IKAAPAT

Si Charies Hopkins ay kilala sa kanyang bayan sa pagiging makasarili, sakim na bata. Sa kanyang paglaki, napagtanto niya na mayroon siyang isang espesyal na regalo. Pero naging dahilan pa ito ng pagiging bilib niya sa sarili at judgemental.

Ang gusto lang niya sa buhay ay parangal, na ipagyayabang niya sa lahat.

Bumulong siya, "Tsk,"

Narinig ito ni Emily. Wala siyang ideya kung ano ang nangyayari.

Gusto lang niyang sumama sa kanya para makipagtambal. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. Ang mga uri ng Tao tulad ni Charies ay mukhang mahirap kumbinsihin.

Siya ay nanginginig, mahirap para sa kanya na gumawa ng isa pang hakbang. Pilit siyang pinipilit ng utak niya na huwag sumigaw o tumakas, malalagay siya sa lugar ng panganib.

Pero hindi niya kaya.

Si Emily ay may malaking takot sa mga kakaibang bagay. Palagi siyang sumisigaw tuwing nanonood siya ng horror movie, bawat segundo nito. Ang nararanasan niya ngayon ay mas nakakadugo pa.

Si Emily ay isang walang muwang na babae. Ngunit mayroon siyang katalinuhan na mayroon ang sinumang henyo. Iyon ang dahilan kung bakit siya nandito. Hindi niya inaasahan na makakita ng ganito, sa mismong kapaligiran ng paaralan.

Luminga-linga siya sa paligid at napansin niyang walang mga batang nasa malapit. Napasinghap siya at nakahinga ng maluwag.

Nagpasya siyang tumigil doon.

Little did she know na may papalapit, papalapit.

Nagdilim ang mga mata niya na parang nararamdaman niyang papalapit ito.

Sumigaw siya.

Napatigil si Charies sa takot matapos marinig ang sigaw. Nanginginig siya at napalingon sa likod niya.

Nakahiga si Emily sa sahig, naka-cuff ang magkabilang kamay. She was hesitating at tumingin kay Charies. She mumbles a sentence, her eyes trying to say she needs help. Ang kanyang bibig ay naglalaway ng itim na likido, ang kanyang mga mata ay lumuluha ng itim na luha.

Napangiwi siya habang nakatitig sa kanya.

She fucking nangangailangan ng tulong.

Ito ay masyadong mapanganib. Sabi ng ego niya. Iligtas ang iyong sarili.

Mas mabilis siyang gumapang at napapikit para hindi na siya lumingon.

Samantala sa opisina ng Headmaster.

Ang punong guro ay humigop ng kanyang tsaa. Ngumisi siya.

"Anong tanga." Tumawa siya pagkatapos.

Isang malaking screen ang nakatayo sa kanyang harapan, na nagpapakita ng eksenang gumagapang si Charies para sa kanyang buhay.

Kinuha niya ang remote sa tabi ng kanyang cupholder. Pinindot niya ang mga butones at makikita sa screen ang isa pang eksena.

Ang mga kandila ay kumikislap at umihip ang hangin. Bumukas ang mga bintana at pumasok ang isang dahon sa opisina. Hindi niya pinansin.

Nagbago ang buong mood niya. Lumayo ang liwanag sa mukha niya. Namumula ang kanyang mga mata habang nakatitig.

“Coming without my permission, doon ka lang ba magaling, Arleen?” Sabi nito sa pangalan niya at lumingon sa kanya.

Halos lumuhod siya sa sahig, tinatago ang tingin sa punong guro. Puno ng mantsa ang uniporme niya, at mukhang ilang araw na siyang hindi kumakain.

Tahimik siyang humihikbi.

Si Arleen ay isa sa mga nangungunang senior sa klase. Malapit siya sa punong guro na gagawin niya ang lahat para sa kanya. Na humantong sa kanya sa ito.

"Pasensya na mahal na punong guro. Please let me explain-“  Pinabala niya siya sa oras na malapit na niyang tapusin ang huling pangungusap.

"Sino ang nagbigay sa iyo ng pahintulot na magsalita?" Sabi niya at ibinaba ang remote. Sinuntok niya ang desk niya. Nayanig ang buong silid, at nahulog ang tsaa mula sa cupholder nito. Tumapon ang tsaa sa sahig, nabahiran ang pulang karpet.

Puno ng takot ang mga mata niya habang pinipilit nitong huwag bumagsak sa kanyang mga tuhod. Bad mood ang headmaster. O nagalit siya sa kanya?

Nakarinig siya ng mga yabag na papalapit sa kanya.

Ang mahaba niyang buhok ay hinila ng punong guro. Tumingala siya at sinalubong ang tingin nito. Nagtama ang mga mata niya. Nagmumura ang mga mata nito sa kanya. Nakita niyang lumabas ang mga ugat nito sa noo habang hinihila nito ang buhok nito.

Bulong niya sa tenga niya. "Ikaw walang kwentang kalapating mababa ang lipad, pumupunta sa aking opisina na parang kailangan kita."

Inipon niya ang lahat ng kanyang kapangyarihan at inihagis siya sa dingding. Ang mga pintura ng mga dating punong guro ay nahulog mula sa mga may hawak nito. Dahil sa impact, nabasag ang dingding. Ang pader ay mukhang napakakapal na walang butas na makikita.

Nagbago ang kanyang emosyon.

Tumulo ang luha mula sa kanyang mga mata.

Ngumuso siya. Tumakbo siya sa isang painting na nahulog sa tabi ng dalaga. Niyakap niya ang painting.

"Patawarin mo ako, Ama." Isinabit niya ito pabalik sa pwesto nito.

Bumalik siya sa upuan niya ng walang nangyari. Pinunasan niya ang luha niya at kinuha ang remote. Bumalik siya sa eksena, kung saan nakita niya si Charies na gumagapang para sa kanyang buhay. She was thriving, walang ‘CHILD OF THE SOOT’ na sumusunod sa yapak niya. Ang natitirang mga bata na naiwan sa ikasampung hanay ng mga upuan ay sumusunod sa kanya.

Ang mga batang soot ay may maliit na hanay ng paningin. Ang nakikita nila malapit sa kanila ay pixelated, at kapag ito ay malayo, ito ay itim.

Kinuha niya ang telepono at pinindot ang isang numero. May sumagot ng tawag.

"Alam mo na ang gagawin ngayon, Evans." Sabi niya sa seryosong tono.

"Naiintindihan mo, mahal na punong guro." Sabi ng hindi kilalang tumatawag, siguro senior.

Humihingal si Charies. Pakiramdam niya ay may sumusunod sa kanya.

Ngunit mayroong dose-dosenang mga ito.

Huminto siya at lumingon. Ang mga nagdurusa ay hindi gumagalaw. Nakita niya ang ilang mga batang katulad niya na gumagapang at nag-pout. Tulad ng kapag nasusunog ang isang bahay, kailangan nilang manatiling mababa hangga't maaari. Ang mga particle ng soot ay nahahalo sa usok. Bumalik siya sa gate. Ang tarangkahan ay umaabot magpakailanman. Pagdating nila dito, napakalapit ng gate sa huling hanay ng mga upuan. Paano ba naman

Naisip niya, Siguro ang paggapang ay nagpapabagal sa akin. Lumingon ulit siya sa likod niya.

"Siguro okay lang na tumayo at ngayon." Sabi niya.

Ang mga batang uling ay malayo ngayon, at ito ay magiging ligtas - marahil.

Tumayo siya at tumakbo patungo sa naisip niya, ang daan patungo sa tarangkahan ng barikada. Nakita niya ang anino ng gate. Siya'y ngumiti. Hinawakan niya ang kadena sa lock at hinila ito. Sa kanyang likuran ay ang iba pang mga bata ay tumatakbo at humihingal.

Malaya na sila sa wakas.

Pinagaagawan niya ang mga kadena upang mahanap ang kandado. Ang kanyang kalayaan ay nakasalalay sa kanyang mga kamay.

Buti na lang at may susi ang lock. Pinihit niya ang susi at napabuntong-hininga nang tuluyan itong mabuksan. Muli siyang napangiti habang tumutulo ang kanyang pawis mula sa kanyang noo. Nasa likuran niya ang mga bata, na nagdiriwang habang ginagawa niya ito.

Lumingon siya sa kanila.

"Tulungan mo akong buksan ito," utos niya.

Pinagmamasdan niya itong sabay nilang binuksan. Bago pa man makapasok ang isang ilaw, bumalatay sa kanilang mga mukha ang saya at saya. Wala silang takot matapos makitang nakabukas ang mga tarangkahan ng barikada at naaamoy ang halimuyak ng mga puno.

At mga bangkay.

Sa tunog ng putok ng baril, nawala ang kanilang saya.

Puno ng takot ang mga mukha nila.

Tumayo ang isa sa mga nakaligtas at nagtanong, "Ano iyon?"

sagot ni Charies. "Isang putok ng baril."

Sa kanyang deklarasyon, walang iba kundi katahimikan.

Pumasok ang hangin sa gym.

Pumasok ang amoy ng dugo sa ilong niya.

"Dugo-dugo!" Sigaw ng isa pang nakaligtas.

Lumingon sila, at nakita ang isa sa mga nakaligtas, nakahandusay sa sahig, may dugo sa d****b.

Isang putok ng baril ang narinig. Ang lahat ay nagsimulang mag-panic at maghiyawan, sprinting kanilang paraan sa gate.

Ngunit habang ginagawa nila iyon, binaril ang bawat isa.

Nalampasan ni Charies ang gate.

Napaluhod siya at hinihingal. Nakahinga siya ng maluwag. Nagawa niyang makalabas.

Tumitig siya sa loob.

Lahat ay nakahandusay sa sahig, may bahid ng dugo ang kanilang uniporme. Takot na takot siya.

Pabilis ng pabilis ang tibok ng kanyang puso, halos hindi na niya marinig ang huni ng mga ibon. Tumutulo ang pawis mula sa kanyang noo. Sinuklay niya ang itim niyang buhok. Bumangon siya at lumingon sa bilog kung saan sila naghihintay para simulan ang pagsusulit.

Hindi niya akalain na mangyayari ito.

Anong laking ginhawa ang nabuhay siya.

Napangiti siya, at pagkatapos ay naramdaman niyang may tumusok sa loob niya. Bumaba ang tingin niya, may bahid ng dugo ang d****b niya. Hinawakan niya ang kanyang labi na b**a ng sariwang dugo.

Bumagsak siya na nakaharap sa sahig.

Muntik na siyang makatakas.

LILY

Nagising siya na parang kakagising niya lang mula sa pagkakahiga. Kinusot niya ang kanyang mga mata at lumingon. Nakita niyang walang normal na mata dito. Lahat ng tinta. Ang iba ay nasa sahig, ang iba ay nakatayo, nagtatanong sa kanilang sarili kung bakit sila naririto para lamang magdusa.

Huminga siya ng malalim.

Pumasok ang malamig na hangin sa kanyang baga.

"Wala na ba?" Sabi niya.

Umubo siya. Hindi ito nawala. Nandoon pa rin ang uod.

Tumayo siya at naglakad-lakad. Ang mga test paper ay nasa sahig, lahat ay nabahiran ng uling. Tumingala siya, ang kanyang paningin ay itim sa malayo.

Hinawakan niya ang likod niya. Tinutusok siya ng isang manika, at nang sinubukan niyang hawakan ito, umakyat ang manika sa kanyang mga balikat. May hawak itong salamin at tumalon sa mukha niya para ikabit.

Pumikit siya at inayos ang posisyon ng salamin.

Muli siyang tumingala, at kitang-kita niya ang mga nakatatanda.

Tumalon ang manika pabalik sa kanyang bag. Bulong niya sa manika. "Salamat."

Tumugon ito ng isang kisap-mata at kinulong ang mga gamit sa loob ng bag.

"Anong ginagawa nila doon?" Tanong niya.

At may sumagot mula sa likod niya.

"Pinatay lang nila ang mga nakaligtas."

Lumingon siya at nasa likod niya ang isang batang lalaki, na may itim na mga mata na katulad niya.

"Huh?"

"May narinig akong putok ng baril kanina yah know." Siya ay tumugon.

"Paano mo nalaman na pinatay nila sila?" Muli niyang tanong.

"Galing ito sa bago nating pinuno." Sinabi niya.

"Bagong pinuno?"

"Yung lalaking nagsimula ng lahat." Humalakhak siya pagkatapos.

Umubo siya, at saka sinabi sa kanya. "Ikaw at ako babae,"

"Kami ang nakapasa sa pagsusulit." Ipinagpatuloy niya.

"P-paano?" Tanong niya. Parang naiirita siya, pero dahil gentleman siya, sumasagot siya.

"Kami ang nakaligtas sa uod. Nabigo ang iba pang namatay."

Hindi siya kumikibo at hindi umimik. Ngunit nagpatuloy siya, para hindi siya malito.

"Mga 30 kami na nakaligtas."

Naikuyom niya ang kanyang mga kamao at nagngangalit ang kanyang mga ngipin.

"I'm backing out. I had enough of the monsters. I don't want to meet more."

Ngumisi ang bata. "I'm afraid you can't. Naipit tayo dito,"

At nagpatuloy siya sa isang titig na nagpaka-heebie-jeebies sa kanya.

"MAGKAILANMAN."

-----mula sa may-akda------

Masaya ka na hindi ka sumuko sa kanya. Sana magkita-kita tayo sa mga susunod na kabanata!

May mangyari kaya  maging handa, may dadarating.

--ANNIE CHAN :0