IKATLO

Dumapa ang babae sa tabi ng isang estudyante sa ika-8 hilera. Katulad ng ibang estudyante, busy din siya, pero malapit na siyang maging isa sa atin.

Hinawakan ng dalaga ang kanyang mga balikat, at pagkatapos niyang ipihit ang kanyang ulo ay tinungo ng anino ang kanyang katawan.

Lumipas ang ilang minuto, at isa na siya sa amin.

Hinawakan niya ang mukha, dinama ang uling dulot ng basang usok.

Nakataas ang kanyang paa mula sa lupa habang ang nagbubuga ng usok mula sa kanyang bibig ay kumokonekta sa mga babae.

Nag-intertwined ang usok at nabaluktot ang kanilang mga ulo. Kitang kita ko ang kanilang paghihirap habang ang kanilang katawan ay unti-unting natatakpan ng uling, ang kanilang mga mata ay umiiyak sa itim na luha. Bumuka ang kanilang mga bibig at lumabas ang napakaraming usok. Lumipad kung saan-saan ang maliliit na sphere na gawa sa soot, na isa-isang sinisinghot ng mga estudyante. Halos hindi sila umubo, bumahing at gumagagal habang sinusubukan nilang alisin ang mga soot sphere sa kanilang mga baga.

Pero huli na ang lahat.

Isa na sila sa atin ngayon.

Panay ang pagtanggi ng mga estudyante.

Isa sila sa atin.

Nararapat sa kanila ito.

Ang Point of View ni Lily

Inilagay ko ang natapos kong test paper sa mesa ng aking armchair. Sa wakas, nagawa ko na. Dapat ko bang suriin ito?

Dahil sa sobrang kumpiyansa ko, hindi lang bokabularyo ang pagrereview. Pero maganda naman ang resulta.

Sa aking buhok na nakatakip sa aking ilong, wala akong ideya na ang iba ay gumagagal at namamatay sa pag-ubo ng soot mula sa kanilang mga baga.

Iniunat ko ang aking mga braso at itinaas ang aking ulo. Ang itim na usok ay nasa lahat ng dako, at ang mga bata sa ika-siyam na hanay- na siyang kinakaharap ko, ay may uling sa kanilang mga mukha, at usok na naglalabas sa kanilang mga bibig.

Isang batang lalaki ang humarap sa akin, ang kanyang mukha ay marumi ng uling,  at ang kanyang mga mata ay puno ng tinta. Lumapit siya sa akin, at nang lumingon ako ay napagtanto ko kung ano ang nangyayari.

Ang mga estudyanteng may itim na mata ay nasa lahat ng dako, at ang wala lang sa row ko, nakatakip sa mukha ang mga test paper nila. Ang gym ay nabahiran ng soot. Ang hangin ay polluted, masakit ang iyong ilong habang humihinga ka ng kaunti. At magdurusa ka sa pag-ubo nito sa iyong mga baga.

Nahirapan ako doon sa upuan ko. Bakit nila hinayaang mangyari ang ganitong bagay?

Kailangan kong malaman kung bakit.

Mabilis kong ibinaling ang ulo ko sa itaas na palapag ng gymnasium.

Alam kong may mga ganito sila, private school naman.

Tatlong kakatwang butas ang makikita doon, na may iskolar sa ilalim ng isa. Sa ilalim ng mga butas ay may mga terrace na may mga nakatatanda na sinamahan ng isang mahabang pingga na may parehong haba sa kanilang taas.

Nakakagulat, iyon lang ang nakita ko sa itaas na palapag. Walang nakikitang punong guro, tatlong iskolar lamang.

Nang makita ko iyon, pumasok sa isip ko ang pag-aalala at pagdududa.

Anong sunod na mangyayari?

Hindi ko napansin ang lalaking nasa harapan ko. Gumapang ang usok mula sa kanyang bibig na parang mga uod. Siya ay may posibilidad na maglakad palapit, at ang tensyon ay lumaki.

Napasigaw ako at mabilis na tinakpan ang bibig ko.

Isang singhot ng maruming hangin at malapit na akong maging isa sa kanila.

Ibinaling ko ang ulo ko sa huling hanay ng mga hindi apektadong estudyante. Ang mga test paper ay nasa sahig, at dalawang mag-aaral na umuubo at naglalabas ng usok sa kanilang mga bibig.

Ang ilan sa kanila ay nasa tarangkahan ng barikada, sumisigaw ng tulong. Nag-ingay pa sila sa pamamagitan ng pagsuntok at tili.

Ang mga paaralan ay hindi kailanman nagturo sa amin kung paano makaligtas sa mga bagay na tulad nito. Kung tumanda ako magpapadala ako ng petisyon sa head school council.

Ngunit narito ang isang tanong: Mabubuhay ba ako?

Napuno ng mga pag-iisip ang aking ulo. Habang nakaupo ako, nasa loob ko ang halimaw, dahan-dahan akong ginagawang halimaw.

Lumalabas na sa oras na sumigaw ako, sumunod ang soot pagkatapos kong huminga pagkatapos ng sigaw.

Oh, napakalaking pagkakamali.

Kailangan ko, para mabuhay.

Mabubuhay kaya siya?

Paano at bakit?

Maingat akong huminga, at pagkatapos ay nakaramdam ako ng kiliti, isang bagay na gumagapang mula sa aking mga baga patungo sa aking trachea. Parang kailangan kong umubo.

Isang ubo lang.

Isa lang.

"Hindi ko mahawakan," bulong ko.

Nagpakawala ako ng tuyo at matinding ubo.

Hinawakan ko ang mukha ko gamit ang mga kamay ko. I sniffed at mas maraming soot ang pumasok sa ilong ko. Pati mata ko apektado. Napakurap ako at nawala ang uling.

Ngunit hindi ito nawala.

Pumasok ito sa mata ko.

Mula sa aking balintataw, ang soot ay dumaan sa aking vitreous.

Nakikiliti ito sa una, ngunit sa pagtatapos ng paglalakbay nito sa aking mga mata, napakasakit. Tinakpan ko ng mga kamay ko ang mata ko. Ang mga ito ay marumi, nabahiran ng uling, at iba pang mga butil ng usok.

Magdudulot ito sa akin ng bronchitis at coronary heart disease.

pumikit ako.

Malabo ang aking paningin, lahat ay mukhang pixelated malapit sa akin. At ang mga nasa malayo, ay kadiliman.

Hold up, don't tell me nanonood ako ng movie with 720p resolution????

Hinawakan ko ang isang parte ng eyeball ko at tinitigan ito. Kahit naka-pixel, kitang kita kong may dumikit sa mata ko.

Umubo ulit ako, pero mas magaan.

Hinawakan ko ang lalamunan ko. Ramdam ko na may kung ano sa lalamunan ko na unti-unting lumalabas.

Gumagapang mula sa kanyang esophagus patungo sa trachea ang isang itim na matabang uod, na may bahid ng soot at acid. Nag-iiwan ito ng bakas ng mababaw na maliliit na butas at uling. Ang soot ay bumabagsak mula sa trachea patungo sa kaliwang pangunahing bronchus at sumasali sa soot na nabuo sa bronchi, na humaharang sa daanan ng hangin sa kanyang kaliwang baga.

Gumapang ang uod hanggang sa kanyang esophagus at pinipigilan ang sarili na mahulog sa pamamagitan ng paggamit ng mga kuko nito na naglalabas ng acid.

Napuno ng pagkabigla ang kanyang mga mata habang nararamdaman niyang inaabot ng uod ang kanyang laryngopharynx. Bumaba siya sa upuan niya at napaluhod.

Bumulong siya ng tulong, at pinalala pa iyon.

Nauubusan na siya ng hangin, at alam niya ang isang bagay para maiwasan iyon.

Isang ubo.

Bumuntong hininga siya at saka pinilit na umubo. Halos lumuwa ang kanyang mga mata habang humugot muli ng hininga. Bawat puff ay walang epekto.

Mamamatay na ba siya?

Masama ang pakiramdam niya dito. Ang mamatay na may kasama sa loob ng iyong katawan ay medyo kasuklam-suklam.

Kailangan niyang mamatay nang wala ito. Kailangan muna niyang tuparin ang kanyang hiling.

Nauntog ang ulo niya sa sahig. She puffed and raise her head, may dugo sa noo. Nararamdaman niya ang ilang pagnanasa na sumuka. May kung anong nangyayari sa kanyang kaloob-looban, at kung ano man ang kailangan nito para lumabas sa kanyang katawan. Ang uod ay umabot sa kanyang oropharynx, at ang hangin ay limitado.

Sa paglaon, mamamatay siya sa pagkasakal na dulot ng uod.

O gagawin niya?

Siya ay sumigaw sa abot ng kanyang makakaya, at ang mga pulbos ng soot ay lumipad mula sa kanyang bibig. Pilit na ibinuka ang kanyang bibig, tumutulo ang itim na likido. Namilog ang mga mata niya habang hinahayaan niyang tumulo ang mga luha niya. Umalingawngaw ang sigaw niya sa buong gym, at pagkatapos ay naalerto ang iba pa na hindi naapektuhan na may nasaktan at susunod na sila.

"Sapat na ang nakita ko." Inilapag ni Charies ang test paper sa sahig at mabilis na sumulyap kay Lily.

Isa si Charies sa mga dumalo at kapareho ng intensyon ni Lily. Naiinis siya sa kung paano nahirapan si Lily sa pamamagitan lamang ng pagpapabaya sa kanyang pagbabantay sa isang segundo. Kailangan niyang mag-ingat.

Ngunit hindi ito nagtatapos sa kanyang paglalakbay.

Tinakpan ni Charies ang kanyang bibig at gumapang sa sahig upang hindi makuha ang atensyon ng mga batang nakaitim ang mata. Lumingon siya sa hilera ng mga hindi apektadong dumalo, tinatakpan ang kanilang mga mukha palayo sa mga apektadong nasa harapan nila na naghihintay na sila ay magkasakit.

Kailangan niyang makaalis doon. Ang pag-iwan sa lahat dito ay ayos lang, hindi ang pananatili dito para iligtas sila at mamatay nang walang anumang tagumpay.

Luminga-linga siya sa paligid, tinitingnan kung may sumusunod sa kanya. Oo, may isa, ang blonde na babae na nakaupo sa tabi ni Lily.

Narinig niyang Emily ang pangalan niya. Isang Alabama na lumipat dito. Mukha siyang natatakot, pero para sa kanya, haharangin lang niya ang kanyang daan o ipagkanulo pa siya para makatakas. Hindi siya magtitiwala sa isang taong nakaupo sa tabi ng mga nagdurusa.

Kumunot ang noo niya at gulat na gulat na mukha ang isinagot ni Emily.

Sa sandaling ibuka nila ang kanilang mga bibig, ito ay tapos na.

----RULES NA KAILANGAN SUNDIN UPANG MABUTI----

1. HUWAG IBUKA ANG IYONG BIBIG. Maaaring malanghap ang mga particle ng soot at kapag nakapasok na ito, mabubuo ang uod sa loob ng iyong katawan.

2. ANG HULING BUMUKA NG BIBIG, NAKALIGTAS. Ang pagsisikap lamang na pigilan ang iyong sarili mula sa paglanghap ay maaaring talagang nakamamatay. Ang ilang mga tao na may mahabang hininga ay maaaring mabuhay. Ngunit maaari mo lamang takpan ang iyong bibig at huminga sa mga lugar kung saan walang soot.

3. HUWAG TINGIN ANG MATINTINGANG MATA NG SOOT NA BATA. Maaari kang mapasigaw, na hahantong sa iyo na huminga ng mga particle ng soot.

Ito ang mga patakaran na kailangang sundin ng cast. At narito ang isang paalala,

MAKASURVIVE KA PA KAHIT UOD AY NASA LOOB MO.

MAHAHAN LANG KAKAIN ANG IYONG LOOB, NA MATAGAL.

WAG KANG SUSUKO KAY LILY, HINTAYIN MO ANG PAGBALIK NIYA.

BABALIK SIYA.

---ANNIE CHAN 0: