Hindi makapaniwalang sabi ng isang lalaking halos kaedad lang ni Ambrose.Lumayo na si Rose Anne habang h
Their journey as one big family just started. It’s cleaning up time. It is putting things in order at kilalang kilala ni Rosy ang lalaki. Hindi siya titigil hangga’t hindi nalalaman ang buong katotohanan. Hindi nasisiguro ngayon ni Rosy na magiging payapa ang buhay niya sa kanilang bahay. Tama ang hula ni Rebecca. Hindi palalampasin ni Ambrose ang pagkakataon.Dahil nasa iisang bahay sila nakatira, mas makikilala nila ang isa’t isa at tiyak gagawa ito ng paraan upang makumpronta ang babae.Samantala, umaasa si Niza at Sandro na hindi sila magiging aso’t pusa na palaging away ng away. Kasi ganoon naman talaga sina Rosy at Ambrose kahit noong magkasintahan pa sila. Madalas magtungo roon ang binata upang dalawin siya pero matapos nilang maging sweet sa isa’t isa, magkaaway na sila bago umuwi ang binata.Nabisto ni Niza na malakas uminom si Rose Anne. Sa loob siya ng kuwarto umiinom. Sa basurahan nito nakita ang mga basyo ng bote. Minsan niyang pinagsabihan ang anak. “Rose Anne, kay Ambr
“Rosy? I am Rose. Daddy, is she, our mommy? Why do I have the same name as hers?” Biglang nagilid ang luha ni Amber.“Bakit siya may mommy, ako wala?” Hindi na napigilan ni Rosy ang kanyang ngiti. Pinigilan na lang niyang tumawa kasi baka lalong magkaiyakan sa sala.“I am not your mommy. I am your Tita Rosy. My name is Rose Anne, that’s why they call me Rosy,” mahinahon at malumanay na sabi ni Rosy sa bata. Hinaplos niya ang ulo nito. Habang ipinapakilala ni Rosy ang sarili ay pupungas-pungas na nagising si Ambrox.“Huh, Miss Anne? Is that you? Why are you here?” Nagising ang bata dahil sa ingay at patakbong lumapit kay Rosy.“Ambrox, Miss Anne is you tita. She is your mommy’s twin sister,” ani Niza sa apo.“Whoah! Really! That’s why she looks like mommy!” Niyakap niya ang babae ng mahigpit. Tita Rose Anne na kaagad ang tawag niya rito.“Bakit gising pa ang mga batang ito?” tanong ni Niza. Humikab na ang kambal.“Daddy, let’s sleep.” Hinila ng isa si Ambrose. ”Daddy, let’s sleep. I am
“Alam kong sukdulan ang galit niya sa akin dahil hindi ko siya pinapasok ng reception hall. Sorry, Ambrose.Hinayaan ko na agawin ka ni Roxy.” Naawa na rin siya sa kanyang biyenang babae. Binabagabag siya ngayon ng kanyang konsensiya.“Nangyari na po ang lahat, Nanay. Patay na rin sir oxy kaya huwag na po natin siyang sisihin. Hayaan po ninyo at sasamahan ko kayo bukas.”Pagpasok sa kuwarto, tuluyan siyang napaiyak. Masyadong mahaba ang sampung taon. Marami ang nagbago. Mamahalin pa kaya siya ni Rose Anne sa kabila ng lahat? Ngunit nasisigurado niya na kahit kailan, hindi nagbago ang pagtingin niya sa babae. Minabuti niyang sa kambal ay Amber at Rose. Coincidentally, nasa pangalan na kasi niya ang Rose. Hindi na makakatutol pa si Roxanne. Nalulungkot pero natutuwa ang nararamdaman ni Ambrose. Kinakabahan at nag-aalangan na siya ngayon dahil dalaga pa si Rosy at siya ay mistulang biyudo na may tatlo pang anak.Kinabukasan ay maagang gumising si Niza. Tamang-tamang Sabado ng araw na iyon
Dala-dala ni Rosy ang ilang alalahanin pag-uwi niya sa condo. Kalalapag lang niya ng kanyang bag ay nakita niya ang tawag ng kanyang ama. Sinagot niya ang tawag habang dumiretso siya sa mini-bar at nagsalin ng alak sa baso.“Yes, Daddy.”Nakinig lang siya sa kabilang linya. Pinaglaruan ng kanyang daliri ang brim ng kanyang baso at nilaro ng kanyang hintuturo ang inilagay niyang yelo.“Come home now,” malambing na sabi ng ama.“I’ll think about it.” Nagbago ang tono nito. Galit na ang ama sa kabilang linya. Binibigyan na siya ng ultimatum na umuwi na. Nilagok ni Rosy ang alak. “It would be complicated to stay in one roof with Ambrose. Why are you nagging me?”Ibinaba ng ama ang linya. Kailangan na talaga niyang umuwi.Samantalang seryosong nag-iisip si Ambrose sa harap ng computer ay napansin niya ang isang unregistered call. Hindi niya ito sinagot ngunit nakatanggap siya ng mensahe pagkatapos niyang patayin ito.“This is Miss China Dominguez, Jan Ambrox Romero’s classroom adviser. May