CHAPTER 4

Humingi ng tulong si Rosy sa dalawa. Masakit ang ulo niya. Magulo ang kanyang buhok at wala na siyang pamalit na damit. Naiwan na lang ang kanyang kulay pulang pantulog at bedroom slippers pa ng hotel ang ginamit ni Rose Anne habang naglalakad sa pasilyo ng hotel patungong elevator.

“Ma’am, sigurado po ba kayong kaya ninyo?” tanong ng binatang nakasuot ng uniporme ng hotel. Halatang empleyado siya roon.

“Bakit kaya kamukha niya ‘yung bride?” pabulong na sabi ng babae. “Ehem, Ma’am. Napag-iwanan po ba kayo?”

“Amanda, huwag mo ngang tanungin si Ma’am ng ganyan,” saway ng lalaki. “Ma’am pasensiya na po kayo. Kayo po ‘yung nag-bridal shower noong isang gabi, ‘di ba?”

Tumulo ang luha ni Rosy. Tinutoo ng kanyang kapatid ang banta nito na aagawin si Ambrose sa kanya.

Late na siyang nagising. Bell boy at chambermaid ang nakadiskubre ng kinaroroonan niya. Ipinara siya ng taxi ng bellboy at nagmamadali itong nagpahatid sa St. Anthony Parish ngunit sarado na ang simbahan ng dumating siya. Tapos na ang kasal.

“Open the door! Open the door!” Naisip niyang baka nakasara lang ito at kasalukuyan pang nagaganap ang kasal ngunit halata ang kalat ng bulaklak sa labas.

Tapos na ang kasal. Napadausdos na lang siya sa malaking pinto ng simbahan at umiyak ng umiyak. Para siyang naiwan sa isang lakad. Hindi man lang siya ginising. Wala man lang naghanap sa kanya.

Wala siyang matawagan dahil hindi rin niya dala ang kanyang cellphone.  

Pinuntahan niya ang reception ng kasal na pinagkasunduan nila ni Ambrose. Maganda ang reception. Ambrose really kept up with his promise. Hinarang siya ng dalawang staff. Minukhaan naman ng isa ang kanyang mukha. Napakunot-noo at napakamot. Walang nakakilala sa kanya dahil para siyang baliw na wala sa sarili.

“Bawal po dito, Ma’am.” Naririnig niya ang sigawan ng mga bisita. Maya-maya pa’y narinig niya ang kalansing ng mga basong tila hinahampas ng kutsara. Matinis ang tunog. Tinakpan ni Rose Anne ang kanyang tenga. Tumulo ang kanyang luha.

Napansin ni Deniza na tila may kaguluhan sa labas. Habang nagkakasiyahan ang lahat ay kabado siya na biglang magpakita si Rosy sa lahat ng mga bisita. Gusto na niyang panindigan ang panlolokong ginawa ng anak ngunit nag-aalala pa rin kung anong nangyari sa isa.

“Oh my ghad, Rose Anne.” Napahagulgol siya at niyakap ng mahigpit ang anak. Sinalat ang kanyang mukha at sinigurong wala siyang galos at hindi masaktan.

Si Deniza ang nakakita sa kanya at nagpasalamat siya na buhay ang anak.

“Mama, why did you let Roxy do this to me? WHY?” Pinatahimik ni Niza ang anak. Hinila niya ito papalayo sa bulwagan.

“Kailangan mong magtago at umalis kaagad rito. Anak malalagay sa alanganin ang buhay mo pati ni Ambrose.”

“Mama…” Parang batang nagmamaktol si Rosy. May pagpadyak pa ito ng paa. Hindi naniwala si Rosy. Tapos na ang kasal at wala na siyang habol.

“Anak! Makinig ka. Iligtas mo ang sarili mo. Natitiyak kong hindi paliligtasin ng kapatid mo kapag nagkita kayo ngayon.”

“Hindi rin siya patatahimikin ng kanyang konsensiya dahil sa ginawa niya sa amin ni Ambrose. Ikaw rin, Mama. Ikaw rin dahil mas mahal mo si Ate kaysa sa akin.”

“Ano ba? Bakit palagi ninyong sinasabi iyan? Hindi ako nagkulang nang pagpapalaki sa inyong dalawa. Sige na, Rose Anne. Go now! Save your self.”

“Ayoko! Gusto kong malaman ni Ambrose ang totoo. Hindi papayag si Ambrose sa ginawa ninyong panloloko sa kanya.”

“Malalagay sa malaking kahihiyan ang kapatid mo! Gusto mo ba iyon!” Hinila ni Niza ang anak. “This is a big fraud, Iha. Baka tayo idemanda ni Ambrose sa nangyari.”

“Alam pala ninyo, Mama pero kinunsinti pa rin ninyo na mangyari ito.” Tuluyang nagalit si Niza. Gusto na niyang tapusin ang usapan. Nakita niyang ipinagtatanong-tanong na siya ni Sandro.  

Nakita ni Sandro ang anak na parang wala sa sarili. Basang basa ng luha ang kanyang damit. Pawisan siya at magulo ang buhok. Namumugto na ang kanyang mga mata sa tagal ng pag-iyak niya. Muling nagkita ang mag-ama at doon mas nakahinga ng maluwag si Rosy.

“Rosy, Honey!”

“Papa!” Niyakap ng mahigpit ni Rosy ang ama. Matagal silang hindi nagkita. Isang Bristish national ang kanyang ama at isa rin itong piloto. Matagal na siya sa serbisyo at ilang taon na lang ay magreretiro na ito.

Matagal na rin niyang inasam-asam na makasama ang ama ngunit mas mahalaga ang okasyong iyon sa kanya dahil ipinangako niyang ihahatid siya ng ama sa altar sa araw ng kanyang kasal. Hindi na iyon mangyayari dahil ninakaw na nang kanyang kapatid ang pagkakataon.

“Listen up, Rosy. Rosy, listen to me.” Pinatigil niya ang pag-iyak ng anak. “You are braver than you think. This event only tells you that Ambrose is not your destiny. Honey, you still have a life out there. Chase your dreams. A better man will come, for sure.” Pinahid ni Sandro ang luha ng kanyang anak.

Dahan-dahang tumalikod si Rosy.  Sinunod niya ang sinabi ng ama.

Samantala, sa reception ay masayang hinawakanm ni Ambrose ang kamay ni Rose Anne. Hindi niya mawari kumbakit parang may kakaiba. There seems to be no spark at the moment. Hindi naman siya nakapaniwala.

Hindi niya alam kumbakit parang nahihilo na yata siya dahil iba na yata ang tingin niya kay Rosy. Napapailing siya dahil si Roxy yata ang kasama niya sa mga oras na iyon. Bigla pa niyang napansin na wala ang engagement ring nito at biglang umiksi ang kanyang buhok.

“Did you cut your hair?”

“Bagay naman ‘di ba?” Nagkibit-balikat si Ambrose.

Nandoon ang mga ate ni Ambrose sa unang asawa ng kanyang ama. Bumati ang mga ito sa bride. Pati rin ang mga ito ay nagtaka at nahiwagaan kay Rosy. May kakaiba daw sa kanya.

Nagbigay ng mensahe si Sandro.

“Never break your trust because once lost, it will be lost forever.”

“I will never break my promise. I will love your daughter. I love you, Rose Anne.” Ginawaran niya ng halik ang kamay ni Roxy.

Nagmadaling umuwi si Rosy. Iniligpit niya ang kanyang gamit at saka umalis.